писател (имн.) - им (зам.)

Насловите преку кои другите го чувствуваат и го доживуваат Твојот неоспорен писателски статус безмалку никогаш не се оние теоретско-есеистички (твојата книга Пријатели, на пример!) туку се, секогаш и без исклучок, само оние белетристички: Татковите книги, Времето на козите, Атеистички музеј...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тешко дека овие музи со очила како што некогаш (одамна) ги нарекол луцидниот Ролан Барт (Roland Barthes), би можеле да се споредуваат со вистинските писатели оние што ја пишуваат таканаречената убава литература (belles-lettres).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тука на писателите им е овозможено да се вклучат, да отвораат нови соби, ходници, интриги, да ги одвојуваат меѓусебно текстовите, да создаваат нови врски, да ги дополнуваат или обезвреднуваат текстовите на другите, да ги менуваат насоките на заплетот, да манипулираат со времето и просторот, меѓусебно да си ги убиваат јунаците.” (The N.Y.T....)
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
За него „ако писателите им ја препуштат задачата на политичарите да создаваат слика за светот, тоа би било најболната абдикација во историјата на нашиот род“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Колку и да се застапуваме за апсолутната рамноправност на сите видови книжевен дискурс, сите сме свесни дека сепак, сепак! ниту еден теоретичар, есеист, книжевен историчар или толкувач, херменевтичар не го ужива сосема истиот книжевен статус (за аурата и да не зборуваме!) кој на таканаречените вистински писатели им припаѓа по автоматизам (by default).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Така, таткото на денес познатите Никита Михалков и Андреј Кончаловски, додека на многумина писатели им ги тенчеле ушите во сибирските затвори си заживеал во дворецот на Сталин како бубрег во лој.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)