ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Друг пат е следен, против себе да одиш, Ти нечесник, да умираш во богатство секој ден, бедно како скот.

Околу патот е тесен. Големото портиште скрцна ко бикова рика.

Стана плен на лакомост и гордост на твојата икона, лажниот светец суетата вешто го зароби духот исто како непрогледан слепец Стадото на лукавиот сѐ повеќе расте и неговиот пат е простран и широк а животот страстен кога ќе спласне ќе тонеш во мракот духовно сирот

Го откопча пагурчето од појасот, голтна две-три голтки, се исправи, пак погледна на старата, пушти долг чекор и кога се израмни со неа, врза збор: - Само кураж и макар што патот е правлив, ти сестро, оди пред себе и не гледај зад грб... Само кураж...

Тогаш Мајка, чекајќи го Татко, уште еднаш се најде со своите чеда пред затворената врата на судбината, откако ја минавме среќно границата испишана под водата на езерото и според сказните во кои ние децата верувавме дека била чувана од триглав змеј, кој се будел на секое минување на границата и ги повлекувал барките на дното, веруваше и сега, како и тогаш, кога ги искажа сите молитви од дното на душата, дека Бог и овој пат е на страна на мајките кои тој ги испратил за да си ги спасуваат своите чеда.

Знам дека потрагата ќе биде неизвесна. Патот е посеан со пречки.

Мојот пат е право пред мене преку сите оние деликатни кривини чие пронаоѓање е клучот за загатката.

А мојот пат е право пред мене. Не во правците во кои ме заведуваат, по ќе оди толпата.

Арсо и овој пат е сигурен дека стариот ќе се дотетерави дома во никое време и стишен, темен ќе падне в постела.

Патот е сиот подлокан и едно тркало избегува во ендекот.

Прозорецот е од другата страна на детската соба во која мајка ни ги помина последните години од животот.

На добар пат е да стане енолог.

Еден пат е овој ти што дојде на Чебрен, друг оној на Светецот преку Лисиче за Витолишта, Полчишта, Сатока и Градешница; трет пат има од Скочивир, Будимирци, Старавина, а четвртиот од Тиквеш од Клино – Рожден – Витолишта.

Патот е прав како стрела и тера по средината на рамницата легната меѓу двете преспански езера.

Патот е стар, сега проширен и под асфалт, ги памети времињата на турското владеење и тогаш беше, а и сега е пат кој ја држи врската Лерин – Корча и натаму сѐ до Драч и преку него по море до Италија и од таму кон широкиот свет.

За прв пат е прецизирано и тоа дека работникот- приправник има право на плата, определена според закон и колективен договор, но не помалку од 50% од најниската плата на работното место за кое се оспособува (чл. 114, ЗРО/05).

Но, само по неколку месеци, со втората измена – од декември истата 2008 година, се предвиде дека, во оваа ситуација, на работодавач кој е правно лице, ќе му се изрече глоба во износ од 15.000 ЕУР (чл. 8, ЗИДЗРО/дек.08); •  за прв пат е воведен и нов член, 266-а, кој предвидува дека – ако трудовиот инспектор утврди дека е сторен некој од наброените прекршоци, должен е на сторителот на прекршокот да му предложи постапка за порамнување и посредување, согласно со Законот за прекршоците (2006) – чл. 29, ЗИДЗРО/авг.08.

-Најдобриот начин е токму медитацијата: кога човекот медитира, сигурно се пренесува до примателот, брановите се смирени, патот е чист.

Но првиот пат е дислоцирана однадвор. Се разбира, тоа беше Хитлеровата инвазија.

Патот е херојство и аскеза, во што смртта е природен влог...

Скршнување Не скршнувај од својот пат, народе мој. Твојот пат е твојот дом.

Твојот пат е твојата светост.  Твојот пат сочинет од име и идентитет и другите подзаборавени потценети распродадени за туѓ ќеиф, по сопствена вина - доблести и добра сега и материјалните територијалните егзистенцијалните  сѐ за да бидеш и никој, и ништо и да се рассееш по светот БЕСТРАГА, НЕВРАТ ЏЕНЕМ, ПО ЃАВОЛИТЕ надвор од јазикот...  Но твојата трага - длабоко втисната тетоважа на светот - не е само твоја.  Не скршнувај од својот Дом народе мој!

Тогаш таа плеснала со рацете за да ја викне жената на најмладиот брат: ’Јатрвичке наша најмлада, ѝ рекла, невесто мила на млад ни девер, ајде место нас однеси им јадење на мажите, чунки патот е долг а нам нозете ни се папсани, та ние веќе не сме млади и лесни како тебе.

Патот за спасение е тежок вели, оти тој пат е еден, и најважно од сѐ е дека тој пат постои.

Неговиот пат е широк и непреградлив, ми вели, и прудолен и сложен, ми вели, туку ајде пченкава подзинува, ми вели.

Невидливиот пат е копнежот залутан во празната исполнетост на темнината.