облак (имн.) - светлина (имн.)

Облак светлини се соединуваа во една. Се раѓаше нова светлина, извирајќи од коренот на водопадот, зачната од коренот на сонцето.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Што всушност се случило? Во таа состојба на опиеност, во која ниту сум бил на небото, ниту на земјата, во мојот облак светлина (никогаш од тогаш не сум ја видел таа светлина, а копнеам по неа; ќе ја видам ли уште еднаш, макар и во некој друг живот?), сум дошол до Луција, и мислејќи дека фантазирам за себе и во себе, сум ја изговорил целата фантазија, во два гласа, машки и женски, пред неа и пред нејзините другарки, што предизвикало општа смеа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем на ништо веќе не се сеќавам освен на облакот светлина во кој потонав како во некакво блажено бессознание.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сакав да им раскажам за облакот светлина, за музиката, за боите, но се плашев да не бидам исмеан.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се јавуваат пријателот (му раскажува за проводот на синоќешната журка), мајка му (дека последен пат вечерал кај нив минатиот петок), девојката (вчера имала работа, не можела да дојде во „Штрк“ на еспресо во 6).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Останавме стрештени. Јас бев најнеутешен, оти во мигот кога Филозофот излегуваше од одајата, видов дека веќе не виѓавам: облакот светлина околу отец Кирил Филозоф го немаше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И летнаа, меко. Виолинистот гледа како низ пукнатинките меѓу облаците светлината се пробива кон земјата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Уката без добрина, без оној облак светлина што го видов првиот ден околу Филозофот е ука ѓаволска.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)