око (имн.) - му (зам.)

Лицето не му го гледав, ама знаев дека очите му се исто толку темни колку оваа ноќ во Гоа и дека во секоја зеница му се огледува по една сјајна ѕвезда.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Време е ние двајцата да смениме плоча!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Французинот ја крена главата и го погледна заинтересирано; имаше очила со големи диоптери, та очите му беа јадри, дури и испупчени; а кога ќе ги извадеше да ги избриши од пареата, очите му стануваа толку ситни што му се губеа под нададените веѓи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Чувствува дека очите му се навлажнуваат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој гледаше во мене воодушевено; очите му сјаеја како на младич; му реков дека ме става во многу неудобна ситуација, и дека, ако некој помине и види дека среде пладне му го покажувам стомакот на некој непознат маж, ќе ме прогласи за луда; му реков дека имам ќерка и дека годините не ми се за адолесцентни забави под некакво дрво, но тој не попушташе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И огледало веќе не употребуваше при чешлање на косата за да не си го види лицето; па дури и на изворот кога полнеше вода со ѓумовите, не си го загледуваше својот лик во водата; кога врвеше низ манастирскиот двор кон црквата да се моли, минуваше со забрзани чекори за да не се сретне со погледите на манастирските слуги кои зрчеа во неа; и кога ќе минуваше крај чардакот каде што седеа полковниците, ја вртеше главата за да не ги судри очите со нив; но Бонети ја гледаше упорно и пред очите му излегуваше она нејзино прекрасно тело, кое тој во текот на епитимиите што ѝ ги правеше отец Иларион, ѝ го гледаше скришум низ прозорчето поткачен на столче; гледаше како отец Иларион ѝ го покриваше со покривката голото тело допирајќи ја со прстите по меката кожа што во студената ќелија ѝ гореше; го гледаше тоа голо тело, како и возбудата на отец Иларион кој се кршеше во себе и се мачеше да се воздржи, одложувајќи можеби за подоцна, кога ќе ѝ преболи болката, кога ќе се вразуми.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кметскиот тешко се издиши и очите му се овлажија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Очите му беа како со нож отворени.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Прилегаше на окапен глушец, а окрвавени од пиење очите му светкаа под качкетот. Заби гнили и ситни.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога ја видоа таа убавина, збесна тој пустината, главниот, ги растргна усните со кисела злобна насмевка, вадејќи ги сите грозни заби нанадвор а очите му светеа како на крволочен ѕвер.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Од очите му течеа солзи, но тој не трепнуваше, срцето му беше како црквено клепало, устите му вражаа, а рацете ја прикрепуваа главата да не се настрани налево или надесно и да го изгуби прозорчето преку лисјата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Креваше на шишето, ја пикаше главата меѓу решетките да го баци Анка, и неможејќи - само го жулкаше по раката, го милуваше; Анко му го чувствуваше треперењето на раката која сѐ повеќе стануваше потопла; татко му отпивнуваше и сѐ така со жулкање по раката, а во очите му најадруваа солзи од милина, од радост.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Пред очите му прпелка сив гулаб кренат во рацете на свештеникот на Храмот и подготвен за жртвување, потоа пред очите му се појавува и самиот жртвеник на кој се принесуваат крвните дарови кон Бога од жртвените животни од кралот, од свештениците, од великодојстојниците и од бројниот народ кој во оваа камена градба виде исполнување на молитвите на генерациите од неговите излачени претходници, виде дом на Бога чиешто место на постоење го селеше со себе во своите долги номадски талкања по широките простори од Африка до Блискиот Исток, и конечно на канаанската земја и таму виде и дом за себе.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Убај усни има, а и очите му се маркантни, црни. Ама како те изгледа тебе!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Очите му се крвјосани. Дишењето му е наврапито.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Поради сето тоа му беше толку многу мило што почувствува како во очите му навираат солзи.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Како и секогаш, врз едното око му лежела густа коса, перче слично на дел од животински опаш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Седи со здравје. Гајрет! (Очите му се наполнуваат со солзи).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
На Петре очите му фаќаа павлака од шаренилата по тезгите, ама тој нели си кроеше свој план?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Му рече ли лош збор - полош ќе ти врати; црната: ниту сака да те сретне, ниту сака да разговара со тебе; пред очите му е темно; сѐ на светот му е виновно; мудри се, знаат многу, со очи, со поглед можат да дознаат сѐ: кој си, што си, колку тежиш и што сакаш да речеш; во разговор со нив секогаш чувствуваш: меѓу тебе и нив голема далечина; не се напрегаат сѐ да чујат и разберат; на проклетството и на болот му робуваат; лилавата (јоргованлијата); постојано си потпевнуваат во себе или гласно: и во одење, и во работа и во кревет; во устата, на ушето или во малото џепче од палтото носат цветче - за салтанет; на секоја веселба први запoчнуваат да пеат; што било вчера, што било денеска, што ќе биде утре - не ги интересира; кога смируваат скарани, не сакаат многу муабети; на скараните ќе им речат: ајде чукнете се со чашките, оти главата ќе ви ја чукнеме; те фалат, те гушкаат, но сето тоа го прават без мерка; последни од кафеаната се прибираат дома; сивата: многу пребираат, џимрии во јадење, во купување, во облекување; надвор ако врне - продолжуваат по цел ден да спијат; од добиток не држат ништо, или сосем малку; за сѐ, па дури и нешто на милост да речат - колнат; клетвите им се помошни зборови со кои полесно се изразуваат; повеќето се тенкоусти, палени на збор, на јазик; кога е студено - мајката на господа му ја караат, кога е жешко - исто така; на гости, по свадби, од иста чаша или сафа не пијат; дома на прагот од куќата те пречекуваат држејќи ја вратата недоотворена; очите секогаш им се готови да те погледат напоречки, да те мунѕосаат; портокаловата: лични луѓе, секој сака од нивната куќа невеста да земе; кога врват девојките и невестите низ селото - како сонце да врви, сè пука на нив од здравотија, од личнотија; коњ аздисан скротуваат, пукнуваат; таа убавина, таа здрава јатка во нив ги држи до триесеттата година; по неа - одеднаш како зрел плод се што не може многу да држи, свенува, се олошува, се распаѓа; од никого лош збор не се слуша; благи и кротки и во очите и во лицето и во зборот; старичките чисто-пречисто се носат, мирисаат на мискинсапун, на калофер, но не доживуваат длабока старост; прават куќи понастрана од другите, истакнати, видливи; добиците им врват низ посебен влез за во кералот, не низ дворот да им го балегат и гнасат; кога крштеваат дете, врват низ селото како кралска процесија, како крал да се крунисува; ако седиш со нив, имаат моќ да те маѓепсаат, да те стават под влијание, да те владеат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Затоа главата со пипала стануваше сина, зелена или црвена.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И пак Бонети кога ќе ја видеше каде што врви низ дворот кон црквата клоцајќи го долгото расо со колениците пред себе, пред очите му излегуваше нејзиното голо тело, кое сега, затворено во црнилото, прета како немирно животинче во кафез и сака сѐ да раскине, да се ослободи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во очите му блеснаа неколку солзи. Никому по враќањето од затвор вака не му се исповедал.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Очите му светнаа. Се издолжи и се доближи до прозорецот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И чека сѐ додека не забележи дека стравот ти влезе в коски, дека ти го совлада мозокот, те фати за грклан, за гради, те стега, те гмечи, те дави, дека губиш виделина и кога ќе види дека почнуваш да се гушиш, да трепериш, да губиш виделина, тогаш знае дека во тебе го внесе зајакот; престанува да тропа чизмата на подот, тупаницата да удира на масата... од очите му се одлива крвта, на усните му се појавува некаква скриена итрина и без да откини поглед од тебе, ти подава ливче и тивко, тукуречи добродушно, ти вели: - Читај! Гласно!
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Очите му се искривија и пашата просаска, не слушајќи го веќе и не чекајќи да заврши гласникот: - Сиктер!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во зачекореноста пред очите му се спушташе една штипкава темница и од неа ќе прснеше по еден од оние сини кругови и ќе се засучеше за да изгине пак некаде скраја од погледот, зад него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Немаше обичај да ги објаснува своите прашања како Марко Марикин и не ги сакаше прикаските од стари времиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Повторно очите му гледаа во фокусот и во перспективата; а ушите му ги слушаа познатите природни гласови, наместо грозоморните еха.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Очите му се изгубени во смаленото, стопено лице; се гледаат само свиснатите веѓи, мустаќи, неприбрани бели коси.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Онисифор Проказник гледал зад неа, во древниот ѕид на манастирот. Врз едното око му лежело густо перче коса.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дали во последно време си му го видела лицето? Очите му се пропаднати.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Двајца испокинати работници, со засукани ракави, редат ли редат кокс под печката...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Под голата светилка едното око му е крваво.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Не ми се спие – се заинати Огне, а „од авион” можеше да се забележи дека очите му се лепат од што го фаќа дремка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ти пречи светло?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Притоа по лицето му помина отсјај од разгорен оган, во очите му забележав црвена точка како отвор на цевка од револвер.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но откако дојдовте вие, деца – живна малку тој и во очите му светна нешто топло – голема надеж ни ја огреа душата.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
До нив клекнал Трипун Караѓоз и ги подал рацете да се погрее. Пламенот му го позлатувал носот, очите му солзеле од чад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Очите му беа топли и блескави, дури и кога беше многу болен и кога престана да јаде за да умре, само за да не им биде повеќе товар на своите деца за кои тој сметаше дека доволно се измачени.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Очите му беа строги, во нив немаше страв.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И едното око му гледа на едно, а другото на друго.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еразмо падна долу во јамата, а очите му светеа од гнев.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Музиката доаѓаше од групата што свиреше на поткренатиот подиум, тројца мажи во исти костуми со дупло закопчување.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Очите му беа оџагорени, мислиш пред себе видел дух!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Тој ѝ го гребеше поработ на здолницата, телото му беше мрзливо истегнато, а жолтозелените очи му беа вперени во неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тоа око му било ослепено од не каква натприродна, трајна, од туѓо тело делумно предизвикана инфекција, и тој веќе не можел да разбира што му се случува.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Тоа сè уште беше изопачено, очите му беа длабоко пропаднати, строго оцртаните веѓи му се надвиснуваа, како чадори за сонце, над очите што му тлееја.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Бојан се пресели со мислите в село, во топлата светла соба на татковиот дом, па наеднаш почувствува дека очите му се навлажнуваат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мил и Кала со насолзени очи му рекоа на докторот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Од поцрнетото лице, очите му светкаа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Од наведнатата глава очите му висеа на конци.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И на голи очи му паѓа снегот, му ги покрива трепките.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гардистот со црвени очи му рече нешто и тој не попушти.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кога се сврте кон неа и ѝ се насмевна, во синилото на очите му засветка онаа возбуда која човек ја чувствува само еднаш во животот, на седумнаесет години.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Само ако се спомнеше бебето, очите му се заматуваа со замаглен премаз, а на измачениот лик му се отсликуваше некоја длабока тага.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но тоа човече измесено од смола, влакна и болежлива пакост на вечно понижено суштество, сѐ уште покажуваше кон домаќинот додека по трепетливата вилица му се цедеа крвави лиги.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Застана пред мене со стиснати тупаници како да ќе ме нападне, со мака задржувајќи го солзите што му се нафатија по клепките. Ја стискаше со заби долната усна, очите му светкаа, беа однатре запалени.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој ја галеше по косичката со другата рака, а очите му се искреа од радост.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Само очите му се зголемуваат, му се поткривуваат и му светат. Пипер му мелат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме тегнеше да ме бакне, а сепак, очите му беа крвјосани како на волк и со злобен поглед.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дедо ми сега ја затвори устата, ги стегна, ги подиздолжи усните, очите му се потсмалија и му рече на Петрета: - Море...
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Како да го очекувал моето прашање.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Летаат по синиот свод со своите стрелести крилја и опашки.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но веќе во следниот миг го гледа деда си како стои некаде, не гледа на што стои, и само со очите мрда, а очите му растат, растат, стануваат големи и дедо му веќе го нема, само две очи треперат, па се претвораат во птици, а птиците летнуваат и летаат, летаат кон некаква црвена точка, а точката расте, расте и сè станува црвено... ...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И - очите му станаа матни, лицето суво, чекорењето бавно и тромаво.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Ти си, Велико, или не си, ми вели, и очите му трепкаат како пеперужиња.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Забележав дека лицето му е намовнато со ситни и ретки влакненца, баш како на брат ми, дека очите му се толку темни колку што дотогаш никогаш не сум видела дека можат да бидат, имаше многу густи и долги клепки кои правеа сенки врз горниот дел од образите, а кожата на лицето и на рацете му беше речиси чоколадна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Веѓите муе беа бели, очите му прогледаа кога умре.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Уште очите му се оставени на него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И Мирче се сврте со навлажени трепки кон селото. Очите му се подзаматени.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во очите му пливале грутчиња засирена крв, румени раски од кои и солзите се крвави и од кои невидено се разлава.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неговата опашка сега не мавташе весело, туку замавнуваше со големи удари, како да замавнува со сабја; розовите уши му се вкочанија над черепот и очите му светнаа. Рози направи уште еден чекор и пак застана.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Едниот е господин Андријан, другиот е Маријан. А кај мене е Мадријан.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во зелените очи му светна сомнение. - Ти да не мислиш оти јас... за нешто.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Ништо, само напливот“, рече по извесно време, седејќи таму, а очите му беа сѐ уште затворени. „Само напливот што надоаѓа.“ 84
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Пак пред очи му излегувала гајдата, домашните, селото.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И дури кога очите му беа полни со солзи, застана на патеката и со љубопитна внатрешност ги присили солзите да се вратат назад.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Јован Стојче-Столетников и Симон Наконтик го разгорувале огнот. Се намалувале, можело да се биде и помал виновник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Очите му грабаа од далечините, мислите му летаа над кориите и доловите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кожата на лицето, рацете и телото, му се истенчи и му стана проѕирна: му се гледаа капиларите како жилички од исушен лист; очите му втонаа на испиеното лице; прстите му се истенчија и издолжија како суви ветчиња.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сега и нему очите му се наполнија со солзи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ако во неколку моменти престраши да се подзагледа, сепак ништо не виде зашто веднаш почнуваше да му се врти во главата и пред очите му стануваше матно.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Но за момент тој не гледаше во нејзиното тело; очите му беа заробени од пегавото лице и од неговата малечка, смела насмевка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Слуша и само очите му трепкаат.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Знаеле, на обесвестениот видовник очите му биле мртви а кон обете слепоочници му се леела крв, зла како што рекле пред тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На бледото Велево лице избија црвени дамки, црнилките од малите долгунести очи му се раширија.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Очите му светат ко догорчиња, готов е да се расплаче.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пред очи му излегуваше и пеколот во собата 1303.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Како врв на сѐ, дојде една студентка и пред моите очи му играше.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Висеше над нив, а во очите му се пикаше сето она крваво распарчување, од кое никако не можеше да избега, кое што мораше да го гледа и од него да се ежи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога го виде Китан шишето, како господа да го виде; накреваше на него, отпиваше забрзано и го жулкаше Анка по раката што се држеше за шипките; пиеше и сѐ така го жулкаше молчејќи како нем човек; лицето му блескаше од радост; од очите му избиваше некоја чудна светлина од задоволство, од радост, од огнот што му се распалуваше во него; отпиваше од шишето забрзано како човек прежеднет во пустиња.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- А зошто да не? - гласно рече, а во очите му вивна пламенче на решителност, на цврстина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
НАЦА: Пополека стапнувај, немој како амал со двесте оки товар на грб.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Под густите, несредени веѓи, високо кренати на челото, очите му испакнаа напред и во нив можеа да се видат капилари испреплетени во црвени мрежи кои беа единствена трага од живот на неговото безизразно лице.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Пиерот: Да, мил Разбојник (Пиерот се поткренува од полуклекнатата позиција, а очите му засветкаа со одреден сјај типичен за одблесокот што го прават најновите лосиони за коса “Parmino Dule and sons”), веруваш ли во среќата што повторно се вселува во душата на до вчера разнебитениот егејски Маусдонец?
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Молчевме, само што Петко понекогаш страшно се закашлуваше; од тоа очите му се полнеа со солзи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Пребледе во лицето и очите му се насолзија.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Влечеше тони камења и очите му светеа како летрици.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Како да излегол од кожурец: бил подвиткан, сиот во некој трепетлив грч, навидум слаб да се движи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тајната во очите му беше зелена, името горчливо - љубомора.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Збиваше како да избегал од водите на потокот за кој му зборував и, сега сосема наведнат, гледаше во моите раце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И, наеднаш во очите му блесна искра: тој решително зачекори накај високите црници, во правец на бараката на штабот.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
- Јас еднаш сум се родил, вели војводата, и еднаш можам да простам, вели, а ножот уште му игра во рацете, ко сок на летен припек му игра, ко змијско око му светка седефот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се сетив на Мила и на нашето заедничко замислено патување, тогаш во нејзината соба, кога ме праша дали тој мој Игбал е згоден.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Знаел што ќе се бара од него: секогаш на денот на свети Никита бил дерач и готвач во манастирот, сега ќе дере и ќе сече месо а во него се буни нешто, стар е, не сака утре никој да го проколнува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Детето изгубено гледаше во девојчињата, а од очите му се сливаа солзи и течеа низ обравчињата. И под носето му течеше.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ми се пристори дека едното око му е поголемо, а тоа љубопитно ѕиркаше во моето доживување.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Стоеше, а очите му беа затворени.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но, запишано е, дека на неговиот единствен портрет, од доцното мимчештво, каде е насликан како Архангел Михајло (според некои од анонимен еснафски мајстор, а според Хауард Даблју Браун од величествениот Justinaianus Hermeticus, иако и обете тврдења се потпираат единствено на податокот од „Тајната историја“ на Ниќифор Правдољубивиот, во која се присутни исклучиво исчезнати имиња, слики, палати, предели): - „...од очите му избива оној подземен, мрачен, но опседнувачки занес“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Очите му беа жолти и слични на две пчели без движење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во очите му светна преплашеност.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Се симнал в село, го нашол на нива својот син Зрман и клекнал пред него.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Топло, татковски ме држеше чичкото на коленото, очите му светеа, раката му поминуваше нежно преку мојата коса, а гласот му се лееше како топол галеж.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Се обидов да станам. Ми ги стисна градите со големата дланка и ме врати на сламата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во очите му блеснале гневни молњи, а над густите веѓи се насобрале темни облаци...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Среќа негова, си мисли таа, што очите му се отворени па може да се простува со убавото утро и со синото платно на небото.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ги чекаше аџи Герасим службениците и чаушите, ама накитот од вратот и прстите на жената сѐ повеќе се намалуваше, и кога ибн Бајко се наведна врз дупката да види што се случило таму, пред очи му излета една белегзица право во рацете на воскарот, летна како оцет да испарува и ја снема.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Дури и кога Онисифор Мечкојад се исправил, тој останал да лежи на грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Очите му се испаруваа од зловешта омарнина на болките.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Полудуваше со залепени клепки: точно врз очите му лежеше студена арапска сабја, или боцкава жица, или танка змија, сеедно, тој зрак, тој ноќен призрак го менеше својот облик, и човекот како и да се наместеше во постелата го чувствуваше и остаруваше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Белките му се огромни бидејќи додека потклекнува очите му се свртени кон карпите што се надвеснати над неговата глава.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Пред очите му излегуваше таа сцена што ја виде, а во ушите продолжи да му оѕвонува нивното кикотење измешано со силните звуци на аријата што идеше од радиото и заради која тие не го чуја кога влезе во претсобјето наоѓајќи ја вратата отклучена, која таа од силна возбуда, заборавила да ја заклучи, како што тоа и со него, понекогаш од силна возбуда, заборваше да ја заклучи.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Очите му биле две прегорени јагленчиња без вид.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од костенливите очи му бликаше некоја умна радост што никому не беше позната, ни зошто, ни како доаѓа во тоа негово намачено, осамено и ненахрането тело.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ја гледа Богдан сликата и пред очите му излегува тој жежок јулски ден: гори полето под врелото сонце, а тој со мајка му и со другите аргати од селото жнеат жито во нивјето од кметот на селото; се исправаат повремено за да ги ублажат болките во превитканата половина, да ја избришат потта од лицето и да му се подзавртат со грбот на сонцето што ги дупчи в глава, што им го зовира мозокот, зашто нема каде да се засолнат, да се подзаскријат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И после и очите му пропаднаа, му ги снема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пред очите му играше езерото, како да беше големо, бескрајно платно по кое друг, невидлив сликар постојано поминува со својата четка, му ги менува боите и дава сѐ понови и поубави тонови.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сакаше да биде строг, ама очите му се смееја кога ѝ рече на мама: „Ти велам јас - син ти многу брзо расте...“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
“ „Не осудувај ги, Петко“, молеше Богдан јанков; очите му се намалија.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Многу сим ви благодарен, господару, вели, тебе и на Јосифа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Пред очите му се провлече мрак, засветкаа неброени ѕвезди, како во најѕвездената јулска ноќ, а потоа исчезна сѐ...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Пред очите му експлодира жолта светлина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Мокуш, од очите му искри, Од шумата мистајна изјаваше, И со мрбор и пор се откри! One, two! One, two! And through and through The vorpal blade went snicker-snack! He left it dead, and with its head He went galumphing back. Un deux, un deux, par le milieu, Le glave vorpal fait pat-à-pan! La bete défaite, avec sa tete, Il rentre gallomphant. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 81 Eins, Zwei! Eins, Zwei! Und durch und durch Sein vorpals Schwert zeschnifer-schnueck, Da blieb es todt! Er, Kopf in Hand, Gelaeumfig zog zurueck.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Боже, го гледам: да му врзам една, не оди; гледа тој а не гледа, очите му се шашливи и сал молчи.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Ристе притрчува и се обидува да прекине еден од каишите што му ги стегаат напрегнатите вратни жили.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И потоа, и потоа, ох, Господи, слушај! Тој змеј, велат дека очите му се оган.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А очите му беа насолзени.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Очите му солзат, носот му се замрсулавил, лицето му се зацрвенило, заедно со ушите. Дури му помодрува. И само напнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој ја галеше по косичката со другата рака, а очите му се искреа од радост.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Горната веѓа на десното око му се поду.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Потоа, во тивката соба, гласот на момчето се одзва со едно слабо, придушено „ах“ и очите му заблеснаа додека си припомнуваше: „Еднаш прочитав книга во која се зборува за скаменетите дрвја.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Стоеше се така загледан во далечните ѕвезди, а очите му гореа во огнен сјај.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Сфати дека е неизмерно среќен што го има ова убаво дете, прекрасно и заљубено.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Вџашена од неговата тајна што бавно ми се постила в очи му се радувам на летото што мирува над просторот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
По овие мои зборови на Лари пена на уста му надојде, очите му испаднаа од лежиште, а телото му се нафрли со ситни пликови.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
На Лазора, изненадеж, очите му пливнуваат во солзи, а потоа солзите прибликуваат и течат прудолу по лицето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Очите му беа како сиви кристали, а во секое око беше месечината.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Секое утро при будење очите му одат на него.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тешко му беше, нозете одвај го носеа. Пред очите му се плетеа мрежи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Само десното око му е надуено.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Син му Ном, кога ќе ја погледнеше, пред очите му излегуваше крвта со која татко му ја истрка и срцето му се стегаше од болка, од јад и бес.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Му слегла капата над челото, речиси над очи му дошла.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стариот се силеше да се смешка лукаво, но неговите бели мустаќи, провиснати како шилци, ја поклопуваа студено таа насмевка, и само малите очи му светеа со некоја барана веселост.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Затоа, скриено, со лукаво притворство и в очи му се смее, а зад грб нескриено го исмева и го карикира, наоѓајќи во тоа особено задоволство, некаква одмазда за сѐ што трпи од него.) Е, жено, ем бргу, ем полека!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Очите му беа речиси затворени, а носот како домат.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Вдлабнатите очи му гореа под веѓите, кои личеа на стреи, коцкестата брада со расцеп му беше издадена нанапред, а кожата на безмесните вилици му беше цврсто оптегната.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А му започна на Петјушка јачменова болест.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Се отргна, додека од очите му избиваше ужас и побегна низ улицата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
И сѐ очите му беа во малата Анѓа. – Ете, да не ни го грабнеа Ѓелета, сега ќе си го пратев со бацка му овчар; да не ни го грабнеа Ѓелета, сега ќе ни помагаше на снопјето врзување, на жниење, на вршење.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И понатаму: за посредување на осетот за простор потребни се стереоскопски очила, коишто на секое око му носат сликовни информации.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Пред очите му се провлече мрак, засветкаа неброени ѕвезди, како во најѕвездената јулска ноќ, а потоа исчезна сѐ...
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Онисифор Проказник се свртел кон него со строгост на постар иако, како и другиот, не можел да има повеќе од триесет и три или четири години.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од очите му искреше лутина и бес.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Оти очите му играат само над платицата што ја делка и му играат на смени.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Валчестите коски под очите му се јагуридосуваа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На стар човек и новото алиште е старо, вели дедо, а околу очите му се собираат брчки ко бранчиња вода.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги вади парите надвор, ги фрла врз себе -”се прска со нив како слон” -, скока врз купот, гуга како бебе, па плаче (од радост) па пее песнички и мавта со малото дебело опавче (фиктивно).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тој се префрли во групата на повиканите на спротивната страна и, наместо да се сети и да помисли дека оди на место каде што може да дојде и до пукање поради заострените балистички банди по планињето, очите му останаа отворени како на елен и загледани во Марка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Очите му шетаа и скокаа како маслинки на зејтин, ама и во нив не се гледаше ни жал, ни лутина.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Носот му се издолжи уште толку, очите му пропаднаа, небаре во кула без пенџериња.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Денко престана да се плиска. Очите му се вжарија. - Одиме ли? - рече.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И сега, сосема бавно, ја крева десната рака кон слепоочницата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ја ведна главата, се поуми, а кога ја крена, очите му заискрија од пакост и рече: - Да те прашам: сите ли ти платија?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кога се вратив дома, што ќе видам? Детето немало душа, викало – мамо, мамо и уплашено во темницата, го најдов како кученце да лае – ав, ав, и очите му беа искокнати и до сабајлето, синко, си умре.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Небото е ваша утеха, рекла игуменијата. - На земјата ѝ се стопани богатите. Реков - немате толку камења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Коле се поткрена од клупата и нерешително, збунето, се обиде, од името на сите, да рече нешто: - Учителе... ве молиме - му затреперија усните, а очите му се премрежија со солзеста пајажинка.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Дубровчанецот помолча. Во очите му трепереше здржана насмевка.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Бил остарен, преку едното око му минала, во битките, турска сабја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ПИСМО ОД ИНДИЈА - Види го, порасна и ова наше девојче – има обичај да и рече татко ми на мајка ми и да ме погледне со многу љубов и со многу нежност. – На тато, тоа миличкото, колку мало ми беше, сега е права девојка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Неколку месеци потоа, кога ќе се погледнел во огледалото забележал оти носот му станува клунест, очите му стануваат сосема тркалезни, вратот му се издолжува, прстите на нозете му канџосуваат, црвенеат и се одвојуваат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Одеднаш се вкочанува, очите му се подзатвараат и полека, полека со лице растегнато во израз на опасност се врти кон не. при. сликар.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Глигор го подигнува гласот и во очите му згуснува остро блескање: „Кои сакаат да ја видат својата земја ослободена!“
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Очите му беа два мокри јаглена, две ѕирки маглосани со перде, две суви локви обраснати со шевар.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
До читалната имаше пушална, но Грдан ниту имаше цигари ниту пак пушеше; во библиотеката имаше и бифе, но тоа беше за оние што имаа барем ситни ако не крупни пари - од чадот на цигарите очите му се мрежеа, а од миризбите на бифето носниците му се ширеа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Загледана во него, таа го омекна погледот трудејќи се да го направи нежен и, во секој случај, гледајќи го право в очи му рече: "Кажи како можам да го оставам тука!
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тромав од старост и со студ во коските, светлозејтинест и без надеж дека ќе му се спротиви и на помал волк, манастирскиот пес безволно им ги душкал опинците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му реков дека навистина бев зад ридот, тој не можел да не го види тоа зашто секогаш очите му гледаа на сите страни, но дека не знам за кого ме прашува, дека не знам кој е тој зад ридот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На изгореното срце и окото му е суво. Не пушта солза и да го молиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам со каква сигурност смеам да го прифатам овој мој впечатокот но и од оваа прилична раздалеченост од него забележувам дека очите му се шират а челото набира.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Најпосле, само тој ли ќе јаде? Ѝ рекол дека очите му се покриени со пајажина на старост, дека не ќе види кај свршува кожата и кај почнува месото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Челото му се набра, а очите му светнаа гневно и решително.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Евтина светкава дискотопка се вртеше во средината на салата, а кога очите му се навикнаа на темнината, тој виде дека местото е полно со мажи, сите седнати по двајца-тројца во сепареа слични на нивните.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Трепереа тенките усни на Велета, а од очите му искреше пламен, кој сечеше како остер нож.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Старецот се наслони на ѕидот од кабината. Очите му беа замаглени.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Нејзините стаклести очи му ја поткренаа главата на Рогуш.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
МАЛИОТ: Очите му се мртви и бледи. Има заспан поглед. Ќе му ги скршам цвикерите.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Само очите му се тркалаат несвесно. Ножовите натискаат на градите, стомакот, слабините.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Носниците му се ширеа брзо, а очите му беа ширум отворени.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Очите му светеа со зелен сјај, и признавам, тоа најмногу од сè ме воодушеви кај него.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дури онаму, долу, надолу, кажува Гојко, а очите му светат небаре пулајки.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гледа наоколу. Очите му се заокруглиле од страв.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Иако очите му се исушени, и за мене најде солза.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Животното беше толку мило, толку нежно, а од очите му зрачеше преплашеност, изненадување и кроткост.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дедо ми, Митре, како што сите го викаа, беше не многу говорлив, ама во очите му се гледаше се што сакаше да каже.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)