ортома (имн.) - и (сврз.)

Иван ги извлекува торбичињата со ортома и ги испразнува во сандакот. Потоа го покрива со хартија.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Трајче го дотера Дорча, му ги распремија ортомите и праштите и го натоварија.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Им се видоа малку гранките од ова пустиња, наврзаа ортоми и на гредите од самиот ан.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ја врзав ортомата и, држејќи се за неа, се вратив.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Овие тоа сами го правеа, само одеа во полето, сами окосуваа малку `рж, а јажици сѐ уште немаа, требаше допрва да се направат, од штотуку окосената `рж, сноповите ги врзуваа со ортоми и на набодни ги пренесуваа во дворовите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)