пат (имн.) - кон (предл.)

На крајот, по продолжителни инсистирања и молби пред властите, сите пречки биле совладани и бившите заточеници биле готови да тргнат на пат кон родниот крај.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Бргу се замешавме со други семејства што наидуваа од уличките и од сите страни кон сретселото и од сретселото надолу, по патот кон црквата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Но времето лаже и така, со една група стопанственици од Скопје - од „Макотекс“ и од „Охис“ - тргнавме на пат кон Берлин, во убави, комотни и брзи „мерцедеси“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Набљудувајќи ги овие патнички кои заминуваат од Езерото на пат кон Атлантикот преку Медитеранот, Таткото е обземен од мислата „за милионите луѓе обземени од сонот да заминат кон новите брегови на спасот”, најден во виорот на војната, потоа во нејзиниот крај со нови граници, кога емиграцијата ќе биде невозможна.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Она што укажува е звучниот пат кон песната: ја слушам мелодијата, зборовите не ги слушам. Зборовите ги барам.“
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Го подигнувам погледот додека авионите полетуваат од Нарита, на пат кон дома која сега ми изгледа подалеку од месечината.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
И жената што се качи во возот во Топчидар го продолжи патот кон Диселдорф, по нови „потфати“, по нови „старини“ и во потрага, кога ќе се враќа, по нови транзитни патници.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Ќе ја откриеме и таа тајна, - одговорив. – Сега најпрвин да им посакаме среќен пат кон некое море на заспаните ловци на робови.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На патот кон канцелариите на југословенските градежници, една верверичка го сопираше вниманието на секој минувач.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
НЕДООДЕН ПАТ
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Со првите мугрени петли го заборавале спокојот на продуваниот празник и им се враќале на пештерите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А.А., видливо за другите, ме прекина: - Само Партијата можеше да ни го открие патот кон сите други, за кои произволно говорите, особено кон братските комунистички партии.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тие само ѕвереа, можеби не ме слушаа.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не им се посреќило зашто во кафеаната „Косово“ на патот кон Турција цел автобус стоеше и ги чекаше дури се празнеа по приколките во планината.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И кога животот сакаше многу години подоцна во Македонија, која стана наша нова татковина, предодредени пред тоа да ги следиме емигрантските процесии на пребегнатите албански емигранти во Југославија, на конечен пат кон вообичаените дестинации кон Америка, Австралија или Нов Зеланд, минувајќи пред тоа неколку месеци во неколку европски емигрантски прифатни центри, да станам нејзин амбасадор, првин, предложен од Социјалистичка Република Македонија во рамките на тогашна Социјалистичка Федеративна Република Југославија во Република Тунис, акредитиран во Арапската лига, како и како прв амбасадор во државата Палестина, на чело со Јасер Арафат, која само земјата што ја претставував ја признаваше како независна држава (во периодот од пролетта 1985 до есента 1989 година), а потоа и како прв амбасадор на новата независна Република Македонија во Република Франција, при УНЕСКО во Париз, акредитиран во Мадрид при Кралството Шпанија и во Лисабон, во Република Португалија, Татко беше одамна исчезнат, (на 29 февруари 1979) а јас имав чувство дека го продолжувам неговиот неизвесен дипломатски пат на Балканот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кочанската река е десна притока на Брегалница. Тука се вкрстуваат патишта кон Штип, Пробиштип, Виница, Делчево.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
По патот кон Кавала се забележуваат мали населени места.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Пораката на сите била јасна: тој што го владее Калето, има власт и над душата на градот, имал отворен пат кон северните и кон јужните долини, кон морето...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На југ од Бургас и во Бургас врие од луѓе и коли и сообраќајот по патот кон Созопол, Китен и Мичурин е згустен и на моменти неподвижен.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
По преминувањето на р.Вардар непречено го продолжиле патот кон Сер каде Византијците ги пречекале со големи почести и богати подароци собрани од населението, по што крстоносците продолжиле кон Мала Азија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Помогни ми да те пронајдам, да се најдам себе си во овој вртлог на ништо. Покажи ми го патот кон слободата, се купува ли на кило можеби?
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Сликата е направена рано наутро; сонцето тукушто е изгреано; расцутените костени фрлаат сенка на патот кон полето; мајка му во едната рака држи срп, а во другата го држи Богдана за рака; таа е облечена во вет забан, ветва кошула и опинци на нозете; забрадена е со марама; лицето ѝ е предвремено овенато, ожебавено, со модри траги што времето и животот ги оставиле; очите без сјај, без радост; устата збигорена, без насмевка.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ноќе зјапаме во небото некако нѐ мрзи да скокаме од ѕвезда на ѕвезда и ти како помлад ѓоа ме подучуваш дека нема рампи само на патот кон среќното минато.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Чекорот што го направил Боно на патот кон победата на злото е интересен, но нас не интересира дали истиот се јавува како негова желба или нужна потреба.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Општеството мора повторно да го пронајде патот кон самото себе и да ѝ погледне в очи на сопствената вистина за да може во минатото да го остави она што таму и припаѓа и да гради иднина што ќе биде ослободена од заборав и лаги.”
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Иако сè било веќе јасно; иако било очигледно дека таа не смее да ѝ се препушта на случајностите, да го остава детето само да си го бара татка си, а неа да ја снема во мешаницата!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Од предпазливост, нели? За да не го откриеме патот кон Рајот...
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
За него телото е место во кое душата само „престојува во нејзиниот пат кон светот на бесмртноста“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но козите, козите беа голема пречка на патот кон комунизмот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сепак, еден летен ден, во недела напладне, кога сите на гредите пред продавницата седеа како овци на мерис, видоа како далеку долу под селото, над врбите крај патот, се крена облак прав и потоа заоди по кривините на патот кон селото налик бушава џиновска брзонога гасеница, што кога влезе в село им се виде како ламја од која се саштисаа и сите преплашени станаа на нозе.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ели, секако, не разбираше ништо од сето ова, а јас погледнав неколку пати кон гробот каде што, како што рече татко ми, се наоѓаше нашата мајка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Прв пат низ Галичник животот ме водеше, кон Маврово судбата ме раководеше, свртевме лево на патот кон Леуново, човек стоти.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Се спуштив толку ниско што речиси ги допирав бродчињата; почнав да викам прашувајќи дали сум на добар пат кон Ирска.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Токму така и бев рекол на Цвета во нивната плевна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Илузиите постојат, ќе постојат сѐ додека живее човекот, тие го означуваат можниот пат кон Бога.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се разбира, овие кратки назнаки не можат да им удоволат на интензивните и сложени дебати за изворите и варијантите на национализмот коишто ги окупираат историчарите и општествените работници од минатиот век.* Не постојат само различни патишта кон обликување на нациите во европски рамки - треба само да се спор едат британскиот, францускиот, германскиот, италијанскиот и рускиот национализам.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Така Татко размислуваше во бурната балканска ноќ крај отворените книги, кога јагулите сè уште, макар решетани од рибарите, од далјаните, го продолжуваа својот пат кон Америка...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во овие книги беше вникнат трајниот извор на сеќавањето, а претпоставениот пат на јагулите и нивното враќање ја криеше тајната за можниот крај на семејниот егзил, во откривањето на вистинскиот пат кон земјата без враќање...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Можете да станете горди сопственици на парче филмски хит и тоа со вашите, или имињата навашите производи врз него!
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Од ѕидиштата тогаш истрчаа глувци- стаорци и во ќумиња го зацрнеа патот кон градот, дел стрчаа кон висовите на Калето, дел запливаа во водите на реката.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тој е толку пак спокоен што посакува да ѝ го покаже патот кон вечноста.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Конечно, ја напушти и илузијата за следењето на патот на јагулите, за патот кон Америка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Никола му беше рекол: - Ако тргне турски аскер по патот кон Рајчани, веднаш извести ме!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Најпосле најдолните, најочаените органи на српската пропаганда, родум Македонци, пак се полезни за Македонија: од нив се образува класа од недоволни од српската пропаганда за коишто нема пат кон Бугарите; тие ќе ја зголемат класата од националните сепаратисти.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
СЕН ТРПЕ (втората половина на август, годинава) 8 – 8,30 наутро:
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Јасер Арафат ќе мине низ вистинско чистилиште на својот пат кон Палестина, преполн со жртви, страдања, кој ќе води преку многу Сабри и Шатили, за на крајот да стигне до северноевропскиот град Осло, блиску до можниот мир но далеку од суштинското враќање во Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Затоа тие постојано биле преокупирани со грижата за наоѓање на парични средства и постојано мислеле дека парите, а потоа и динамитот, се главните пречки на патот кон исполнување на револуционерните задачи.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
...затоа овие текстови настанати колку што е можно повеќе во процесот на сопственото ослободување од дистанцата ги чувствувам како разоткривање на мојот пат кон новата проза па ја молам почитуваната редакција да ги прифати како мој предлог во поттикнувачката дискусија што започна да се води на страниците од вашето значајно литерарно гласило... искрено свој, зошто ги сакам кроки цртежите или како да се претрча тревогата од разделбите ...сочноста на зрелиот плод впиена во белината на хотелските соби сокот од нутрината излиен попатно танц фигури во постелината во воздухот допира против вечноста летот на недопуштената цигара кон езерото жарот и водата во неподносливоста куса и жешка средба...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
1 Се претпоставува дека големиот антички филозоф Платон, под влијание на орфизмот, бил застапник на мислењето дека душата е бесмртна.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Преку овие прашања, индивидуите кои се загрижени заради “губење на нивниот однос” (преходна доминантна тема), можат да утврдат дека промените во алтернативното ниво на акција сугерира дека тие се на пат кон “повторно воспоставување на нивниот однос” (алтернативна тема или контратема).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Валијата го сретнале на пат кон Отоманската банка и преминале во неговата кола.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Излегувам јас од селото и го фаќам патот кон Темен Дол. Врвам така и разгледувам.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Целиот пат кон дома ги разгледуваше работите кои го принудија на таквата одлука.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој не е само царски пат кон несвесното, туку и организатор на несвесното и на структурирањето на психичкиот апарат.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Да знаеше каде живее и во кое време си оди од работа, ќе можеше да среди да ја пресретне некаде на патот кон дома; но да се обиде да ја следи додека си оди дома не беше безбедно, зашто тоа ќе значеше шуткање пред зградата на Министерството, што сигурно би било забележано.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Доколку, покрај тоа, е медиум за контемплација на суштественото, односно произведувач на визии на истото, таа е средство на религијата или пат кон неа, затоа што суштината секогаш се наоѓа во близина на бога. 76 okno.mk Со тоа доаѓаме до централниот, и тоа не само естетски, проблем на експресионизмот: имено, до прашањето што воопшто е „суштествено” и како во експресионистичката уметност се допира до него.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Најмалодушните верувале дека се движат по патишта кон непроодна пустина во која многу бесцелни скитници си ги оставиле коските на песочна вжареност. - Судбина, значи, рекол Онисифор Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едо размени уште нешто љубезни зборови со двајцата старци и го продолжи својот пат кон продавницата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
и уште од далеку мириса на ракија, барем сега можете да кажете чии шпиони сте, вели, не оставајте ѝ товар на душата дури ќе го барате патот кон небото, кога ќе ја качувате кон господа душата, вели, на правина нѐ земате на душа, велиме ние едно задруго, прескакулица ни одат зборовите, ние сме сиромашни луѓе, печалбари, ебати небото и ебати господот, сичките сте од Македонија, сите, викаме, сичките, по зборот сте оттаму, вели, и моите родители се оттаму, ама вие немате пашапорти, верувајте ни, господине, ние сме селани и не знаеме да лажеме, јас ви верувам, ама другите не веруваат, вели офицерот, моли господине, велиме ние, прави еден голем манастир, тој ја фатил главата и со дланката ја потпира под брадата, се мисли, се двоуми, па потоа се враќа назад, ние чекаме, си шепотиме молби и молитви до господа, белки има господ, вели Стеван Докуз,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да не изгорат, како крилјата на Икар, на патот кон сонцето – беше одговорот на старецот. – Тој пат кон сонцето бара премногу жртви.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Одовде го започнува патот кон Минхен, Улм, па кон Штутгард и понатаму кон својата крајна цел - Дортмунд.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Потоа таа го позна и, мислиш, пречекува свој домаќин што се враќа од живеење, се поттргна, без збор ослободувајќи му пат кон светлоста зад себе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тргна на пат кон „Крстот“, 23 километри оддалечен од градот, да молат, да коленичат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Мислата на Игора Лозински му предочуваше еден од можните излези: да ги следи јагулите на патот кон Америка, пред да настанат новите граници во умовите на победниците.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Писмово ќе ти отвори уште еден пат кон бога.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во доцните августовски денови, кога бреговите на Езерото се чудесно обележани од најубавите сончеви залези во светот, поети од светот бараат место во вечниот Парнас, само еден од нив доживува вистинска конгрегација, станува добитник на златен поетски Венец, а во катедралната црква Света Софија, му се приредува поетска вечер, како колективна молитва на поетската вистина на планетата Земја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мајка никогаш не можеше да ги заборави тие мигови меѓу животот и смртта на пат кон блиската Корча поштедена тие денови од борбата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Што, на? Фиданка Кукникова има дваесет и седум години и ќе ги надживее и помладите во селото, Е, на! Но тебе, престаренику, на! Разбираш?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беше јасно дека на патот кон Цариград се крена невидлива граница за Татко, за сето семејство.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Еднаш топката ја фрлам кон филозофските, а следниот пат кон психолошките голови на теренот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Меѓу годините и мракот, болјарите го кинат црнилото од острите камења на далекиот пат кон Портата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Сите наши егзистенцијални кризи елегантно се вкапсулирани во една малечка таблета.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Каде што престојував љубовта беше најпрогонуван порив Инаку за Одисеј боговите зар ќе смислеа Најзаобиколен пат кон саканата Пенелопа Реалноста е состојба на живот што си заминува А сонот е траг од копнежот што незнајно исчезнал Дали сме ние трагачи по реалноста престорена сон?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Со себе ја поведе Лена Липовдолска на пат кон Господа, кон светлината на Божјите ливади и гори.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
По испиеното кафе, колку толку за отрезнување, откако Климент Камилски грациозно ѝ бакна рака на Луција, со манир на стар париски кавалер, замина со Сотир Паскали да ја води последната битка со париските книги, подготвувајќи ги за пат кон Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Продолжија со кренати раце. Поминаа на преминот преку ѕидчето под оревот и удрија право на масата испречена на нивниот пат кон шаторот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Прво до добитокот! - рече па се наведна и почна да фрла снег лево и десно, правејќи пат кон плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Католичката црква во Скадар ќе доживее долготраен калвер и мачеништво, но никогаш не ќе престане да зрачи со култура, надеж и осветлен пат кон Европа.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Пред науката за времето е откриен патот кон изучувањето на количинските закони на новооткриениот свет...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Осветли го патот кон слободата, земи или остави, е нејзиното име.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Политичкото и военото раководство на Македонија во првите месеци на јануари и февруари 1943 , а имајќи ја предвид поволната надворешна воено-политичка ситуација, презело низа мерки кои го трасирале патот кон позасилен разгор на народноослободителната борба.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Татко и тука гледаше излез за семејството на патот кон Америка во сливот на реката на југ кон морето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И тоа не само поради лингвистичката коректност: Писател како Пруст не може неповратно да го изгуби времето – ме убедува Панче: Тој едноставно си го враќа филмот на патот кон смртта и ги изострува одделните кадри.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Едновремено, пред членовите на делегацијата, тој истакнал дека е потребно сојузничките влади официјално да му дадат охрабрување на Јосип Броз Тито, бидејќи "герилската армија (се однесува на НОВ и ПО на Југославија, б.м.) претставува сериозен проблем за нацистичките сили на Балканот и во Италија", а уште повеќе "заради неговата способност да ги обедини различните политички групи во Југославија", што претставувало, според Ла Гвардија, "најдраматична работа во целата војна".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И не знаел кога и како се исправил со својата наполнета кубура.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За годишницата од смртта на Козакот Семјон Иванович Јацун Доаѓаше во кафеаната од зад аголот без да ја забележиш престарената кајсија на широчинката која понекогаш и наесен се дрзнуваше да процути Дури и да му се насмевнеше чудесниот свет во нејзината крошна немаше да го вознемири Птиците само својата тага ја пеат но не и тагата на туѓинците Птиците што преплашени бегат пред секој шумен облак
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И црниот ѓавол можел да ги почитува тие луѓе како што можел да се восхитува и од нивните жени, повеќето трудни, кога ги пречекале на патот кон шумичката бабуњосаниот Адам Лесновец и попот Панделиј; лицата им биле тврди, како изделкани со чеканите на мажите од сив, модар и зелен камен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш завршуваше само замислено да чекори крај бреговите на езерото, осамен, гледајќи ја играта на брановите, споредувајќи го животот со судбината на токму овие бранови, кои секогаш одново треба да започнуваат со патот кон брегот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко беше среќен што ја минавме границата и стигнавме на првата станица на патот на јагулите, на неизвесниот пат кон Америка.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Што сонуваат Хунзите под Хималаите Пред да кинисаат на пат кон прататковината Македонија А што сонуваат отпосле кога со свои очи ќе ги видат Македонците?
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Како да го открие вистинскиот излезен пат кон Америка, кон една од варијантите на можниот спас?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А кога дома ни идеа емигранти од родниот крај, пред неизвесниот пат кон Америка, кон Австралија или кон поблиската Турција, седнати на чардакот, како на последната станица од егзилот, Татко си имаше обичај, со нив, да ја пее тоскиската полифона песна во која се зборуваше за патот на семејството од Морето кон Езерото, за силните војни, кога се делеше семејството.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Чинам се делиме: Твојот пат нагоре мојот пат кон тебе води.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Тоа на Французите им остави толку длабок впечаток што патот кон Ливаше го продолжија зашеметени.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Капката „боровицка“, чешки специјалитет од боровинки, сите нè освежи, во нас проструи нов живот и така расположени го продолживме патот кон Берлин.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Уверен дека и во едната и во другата - во крајна линија ќе се загрозеше семејниот идентитет, ќе се обезличеше засекогаш, макар што тоа не се случи во долгиот петвековен период на Отоманската Империја, тој, следејќи ја природната парадигма, на сè уште незавршениот пат на јагулите - беше решен да се определи конечно за патот кон Америка.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Опљачкана утроба, од едно демнеење... Молкнувам...барајќи го вистинскиот пат кон иднината неизречена...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
КАПЕТАН НИКОЛА ОД АСПРОВАЛТА МНОГУ е мачно излегувањето од Солун кон Серез и Кавала, а токму од оваа магистрала скршнува патот кон Аспровалта и Ставрос, крајморски места на Егеј, каде што Југословените масовно го минуваат годишниот одмор.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Слушај како неонот зуи на патот кон меѓународниот аеродром Нарита.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Задлабочена во мислите за својата, но и за иднината на Рада, Јана го голташе патот кон Бечеј, градот кој толку ѝ се приврза за срцето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Патот кон Пеколот на сите ни е познат“, додаде Старчето...
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
А и слатко ќе се смеете на патот кон банката... 106 Margina #11-12 [1994] | okno.mk Ray Ban Burbery Levi’s Swatch Во Побуната на масата на Ортега и Гасет, авторот ја разоткрива најспектакулар­ ната игра на дваесетиот век: играта на замена на вредносните системи.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Поминаа низ село, а кај мостот над село свртеа по патот кон планината.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Завршувајќи ја статијата, Г.Пирински ќе заклучи дека „формирањето на слободна Македонија е едно од најголемите постигнувања на Ослободителната војна на народите на Југославија“, што е „потврда за вистинскиот демократски карактер на Титовото народноослободително движење“, изразувајќи надеж дека тоа ќе претставува „пресвртница на патот кон подобра иднина на балканските народи“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Овој вид теории кон крајот на 20 век имаат сè поголем број приврзеници.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Го остваруваше Татковиот аманет на следењето на јагулите на патот кон Америка.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Можеме да тргнеме на пат кон секое избрано место во информацискиот универзум. u Ако не низ Нелсоновите синџири на продавници, тогаш како?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Значи ти си моето догорче!? - вртејќи го погледот овој пат кон Рада, која само климна со главата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мислам дека подобра доктрина што на човекот му го покажува патот кон мирниот и безгрижен живот, нема.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ги следеше твоите совети и твојот пат кон науката.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Со пристигнувањето на првите британски воени мисии на територијата на Кралството Југославиј,а британската дипломатија ќе започне да ги помага сите оние што се бореле против нацифашистичките окупатори, а со тоа и да го трасира својот пат кон идната поделба на Европа на интересни сфери.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Бикот подзастана, затресе со главата од која шуркаше крвта и во бег го фати косиот пат кон реката, кон спилите од задната страна на Калето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
-Не те прашам за патот кон сонцето, за легендата на Икар! Те прашувам за копнежот по мојата девојка Ирена.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- Подигна рака, покажа на олтарот и поместувајќи ја од лево кон десно, рече со наслада: - Туа, пушиш, Тито, со цигарата о р’ка и со ена пишчола, на, до туа, д’лга ем голема - таа се удри по колкот - а од левата страна Ленин, со подигната рака, на пролетаријатот му го покажва патот кон светлата и среќната иднина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Синот на основачот на Османската држава Орхан (1326-1362) ја освоил скоро цела Мала Азија, ја пренел престолнината во Бурса (Бруса) (1326), во 1352 ја зазел тврдината Цимпе, а во 1354 без отпор го зазел Галиполе по што му бил отворен патот кон Балканскиот Полуостров.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Имаше чувство дека сè што му треба веќе е на пат кон него само од себе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Каде е сеизот? - праша Гоце. - Побегна, Гоце, побегна! - одговори еден од четниците.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тоа ќе биде вистински мост, кој уште повеќе ќе го осветлува нашиот заеднички пат кон комунизмот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Без исклучок, од страна на сите три нови господари, отпочнала да се спроведува политиката за денационализација и асимилација на македонскиот народ.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Иако веќе со години им пишуваше на Римјаните, на Коринтјаните, на Галатјаните, на христијаните во Ефес, на Колос, а еве и на Македонците, секогаш пишувајќи многу и за себе, неговиот живот по оној пат кон Дамаск, всушност, можеше и многу просто да се смести во неколку реченици.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кралството Југославија ќе стане полигон на којшто ќе се води борба меѓу двете идеологии – комунистичката и капиталистичката, меѓу партизанското движење, предоводено од комунистите, и четничкото националистичко движење, предводено од генералот на кралската југословенска армија генералот Дража Михаиловиќ.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
На пат кон Господа се стокми Лена Липовдолска.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Одкога ја клоцна главата ѝ се стркала удолу, го фати патот кон долот.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
КОЊОШТИП - Еден коњ цврцнал коњак и почнал да ака накај Штип. На пола пат сретнал една бубачка која се обидела да го штипне. „Шмркни и ти малку коњак, да не бидеш бесна“, ѝ рекол коњот на бубачката. Оваа одговорила: „Фала; јас сум коњоштип.“ „А сега ќе ми го покажеш патот кон Штип?“, прашал коњот. „Со задоволство“, рекол коњоштипот. „Сега сме ко жабата и шкорпијата!“, рекол коњот насветкан со коњак. „Ха, Ха, Ха!“ рекол коњоштипот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
И денес, кога минувам покрај сајџискиот дуќан на дедо Павле, сега папуџиски на Ахмет, сè уште можам да ги наслушам меѓусебните поздрави на занаетчиите додека со дедо ми наутро минувавме низ чаршија, на пат кон дуќанот: „Добро утро, газда Павле“, „добро утро, газда Јордане“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Расправај се и карај се таму со крокодили.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Потоа, ако одиме по ред, какво е тоа однесување: во онаа збрканост и мешаница што се случила на пристаништето да си го остави детето само на улица, па дури и да му го покаже патот кон првиот брод!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Татко ми велеше: небото не слегнува Во празни срца Сабјата не се буди во успана рака А сеќавањето е најбрз коњ Најдалеку ќе те однесе. (Зошто го кажуваше ова кога го беше загубил минатото Минатото му го развеа Киклопот на Револуцијата) Изгледа беше изумил дека изворот сончев покажува само пат кон заодот А дека ѕвездата што паѓа во фонтаните на темнината е само златно париче што некој го фрла од чардаците на мракот (Утрото сепак никогаш не заборава да слезе во одаите на ноќта) А каде тој можеше да слезе од чардакот на својата темнина И која врата потоа да ја отвори Во куќата на лошото време Во домот на поразените Коњот и острата сабја Исчезнатото минато И лудата глава на Козакот Од пештерата на сеќавањето Што напати се отвора.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И со време зафати бргу да напредува и да си отвора пат кон растење.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се издолжи реката луѓе од црквата Св.Никола до Големиот мост, кон железничката станица, а потоа по прашливиот пат кон Сушево, кон Крстот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Всушност, ѕвончето е звучен патоказ на главниот пат кон ѕвездите а за патарината се знае кој ја наплаќа, како што се знае кој има канџи и дека тие не му се за свирење клавир.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Несреќникот некако си ја затнал раната на рамото со земја и здробени суви лисја тутун.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во храмот Света Софија, на чии ѕидови запрела светоста, летот на синиот ангел, како симбол на човековото вечнеење меѓу земјата и небото, потоа на поетскиот мост на излезот на реката Дрим од Охридското Езеро, на пат кон морињата на светот во далечната 1978 година се славеше враќањето од егзил на големиот шпански поет Рафаел Алберти, но и другото враќање од егзил на палестинските поети на чело со нивниот бард Махмуд Дарвиш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во пролетта на 1943-та на територијата на Македонија се случиле низа настани кои одиграле значајна улога во разгорот на вооружената борба.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Сеизот, кога ги виде вооружените комити, се уплаши, веднаш скокна од коњот, ја фрли пушката и ја спрашти да бега по патот кон Струмица.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Додека го слушаше Игора Лозински за можноста сталинизмот да стигне и до бреговите на Езерото, да наложи нови граници, да ги зајакне старите, да ѝ постави граница на надежта на луѓето, Татко се замислуваше, небаре затрчан во сон, со семејството пред јагулите на патот кон Америка.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Зборот брана - забраната која што планерите на среќната иднина планираа да ја извишат на реката како балкански ѕид за јагулите на нивниот пат кон морето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Вчеравечер уште беше рано Низ калдрми тргнав пеш по градот Та здогледав едно купче збрано Деца, кај цртаат плочка Недалеку од плоштадот Ме понесе патот кон чаршија На мостот лошо реконструиран Човек ко мене пензиониран со жената стојат од каршија Ги поздравив и ми возвратија А кучиња скитници пријателски До следниот мост ме испратија
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Потем минуваше низ Еврејското маало и го земаше патот кон за­падното подножје на Калето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Само ти ќе можеш да го насочиш водотекот кон вистинскиот правец и да го пронајдеш патот кон моето спасение.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Продолжив надолу по патот, а братучед ми Мурад отиде преку полето, кон каналот за наводнување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Уште еден таков удар од полн замав пак по голото теме, колку неразбирлив толку и ненужен, и Орлен Шумков со споулавеност во шашливите очи и наведнат над последниот труп можел да објави дека на дружината ѝ е отворен патот кон нови ужаси и кобнички претчувства за невидени зла на копучкиот никаков живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Називот „Мост” беше преземен од Ничеовиот „Заратустра”, омилената книга на младите уметници, и требаше да го навести патот кон публиката, или кон истомислениците.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Го погледна Дејв како лежи на подот и го пречекори на пат кон фрижидерот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Сега, пред почнувањтео на летните одмори, како пред секој први во текот на летните месеци, сите се сеќаваа дека на колата нешто треба да се поправи, но најмногу луѓето ги носеа колите само „на преглед“ за да се чувствуваат посигурно на пат кон Охрид и Преспаили кон Солун и Егејското Море.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Проблемот е ургентен зашто дивата депонија се наоѓа непосредно до магистралниот пат кон граничниот премин Деве Баир, кој Бугарија.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Му верував кога ќе речеше дека мрази да војува; дека никој не е во состојба да го испрати на некое боиште па дури и да му го ветат притоа патот кон Рајот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Дури потоа откако го придодаде кон овој вовед и заклучокот дека таквото однесување е најсигурниот пат кон Рајот ја сфатив иронијата на неговата забелешка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Промовирајќи ја својата визија на сексуалноста на „Новото Доба“, Ани вели: „Сексот е пат кон просветлувањето...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во нефашистичките општества за лаиците смртта се смета како една непријатна појава што треба да се пречека достоинствено; на верникот, смртта му е болен пат кон неземската среќа.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Очигледно беше на пат кон нешто убаво, магично, единствено. Проклет да бидам, единствено.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
-Ако си добар со сомнежот, тој ќе биде мирен, нема да ти напакости, нема да ти стои на патот кон твојата цел! – се смешкаше старецот, под мустаќ, бидејќи го надитри својот соговорник.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Како резултат на таквата поделба на Македонија и на македонскиот народ, понатамошниот заеднички развој на стопански, културно-образовен и целокупен општествено политички живот бил прекинат, а патот кон денационализација и асимилација на македонскиот народ, широко отворен.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Кога тргнаа на пат кон родниот град на Хелвиг, срцето ѝ се стегаше при помислата дека, ете, за првпат ќе се сретне со неговите...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Еден од луѓето во бели бечви, не со лице на крстен туку сув крстител, висок, брадест и кадрав, трчал кон него со бласкав нож чиниш сака само да го заплаши, да го чалне малку колку да го ослободи од грижи и двоумења и, разминувајќи се со него, да го продолжи патот кон некоја своја голема цел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се занишал, застанал, чиниш му било речено да го дочека без вртење ударот на тешкиот кундак што му паднал врз теме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мајка, и таа најпосле заспа, но не за долго. Во нејзиниот сон се преплетуваа јагулите во реката, кои сега сигурно на својот пат кон океанот минуваа низ нејзината родна земја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И еве сега, во својот егзил, запрен на првата етапа, за која никогаш не сонуваше дека ќе биде прва и последна, веројатно како втора етапа требаше да биде патот кон Франција, Америка или Турција, тој се најде во кафезот на својата библиотека да се пресметува со турцизмите?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Со албанските прартизани се задржала околу десет дена во обид да воспостави радиоконтакт со Каиро, за купување мазги и најмување луѓе за мазгите за да може да го продолжи патот кон Македонија.91 Од територијата на Мокра мисијата Mulligatawny заминала на 30 септември 1943 година и се упатила кон Главниот штаб на НОВ и ПО на Македонија.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Во тој контекст, неделното илустрирано списание "Нејшн", во коментарот во врска со постигнатиот договор во Крајова, ќе истакне дека "Титовото решение за македонското прашање, ... ќе ѝ даде на Македонија еднаков статус со Хрватска и Србија во федеративната заедница" и "ќе биде основа за елиминирање на натамошните недоразбирања меѓу Југославија и Бугарија и ќе може да отвори пат кон федерацијата".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Додека со брзата кола итавме по познатиот пат кон градот крај реката, се соземав од неколкудневната несони­ца, се напрегав со силите кои ми се враќаа да препознаам не­кој облик од пејзажот кој добро го познавав.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Игор Лозински, беше јасно дека запаѓаше во нова меланхолична тирада која требаше да го води уште еднаш до вистината кон која ги упатуваше и оддалечуваше своите собеседници, пријатели: - Насетувам, веќе ви реков пријатели мои, дека немам уште многу живот за да го следам текот на овие води, судбината на овие јагули на големиот пат кон океанот и да го дочекам нивното враќање, - рече тивко Игор Лозински.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
При ова посебно нагласување дека било потребно да им се објасни на Македонците дека “и покрај тоа што ние се интересираме за ова, владата на Неговото Височество не може да заземе каков било став за македонското прашање сé до после победата“ и поради тоа британските офицери за врска на овој предмет требало да му пристапат со посебно внимание.171 На патот кон Дебарца Првата македонско-косовската ударна бригада имала неколку поголеми судири со бугарските и германските окупатори единици кај селата Завој и Велмеј и други места.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
На големиот свиок голема сина табла и натписи кои лево го покажуваат патот за Поградец и Корча, а десно за Елбасан и Тирана и понатака, пред свиокот, на патот кон граничниот премин – Ќафасан - голема сина табла со големи латински букви е напишано: “MACEDONIA”.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Откачениот управник (Tommy Lee Jones) е предодреден да се прослави како човек кој ги однел во смрт.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На патот кон Поштенскиот дом, на некогаш уредено место за починка се згрозија: искршени клупи, дури откорнати, насекаде стакло скршени шишиња - алкохол.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Режисерот почетник, постарите актери од дилетантските (или аматерски) дружини и помладите актери и актерки со штотуку завршена драмска академија и на пат кон поголемите театри и поугледни сцени.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Татко, колку и да ја отклонуваше својата мисла од Игоровата, кога говореше за Беломорскиот канал, со нетрпение ги очекуваше новите аргументи за апсурдната градба на Сталиновата водена пирамида, свесен дека тоа ќе му послужи за да ѝ избега на историјата, кога сталинизмот на Балканот се вестеше од сите страни и го бараше патот кон новите жртви.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Со нив, со тие што се на пат кон татковината, и тие, нели ... нашите синови и внуци ...“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Гледаше меланхолично како галебите се оддалечуваа, во висок лет, кон устието на реката, на патот кон Солун, градот на нејзиното среќно детство, во вителот на големата светска војна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Требало да монтира машина што ќе ја движи пресата и другите делови на фабриката.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Нејзините претстави имаат форма на монолог, one-woman sex show, игри на интеракција со публиката која се повикува да учествува, и тантрички ритуал на лекување.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Прифаќајќи го визионерскиот речник на големиот Жан Моне, еден од татковците на модерна Европа со нашето будно око низ парадигматичната логика оставајќи илјадници збиднувања вчера со желба и конструктивно заедничко денес... „Господинот Европа“ - Жан Моне, на стариот континент, Москва, Вашингтон, Токио, Пекинг, Њу Делхи, ги откри патиштата кон трајниот мир лулката на светска цивилизација, потиснувајќи го вечниот полигон, гробница на човечки надежи...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Знаеш ли што сторила онаа моја ќеркичка минатата сабота, кога нејзината единица била на поход на патот кон Берхамстед ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
По демографскиот бум во Европа во средината на деветнаесеттиот век, масите се зголемија над очекуваната мерка и едноставно со својата бројност ја беа проголтале елитата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не ги разбуди ни песната на Додо.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Татко ми велеше: небото не слегнува Во празни срца Сабјата не се буди во успана рака А сеќавањето е најбрз коњ Најдалеку ќе те однесе. (Зошто го кажуваше ова кога го беше загубил минатото Минатото му го развеа Киклопот на Револуцијата) Изгледа беше изумил дека изворот сончев покажува само пат кон заодот А дека ѕвездата што паѓа во фонтаните на темнината е само златно париче што некој го фрла од чардаците на мракот (Утрото сепак никогаш не заборава да слезе во одаите на ноќта) А каде тој можеше да слезе од чардакот на својата темнина И која врата потоа да ја отвори Во куќата на новото време Во домот на поразените Коњот и острата сабја Исчезнатото минато И лудата глава на Козакот Од пештерата на сеќавањето Што напати се отвора.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Додека чекоревме крај кристално чистата река која излегуваше од Езерото, како верно чедо кое го продолжуваше својот пат кон бескрајот, кон морето, во Татковата свест, среќен што Мајка му го спасила ракописот, се всади мислата што постојано ги опседнува емигрантите меѓу заминувањето и враќањето, меѓу заминувањето и останувањето во туѓина. ***
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тој, кој го држи Лисец, ја има контролата на околните ридови и што е најважно, го отвора патот кон Превал и од тука долж џадето, се вклинува во Преспа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Оваа мисла ме зафаќа, додека сонцето изгрева, на пат кон дома.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Утредента, уште на осамнување, Бошко Манев веќе го имаше фатено патот кон Пелистер.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се изми повторно, стана и продолжи по патот кон гробиштата гледајќи ги и понатаму промените што настанале во селото.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Посебно место во извештаите на американските известувачи имале настаните во Грција.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Беше една вистина, која што почнуваше да чекори по земјата, веднаш штом ќе се објасни така, за да може да биде сфатена; таа вистина бараше пат кон срцата на луѓето и луѓето не можеа да не ѝ се приближуваат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нивниот програм беше на пат кон адресата во Сиднеј, на местото каде што чуваат писма и не прашуваат ништо откако ќе платиш мала закупнина.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Кога овие деца тргнуваат на пат, самиот ѓавол се вмешува во патувањето.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се колнам, го изгубивме патот кон Сентерлевиот рид.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Другпат гледавме како во соседната улица папараци ја блокираа колата на Бритни Спирс на патот кон медицинскиот центар на Ју-Си-Ел-Еј.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Слушајќи како се соочуваа јагулите со патот кога на земјата постоеше Атлантида, и како откриваа заобиколен пат по големата фрактура на планетата Земја, тој се обидуваше во својот забрзан асоцијативен тек на имагинацијата, толку силна во егзил, да го најде следејќи го патот на јагулите, патот кон својата загубена татковина.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Винстон, кој во нормални услови беше човек што обично гравитира кон надворешниот раб на каква и да е турканица, сега се туркаше, и со лактови си го пробиваше патот кон средината на толпата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Така се најдовме на патот кон Касандра (во која, впрочем, не можевме да влеземе, бидејќи тој ден ја раскопуваа пристапната улица).
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Убеден како и секогаш во силата на својот збор, на арамејски, наспроти грчкиот на кој разговараше со Римјаните, пред гневниот народ го раскажа својот живот и со нив го сподели мигот на своето духовно прображение на патот кон Дамаск.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ако те нанесе патот кон старо Скопје, сѐ убаво види и разгледај... само едно немој да заборавиш!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Мајка сега сакаше да разбере зошто за Татко беше толку значајно да опстане патот на јагулите: дали заради нивното следење на патот кон Америка, или дали за нашето враќање преку границата во родната куќа, крај Езерото?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Секој од нас е на пат кон својата голгота. Никому не му гине распетие.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Тој и самиот истакнал дека лично не е запознаен со мислењето на Американската влада во однос на НОД и Тито, но потенцирал дека Јосип Броз Тито "го привлече вниманието на Британската влада", поради што САД би требало јавно да истакнат: "Тито, ти направи добра работа, и ние сме за тебе", што од своја страна, сметал Ла Гвардија, би помогнало многу на патот кон признавањето на НОВ и ПО на Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Одовде води најкусиот пат кон Версај и Версајските дворци.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Нашите иселеници од САД, Канада и Австралија на пат кон татковината.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Пред да ја обземе нагонот на патувањето, - продолжи Игор Лозински, - на патот кон обновата и смртта, јагулата има светло сребреникава боја, а во мигот на тргнувањето грбот ѝ станува темно зеленикав, речиси маслинест, за на крајот да стане црн, но сјаен, а од страните на мевот ја задржува светло сребренестата боја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
XXIII На патот кон морето Х.Х. неколку пати безуспешно се обидуваше да ме извлече од молкот кој напати ми беше најдобриот сојузник во мачното патување.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Издавам соби - Хара“ Пристапот од патот кон Платамон не е добар.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во средината на шеесетите, се зголемуваше бројот на уметниците, почнувајќи од Џаспер Џонс до Џонатан Боровски (Jonathan Borof- sky), од Joseph Beuys до Jean-Michel Basquiat, кои се вртеа кон детскиот урнек на мислење како пат кон искусување на светот со голема непосредност.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но се поставува прашањето дали и тие се на вистинскиот пат кон конечното решение, бидејќи во најголем број случаи овие теории како да го губат од вид особениот карактер на менталните состојби.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
По влегувањето на Македонија во Федеративна Југославија како рамоправна членка, Г.Пирински и членовите на Македонско-американскиот сојуз верувале, а и односите по војната меѓу Југославија и Бугарија им влевале надеж, во остварувањето на македонскиот долгогодишен сон - обединувањето на Македонците од сите три дела на Македонија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Попладнето, околу три часот, требаше да тргнам на пат кон мојот нов дом.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Чанга прифати, а козите сами го продолжија патот кон дома.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Еден ден, сите кози исчезнале. Тие го следеле Чанга на пат кон ридот среде градот, со познатата тврдина.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но еднаш ќе ти свртам грб и ќе те оставам - Среќен ти пат кон Нил.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Џоан умира на пат кон болницата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Го виде и сплаварот со качулката како се пазари со Томо земајќи му ги парите за патот кон вечноста.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Слепо во споулавеноста барајќи пат кон тишини во кои не ќе зататни ни пушка ни топ, по богтизнае колку замаглени дни и студени ноќи, се сретнал во безживотен дол со калуѓер.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе го сопреме и на тој пат кон небото.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Јасно е дека денес многу уметници се стремат кон побогато и поавтентично искуство на реалноста.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Наместо да трча низ полето, кон каналот за наводнување, коњот трчаше по патот кон лозјето на Диркан Халабијан, каде што почна да ги прескока лозите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Небото над Езерото сега беше сето во ѕвезди, небаре се славеше спасувањето на јагулите, кои го продолжуваа патот кон морето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кога тоа не се случува, терапевтот може да помогне со поставување прашања кои ќе ја поттикнат индивидуата да генерира описи, споредувајќи ги со претходната доминантна тема.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Заслезе наудолу со желба патот кон пештерата - бигорна да се здолжи, колку да се стиши огнот во душата.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
“Пред нас е патот кон пеколот”, ѝ вели Мики на својата невеста, и во право е.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Го разбрав. Го мрзеше да чита - јас требаше да го ранам неговиот ум со прикаски, да го спасам од вкочанетост и да му овозможам развиток, и пат кон иднината преку мене како преку мост.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Премореноста и бавноста несфатливо ја развлекле далечината од Лесново до Кукулино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред влезот на зградата три девојчиња играа ластик; не ги погледна туку само го слушна рипкањето и се упати вдесно, за да го скуси патот кон продавницата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Таа пролет замина во Ќеримидницата на Спиро Михаилов.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ги зел чеканите и отишол во една од многуте пештери на ридот да обработува воденички камења, поточно - пошол последен, неговите веќе ги клукале карпите со железни клунови и пиеле со стврднатите дробови прав на осакатени карпи што многу подоцна, под притисок на вода, ќе станат бучлив живот во воденица, но некој будник од дружината го прераскажал разговорот помеѓу Доце Срменков и Фиданка Кукникова - патот кон пештерите проаѓал крај нејзината куќа со еден прозорец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
2. Еден од патиштата кон поднослив живот / е секој во себе да го спречи злото, / а најдобриот начин злото да победи / е добрите луѓе да не прават ништо!
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Патот кон реката го фаќаат и залудно тебе в строј те враќаат. Не си ти ко сите...
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
- Само со три души ќе ти го покажам патот кон светлината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Маргина“ не е против хелиоцентризмот, логоцентризмот (фалоцентризмот!), антропоцентризмот, туку против центризмот воопшто, или, подобро речено (бидејќи перспективно патот кон излегувањето од дихотомиските стапици на умот - е бескрајно долг), „Маргина“ ќе настојува да го афирмира тој (еколошки) концепт на повеќецентралност и да ја унапредува онаа граѓанска свест за релации и релативност.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Со тоа на германските војски им бил отворен поморскиот пат кон северна Африка.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Низ празнината на подот тој скокна со чудна грациозност на нуркач, поразен камиказа на пат кон Најт Таун.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
На патот кон Банката на копачите им се испречил еден стар римски ѕид, што со голема мака успеале да го пробијат, отворајќи дупка колку да може да мине човек.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тогаш сфати дека секој човек мора сам да го најде патот кон своето спасение и оти тој, Павле, патот може само да му го покаже, а не и да го влече по него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Без неа во ридиштана бев загубен овен без никаков знак за патот кон бачилото.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој согоруваше во својата прометејска цел како непоправливата волја на Сизиф, но и на Дон Кихот, кој не престанува да ја одржува својата борба со ветерниците, охрабруван од силните илузии.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Луѓе,- рече Петре Даскалот од чардачето каде што стоеше како маѓесан- сега сме излезени на патот кон слободата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)