ноќ (имн.) - ги (зам.)

Ни дека е здрав, ни каде е.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Застанува на прозорецот и во јасната ноќ ги гледа обрисите на каменити ѕидови и кулите на тврдината Једи-куле, одново претворена во зандана, извишена и раширена по ридот што се крева далеку од морето, од кој залудно се протега најубавиот поглед врз градот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Осамени вежбачи во њујоршката ноќ ги вежбаат своите мускули.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Љубезната ноќ ги шета белите инсекти од снег по улиците на темнината. *
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
3. Страшило од корени од жед и од глуварки со лелек од шупливи гради на мртво стебло Ноќта ги негува тешките црни молчења во невидливите градини каде студенее летото Ниту една планина во мојот говор додека се враќам во домот на претците.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Луѓето толку немаа што да си кажат, така што почнаа да си ги раскажуваат соновите што претходната ноќ ги сонувале, иако и тие не беа многу интересни.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Им понудил да работат кај него како добро платени проститутки; тие одбиле; тој се заканил дека ќе ги убие, и две ноќи ги држел заклучени во неговата куќа; дошла полиција и ги ослободила, но пукнал срамот, нивните имиња и фотографии се нашле во весниците и тие веќе не се вратиле во родниот град; дури, и ден-денес не знаат дали мајка им е уште жива.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Заминала дома со плачење, и цела ноќ ги читала моите песни; се проверувала себеси и својата партиска совест, и во песните не нашла ништо посебно штетно за Партијата и здравиот народен дух, освен што и понатаму мисли дека тие песни биле несоодветни за приредбата во училиштето.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Цела ноќ ги мирисав дланките, и на перницата, до утрината, како стражар на силна војска, го чував мирисот на Луција. ***
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Спиеше мирно. Утрото, кога се разбуди, рече: „Колку убаво се спие на твојава перница.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа ноќ ги слушав тие звуци во својата имагинација, додека лежев така будна, и очекував Клара да вика додека спие, да им одговара во сонот на гласовите кои ја мачат во нејзиното јаве, гласовите кои не ѝ даваат да заспие, и на кои толку се има навикнато што без нив мракот ја плаши.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Цела ноќ ги исправав, ги составував, ги пеглав, ги лепев.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога таа ноќ ги испратија во извидница, додека еден зад друг чекореа низ шумата, му се чинеше дека студи толку многу што прстите и преку ракавиците му се залепиле за студената цевка на пушката.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во темнината гледаше многу малку, одеше по сеќавање, по онаа линија меѓу дрвјата која секојдневно ја гледаше низ двогледот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Претчувствувала - тој гладувал по месо, а овците на аргачите ги чувале огнови и пци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неколку ноќи ги демнела стадата и бегала пред пци, извици и блескави гламни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Саво и Снеже долго време во ноќта ги средуваа своите впечатоци од дружбата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На недалечните ниви ноќта ги изела трепетливите копја на спечените пченки.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ноќите ги минуваше во својата канцеларија која, покрај службените елементи (биро, фотелја, маса со шест столови за состаноци), беше опремена со кауч и шкаф за облека, со фрижидер и шпорет во малата ниша од која на левата страна се влегуваше во пристојно уреден тоалет, а од десната страна се излегуваше на тераса свртена на југозапад, кон височините на планината.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во Битола Ѓуро не заборави да издејствува помилување и за своите двајца четници Колета и Стојана, но додека тој се задржа таму да ја положи клетвата и го утврди „посрбувањето", наредникот успеа да ги фати неговите четници и една ноќ ги „суреди" обајцата со ладно оружје — по еден штик во градите — и ги закопаа во грмаѓето Уровички.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Моите црни денови, моите бели ноќи ги проколнувам, ја немаат вредноста на еден џган и партал.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Трештеа, завиваа, а не бев сигурна: дали сонувам или само ми се причинуваат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А заборавив да ти спомнам: таа вечер, спроти војната, цела ноќ ги слушав трубите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Денот и ноќта ги прават оние работи деноноќно, како што налага редот на куќата – Времето.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И се радуваа што го гледаат, и се лути што неколку ноќи ги мина не проспани.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ако е ден, ќе ги гледа сонцето и облаците, ако е ноќ ги гледа месечината и ѕвездите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Една ноќ ги товаривме во вагони и ги испративме во Булкес. Таму ги населивме.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)