пат (имн.) - во (предл.)

Ова важи и тогаш кога, како што често се случува, еден ист настан треба да биде изменет до непрепознавање и по неколку пати во една година.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Телевизиската технологија си прави пат во нашите дневни соби и ги менува нашите животи.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Мајка, сега прв пат во животот, имаше време да ги чита, да ги дочитува и непрочитаните книги на Татко, небаре оставени во аманет, со надеж дека се доот­кри­ваат новите пораки за натамошното спасување на семејството на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа не размислува за Дине и за Риса на која лицето ѝ станало црно како шамијата околу него, туку на станов за прв пат во неа го населува Доне.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Човечката душа може лесно да потоне во длабока болка, но догорчето од неочекуваните спомени ќе му го осветлат патот во темнината на најмрачните тунели.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
За нас, децата, прв пат во животот качени во воз, тоа беше најголемиот, најубавиот и најбрзиот воз на светот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Од радост што синовите ѝ зеле плата, излегле на пат, се осамостоиле, се спасиле, испече дури и тикуш и петаник, правејќи го тоа за прв пат во животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На 29 август 1990 година, за прв пат во Собранието на Македонија се расправа за Уставните амандмани и изборниот закон, а на 20 септември Собранието ги усвоила со што Македонија станала повеќепартиска држава.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Овој пат во третата класа погребуваа едно шестмина, меѓу нив генерал и госпоѓа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тој ќе го објави крајот на повелбата на ПЛО која ја одречуваше оружената борба како единствен пат во ослободувањето на Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Следниот чекор беше, повторно на пат во Западот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се сети:тие луѓе војувале четри пати во четирите годишни времиња. напролет (а наесен?) дождовните порои ги миеле стрмните ниви од семе, од род.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Набргу, за прв пат во животот, побара очила.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Еден ден, тој влезе во канцеларијата на градоначалникот, сигурно по некоја политичка работа, личеше на тип од изборен штаб, по малку вџашен, и изгледаше дека баш и не е среќен што ме гледа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа замина, и светулките, во своите електрични кругови, одедрија со неа како некое скитничко соѕвездие, покажувајќи ѝ го патот во темнината.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Имено, од важни причини, кои мораат да бидат образложени, судот може да одлучи жалбата да не го задржува извршувањето на одлуката (чл. 409, ЗПП) – што, секако, е добро решение во корист на работникот којшто успеал да го добие спорот, особено тогаш кога во улога на жалител ќе се јави работодавачот. в) Законот за извршување Во поглед на присилното спроведување, односно принудното извршување на судските, правосилни и извршни, одлуки донесени во работните спорови, проблематиката е регулирана со ЗИ (2005), 18 којшто е изменет и дополнет во осум наврати: двапати во 2006, по еднаш во 2008 и во 2009, и дури четири пати во 2010 година – но, за среќа, ниту една од нив не се однесува на институтот 17. 
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Со решенијата донесени на Виенскиот конгрес била прекроена картата на Европа, игнорирајќи ги притоа националните интереси на народите и малите држави. 2 Корените на американскиот изолационизам датираат уште од 2 декември 1823 година, кога Монро му објавил на светот дека „политичкиот систем на сојузничките сили битно се разликува… од политичкиот систем на Америка.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Ја пресечува патот во изградба.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Секој си има свој неповторлив пат во животот, но сепак имаше некаква заедничка фуга на бег, страдање и верување на овие големи откорнатици.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Работата многу си ја сакам, се трудам учениците да ги водам на добар пат во живото, да бидат чесни, храбри, да се борат, да учат и собираат знаење.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Целиот исполнет со претчувства за она што допрва треба да се случи - набиен со енергија од некаква замислена иднина, несигурна и тешка но слатка во својата не-веројатност, чекори забрзано дишејќи шуткајќи ги оние мали бели-кафеави камчиња на патот во кои ги проектира своите замисли за деновите што изминаа, понеделник вторник и среда.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
КЕВА: (Погледнувајќи го Теодос, прв пат во животот без стравопочит, дури со остар упрек и презир.) Ама...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: (Присуствато на домашните го стреснува, го истрезнува скоро сосем, се напрега да стане, да се исправи, да се истопори, и да загосподари.) Не!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Во пловидбите на Титовиот Галеб се дополнуваше југословенската историја на која Тито даваше посебен тек.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Знаеше добро, по кој знае кој пат во Партијата, ќе го прашуваа за намерите на кумот, за неговото класно потекло, за согласноста на родителите за името.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Нови техники на огласување SKYWRITING Станува збор за една од тнр. „out of home“ техники на огласување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Лузните останаа. Баба ми многу се лутеше ако фрлевме леб.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не велеа ниеден збор, тој остануваше само по неколку мига крај секоја нова група, онака заздишен, кога ќе ги видеше нивните избегани погледи тој уште веднаш продолжуваше понатаму, крај другите, третите, повторувајќи ги само оние свои пусти лудечки движења со своите раце, со тие огромни празни рачишта, навраќајќи по стотина пати во денот крај секоја група на тие темели, проклет.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Зборот е да се кажува, Савле!“ му рече оној пат во Ерусалим, намерно и презриво изговарајќи го неговото непросветлено име.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Беше незамисливо во стварност на овој начин да оживее патот на јагулите, но никој не ги спречуваше да го откријат патот во фантастичната имагинација на научниците.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Последен пат бевме заедно некаде во октомври, зар помислив тогаш дека тоа ни е последниот пат во Маврово…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Судбината, можеби, им ги вкрсти патиштата во Цариград, но ги срети крај Езерото, чиниш пак на разминување.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
За прв пат во животот имав можност да бидам примерна ученичка.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Таа ми раскажуваше смешни и глупави нешта за „мажот ѝ“ кој е долго на пат во Пула.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Многу вредни дела го завршуваат книжевниот пат во мигот кога авторот физички ќе се раздели од светот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
На враќање назад го заврза коњот за еден трн крај патот и, чурејќи со цигарата в уста, скршна од патот во мртвицата, за да се олесни зад меѓата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И овде се докажува познатиот стих: “По покусиот пат во рајот не се стигнува” - на почетокот морате да вложите малку повеќе за после помалку да ве боли глава.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Заборавија колку пати во животот сакаа искрено, длабоко, безусловно.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ги гледала, потем, живописните персиски теписи спружени пред бројните дуќани, сребрениот накит обликуван во големи и во мали форми, садовите од светнат бакар, посребреното оружје, тиркизните украси, многу, многу други украсни предмети кои ги гледала за прв пат во животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Против ова решение не беше дозволена посебна жалба, сѐ до септември 2010, кога се прецизираше дека против решението може да се изјави жалба, но дека таа не го задржува извршувањето на решението (чл. 93, ЗИДЗПП/септ.10). 5) давање можност жалбата против конечната пресуда да го нема вообичаеното т.н. „суспензивно дејство“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ова е прв пат во животот да си има сопствена соба... мала соба - ама сопствена.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Носеше свечен костум и пеперушка, купена уште во Париз и носена за прв пат во оваа пригода.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Оттука заминав за Струмица во единицата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Договорени се и авторот знае дека треба да внимава зашто ако не внимава не му гине колата да ја истера од патот во некој ендек а можеби и некој амбис.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На двете страни од патот во пејзажот доминираат бункерите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Бекташките гени означуваат свои разгранети патишта во идентитетот и во судбината на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не можев да претпоставам дека еден ден ќе ни се вкрстат патиштата во потрага по Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во текот на модернитетот секогаш постоеше малцинство од привилегирани луѓе, членови на елитите, кои сакаа што помало мешање од страна на општеството, но мнозинството, доколку тоа му беше допуштено, нив ги прегласуваше и ја фаворизираше државната редистрибуција на доходот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Само луѓето одеа по правливиот пат во долга недогледна редица.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Значи, синот (бидејќи е поинтересна фигура за анализа) ги одбира најкривите патишта во животот, само за да го натера таткото да му обрне внимание, да го застане на правиот пат (а и двајцата мислеа дека на едниот му е поправ од другиот).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Тие ги определуваа нашите нови патишта во животот, нашите професии.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ги гледаше за прв пат во животот и трите вида сунѓери, кои живееја во Езерото како вистински реликтни примероци, крај бројните видови членконоги, задржани засекогаш во просторот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Не беа изминале уште петнаесет дена откако беше дојден последниот пат во затворот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Биди господар на игра своја, господар на свои чувства и дејанија, кој на крајот од патот во животот свој нема да се запраша дали господар бил, туку со сигурност ќе знае, дека не потпаднал под туѓи влијанија.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Се обидуваше, додека чекоревме крај реката, да ми зборува за својата набожност, речиси за прв пат во животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Понекогаш, кога во самотијата ќе ми наиде желбата да го повикам, оној другион, кој постојано ме следи, дувнувам неколку пати во шупелката. Но сосема тихо. Само тој да сушне.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Беше тоа прв пат во животот на Мајка кога минуваше граница без Татко. Обратното се беше случувало многупати.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Што тој би можел да ни каже за променетото сфаќање на сегашноста и за патот во иднината? I ПОСТМОДЕРНА - ПРЕГЛЕД Жан Франсоа Лиотар, најпознатиот теоретичар на Постмодерната, еднаш рече дека Постмодерната помалку е епоха, а повеќе „расположение; но најмногу е состојба на духот”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во истата, изјавува: „Не е прв пат во историјата, театарот да ја дели судбината на економската криза што се случува во општеството.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Со технологијата (техномагијата) на виртуелната реалност (поврзана со интерфејсите, какви што се: податочната ракавица, податочната облека, наочарите-монитори) денешниот поединец, значи, тргнува на пат во потенцијален, паралелен свет, такашто светот на имагинацијата не му е достапен/видлив само на духовното око, туку исто така и на ‘духовната рака’, бидејќи допирот е можен со податочната ракавица (data glove), постои стерео во 3D графичка симулација, а таа пак се менува во зависност од примачот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
На 8 март за прв пат во Скопје се прославува денот на жената.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Аргир ја крена мистријата и удри со неа неколку пати во железото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Заштедите што се постигнуваат со избегнувањето на тестирањето на огласите пред да се емитираат се смешни во однос на можните загуби кога преку мас-медиј се испраќа погрешно формулирана порака.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се гледаше дека светлокосиот не доаѓа за прв пат во колибата.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
И пак го гледам сонцето како свети во некој друг тунел, а ти копаш во рудник пресушен и вадиш кал место вода од мене, како од бунарот што како цел на патот во лавиринтот ти е нацртан.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Меѓутоа овој пат во случајот со Стомачето нештата премногу излегоа од контрола и се искомплицираа, иако на крај сè изгледаше многу логично.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Таа сака да ѝ го открие вистин­скиот пат во животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Од 11 до 25 март биле одржани првите избори на кои за прв пат гласале и жените и останатите граѓани кои наполниле 18 години.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Единствена работа, што ја имаше од сето тоа, беше само тој пробиен пат во снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ова се случуваше за прв пат во животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Плачевме по пат во автобусот на враќање, толку многу ни беше убаво на летување што никому не му се враќаше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога по завршувањето на претставата, во гардеробата ќе ја праша зошто така лошо го интерпретирала ликот на Јулија, таа му се исповедала: „Вечерва прв пат во животот, ја проѕрев шупливоста, лагата, будалаштината на празната приредба...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Патиштата во оваа земја се убави и беа без снег, а брзинометарот на Коле речиси постојано стоеше на 160 километри, така што брзо ја сечевме панонската рамнина и неусетно се најдовме во Будимпешта.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Покрај тоа, кај него прв пат во животот видов xerox во боја.) Како подоцна отпатував и талкав подолго време, тоа пак е друга приказна.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Само ли неизгасливата желба и пораката тоа што се случи на тие патишта во времето-невреме да не се избрише од нашето паметење?... 1 јули 2008 – 22 февруари 2010
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кај и да одев, кај и да свирев, секогаш тоа го правев со невидена жар и го замислував твјот лик и нашите очи како се сретнуваат некаде на пола пат во катедралата.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
А, не ти, уште основно не завршила, туку „дави„ со тоа!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Човекот прв пат во својата историја доаѓа до личен впечаток дека душевното доживување може да се предизвикува по желба, а дека дрогата е најлесен начин да се дофати друга реалност, било како засолниште било како инспирација за уметничко творење.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Но отвораше тоа пат во еден свет на чудесни доживувања, што како и вистинскиот свет бара да ја потврдува човек едностојно својата сила, но го бара тоа не грубо и делнично, ами во занесна и благородна устременост на духот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Колку ли пати си реков на ова патување, кога прв пат во мојот живот толку силни рефлектори беа насочени кон мене, да мол­чам, да издржам во молчење до крајот на патувањето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И затоа, сине, сигурно некој од пред­ците кој бил чувар на Виа Егнација го посадил делот од патот во нашиот праг.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И кога во мода влегоа чорапогашниците, значи хулахопките и тие тенките и нежни работи за под фустан, терав пат во Дојче Демократише со оправдување дека одам за да ја поправам протезата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во нејзините очи поигруваше старата светлина која ни го осветлуваше патот во животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Марко почна да страхува дека не само Едо туку и самиот тој запливува по некоја мирна вода, во живот без акција така што просто им се радуваше на можностите кога барем еднаш месечно одеше на пат во Америка или низ Канада од Монтреал до Калгари.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Баба ми Донка педесеттите години од минатиот век се качила на возот од Сомбор со тројцата синови, повторно напуштајќи ја куќата, овој пат во Гаково, за да се симне во Ташкент.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Пладнето го покрило со бледо трепетење, над кое се извишува само белиот саат; по патиштата во полето се крева прав од пазарџиите што се враќаат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се сеќавам на мигот кога за прв пат во Штипскиот театар влезе хрватскиот режисер Иван Лео Лемо.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Како да бараат пат во арената, небаре се од прикаска - мазни, бели се појавија два коња со накривени и гордо дигнати глави, загледани во својот висок сув дресер само со по едно око.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во својата последна книга Галбрајт пишува дека за прв пат во историјата на модернитетот поголемиот број луѓе сакаат можности за онаа слобода што носи ризик.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Така, другари, за прв пат во историјата на овие предели, ќе проработат турбини, огромни турбини, со кои ќе се доближиме до тешката индустрија.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Прв пат во животот не се чувствуваше достоен на своето име.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во бродот Галеб Тито бараше патишта во светот на неврзаните за да ја зајакне на надворешен план Југославија, но се обидуваше и на внатрешен план да ги разрешува, помирува противречностите, преку одбраните умови и интелектуалци на антагонизираните народи (посебно Србите и Хрватите), преку врвни интелектуалци, политичари, писатели.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во отсуство на чичко Томе, кој уште во рани зори заминал за варница, да ја ѕида на суво со сур камен и суво грло, за леб и раат на челадијата и душата, мајка му го избаци по сите страни држејќи му го лицето меѓу дланките како велигденско јајце, и долго му мавташе со марамата од главата, небаре го испраќа чедото на далечен пат во непозната земја.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Се поздрави првин со него, па потем со другите, и без да знае кои се, гледајќи ги за прв пат во животот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Мајка за прв пат во животот видела толку шарена книга, со безброј сликани облеки, предмети за домаќин­ство­то, за секаква употреба.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Еден од оние афричко-топли августовски денови, дедо ми Баџак го видов за последен пат во мојот живот..
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Во суровата тишина луѓето се дават во сопствените солзи, а со секое менување на светлината може да откриеме по една тајна и да бидеме сѐ поблиску до вистинската љубов, за која не постои супститут.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тогаш, ајде, си рече, нека ни бидат простени сите тие работи, и она, што го сакавме притоа: онаа чистина околу тебе сам, онаа белина на неначнатиот снег пред тебе и насекаде наоколу оној пукнат пат во утрините пред тебе. И сите други бегања.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За прв пат во животот се почувствував како криминалец. А не бев.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кога ќе врвеше низ дворот, или кога ќе одеше по патот во полето на работа, ја гмечеше бесно секоја бубачка што ќе ѝ излезеше пред нозете.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Неда почна да ги реди Опстранчари на коишто им е патот во таа посока.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Со сите сили се напрегаше да пее за последен пат во живо­тот... ...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Некогаш се гребеше на носталгија, поеднипати се трудеше да даде интересни перспективи за некои секојдневни прашања, друг пат во него ќе се исплукаше еден авторитарен систем, каков што, без претензии кон оригиналност, беше политичкиот систем на СФРЈ.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Од 11 до 25 ноември 1990 беа одржани повеќепартиските парламентарни избори.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
На патот во автобусот си размислував колку лесно го мавнав животот, во темница, полузаспана и како на јаве гледав: на мојот иден живот вратата му се отвора црна, соба темна без прозорци, од никаде нема зрак од сонце и си помислив, тука ќе ги одгледувам моите цветови.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Митра го избакна пред Андона, макар да не беше чесно, им наготви слатко и благо за последен пат во Брлевата куќа и ги испрати по мракот долу Мелничка Река.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И за прв пат во тој ден во мижуркавото светло на автомобилската лампичка на Ернстовото лице јасно можеше да се забележи сенка на несигурност.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Оние Меги и Душко од Студио „Пинокио”, приватното школо за англиски, се сјајни.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа светла жива линија, во синото Езеро, небаре беше сенката на Халеевата комета, која се појавуваше по единствен пат во животот на Татко и неговото семејство.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Досадна работа: да треба неочекувано да останеш на пат во некакво загубено село.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Садевме тутун, па немав веќе време за да му се препуштам на размислувањето за мојот убав пат во животот за каков со ноќи мечтаев, за градење на мојот иден живот со најубави мисли кои никогаш не можат да се запишат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Малото шаховско поприште му откриваше широк пат во животот, го одведе еднаш и во странство, и веќе опипливи му се чинеа мечтаењата за светски турнири и турнеи, за гостувања кај шаховски снобови - бразилијански владетели на плантажи или баснословно богати махараџи, во дворците на кои убави жени, покриени само со проѕирен превез, ги извиваат своите тела во танци при ноќен водоскок, а оние црни очи им горат, им светкаат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мобилниот телефон. Го зеде кога авторот беше последниот пат во Атина.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На истиот, за прв пат во европската историја, на едно место биле собрани два императора, четири крала, два принца наследници, три херцози, 215 претставници на кнежевски куќи и 450 дипломати и официјални лица.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Почекај малку, порасни, знаеш ли кога прв пат во животот сум ја минал границата? Кога сум бил студент.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во почетокот на јануари следната година претстоеше пат во Америка, на универзитетот Wesleyan.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Го следев пеењето на Махмуд Дарвиш во потрага по својата Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Доста слуша натажена, дури се поразлигави малку. Се исекна неколку пати во шамивчето, што му направи голем впечаток на дедот Петка, ги забриша солзите и откако си ја кладе раката пред устата, потпрена на лактот и колената, отвори да зборува не полошо од дедовците: — Море, дејди вујко, дејди родителу.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- „Го обрав бостанот! Да ги видев порано, ќе се скриев негде крај патот во трњето.“
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Во прв ред неизневерената комунистичка вистина за нашиот правилен пат во изградбата на бескласното општество.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
ЛУКОВ: Не ми се допаѓа ова нивно задоцнување. (Погледнува кој знае по кој пат во часовникот.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
5. По работ на воденичкиот камен шетаат бели ветрови По работ на тешката погача на земјата и летото Бараш пат во самотија ги збираш задоцнетите огнови го допираш лицето до земјата или до нејзиниот студен профил Има моменти кога ние сме помалку она што бевме а повеќе она што можевме да бидеме Изгубени во привиди само му го враќаме на пределот знакот на тихото гинење По работ на воденичкиот камен шетаат бели ветрови…
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И сите се загрижија како ќе го префрлат вечер ридот, а да не бидат ограбени, зашто не беше редок и случајот да ги врбуваат овие јавни качаци – (прилепските бегови) мирните селани, особено оние од Мариово, кои уште немаа над себе никаков бег да ги штити, та на враќање да им излезе на патот во планината Слива или Писокал, да им ги соберат парите што ги добиле за продадената стока, па дури и да напакостат – убијат или пленат – по некој помлад човек.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тогаш, во 1942-та, во време вршење, по прв пат во Потковицата, по 1915 - 1918 година, дојде во толкав број војска.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
6 Луj Фердинанд Селин АРГО ГОВОРОТ Е РОДЕН ОД ОМРАЗА Трињол случајно го сретнав, еден единствен пат во животот, помеѓу 1939 и 1940, додека работев како лекар во диспанзерите во Сартрувил и во Безон.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Првите две класи во црква и под паперта; е, тоа каса.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Покрај велосипедизмот, Маркел главно ја докажува својата надмашкост низ секс изведен 82 пати во 24 часа со Елен Елсон.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Винстон го имаше видено О'Брајан можеби десетина пати во речиси исто толку години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Набргу ќе се најде во официјална посета на Франција.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Игнорирајќи го гладот или залажувајќи го со по некое јаболко или некое зрно леблебија купена на одморите, се дружев со хероите на Шолохов од Тихи Дон откриени за прв пат во првиот том купен од една антикварница во Суботица, издание на Космос од Белград од 1940 година.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Но, ете, секој си има свој пат во животот, па и на Марија не ѝ тргна лошо - си мислеше Елена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
не се трае за јадење, некои и по три пати во денот го менуваат името и ги тепаат децата за да плачат: кога плачат не им бараат јадење, забораваат дека им се јаде, ако продолжи оваа сиромаштија, велат луѓето, не ќе ги познаваме и парите, ќе заборавиме која колку е и од колку е,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Проучувајќи го хармоничниот пат на јагулите, кој беше постар и од постоењето на човекот, Татко се соочуваше со вистината за неговиот отклон од правиот пат во природата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Имаше и повеќе од тоа! - овој пат во гласот и Рада ја препозна неговата искреност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И сега Партијата како што велат, по прв пат во историјата, сите ќе не соберела од град и од село, млади и стари, сите ќе нè доизгради, нови луѓе од нас ќе стори.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ако се сајдисаме може и понатака да останиш, — го охрабри стариот калуѓер Арсенија, којшто беше дошол по истиот пат во овој манастир и со својата чесна и приврзана работа, ете го дотера до настојател на манастирскиот чифлиг.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
За разлика од неговото однесување Нилика напиша: Понекогаш, додека ги отворам очите, овде, во еден друг живот, како да се будам во Пасажот, но овој пат во пасажот на мојот спомен, на мојата болка.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Мајка беше свесна дека, од распоредот на Татковите книги, најмногу ќе зависи насоката на нашиот балкански егзил или, како што милуваше да вели Татко, на идните патишта во балканскиот лавиринт.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сите се чудеа кој е тој што ака сам по патиштата во погано време.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Прв пат во животот видов жена таксист.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Значајно место одвоив и за заедничкото летување со родителите на Црното Море во Варна, за кое тие рекоа дека им е „прв, втор, десетти и последен пат во животот“, а јас воопшто не се согласував со нив, зашто ние со Бреза таму се чувствувавме како да сме деца на најбогатиот човек на светот: сè што ќе посакавме добивавме.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Секој запис повторен доволно пати на звучната лента ќе може да се чуе 280 свртувања во секунда на звучната лента ќе произведат еден звук, додека портретот на Бетовен повторен педесет пати во секунда на звучната лента ќе има не само различна висина, туку и друг квалитет на звукот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)