нога (имн.) - не (чест.)

Ќе бидеш поп, ќе бидеш поп, плови низ прозрачноста се додека со нозе не го допре дното на непознатата бездна... Во детството така престануваше црната треска.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Паднеш ли, таа ќе те дочека. Седни и ти, пријателе.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СЕЛАНЕЦОТ: Е, ујган работа, и да се одморам, зашто нозеве не одат како што треба. (Седнува, повеќе паднува.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Тие нозе не запираа, не сакаа и не можеа да запрат во заедничкото движење во малото квадратесто шеталиште.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не можев ни да пречекорам, а од грлото никаков звук не ми излегуваше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Срипав. Нозете не ме држеа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
— Јас нога не давам, велам, немам нога за фрлање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одат, а нозете не им одат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— И ногата не ми е здрава...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нема да осетиш дека ногата не е твоја, ми велат, и ,казачок" ќе можеш да играш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Слегувам и јас, а нозете не си ги знам за свои, не си ги познавам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Дома не може сам. Нозете не го држат. Не ќе стаса ни до Дмитровиот гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Селим-бег од Коњари продолжи да раскажува: – Ене онаму, откај што огрева сонцето – и покажа со рака преку високите Селечки Планини – таму зад оние високи ридишта, велат имало земја каде што наша нога не стапнала и имало луѓе – ѓаури што не признавале ни цара ни везира.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се нажалив заради баба. Толку се нажалив - дури и нозете не ме држат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Никогаш со рака не се дофатува а со нозе не се доодува“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Те оправдувам, дури и да заговараш во последен момент малку дивина, неосквернето својство на природата (кајшто човечка нога не стапнала!) малку самољубие, „соба за себе“ морски залив колку да не заминеш од овој свет пренесена жедна преку вода - ааах, Доме мој сладок!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Здив Ух, ухни, воздивни, гукни, така се раѓа Зборот кога влегуваш во телото на новороденчето со првиот плач, единствениот на којшто му се радуваме - па те нарекуваме Живот кога се враќаш онаму кајшто човечка нога не стапнува - па те нарекуваме Душа напатена како вечност кога копнееш, до последен здив по белата пена во којашто се топиш од сласт, и исчезнуваш Ух, ухни вдахновено, така се раѓа Песната!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Нозете не се креваат, а сон ме надолува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)