Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Мислите во главата ми се редат како бескрајна низа и секоја од јасно појасно обликувана и изречена.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Кога го водат во собата за испитување тој поаѓа со таа мисла во главата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А зошто и да не зборува? Нема потреба од присила.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Затоа секоја моја наредна мисла во однос на претходната тежнее да биде во ортогонална проекција”. (М. Епштајн)

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Затоа оваа поезија е неуморна: сето време, без престан, го надгледува претурањето од мислата во јазикот на своите говорители и чека „инцидент“ сѐ дури самата не стане тоа што го чека: инцидент меѓу мислата и јазикот чијашто разврска мора да биде во интерес на мислата, што значи јазикот треба да се шири и да се растегнува, постојано да се долева и полни не со водата на Едното, туку со водата што се исушила не сакајќи да се прелее во Другото.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Сличното се согледува во тоа што песните од „Две тишини“ продолжуваат да го демнат претурањето од мислата во јазикот кое непрекинато се одвива со секој одделен, изговорен збор на кој било говорител без ниедна загубена капка капната патем, пред содржината на Едното целосно да стане содржина на Другото.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Повремено немаше никаква мисла во главата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И замолкнаа старецот и детето, се преселија за малку во мислите во тој иден, убав летен ден, кога планината ќе биде најубава, кога ќе биде украсена со сите бои на ѕуницата, озвучена од грлата на сите птици и позлатена со сончевина.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И никаква мисла во неговата глава не му вели: „Крени ја раката, отвори ја устата, стани...“

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Немаше мисла во него. Немаше желба.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан се пресели со мислите в село, во топлата светла соба на татковиот дом, па наеднаш почувствува дека очите му се навлажнуваат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Како на човека да му ја намирисува мислата во однос на животното.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сонцето заоѓа на запад, најубаво време е сега, кога денот заспива, а мислата во мене е само овој самрак и вечер.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Нараторот би ризикувал да ја преземе обичната улога на симболичниот татко, доколку прогресивно не заземал критички став кон тој што ќе го именува како „голем губитник во сите победи и во сите порази со кои е обележана историјата на Балканот”, но затоа ќе биде во можност да ја нијансира својата мисла во друг момент: „Но, во секој од своите порази, неговата душа ќе биде победничка.”

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Но до каде се ѝ лутале мислите во тие моменти, можев само да си замислувам; притоа не престанував да верувам дека секогаш бев близу до вистината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но за жал бев свесен дека не располагам со многу податоци што бездруго ќе ја збогатеа таа вистинитост.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Да... секако... знаеш...“ Тој погледна во Френк и потоа пак во девојката и тогаш рече, „Можеби, ако дојдеш пак, тоа може да ни помогне да заѕидаме добри мисли во куќава.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Без никакви формалности, обраќајќи им се на Даниел и на неговиот брат, кои го ѕидаа внатрешниот ѕид, таа директно ги замоли да ѝ ги заѕидаат нејзините добри мисли во тулите на таа куќа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Макар што разговорот забрзано се доближуваше до крајот, не можевме да му одолееме на искушението да го соочиме нашиот гостин со полемичката теза за глобалниот распад на големиот бран на критичка мисла во Европа.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Со нескриени симпатии констатиравме, дека токму Данило Киш беше еден од оние исклучителни писатели кој локалната, југословенска книжевност, ја направи светска.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

7. На отец Стефан, по понижувањата што му ги нанесе Филозофот, само една мисла во главата му престојуваше: да ја здроби, да ја уништи, да ја спали, прав и пепел да ја стори штичката што говори.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тие не само што не се во состојба да произведат позитивни мисли во себе, туку, обратно од тоа: во себе раѓаат ( и им дозволуваат да се размножуваат) многу видови невидливи честици со негативна енергија.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

И додека ги прелистувам и ги препрочитувам, постојано ми се врти мислата во кој литературен вид да ги преточам: во роман, патопис, репортажа, мемоари?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Потоа ми дојде една дури злобна мисла во главата - дека можеби со ова што ја преместив сликата му помогнав, ако тој и без тоа имаше таква намера...да ја премести.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Не се обидував да видам во моите мисли како лежи едвај подвижен, не сакав да слушнам како последните капки сила го принудуваат да вдишува и издишува, не сакав да знам ни што му врвело низ мислите во тие мигови – дали го мачела помислата на сестрите кои постојано се јавувале во неговиот дом и молеле да се најде начин да ја напуштат Виена, дали имал грижа на совеста од претпоставувањето дека во логорите на смртта ќе ги приберат и нив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не се обидував да ги замислам последните мигови од неговиот живот, доволно ми беше што дознав дека е мртов, дека е смирен, без телесна болка, без душевна јанѕа, затоа што сигурно на оној свет душата се ослободува од сите тегобности и самообвинувања.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Џагореа, шептеа, загрижено ме галеа по челото, ме прскаа со вода, го враќаа мојот разум во мене, ја будеа мислата во мојата глава, ме осознаваа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Притоа, во опојниот мирис на заветот, во разгранетото стебло на животот, каде чувството на убавото се негува, а мрачната мисла во сенка тони во бездната на очајот – се запрашува колку е голема срцето што секому по нешто подарило?

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Полека тонат ко во жива песок, црни мисли во сумракот се бореа, полека умирајќи во бескрајот... Црни мисли во бескрајот ТОНАТ...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Оставете, во ѕвездено небо гнездо да свијат Две птички во раскошната убавина на природата во опојниот мирис на занесот во разгранетото стебло на животот каде чувството на убавото се негува а мрачната мисла во сенка, тони во бездната на очајот...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

А под тие мисли во него застанат кај сите тие ненужни делови, злослутно стоеше скочанетоста на недовербата, така што тој одеднаш не можеше ни да остане повеќе тука.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Праведна казна, праведна казна“, сврдлееше оваа мисла во мозокот на Арсо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Што да правиш: од лошо има и полошо. Грешни мисли во грешни луѓе. 234

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се плашат да не им ја чвркоса косата и божјата мисла во главата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Треварите, колку првиот црн толку вториот висок, се стиснале еден до друг, обајцата во мракот како еден, со една мисла во двоглавоста. - Жолтица, рекле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сепак некој се сетил да ги побара треварите, црниот Ландил Димулев и малку постариот Никола Влашки, човек што половина свои дни ќе прележел по слепи зандани ако не бил итрец во малите кражби и во големата увереност дека знае што е правдина како сега што знаел од што е болен Неделко Шијак, заради што пожолтува, од што се збрчкува како стогодишна желка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Кој вели тоа? пак праша човекот; не можеше да улови друга мисла во себе. - Кажи, кој?...

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

До немај- каде сличен на сардина во конзерва, сардина со глава и со мисла во главата, прашав зошто сум на колата и зошто сум врзан.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Барбут- бег ми објасни: - Ќе те продадеме.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Присетувајќи се на тоа, започна да му се метка мисла во главата: како може пак пчелата да го касне на истото уше и на истото место - на јаготката?

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Реткост И ноќва си таму кај што си... како воздухот со мене секаде... мисла во мисла, допир во допир продираш во темнината и заспиваш на мојата дланка...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Не оди никаде со друга мисла во тебе...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Тивко паѓа ситен дожд темна ноќ, а јас сум сосема сама... се плашам од тишината на мислата во мене..

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Тогаш, во тие мигови, кога Богдан беше зад објективот, кога можеше да си мисли дека госпоѓа Мариела е на едната страна на светот (дека таа му припаѓа на еден свет), а тој на другата страна од светот (дека тој му припаѓа на друг свет), се раѓаше кај него прашањето за почетоците и мотивот на оваа епизода од животот во која, благодарение на жената (гола, раскошно убава, бавно растреперена во облините кои го исполнуваа просторот со таинствени содржини) што беше од другата страна на објективот, заборави дека тој живот може да биде празен и бесмислен, како што тоа често му се случуваше во тинејџерските години кога бараше спас од таа мисла во вбризгувањето со шприцот во некој агол од светот, или во светот на некој агол кој постоеше или не, или не мораше да постои, ниту тогаш, ниту сега.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Записки“ почнува со библиски засведочениот прапочеток, односно со моментот на создавањето на Светот, за да продолжи да се развива и да се доразвие во неозначено време и простор, со поетска мисла во која проблеснува мудроста на вековите низ една филозофско- психолошка призма.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

Ме погледнуваше со подозирање и, така, со свои мисли во главата, одново се свртуваше кон работата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сите со лица светнати. Сите со добра мисла во душите.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Те погледнав свету И мрачен ти беше (божем погрешен) Црно на бело крстозбор решен Кон светлина божем почна да идеш Но рабови тенки, кршлива рамка И овде-онде-пак црна дамка Те допрев потоа за сигурна да бидам Дали по патекава мека и тенка Можам воопшто на кај тебе да идам Или мене само така ми се виде А по текот твој и други видов нешта Девојка невешта по истиот пат Со мисли во облаци чекори кон Ад Со допир стаклен и смирен поглед Ко кукавица птица в незнаен лет А зад неа: надзирам јас со двоглед: – гледам кристално јасно низ овој проѕирен свет! 2001

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Вдаден со мислите во бањата, Илко една ноќ сони како чадот запрел и истрча од дома, го јавна коњот и јурна низ селото да разнесе вест дека чадот запрел.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Не може да е ова некое пусто место! шета мисла во Чана, а таа мисла е и во главите на другите од вагонот, а веројатно и во главите на другите во другите вагони.