нога (имн.) - веќе (прил.)

Главче почна да се правда дека тој од дома не може да излезе, а камо ли кумитлак да брка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Аир ефендум, ошче за кумити сме ние старите. Не гледате, едната нога веќе ни е во гробот, — му се испушти на стариот Главчета кој ги беше фатил 99те и ѝ се надеваше на стотата, која сигурно ќе ја фатеше ако не беше пријателот Арслан.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И нозете веќе го носат скоро бешумно по сокачето.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Нешто го стегна за грло, а Ѓорѓи почувствува како му се ежи косата, како ладна пот му потече по чело и лице и нозете веќе не го држат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Вкочанетите прсти одвај ја држат пушката, а нозете веќе како да не се нејзини.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со едната нога веќе бев на онаа страна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нозете веќе ми потклекнуваат ко засечени.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нему едната нога веќе му беше на стапалото.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
ПРИЗНАВАМ: Призрак п. Сенка е некаков тип на „Постмодернизам за деца”, тука некаде покрај, или во едно искривено огледало соочувајќи се со оној „Постмодернизам за деца” на Лиотар, обидувајќи се да биде една сублимирана реакција на него.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
На крајот, сосема ретроспективно, со тешко срце, и со едната нога веќе вон исцртаните контури (што локва од Сенка прават!?) на однесениот (кој секогаш и бил однесен, карактеризирајќи се токму со тоа деридијанско Не-присуство!, но сепак...) „леш на постмодернизмот“ (и богами пак отворајќи цела дузина прашања за „гацањето по /во/ себе и за оние мрачно преемблематизирани субјекти и објекти на Лакан...),
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Нему едната нога веќе му беше на стапалото.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Стасувам до Скара и нозете веќе не ме ризаат. 239
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)