очила (имн.) - и (сврз.)

Кога излезе таа, тој се затвори в соба, ги клава очилата и ја вади полека сликата од пазува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога Омразата заврши, тој се врати во својата преграда, го зеде новоговорниот речник од полицата, го оттурна говорпишувачот настрана, си ги избриша очилата и се зафати за најважната работа тоа утро.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Меткајќи се меѓу својата безвредна стока, со долгиот нос и дебели очила и со поднаведнатите раменици под сомотскиот жакет, тој секогаш оставаше впечаток како да е повеќе собирач, отколку трговец.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа ги мести очилата и право гледа во раззеленетата трева под багремите, над која се просипа златото на сончевите лачи.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Од нив светка, се прелива, дури и црната прав што постојано врне од белата грива на возовите...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ме одвлечка во еден ќош со типот од кој ги позајмивме очилата и Тигрестата опаковка.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Под врбата имаше само една клупа и долга маса на која постојано беа распослани неколку дневни весници и на нив положени очила и пепелница, најверојатно за да не ги одвее ветрот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- Од работа ли доаѓаш? - тетка Рајна ги остави очилата и плетењето.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сум ставила едни црни очила и не ги симнувам од глава. Секаде се кријам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Или тоа е свесен протест, чија сурова симболика е очигледна? - се прашуваше новинарот, од малата фотографија во горниот лев агол од текстот, што и покрај дебелите очила и насмевката, или токму поради нив, делуваше одбивно.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Чекорите одминуваат, одат по некој друг, добро што не го запре овој вруток од пријатни мисли: „Во училиштето за сиромашни еврејски деца, учениците изучуваат четири јазици: хебрејски, грчки, француски и шпански.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се сосредоточува на текстот од интервјуто за „Der Morgen“ кој му се враќа во мислите збор по збор, онака како што го даваше тогаш, пред девет години, имајќи ги пред очите како негови први читатели, татка си, реб Апфелблум, своите ционистички пријатели од Жешов, авторитетните рабини на Берлин, дури и неговите просветени професори од Виена кои во неговото доживување стојат, тројцата, со широко разлистани весници, потчитуваат од неговото интервју, а потоа задоволно фрлаат меѓусебни погледи преку рамките на очилата и цвикерите и задоволно го одобруваат прочитаното...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се искашла, намести очила и со растреперен глас почна да чита: - Υποσχομαι ενωπιον του Θεου, των ανθρωπων και των επισημων αρχων του κρατους μας, οτι απο σημερον θα παυσω να ομιλω το σλαβικον ιδιωμα, που μονον αφορμην προς παρεξηγησιν διδει εις τους εχρους της χωρας μας, τους Βουλγαρους, και οτι θα ομιλω παντου και παντοτε την Ελληνικην, εις την οποια ειναι γραμμενο και το Ιερον Ευαγγελιον του Χριστου μας. 15
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ќе речете можеби: „Ух, баба како бака! Со очила и со два заба!“
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Татко ми, по овие зборови, ја оттргна мислата од книгата, ги спушти очилата и присобра сили да ја смири мајка ми, која не се сеќаваше кога ја видел во ваква расположба, па рече: – За утре ми ветија вреќа брашно.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој бавно ја оставаше книгата, ги извади очилата и пред да стигне да ги коментира мајчините зборови, на чардакот забрзано влезе брат ми партиец и од далеку извика: – Попис, попис на сите кози, наредба од високото партиско раководство.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Службеникот ги стави очилата и со повишен тон го постави првото прашање: – Име на семејството?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)