Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Подобро да ја претворам во прасе или можеби во пиле!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Краста (Удира со ногата во подот): Не, не, не и не!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Згора на сѐ жив Чанга беше со една нога во кругот на светците и мачениците, мртов Чанга ќе станеше дефинитивен маченик.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

35. „Подобро отколку со нога во малиот стомак.“

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

И така од век во век, од облак на облак.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Изгледа, Данте цапнал со лева нога во денот кога ѝ префрлил на Пиза дека е срам за родот човечки.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Што да си клава здрава нога в трн.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Небаре одвај чекал Горда да го остави сам и да се изгуби меѓу дрвјата покрај плажата, клинкајќи де на едната де на другата нога во соблекувањето, Грдан се стрча по лизгавите камења кон водата и се нурна уште во плиткото главечки.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Загледувајќи му се во расклештеното лице, на Ване му требаше извесен напор да распрета малку по своето кратко и сиромашно минато за да дојде до тумбестата полјанка меѓу двете маала каде што кошкаа парталава топка на два гола, а во притивничката екипа секогаш најдобар беше еден штрклест левучар, кој колку што забиваше голови уште почесто го забиваше палецот од ногата во тврдиот терен, па по секоја победа си го носеше раскрвавен дома.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога Бојан ги спушти кучињата на земја, Караман навреден, со свиткана опашка се повлече до ѕидот и легна во сламата, а Стрела почна да скока и да ги опира своите предни нозе во градите на момченцето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Некој Мусо, ковач, Циганин, да му ги окове и рацете и нозете во железо, и пеш ли, на коњ ли, како било не ми текнува во - Скопје.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Миле Аето, како што се викаше необичниот нов роднина на Паца, беше кусо набиено човече, нослест и сипаничав, со криви нозе во чизми до под колена и брич панталони над нив и со капа со тврда сенка какви што за шофермте на лимузините уште се во мода.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Дека му се случило нешто на некое од децата, или дека му се случило нешто на Јосифа, или дека, или дека, а кога Јосиф со испрекасан здив изустува Некој дојде во Потковицава, по Градишки Пат, една единствена помисла, еден единствен ужас, оној од пред толку години, кога `Рслан бег и другари му ги исклале сите возрасни Акиноски, му ја згрозува душата и му ги посекува нозете во колената.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Таква ја паметам мајка ми од она време кога ќе ја заварев седната до потокот на оној син камен што можеби војникот на бел коњ го дотуркал. (Кога го спомнувам војникот на бел коњ всушност мислам на човекот кој ја качил на планинава а никогаш не ја венчал!) А можеби каменов го дотуркал таткото на тој војник на бел коњ кога првпат му се посакало седнат да си ги лади нозете во потокот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ја замолив мајка ми да ми каже кој точно го дотуркал каменот, а таа се насмеа веројатно изненадена и самата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Од под седиштето на фордот извлече стара, закрпена вреќа, ја префрли преку рамо и се оддалечи тромаво и тешко шлапајќи со босите нозе во калта.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Смешно фрлајќи ги нозете во скинати калоши натака-навака минуваше покрај дуќаните и на свој начин тргуваше покажувајќи ги гипсените фигури: - Народе, една златна помпадур - две чашки ракија, Толстој, гроф и писател, и неговото величество Александар Први - три чашки...

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Наоколу се обраснато со трева. Сигурно поминало долго време одкако воденицата престанала да работи, а трњето и високата трева сведочеа дека одамна нема стапнато човечка нога во самата воденица.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Одвај ја досигнав, зашто ми пропаѓаа нозете во јорганите и перниците од креветот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

А што крцка долу? Нозете во позлата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Си појдоа срните? (пауза) А каде се црните?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Од овде не може така да се знае.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Подгрбавениот комшија, вдовецот, со две несигурни нозе во влечките, и со третата – бастунот, желкински се довлечува до капијата на Меланија, бездетна поповска ќерка, на филџан-муабет за „Предната и Западна Индија“.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Долгите нозе во свилени црни чорапи застанаа пред него, во полумракот на собата во која беше заборавил да запали светло.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Црн како катран, тој ја погледна со речиси човечки поглед, тропна уште еднаш со клунот по стаклото и одлета пред таа да може да направи нешто.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Со нозете во снегот кој заврнал преку ноќта, од другата страна на стаклото стоеше еден единствен гавран.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Ќе си ги расипеш очите во темницава“, му рече таа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Како во софистицирана програма за анимација можеше да го реконструира секое негово движење - начинот на кој застануваше пред огледалото и во профил си го гледаше задникот кога пробуваше фармерки, благата повиеност на ’рбетот и затегањето на мускулите дур отвараше конзерва грашок, дланката со која се обидуваше да го задуши бунтот на влакната кои секое утро му прогласуваа автономија во косата, влечењето на нозете во полураспаднатите влечки, сите извивања на телото под различни агли и во различни позиции, кога тоа беше ненаспано, возбудено, бакнато или тажно.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Мојот братучед во квечерините ја симнуваше планината на своите плеќи и лежејќи на сламарникот со лицето нагоре врз кој само што не паднале налепените весници од таванот и оти во мислите бегаше до долното предградие каде што фодулка ја доеше малечката со козјо млеко и оти со очите сакаше да го продупчи таванот и бетонот и да стигне дури до лешочките шуми кај својата марија и оти и којзнае дали знаеше дека седам на штицата спроти него со нозе во меката коса што ја отсекле ножиците на нанчо од главите на бегалците тој напати мласнуваше скрцкуваше со забите како да дроби нешто и не слушајќи дека го прашувам дали нешто знае за оние од брегот на реката ама затоа пак ме слуша нанчо кој се врти околу една жолта тиква од која одлупува портокалови шлупки и вели ах оние мајмуни оној стар прч везден што молчи оној со долгиот врат кој како да му е врзан за половината и она детуле со 60 okno.mk бела коса што везден му седи на рамењата да вели нанчо ги знам како не ќе сум ги знаел сите ги знаат оти везден се прпелкаат во песокот и долу во косата паѓа уште една портокалова шлупка и продолжува нанчо живеат откаршија на она коматче бетонска плоча што стигнува до ќошот и се имаат заградено со црна книга скинати вреќи и ламарина и молкна а продолжи само неговото штрак штрак штрак и жолтата глава веќе не беше жолта туку којзнае каква со голем трап по средината на вратот и трапот се качуваше до врвот на главата и додека помислив дека таа глава ќе почне да вреска оти е така страшно нагрдена нанчо помина со малечка метла преку неа по вратот и рамењата и од столот стана една голема снага ги исклешти забите во мене и во братучедот кој веќе пушташе писки низ носот сполајти му рече на нанчо спуштајќи му книжна пара во раката па одвај успеа да се протурка низ малечката врата и додека вратата беше отворена во слабата светлина на денот што си заминуваше привидов нешто како голем сандак обесен под најгорната плоча и една дебела ортома што се спушташе дури до земја ете таму живеат вели нанчо и дебелана ортома што ја гледаш ама не дорече оти братучедот се беше степал со некого во сонот па мавтајќи со рацете скокна од сламарникот рече бре да така вие со мене и после не сакаше да каже кој му се пикнал во дремката истрча од одајчето на нанчо истрча во крајот на денот а по него и јас и се вративме зад насипот да ја преспиеме ноќта врз најгорната плоча под самиот опул на ѕвездите

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тој коа ќе ме тера да одам, не знаи со што да маа на мене; јавнат настрана, коа ќе вати да ме удира со обете нозе во слабината, бапа, бупа, бапа, бупа, душата ќе ми ја изваит.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Арно ама итрата лисица со обете нозе в стапица - беше ти се ватила.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ги влечка Глигор нозете во мекиот песок и му се причинува: таму зад жолтунестите рабови на хоризонтот го очекува бистрото око на кладенецот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

кога ќе испуштаат душа - кожата им продолжува и понатаму да им поигрува, да се тресе, како под неа да јураат ситни бубачиња со голема брзина; другите ајвани, пак, коњите, магарињата, маските, ждребињата: пред да паднат, да се стропачат на земјата, се тетерават à наваму à натаму како пијани, како бунило или треска да ги зафатило: одат па се повраќаат, тргнуваат кон една страна, кон друга, се завртуваат во круг, и како пред нив да се отвора голема бездна, ги опнуваат нозете во земјата, се потргнуваат газум-газум и паѓаат; кога ќе треснат на земјата, продолжуваат со главата да мавтаат на сите страни како да сакаат да скинат некој невидлив оглав со кој се врзани, и удираат со предните нозе, гребат по земјата и, чиниш, си копаат гроб или кинат нешто што ги сопина; испуштаат душа со подзината уста, со искривена муцка, со пуштен јазик, со очи смигнати или отворени и рогливо извртени; над нив се собираат сите птици, сите кучиња од селото; дрпаат и завиваат; луѓето ги слушаат, се ежават и ги колнат: главата да си ја изедете!

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кома долга четири дена, и боси нозе во комбе со ширум отворени врати.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ми пропаѓаат нозете во тињата, вели, па тињата станува песок, па песокта кал, а јас пропаѓам, вели, и викам: луѓе, ја најдов солта.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И да го праша како му е таму, да не му се нозете во длабока вода. Од солзите мои.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Чекорите му биле нерамномерни додека чудно одмавнувал со нозете во лесни опинци повремено обидувајќи се со слаби скокови да биде што подалеку од тој пекол на бучава, ѕвечење на јатагани и ножови и секакви пцуења или офкања.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Последниот неволник од оние што биле пречекани од подмолна заседа бегал гологлав со забуцан нож под десната плешка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Педесет денови, дваесет и пет различни дестинации. Газеа по веќе газените стапалки на Чеплес и на Солунска Глава, ги ладеа нозете во студеното Големо Езеро на Пелистер, преспаа во планинското бачило на Шара и ја почувствуваа исцелителната моќ на Банско, се искапеа дури во три мориња.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во челоста на злото ли сакаш сакаш да ме фрлиш или да ме повлечеш ако пружам нога в пекол.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Целиот спас се состои во тоа, во тенкото шинелче да претрчаат колку што е можно побргу пет-шест улици и потоа да поистопотат со нозете во портирницата, додека не се истопат на овој начин сите способности и дарби за патем замрзнатите канцелариски задачи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мајката и ќерката почнаа да се договараат, кога одеднаш Клотилдина удри со ногата во подот, се тресна по челото.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Толку трепереше од возбуда што топката се тресеше, удираше во стакленото шише и можеше да се потпали. – Слободно?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Страста кон пишувањето ја пројавува уште од мали нозе во своите споменарки и детски песнички, меѓутоа, официјално и посериозно својата писателска кариера ја започнува во 2005 година на свои дваесет години кога го напиша својот прв роман со наслов „Читај ми ги мислите“ кој го објавува неколку години подоцна.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Чувствувајќи како дождот сѐ повеќе го натопува, се пренесе во времето кога ја погребуваа баба му Депа кога исто вака туриваше силен дожд, а тој одеше во погребната поворка фатен за раката од мајка му, дождот му плускаше по главата, по телото, му се лизгаше по кожата и му слегуваше низ нозете во опинците; погледнуваше повремено во баба му во ковчегот што го носеа луѓето на раце: и нејзиното лице дождот го миеше, се лизгаше по него како по восок и ги натопуваше цвеќињата и овошките во сандакот; лееше на попот и му ја гаснеше кадилницата со која штркаше по ковчегот и пееше за покој душа, лееше на луѓето што одеа со наведнати глави.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Бев сигурен: тој имаше железни заби и козји нозе во старите износени влечки.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Меѓу критериумите за избор важна улога играше заобленоста и тврдоста на газот (стручњак со потесна специјалност ги удираше жените по газот и со внимание ја следеше реакцијата, оти требаше да се регистрира секој детал: тресењето на газот нагоре и надолу, на левата и на десната страна, интензитетот на тресењето на едната и на другата половина од газот, пропорцијата меѓу нив, степенот на нивната споеност и слично на тоа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Комисијата за избор ја интересираше формата на градите, нивната тврдост или мекост, нивната подигнатост или спуштеност, потоа должината и формата на брадавиците; должината на нозете од горниот дел на бутот до колената, и од колената до петиците, раздалеченоста на нозете во горниот дел на меѓуножјето (посебно беше важно дали има таму триаголниче за ѕиркање од другата страна, за ѕиркање однапред или одназад, сеедно).

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Кратките црни панталончиња кои продолжуваа во слабите долги нозе во комбинација со црвената маица која ги имаше притиснато малите гради и долгата бела цигара, од неа правеа вистински лик на заводничка од цртан филм.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Набилданиот седна покрај базенот и ѝ ги спушти своите депилирани и мускулести нозе во смарагдно – сината вода.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Сомневаше дека му прави магија да умре, зашто при секое враќање од брегот каде што ја држеше ногата во топлата вода, ја забележуваше неговата слика обесена на ѕидот во одајата, малку помрдната, а на очите фрлена пепел.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

VI Илко често одеше на брегот, седнуваше крај сулфурната вода, се собуваше и ги пикаше нозете во топлата вода да ја лечи реумата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

На третиот пат невестата попушта, го обува едниот и по тоа другиот чевел и си ги брише солзите, оти ѝ ги врзале нозете во букагии, нема да биде веќе „пашито добиче“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тој ги свива нозете во колената, ги подбира кон себе, те едната нога врз коленото, те другата нога врз другото колено, додека зборува.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

За одредени болни, или грешници што ги лечеше, уште во почетокот им приоѓаше со силен уплав, со шок: ги затвораше во студената ќелија без леб и вода, му ги ставаше нозете во дрвениот штекел да не може да мрда, и по некој ден ќе му пријдеше сосем поинаку: со нежност, со убаво, со благи зборови за да му го смекне срцето, да му го отвори, и на тој начин полесно да му влезе во душата, полесно да го лечи.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Во првите денови отец Иларион му ги ставаше нозете во дрвениот штекел, му ги заклучуваше да не може да станува.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Кога почувствува во рацете дека јас нејзиното барање го исполнувам, таа тогаш, додека јас се спуштав на колена лизгајќи ѝ ги дланките преку колковите и по слабините надолу, го отпаша коланот од бањарката, се разголе откривајќи се пред мене без гаќи, со своето тело како целото излеано од млеко, ми допушти да ја изгледам па ми ја стави дланката од својата десна рака на темето и додека ги подвиткуваше нозете во колената и ги подрасчекоруваше, ми ја стегна главата, просто ми се навре на лицето...