нос (имн.) - му (зам.)

За миг лежеше таму како стаписан, додека од устата и од носот му течеше темна крв.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Времето нека биде сведок кој на кого пред нос му затвори врата. Кој беше вера, а кој невера!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Професорот Фред се проѕевна и пред да стаса да ја покрие устата со дланка, професорот Едгар, дотогаш зафатен со пребројувањето на своите прсти, пред нос му го зеде зборот: „Особено се интересни ноктите!
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сѐ уште го гледам: претепан, со крв што од носот му се слеваше во устата, со нога што ја влечеше, зад себе, оти Фисот го беше претепал како никој, Бога го беше отепал во него, заради есејот со кој Лудвик стана херој кога се смени власта; но тој, како што ви е познато, не наседна на тие „партиски финти“, како што ги нарекуваше, и иако му нудеа место во новата власт, тој не се огласи.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Носот му се издолжи уште толку, очите му пропаднаа, небаре во кула без пенџериња.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сенката на долгиот нос му ја покриваше устата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Навистина умот му бил без светлина. Тоа можело да се забележи - во изѕемнатото грло му клокотела смеа слична на липања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На носот му пукале темноцрвени жиличиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На носот му висела проѕирна капка, во бистрината на таа капка можел да се огледа светот, сето село, планината зад тоа село, дел небо над таа планина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се обидел да изгледа спокоен, онаков каков што бил скоро секогаш во свеста на простиот човек, и искинато, скоро неразбирливо ја искажал желбата на жените и не споменувајќи ги.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби сонувал свои соништа и можеби се чудел како можат толку, до болка, да го стоплуваат секаквите партали во кои како од раѓање да бил заплеткан.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дошол на себе кога му пламнало црвеното брадиче. Веќе и влакненцата во носот му гореле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беше хронично гладен и хронично настинат - ништо не го најадуваше и никогаш не беше дојаден, а од друга страна беше истрениран да трпи глад со денови; зиме - лете носот му течеше, кога мрсули кога водичка, па не знаеше што е тоа да ти биде топло, кога е доволно да имаш нешто на грбот колку да не ти се тресат вилиците.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но едно време Мартин почна да малаксува, а и носот му се раскрвари.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Е, носот му беше малку прчест, а сум чула дека луѓе со таков нос се малку лоши, наврапити, живци.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Очите му солзат, носот му се замрсулавил, лицето му се зацрвенило, заедно со ушите. Дури му помодрува. И само напнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)