мајка (имн.) - ми (зам.)

Иако го прочитав нејзиното име и презиме на штичката, на која покажа татко ми, не можев мајка ми, нашата жива, секогаш насмеана добра мајка да ја поврзам со ова купче натрупана земја и со оваа грубо изделкана и испишана со црна боја штичка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Мајка ми беше излезена да му помогнеме на татка ми да го растоварат магарето со дрва, а тие, браќа ми и сестрите, којзнае каде беа забарани, а баба ми дојде со тавата на огништето да прави кавурма да ручаме.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Мајка ми и сестра ми ќе препукнат од радост. А поручек сигурно ќе ме поведат в кино а може и во слаткарница.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Таа самата ме упатуваше како да ја изведам работата - додаде Иван. – Досега се снаоѓав самиот, но за другите активности, мислам на обврските што му претходат на погребот како и за самиот погреб, потребна ми е поддршка и помош.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми плачеше со месеци на терасата на која баба ми го плетеше највкусниот кукурек на сите времиња.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Левата рака на војникот со која ѝ ја опфатил половината, ја носела кон благите падини од каде почнувала планината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Доверба ми влеваа нејзините, понекогаш чудни однесувања.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Тоа и не е можно, - почна да ги брани мајка ми учебниците и да ги оправдува наставниците.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Спомнав некои моменти од заминувањето на мајка ми кон планината што можеби нѐ приближуваат кон нејзината патека на вистината, но сепак никогаш не сфатив кон кого беше упатен оној нејзин прекор, (за грдотиите и убавините на животот) и тоа изречен толку отсутно, без секаква врска со претходните размисли.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми, овие таткови крици во утрините ги дочекуваше будна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Колку пати сакав да избегам од класот само да не го слушам тоа толку чисто, толку топло, толку искрено сакано - мајка ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Биле неразделни со мајка ми, секогаш заедно работеле земјоделие.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Изгледа мајка ми овојпат намерно избегна да ги именува кутрите желки. Убаво го рековте она, Лев Петрович!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
За тоа време мајка ми испуши три цигари една по друга, а Бреза ја отвори машината за шиење на баба ми и, среќна што никој не ја забележува, ги одмотуваше разнобојните макари и ги влечеше низ собата како да ѝ се врзани кученцата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Татко ми не беше расположен за тоа: - Во моментов не сум расположен за времеплов, оди со децата – рече и остана во една кафеана да го чека чичко Ацо Дукац, другар на мајка ми и негов, кој, бидејќи е директор на Градските кина во Скопје, беше службено на фестивалот, ама не работеше толку колку мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми е избезумена, само супи му готви, му клава ладни облоги, а таја нејќи да јади, ако касни нешто веднаш го повраќа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Мајка ми ми рече да не си играм на лулашки ама јас не ја послушав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Честите умирачки на своите рожби, мајка ми ги надополнуваше со нови раѓања.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Си мислев - ако, татко ми и натаму нека не се враќа, само да дојде заедно со мајка ми. Не, никако сам, не!
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога дојде тој ден и кога ја видов директорката јас така се стрчав кон неа што не се обзрнав да ја видам мајка ми и да се поздравам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мајка ми продолжуваше да измислува нова плетка со плеталото.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Шефот го прекори: Започни веќе еднаш со прашањата, нè чека голема работа, има многу кози во Козар маало. – Заедничката несреќа е помала несреќа! – изусти тивко мајка ми, повеќе за себе, но во тие мигови ние децата ја впивавме и самата тишина, па ги примавме и нејзините сигнали.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми не поднесуваше „кока коли“ и „швепсови“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Јас почнав да верувам. Само така ми беше полесно да живеам без Мила. ***
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Отидов во спалната каде што татко ми по ручекот го читаше весникот и го побарав расказот на мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Иако, мајка ми отсекогаш сакаше девојче и во периодот на блаженост, од полиците на дуќаните ги имаше испразнето сите розови тантели, кои подоцна мораше да ги носи брат ми (фала му на бога што не се сеќава на тој период, а и фотографирањето не беше толку зачестено хоби).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
АНЃЕЛЕ: Не џанам... Ами мајка ми кога ме роди прво на вакво столе ме стави да ме завие, да не ме става на земја.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Денеска мајка ми и ориз ѝ вари.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Мајка ми, утрото, како обично, прва ја отвори надворешната порта. Сонцето го мина прагот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми добро знаеше, а мајка ми во тоа не требаше да се убедува, дека за нашето физичко зацврстување на нашето тело, за правилно чекорење и исправен од во животот ни е неопходно само млекото, млекото, млекото... ***
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Нема - рече мајка ми решително. - Постои само преживување.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Малку се расположив кога мајка ми ме одведе на сладолед.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Значи, мајка ми го крена показалецот и покажа кон височинката! Кон тумбата. Кон местото на нејзиниот избор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сакав да викнам по мајка ми да ми помогне, ама пак не можев да земам здив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мајка ми е - сам од века татко - би ил не.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Ги носи мајка ми, налеала малку света водица врз нив, а потоа и со водата и со каменчињата и со крстот нѐ врви еднопоедно сите деца, нѐ замива и нѐ разурочува.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Најмногу ме чудеше тоа што и мајка ми се смееше весело, раскажувајќи за некое дамнешно летување во Макарска со тетка Славица.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Само еднаш отсуствував подолго: кога почина мајка ми.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога мајка ми кажуваше за татко ми како одел да ги паси овците и козите со празно торбуле мене дури и сега ми се плаче.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Но за жал со големо задоцнување“ ми рече мајка ми по еден наш разговор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Колку би било супер мајка ми да напише роман во кој јас ќе бидам славната Каприција (родена – Бреза)!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дури кога поминале некои од нив да служат во новоизградениот хотел во градот а другите во куќата за разонода на И. Мали, јас сум се нашла во полето, близу до ќерамидницата, но кој ме довел таму и со каква цел останува да се разреши во некое друго време кога на вистината ќе ѝ тргне од рака да ја намота измрсената преѓа на настаните во чист здрав клопец.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега мајка ми ни меси некакви грутки од трици.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Мајка ми и покрај сѐ беше готова да донесе слатко од дудинки, да свари кафе, но шефот ја прекина: – Заминуваме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А научив и по тоа што на тој ден дома беше вистинска збркотница: уште во рани зори стануваше мајка ми, нѐ будеше сестра ми, мене, дедо ми и почнуваше она што севезден го проколнував: ги тресевме постелите, ја менуваме сламата од сламарниците, се пентаревме на столови и со метла мавтавме по ќошињата кинејќи ја пајажината, роневме пченка и толчевме исушени пиперки, ги вадевме добичињата да се топлат на сонце во дворот, трчавме по кокошките за да ја фатиме онаа што носеше јајца во туѓа плевна и на која дедо ми уште одвечер ќе ѝ донесеше пресуда зборувајќи дека такви лиоти не би требало да се држат дома.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Мајка ми повторно ме прати да купам леб, но овој пат купив убав, бел, мек и дури малку топол, па кога се вратив таа не ме караше, дури и ме бакна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Но паметам еден твој совет што е и вистински остварлив и јас постојано си го повторувам (и реков откако спомените истекоа):"Секогаш имај го предвид и не изумувај го правото на избор!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Па и онаа мајка ми, бетер од нив е, во „кома“ паѓа од восхит по мојата коса.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми извикува: Милке, што ти е? Слушајте со девојчето нешто не е во ред?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
– На Чанга му ги оставивте? – Да ,на Чанга ? – одговори тивко мајка ми. – На Чанга, на Чанга... сите му ги дале козите на тој проклет прч Чанга... – процеди низ заби нервозно шефот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чуварот сега со интересирање ја погледна. - Види богати... што ти е таа? - Сестра ми. - Постарава... - Мајка ми.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Речиси секој сонува. Оној кој е спречен да сонува, тој мечтае.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас во тоа време многу ја мразев баба ми и сите други зашто не сакаа да ми помогнат да ја откопаме мајка ми. Чувствував така.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И она што ми се чинеше најбитно, мајка ми не се ни обиде да ги поведе луѓето кон некоја друга поинаква вистина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„И тие се последица од некоја непозната, грда болест“, се обиде еднаш дамна да ми појасни мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми никогаш не била позагрижена.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Никогаш не бев расположена, ме уби чувството за мајка ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Им раскажував на мајка ми и на татко ми за мојот нов сакан.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Мајка ми обожава да бере чаеви и разни други миризливи тревки и да ги суши во нејзината соба, па таму и лете и зиме опојно мириса.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Разбирам – рече помирливо мајка ми – да знаеш само колку добро те разбирам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Немам татко - одговори Трајче. - Татко ми го убија Германците кога го бомбардираа Белград. Сега сме дома јас и мајка ми.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Одново го напуштам овој двор Со рака на усните за да не се чуе Што сакав да ѝ шепнам на мајка ми Некогаш на разделување, Некогаш кога цутеа црешите.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
- Да не е кич? – се уплашив. - Не е – решително рече мајка ми. – И навистина, многу ми се допаѓа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Просто ми беше жал кога мајка ми ја принесе софрата и кога морав да се симнам од коленото на гостинот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Канцеларијата во која работеше мајка ми со уште една колешка и еден колега секогаш беше ширум отворена. Таму се слеваа сите.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Честит Пурим, повелете ова е поздрав од мајка ми Бенвениста Давидовиќ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Не сфаќам. Збунет сум. - Зошто те родив толку будала бре синко, - ми вели мајка ми.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- И мајка ми е учителка, - чув како им се пофали на другарките со важен тон. Се чувствував необично.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
(Стануваше збор за една жена од Моенци која препознала во насмевката на мајка ми, во одот нејзин, и не се сеќавам ушто во што, вистинска слика и прилика на исчезнатиот братучед: „Ти негова ќерка треба да си, ништо помалку“, така ѝ рекла на мајка ми, и веднаш, како подисплашена, посакала да се оддалечи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми постојано велеше: „Не се родило такво шилеже што ќе тргне кон пасиштето ослободено од сите грижи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И вие да сте на мое место - така ќе постапевте: не можам мајка ми да ја оставам сама да ја носат в логор.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сега несетум се плашевме уште повеќе од иднината, зашто во неа покрај стравот од смртта на татко ми и мајка ми, беше содржана и смртта на нашето козле.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Пред да си легнам, ѕирнав во собата на мајка ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„За да те стопли“, ми рече испраќајќи ме на училиште.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми многу често велеше: во таа вода има најмногу сонце.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дедо ми тогаш ја замолил мајка ми да го варди овој златник како очите. Сѐ иде во животот...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Така мајка ми правеше и со дуњите, со јаболката, со дивјачките, со дренките и со горниците.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Се викаше „Прстен” и, за чудо едно, воопшто не ми беше здодевен и неразбирлив како другите нејзини текстови.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога мајка ми го спушти телефонот триумфално ме погледна, со погледот велејќи ми „ти реков?“
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Имаш чуено, како да не! Јас ви раскажував, а мене мајка ми ми раскажуваше кога се врати лани од Канскиот филмски фестивал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
-Каде е тој коњ што не сум го видел?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тогаш татко ми беше сигурен дека нешто големо, големо се насобрало во душата на мајка ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Господи, колку се разочарував и се нервирав на некои места! Ужас еден!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И самото тоа што се помирував со неа како втора мајка ми изгледаше некакво предавство кон мојата покојна мајка...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Но, имам и неуспеси, и тоа големи. Едниот ми е мајка ми и нејзиното пушење, а другиот, сенилноста на баба ми Санда.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Омразата не може докрај да се разбере, ниту пак можат да се знаат нејзините изворишта, како што и среќата, како што еднаш рече Сара, не може да се дефинира, таа се чувствува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Татко ми ме зеде на раце, а кожата од алигаторот ловците ѝ ја подарија на мајка ми за спомен.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Уште мајка ми велеше: „Кога се раѓа женско и стреите плачат“. Јас тогаш не знаев оти така ми вели мајка, ама сега знам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме слушате ли?... Разбравте!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Долго, многу долго ги употребувавме јасните и, како што велеше таа, можеби погрди зборови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми се стресе кога разбра, се плашеше да не се наруши досегашниот спокој, рамнотежата во семејството, која татко ми, непартиец, успешно ја одржуваше. Таа беше уплашена.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Изутрината ме разбуди задушливо плачење: офкаа и дедо ми и мајка ми и сите што леткаа низ куќата.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Таа ми има зборувано само за селото Бањи. И тоа онака, патем.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако постои рајот, тој беше тука, ние бевме во него, во миговите кога ја гледавме мајка ми жива, со новата рожба.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Ќе видам – одговара мајка ми – зависи како ќе бидам расположена. И ова ми се допаѓа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не знам што да сторам и како да ја успокојам мајка ми: ќе пукне од плачење.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Со трчање отидов дома да ѝ се пофалам на мајка ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сребрениот есцајг што мајка ми го донесе од Русија сѐ уште го користиме кога ручаме во Лисиче, сега без неа. ...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мајка ми мисли что ја девушка, вели, а ја јуноша45.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И кожата му мирисаше слично, му беше мазна, топла, темна и оптегната над цврстите мускули од рацете.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас сум сиромашно дете, дрварче, носам дрва во Струга и така ја издржувам мајка ми и себе.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Татко ми, кога дозна што сторила мајка ми неопределено ја погледнал, но потем рекол дека добро сторила.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега се прашувам како воопшто сум можела да очекувам мајка ми да се воодушеви од содржината на тој роман!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
„А јас не сум шугава“, и викнала мајка ми. „Фрлаш жарчиња а од пламенот бегаш!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кројачите одбиваат да ми сошијат војничка блуза без еполети и закопчана до грло, од школските географски карти го избришаа моето родно место, ја довлекоа мајка ми во некој Реонски комитет и ја натераа јавно, на митинг, да се откаже од мене.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Мајка ми стрпливо ги слушаше моите жалопојки и секогаш нашите разговори завршуваа на ист начин.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Бев облечена во прекрасно везено фустанче. Ми го везеше и ми го шиеше мајка ми. Со народен вез.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
На татко ми му помагаше во средувањето на сметките од дуќанот и во пополнувањето на даночните формулари, што нему му создаваа нервози и нерасположенија.  Рашела едноставно стана дел од нас, тивка и ненаметлива, ни се наоѓаше на сите, а најмногу на мајка ми.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Да „ја имаш“ мајка ми не е баш лесно, иако изгледа дека ти стои на располагање и дека можеш во секое време да сметаш на неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми од првите козари што ги виде дозна оти не е фатен ниту еден козар и дека немало упади во куќите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тогаш живите деца се заветуваа да студираат медицина, да ѝ бидат на помош на мајка ми, на семејството.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Пописната комисија ја срети мајка ми кога ги навадуваше цвеќињата во градината со вода од бунарот. Брзо ги воведе на чардакот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Како мајка ми излегувала во тесно здолниште како пикната во еден панталон и во фустани врзана како оса на половина, како вујко ми Вангел ја залижувал косата, а баба ми му велела дека е како да го лижела крава...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Пред излегување, како и секој пат, малку се поткараа зошто мајка ми бавно се подготвува, а татко ми многу брзо, па облечен ја чека кај лифтот и се нервира.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Можеби мајка ми е во право, мора ли сѐ да ми биде јасно и да ми се објасни?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не претерувај – се вмеша мајка ми и строго го погледна татко ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Само во едно сум сигурен, во врска со сите изречени и неизречени пораки: мајка ми сметаше дека нејзиниот живот не треба да го земам за пример.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А кога татко ми ќе донесеше по некој домат или мајка ми ќе дочекаше да узрее од нејзината градина, тогаш се менуваше бојата на нашето постојано исто тесто.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
– Чанга се врати, сигурно идат подобри дни за козите? – ја прекина мајка ми тишината.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не збунувајте го детето, Лев Петрович, го моли мајка ми. Немам таква намера, Љуба.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Подобро било да поверувам и да паметам дека сите тие девојки (а помеѓу нив се наоѓала и мајка ми) што ги служеле арабаџиите и трговците додека работел анот на Дуко ми биле по малку и мајки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И таа ми била некој писател – си мислев – не ѝ текнувало што да напише, па сè израскажала за прстенот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- И ова си го излажал, - се насмеа мајка ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Најважно е да не се нервираш и да не јадеш свинско месо - вели мајка ми.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Јас и Бреза со смеење паднавме врз креветот. Мајка ми се фрли врз нас и за малку ќе нè згмечеше од преголема среќа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Такво прашање поставуваат некои од пријателите на татко ми и мајка ми, а особено оној чичко Гоце, од Берово, мајтапчија и подбуцнувач, кој не пропушта прилика да ме зајаде.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сѐ поретко ја гледав Клара. Таа повеќе не доаѓаше во болницата, ретко ја посетуваше Сара, кога доаѓаше кај мене мајка ми секогаш наоѓаше некој неубав збор за неа, и таа не се чувствуваше добредојдена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Горната, единствената што е на кат, е работната соба на мајка ми и таа се вика: Одајата со чаеви.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми силно ме прегрна и јас осетив олеснение во душата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ако беше жива се ми се чини дека ќе се радуваше на секоја моја несреќа. Таква мајка ме роди“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кино, слаткарница, разговори со мајка ми. Какво задоволство!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сега со мајка ми зборам десет пути поише отколку кога живеев у Скопје.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Мајка ми, среќна, нѐ галеше сите. Смислата на сиот нејзин живот беше нашата среќа, а оваа наша радост беше дел од тоа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Касни, душо, убаво е ... ѝ шепоти мајка ми.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Мајка ми свето се грижеше за неговите книги, но никогаш не сакаше да навлезе во нивните светови.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ништо не ми вреди што се сите од странство, што на моите другарки им се допаѓаат и би сакале да ги имаат, што ме прашуваат каде сум ги купила, па кога ќе кажам од кој град и која земја ми ги донеле мајка ми или татко ми, се воодушевуваат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми ја измолкна една зима од под сламарицата и ми ја навлече врз другите алишта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Не туку врескај, од ум ме извади – свика баба Менка, баба ѝ на мајка ми, мојата прабаба што таа ја обожава и често ми раскажува за неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
– Каде ги дадовте козите! – продолжи шефот, додека неговите придружници веќе пребаруваа во дворот, во куќата. – Таму, таму ги дадовме! – процеди мајка ми покажувајќи кон паркот... – Каде таму... подобро кому?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сите мислевме на Зигмунд – Ана се грижеше дали му заздравува оперираното место, мајка ми се плашеше да не е тоа некоја поопасна болест а не обичен израсток, Мина внимаваше тој да има мир за може да се посвети на своето пишување, Марта не му дозволуваше да се преморува во работата со пациентите, Матилда постојано набавуваше нови лекови, јас правев сѐ да не бидам премногу упадлива во настојувањето да бидам што е можно почесто кај него, придружувајќи ја мајка ми, и така не успевавме да забележиме дека Хајнерле сѐ повеќе и повеќе слабее, дека главчето му се претвора во неколку прамени руса коса под која светкаат испакнатите очи и темнее зеленикавата кожа, никој не помисли дека му треба разговор кога го слушавме како, додека разговаравме за Зигмунд, си шепоти некои зборови самиот за себе, не го прашавме од што сѐ има страв, кога видовме дека го плаши чаша превртена со дното нагоре а отворот поклопен на масата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Знам – одговара тетка Наде – не треба мене да ми кажуваш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми никогаш не спомнуваше имиња од нејзиниот живот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
... - Ова го излажав - го прекинав читањето и погледнав во мајка ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Какво ветување?! - се изненади мајка ми. - Па, тоа што ти го дадов. Си заборавила ли?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А потоа се обидува да ѝ угоди и на мајка ми.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Присуството на мајка ми го тераше да размислува за козите не само филозофски туку и крајно конкретно, реално, каков што беше и самиот живот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сѐ уште нѐ поправа ако употребиме збор што македонскиот литературен јазик не го препознава (мајка ми многу се лутеше кога тоа ѝ го правеше на неа).
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Ме прашуваат за некаков бел коњ? - ѝ бев рекол еднаш одамна на мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Сите ли подеднакво ти се допаѓаат? - ме потпраша мајка ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Таа секогаш располагаше со доволно енергија но и со непоколеблива безочна упорност за да почувствува потреба да ја прикрие својата намера.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од тој гест на мајка ми, на сите ни лекна. Сите се насмевнаа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Точно е. Ти и мајка ми тоа добро го знаете, но нас, твоите родени ќерки, во заблуда нѐ држеше; го држеше и целото село.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Раката на коларот што го донесе сандакот како да не ја држи уздата туку поткренатата муцка на коњот додека го влече по угорницата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Некаде во тоа време, во тивките снежни зимски ноќи Рашела везеше сини шари на платната за својот мираз под будното око на мајка ми, која ја подучуваше девојката на нови, сложени везови, а самата го крпеше домашниот веш и нашите чорапи, непрекинато и со тивок спокоен глас кажувајќи ѝ којзнае какви сѐ не приказни за тајните на бракот и стапиците на животот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Каде отидоа луѓето, мажот, татко ми, мајка ми, браќата, сестрите.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Го употреби вчера, како коментар на оној мој предлог, мајка ми да ја погребеме ние двајцата со две-три момчиња што ќе ни помогнат да ја качиме на ридон.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми беше куца, со едната нога нешто не беше во ред, а мораше по 25 дневно да се качува и симнува по едни скали што водеа горе во кујната.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Јас сум само никаквец од псевдовисокото општество и ме сметаат за „мил шегобиец“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Дали и забележуваше само на својата лековерност и поводливост кога тргнала по младичот кого речиси и не го познавала?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Ај си одам – реков – ќе имаш компликации поради мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И додаде, свртувајќи се кон мене: - Вреди да се размисли околу ова што го кажа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дури не можам да се сетам ни каде се наоѓав; (веројатно во некој од походите по планините, помеѓу две борби); а и верзиите што ги слушнав за денот на погребот не се совпаѓаа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тетка Анѓа ѝ кажуваше на мајка ми: татко му на Бузо.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А кога ти вечерта дојде од некаде и влезе кришум внатре, чувме плач во одајата, чувме дека дете „се роди“, и тогаш јасно ми стана зошто мајка ми редеше дипли на мевот и зошто седеше затворена во одајата чекајќи те тебе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Уште од почетокот не ми беше право затоа што јас прва ги видов лулашките.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сигурно смрдам, си мислеше Ема, мајка ми ме лаже.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Останав со мајка ми една недела, но не можев да бидам блиска.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мајка ми не можеше да разбере зошто татко ми и во оваа земја, во која семејството пушташе корени, и требаше да живее и со другите луѓе, останува до доцна во ноќта со своите книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Слушнав како ѝ рекоа на мајка ми: „Мајко разбуди ја Ласа да ја видиме, оти којзнае дали уште еднаш ќе ни се пружи прилика да дојдеме во селото, бидејќи сега ќе нѐ испратат на Грамос или Вичо, па може ќе загинеме...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Својот погреб, сигурен сум, си го замислуваше поинаку.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Многу сум љубопитна, - рече мајка ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Каде ќе одиш ваков? - свика мајка ми. - Погледни се на што личиш!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Само ние моравме да стоиме на дождот: не бегаше ни мајка ми, ни дедо ми ни јас.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Чудно е тоа со Бреза. Понекогаш ја сакам повеќе и од мајка ми и татко ми, а понекогаш...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ќе се зацрвенеше и не можеше да престане.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кројачите одбиваа да ми сошијат војничка блуза без еполети и закопчана до грло, од школските, географски карти го избришаа моето родно место, ја довлекоа мајка ми во некој Реонски комитет и ја натераа јавно на митинг да се откаже од мене.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Знаеме ние дека мајка ми и татко ми неизоставно ќе дојдат да нѐ бакнат пред спиење, заедно со нив ќе ја отпееме нашата „химна“ пред заспивање: „Ние сме мали дечиња, играме како мечиња“, и ќе се смееме потоа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Пак пркна... Ми киднува... Има сила...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Чувај боже да ја видиш сестра ми или мајка ми.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И вистина, убаво ми рече мајка ми вчера: „Ано ќерко, поднамирви се веќе малку поубаво кога одиш на вада, оти таму се собираат момичките и жените од целово село, пак ќе те прикажуваат.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Веста стигна и до нашето семејство. – Каков попис сега, пустината, па не заврши ли пописот есеноска? – се прашуваше мајка ми гласно оставајќи го плеталото крај себе, на чардакот, седната до татко ми кој прелистуваше некаква стара книга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми имаше само еден брат и живееле кај баба ми, побогато.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Прекини – свика мајка ми и мошне ме изненади.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој, кога сме на состанок, не зборува како што има обичај, дека мајка ми за сѐ е крива и тие негови глупости, туку сосема поинаку. Баш како што треба.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми тешко ќе забележеше кога е буден, а кога спие, но речиси воопшто не спиеше, па таа не влегуваше во собата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога ми го чуја гласот ме препознаа, поцрвенаа, а потоа почнаа да ми мавтаат со рачињата гледајќи низ мене: како помодрува денот, како се скаменуваат боските на мајка ми и постапно како никнува трева меѓу моите коски.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Но мајка ми, уплашена, кога ги виде со бради и со камери, не ги пушти да влезат во куќата, велејќи дека освен неа нема никој.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Потивко, Иване, и мајка ми е без работа. И во нашето семејство, ама само половично зашто татко ми работи - е присутен овој проблем.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
За момент помислив дека се обидува да ги разлабави јазлите на заедливоста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бев груба со мајка ми, иако си заслужи. Па, сега ми е мака поради тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сум рипнала од рацете на човекот што ме држел и тетин ми да не бил ќе сум паднела право на стомакот на мајка ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мајка ми уплашено го следеше разговорот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ете, и сега, при последната мајчина рожба, крај мајка ми, во борбата помеѓу животот и смртта, беше нашата баба Русинка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Таму го замислував: дека ќе го извади оној прстен со зелен камен што ѝ стои на показалецот и дека ќе го стави мојот на негово место.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми влезе во собата и нежно ме покри.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога дојде Трендафил и двете бевме спокојни. Тажни, ама спокојни.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мајка ми беше при крајот на својата последна бременост, но никако да се ослободи од куќните грижи, да го одржува редот како секогаш.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Крцкањето и цивкањето на пружината, шепотот на Нанчо во кој навираше неговата страст или она женско Не, нее, не така... полекааа... од ноќ во ноќ сѐ побезобразно, сѐ поотворено, сѐ понападно, уште пред самиот да ми рече дека му пререкле од мензата дека треба да си заминам оти скришум ме ранел од таму, појдов до мојот вистински вујко, братот на мајка ми, кој во тоа време имаше навистина светла, просторна и убаво наместена одаја во една од зградите на Автокоманда со молба да ме прибере кај него додека дојдат моите од Војводина.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мајка ми се скаменува со торбата в рака.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Неговата Мајка ќе го мине својот живот во чекање на синот во родната Галилеја!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мајка ми уште в мугри беше на нога. Си имаше ред, создаван со години.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Да, да, - ја прекинуваше мајка ми со ист интензитет на гласот, - многу е умен, и убав е да го видиш, висок, згоден, личи на нашиот сој!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа она нејзино наметливо заблазнување заради некои божем неспорни љубовни односи помеѓу мајка ми и Ѓурчин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Татко ми е одамна починат (почина по два месеца откако заминав, затоа што не можеше да се соочи со тоа дека син му е циркузант), мајка ми почива до него од пред некоја година, а брат ми е сметководител во една мала фирма, неженет, и сосема пристојно заработува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Зошто? Па затоа што, откако го прочитав Гете, кој по малку и тормозеше со оној свој баксуз Вертер, решив малку да „мењам жанр”, што и рекол брат ми, и да прочитам нешто од писанијата на мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Мртвите ја немаат среќата да решаваат проблеми, а уште помалку да исполнуваат желби“ ме сепна предупредувањето изречено лично од мајка ми некогаш одамна, веројатно со единствена цел да ме ослободи од збунувачките пораки, што можеби ќе се обидат да ми ги наметнат лековерните.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми од малкуто брашно што го имаше месеше некакво тесто, она вообичаеното, но секогаш со умешност, за да го залаже гладот, со различните форми на јуфките, на питите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Се разладува времето... - забележува веднаш мајка ми!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Судбината нè носи!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ми кажуваше дека има Господ и дека тој нè гледа, а и мајка ми дека ме гледа, но дека ние не можеме да ги видиме. Оттогаш почнав да си фантазирам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во кујната влезе мајка ми сета пребледена. Ја смируваше возбудата во себе со сите сили.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И мајка ми како мала ме викаше „моја мала воденица која никогаш не престанува да меле“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Како тоа наеднаш, се прашував, најпофалуваните и најсаканите простори на желбите и намерите на мајка ми, се престоруваат проклети места што нудат толку малку надеж?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„А можеби настанале од некоја неразјаснета омраза или нетрпеливост“, додаде веднаш потоа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Изгледа многу ја налутив. - И ја растажи – рече тој.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога на софрата за ручек беа и Севда и Стасе и Спиро и Елени и Слобода и мајка ми и јас. И сите нивни браќа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Но тука беше нашата мајка и нашата баба Русинка, таа достоинствена полничка старица, со долги белоруси коси, со позлатени прамени што ѝ паѓаа врз широкото чело, со густи веѓи и сини добри очи, која ја вардеше мајка ми од смртта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Од кујната доаѓаше прекрасен мирис на кифлички со мармалад и по некое време мајка ми ми довикна: - Ведане, дојде малку!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ќе издржиме до купоните и платата од идниот месец... – На децата им здодеа од питите, јуфките... од брашното со вода... децата, пуста јас, со месеци не вкусиле млеко – продолжи мајка ми загрижено.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Толку недели и месеци морал да носи токму такви тежини на десното рамо! (Добро, тој никогаш го нема спомнато тоа, но мајка ми ми има раскажувано за неговиот пријател Словенец и за цевката од минофрлачот што Даскалов честопати ја земал на своето рамо за да му помогне.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Јас немам женско, и затоа ми е полесно”, ѝ рече мајка ми на Рашела, која со светнати очи, ја слушаше како ѝ ја соопштува намерата да ѝ даде мираз за свадбата, смеејќи се од сѐ срце, заедно со нас на коментарот на мајка ми, секогаш кога Евридика ќе додаваше нова сума на чеизот на Рашела:
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Навистина, мајка ми имаше многу убави бели раце, а таков ѝ беше и тенот многу бел, што, за жал, јас не го наследив, а го наследи Наташа... . . .
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мајка ми се правеше рамнодушна ама беше нервозна и секогаш наосилавена на нас децата; баба ми нешто скришно го караше дедо ми, а дедо седеше сѐ понапикан во огништето со главата наведната и некако свртена кон ѕидот, како чиниш да пушеше кришум од своето луле направено од кочанка.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Грижите ни се прилепуваат уште со првите пелени“...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа значеше дека атмосферата е пријатна и дека „састанакот“ ќе почне во добро расположение, иако никогаш не се знае дали во меѓувреме нема нешто да се случи што ќе предизвика нервоза, па дури и ситни кавги.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Им ги одземаат земјата, дуќаните, куќите, ги понижуваат! Барем татко ми тоа не го доживеа! Ниту мајка ми, кутрата...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка ми влезе во собата во која спиевме, сега будни, за да нѐ покрие и допокрие грижно.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми објаснуваше дека авторот бил инспириран од тешката судбина на децата бегалци и сликал прикази и детали што асоцираат на нивниот мачен живот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мекањето на козлето стигна в куќи пред плачот на новата рожба на мајка ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- А ти, сестро, да не си ѝ мајка на чупата? – праша пониската, цела во црнина. - Мајка ми е - се одгласи Циљка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- А твоите? - Ма, добро е што тој ден татко ми е на смена, а мајка ми ќе ја убедам да не ме испраќа дури до улица.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Мајка ми – ни ја претстави Лефтерис и по поздравот, одејќи пред нас нѐ воведе во одајата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Можеби тоа беше само нејзината испробана метода да ме наговори да влезам во водата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Шефот збунето ја гледаше мајка ми. Не знаеше како да продолжи со пописот, па рече: – Луѓе мои, па во ова семејство сѐ се измешало.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Јас сум многу љубопитна по природа и моите дома често ме нарекуваат „досадија“, демек- сум била здодевна со прашањата, со упорноста да го истерам докрај тоа што ќе си го наумам, па ги „давам“ понекогаш до бескрај, додека да “им пукне филмот”, како што има обичај да рече мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми почувствува дека таквото време е дојдено, зашто гладот се закануваше да го уништи семејството.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Само црцорот на птиците потсетуваше на другите обични денови. – Ова не ќе е на арно! – промрморе мајка ми и се упати кон кујната во дворот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми за ова никогаш не спомна додека беше жив татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- И мене читај ми, - се вмеша Бреза која седеше крај својата пластична шолјичка „со кафе“ и пушеше „мастика - цигара“ со скрстени нозе, имитирајќи ја во сѐ мајка ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Многу јасен ми беше: мајка ми сфатила дека згрешила со мојот прстен, што не го ставила веднаш и ми ја уништила радоста на подарувањето, па ѝ било многу криво и жал, и седнала, го напишала сето тоа. Од збор до збор, цела вистина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми нѐ пречека, смирена, на порти кога нѐ виде сите заедно, со сите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Електрични светулки лебдееја над црната коса на Мајка ми и ѝ го осветлуваа патот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Мајка ми, приклештена од тежестите на скорешната рожба и гладот на другите рожби, долго во ноќта го гледаше тажното зрачење на татковата лампа без да ѝ биде осветлена вистината.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И уште една вистина што не е без значење: местото за могила што го избра мајка ми нема никаква врска со нејзиното и со нашето минато а уште помалку може да се поврзува со нашата иднината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А мајка ми дамла ја удри. Во болница е.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
На другата страна од разгледницата со легенда Прованса Мистичните маслини, вие потсетувајќи на питата тикуш (со пилешко месо и јајца), која мајка ми ја подготви по моето враќање од Албанија, според крајот од романот Атеистички музеј пишувате дека можеби питата ќе биде уште повкусна ако се стават и исушените цветови на мајчина душица, рузмарин и маслини.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Брат ми ѝ објасни дека пудриерата ја купил во некоја старинарница, а мајка ми обожава стари предмети, колку постари- толку повеќе ѝ се допаѓаат, а од ова огледалце просто не може да се одвои. Го носи со себе каде и да оди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми всушност со тресењето на прстите како да го наговестуваше можното наближување на таа бура, но насмевката не ја беше тргнала од лицето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Чекав. Еден ден строго ја предупредив: - Јас чекам и ќе ја дочекам, се надевам, таа твоја среда, ама внимавај како ќе ми соопштиш дека дошла, оти може да побудалам од преголема среќа, може дури и срцето да престане да ми чука и да умрам од радост.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја извади и ја стави на масата.  „Татко ми ми рече дека отсега натаму, ова треба да го носиме секогаш кога излегуваме на улица”.  Мајка ми, секогаш брза во реакциите, дојде до масата и ја зеде ѕвездата.  „Какви се тие глупости, ќерко!
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Не сакаш никого да навредиш! И веруваш дека тоа е најдобриот пат да се втаса до праведноста, му забележа мајка ми.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Рашела погледна во мајка ми.  „Немаме”, им рече таа студено на службениците, а на Рашела строго ѝ рече, на влашки: „Ајде, што чекаш, оди заврши си ги работите!
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А за некои од тие подробности самиот живот се потруди да понуди сигурни докази.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога размислувам за тоа време сега, сметам дека неговите искуства во Првата светска војна, во тенковскиот корпус во Африка, и во кралскиот воздухопловен корпус мора да оставиле голема трага во него, а и несреќниот живот со мајка ми... но тој никогаш не ми зборуваше што му значела „војната” лично и, како што си претставувам, имал премногу големо чувство на пристојност и лојалност кон неа за мене да ми зборува за таков вид нешта.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Има време – продолжуваше мајка ми – животот е пред тебе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сметам дека ќе умеам да ја сместам мајка ми во таа празнина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еден од тие денови, кога моето истражување го прогласив за завршено, ѝ реков на мајка ми, само што беше влегла дома од работа: - Бидете без гајле, вашиот син не пуши! – и задоволно и гордо, значајно погледнав во неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но, кого убиле вечерва? Со кого разговараше мајка ми? - треперев.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мајка ми ѝ принесува млеко. Но таа прошепотува: - Јаболка ми се јадат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Во меките и тивки ноќи на пријатните годишни времиња, обично мајка ми ги отвораше сите големи прозорци, и ние го наслушнувавме дури и дишењето на реката, таа живо нѐ поврзуваше со течењето на времето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога ѝ се доближила, имала што да види, во подадената нога на мечката наденат еден голем трн (глогов) , а мечката со милни очи ја гледала мајка ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога се омажила мајка ми за татко ми сите живееле во една заедница и во голема сиромаштија.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Последните два дена само за тоа се зборуваше: мене мајка ми ми купи ново фустанче, мене мајка ми ми шие, мене мајка ми ми плете, мајка ми, мајка ми...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Најверојатно овој непознат човек не знаеше за нашата страшна трагедија со мајка ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ние набрзина слеговме од дудинката. Мајка ми бавно отвори. Беа тројца.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Ова е моето семејство. Ова е мајка ми, ова е татко ми, ова е мојот сопруг, а ова се нашите деца,“ велеше, одвојувајќи ги гранченцата едно од друго. „Ние сме среќно семејство.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оваа противречност па дури и неправедна осуда на еден цел живот морам да признаам дека ја окарактеризирав како црн знак што ја краси судбината на несреќните.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А, брат ми пак, пред тоа, еднаш беше дури и на снимањето на филмот, кај нас во Шутка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми и другите гостинки се прибираа во собата што гледаше кон клисурата, а татко со другите мажи се собираа во собата со дебели ѕидови и со подвиснат таван, со голем шпорет на дрва.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Така, долго време откако мојот татко загина, мајка ми дење спиеше и не сакаше да излегува.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Помилување, чистење на нивните мисли, чистење на нивните дворови: Дворот на прабаба ми, дворот на баба ми, на дедо ми, дворот на мајка ми, на татко ми...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Очите ѝ се насолзија и таа низ плач рече: - Мое е учителке, но ми го нацрта мајка ми.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Вели, таа ми била прекрасен дар што особено ме краси и ме прави различна од другите, а кога ќе почнам да се поплакувам и да кажувам колку сум очајна, а никако не горда и задоволна, таа сè ќе стори да ме разубеди, но попусто.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дел од тие совети ние децата ќе штрбневме кога влегувавме во кујната по чаша млеко пред спиење, правејќи се дека не слушаме, додека тие двете, занесени во прикажувањето на мајка ми, ќе продолжеа со спокојниот ритуал на пренесувањето на бескрајните примери и тајни од семожните животни искуства.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Мајка ми, пак, тежеста на историјата не ја чувствуваше како татко ми од мисловната страна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми глас не пушти. Само, скришум од дедо и од тате, секогаш кога нивниот разговор не ѝ се допаѓаше и ја плашеше, таа ќе се прекрстеше.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Ах, да, - се досетив, - значи така. Мајка ми себеси се смета за уметник, а бидејќи не е способна за создавање, романот не го ни почнала.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мајка ми не можеше да поверува дека генот на Скендерови е толку доминантен, каде и да се размножуваат низ светот. Едноставно, непокорлив!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Мајка ми не сакаше да ја погребам на гробиштата долу, во градот - објасни Иван. -Далеку биле. Како во друг свет.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас тогаш имав две години. Мајка ми имала четири деца и едно умрено девојче по име Маре, на девет години ослепено.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Мајка ми има дезодоранс во купатилото, а и тој е спреј, па веројатно може да успива, - му реков.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Го адресирав пликото што го пронајдов во фиоките заедно со другите празни плика и хартии на мајка ми, со надеж дека ќе стигне во Гоа, тогаш кога Игбал ќе биде таму.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дури и да се обидев да му се спротивставам, тој не ќе попуштеше, туку ќе почнеше да ми објаснува за некои опасни заразни болести што се добиваат од нечистотија, мајка ми ќе продолжеше во негов стил, а мене таквите нешта ми се страшно здодевни, зашто ги знам веќе напамет.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Така, мајка ми од Полска дојде во Унгарија.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ние децата, особено помалите, побрзо изгладнети, зачестено влегувавме во кујната да видиме што ново ни месила мајка ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Мајка ми направи многу убави колачиња, - вели Зоки и така го прекинува разговорот што неговите родители го започнале со гостите.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Да не беше мајка ми не знам што ќе правев.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се разбира дека беше битен печатот од поштата на градот во кој сум на „малтретирање“, како што милуваше мајка ми да каже.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Мајка ми тоа многу години ми го спомнуваше кога јас бев девојка.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
АНТИЦА: Што се забави, боже, пак, мајка ми до ова доба?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Татко ми беше на тридневен пат до Љубљана и јас одлучив да се посоветувам со мајка ми, надевајќи се дека таа ќе знае да ми помогне на некој начин, зашто веројатно од тие нејзини книги за воспитување на децата од предпубертетска и пубертеска возраст, сетики нешто научила.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дома фрижидерот беше полн со разни јадења и кока-коли, каков што е само кога некој од нас се враќа од пат, кој било, само не мајка ми. Тогаш е најпразен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми тивко го молеше да запре, не се оди со глава в ѕид!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На мајка ми, која повеќе не гледа, мојот татко би сакал да ѝ ја чита книгата на македонски, нејзиниот мајчин јазик, единствениот со кој се служат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Притрчаа некои од комшиките од зградата што се познаваа со мајка ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Еден ден се боревме и почувствував дека се заборавил во жарот на борењето, ја зеде машата, а јас избегав зад еден плет, тој удри во плетот, дотрча мајка ми и му свика: Што стори бре, Тасе! а тој – Остави Ристено, ќе си го утепав детето, цел ден немам тутун и таков сум.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мајка ми, првин, ги послужи членовите на комисијата со слатко од дудинки и студена вода.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Но треба да знаете дека пред да се употреби за првпат зборот часот, однесувањето помеѓу мене и мајка ми го сметав за поприродно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ѝ го чув и гласот на мајка ми, која списка за мене.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Мајка ми која го преживеа крлежот во увото во планинско село во минатиот век и пукнување на слепо црево во интернат во туѓина каде што ја идентификувале со плочка со бројче околу вратот далеку од дома и од родителите, почина на клиниката која е на десетина метри од моето работно место во истиот момент додека на брифингот се фалевме колку се успешни реформите во здравството.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мајка ми секогаш зборуваше: „Мило дете, да ги нема богаташите (некако, сепак, веќе во тоа време имав извесни мали идеи), да нема богаташи ние ќе немавме што да јадеме.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Мајка ми постојано реагираше со зборовите: – Само да нема војна, само да нема војна!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Решив сѐ да ѝ раскажам на мајка ми. Таа може да ме разбере.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Зар уште сакаат да оставаат сирачиња, - се јавува мајка ми со нажален глас.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Внукот на мајка ми од ќерката на најстариот брат Спиро.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мајка ми збунето го погледна татко ми. Немаше време да ја види неговата реакција.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Едно попладне на почетокот од јуни, кога Матилда го остави јас да го причувам додека таа бараше лекови за Зигмунд низ Виена, Хајнерле ми рече дека мора да е многу убаво сега во парковите, а јас само климнав со главата, „И цветовите сигурно чудесно мирисаат,“ продолжуваше, јас промрморев нешто, потврдувајќи, додаде дека и птиците сигурно пеат поубаво отсекогаш и двапати свирна со устата, имитирајќи птица.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Онаа лекција на мајка ми дека добар секс се нуди за евтини пари на секое ќоше, ама дека сите се во потрага по вистинска љубов, ме додржа мене во истата кујна, до шпоретот и... добро де, и во спалната во која влегуваа туѓи парфеми и парчиња кожа под ноктите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Некогаш си мислев – ќе дојде мајка ми да ме земе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На татко ми не му текнува да го наполни за да ја изненади, а нејзе да: и тоа со храна што тој најмногу ја сака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
За мајка ми искажаните сомненија од страна на оние што ја познаваа но и на оние што таа не ги познаваше, беа сосема нормални, а изведените пресметувања и предвидувања, во врска со очинството на нејзиниот син, иако најчесто беа обични подметнувања, нејзе воопшто не и пречеа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми да ме жале и дури ѝ гледат очите, либето да не ме жали, оти ми беше неверно.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Се сеќавам, имаше една баба во соседството која кога мајка ми ќе месеше леб везден и велеше Софо дај малку од тој твојот леб...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Прекорот беше речиси неусетно упатен кон мајка ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми свари јајца, две парчиња леб ми намачка со маргарин, меѓу нив парче сирење, еден домат и сето тоа ми го завитка во бела крпа.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
А мангупот ѝ беше зел и мерка, па и алиштенца од мајка ми ѝ подаруваше за да ја поткупи, а таа одбиваше да доаѓа зашто почнал и да ја штипка и да ја срамоти, а тој само ја „мувал“ - така ми рече кога го искарав.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На мајка ми ѝ однесов само поздрав.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тие денови, таа смисли наместо букетчиња од чаеви да плете венчиња.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но, што можам кога едноставно некои нешта се недостижни тогаш кога најмногу ги посакуваме и ни личат на сон.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко ми беше на работа, а мајка ми како луда трчаше по болничката количка во која Татјана лежеше како мртва.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Носеше куфер во рацете. Мајка ми ужаснато ја погледна. „Кај си тргнала? ” - остро ја запраша.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Потоа, токму како што посакував, го извади оној нејзин сребрен прстен со голем зеленикав камен од показалецот и го стави мојот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Симка поминува часови во нестрплива возбуда, мислејќи на Костадиновото враќање)
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Утредента, кога се подготвував да тргнам на училиште, ѝ пријдов на мајка ми додека ја палеше „првата цигара крај шолјичката со првото кафе“ (како што има обичај да рече) и истовремено си ги шминкаше очите, и ја прашав отсечно и строго.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Алиштата ги переше мајка му, па кога се намрштив на тоа ме предупреди, со зборовите: - Како мајка ми ги пере твоите алишта.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Мајка ми е склупчена крај огништето и постојано си ги брише очите.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сакаа потоа да дојдат дома кај мене за да ги видат забите и чизмите на мајка ми, ама јас ги одвратив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ах Боженце, и ти златна Богородице, ви се молам, душата да не ми ја земете дури не се сторам пак човек и тогаш ќе познае татко ми и мајка ми како ќе работам во куќава и како ќе ги слушам“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Мајка ми му донесе на осамениот гостин кафе и тутун и тој си завитка цигара, шмркаше и пушеше, а потоа, на крајот, тажно воздивнувајќи, рече: „Мојот бел коњ што ми го украдоа минатиот месец, сè уште го нема.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
XV Кога татко ми скришум ѝ потшепна на мајка ми дека со „Сталин е готово“, ние децата веднаш помисливме на нашата кутра Сталинка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ми се открива уште една поединост (без да трагам по неа): разговорите за смртта звучеа многу пообично сѐ до оној момент додека беше поприлична раздалеченоста помеѓу нас и собата во која лежи мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Околу тој проблем, со брат ми сме истомисленици: што ним, на татко ми и мајка ми, им е гајле што јадеме и кога? Главно да сме сити.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Џабе им е дипломата на брат ми и штедната книшка на татко ми и на мајка ми кога и тој и тие можат газ да си бришат со нив, оти скоро ни тоалетна хартија нема да има.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Можеби поради детето во мене, сѐ уште не можам да се ослободам од анегдотата што мајка ми ја раскажуваше секогаш кога ќе се најдеше во ситуација да го подели она што го приготвила како храна (ќофтиња, пилешки крилца, колачиња, јаболки и слично): „Мајка имала девет деца.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Мајка ми донесе ракија и мезе, нешто подизбриша и замина. – Сироти пролетери, со козите ќе стигнеле до Америка и Англија, кај ни е крајот? – започна Чанга. – Шегата настрана, со Сталин не се знае!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Влатко се доближи - свртен со грб ја слушаше: „Го најдов споменарникот на мајка ми.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Мајка ми е многу приврзана за мачката и толку.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Боге од Бањи. Не, мајка ми ми нема раскажувано за него.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Арно ми рече мајка ми. Почекај, ќерко, времето нешто се буричка и ја крена главата кон небото.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Откако тој се врати од болницата во својот виенски дом на улицата Шонлатерн, секое утро излегував од дома велејќи дека одам да читам во библиотеката, оставајќи го зад себе префрлувањето на мајка ми дека моите врснички по цел ден остануваат дома а излегуваат само со своите мајки, или некој друг повозрасен член од семејството, за да не си го нарушат угледот кај договарачите на бракови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стана колекционер на грамофонски плочи и љубител на џез.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога го извлекла трнот, мечката рикнала и почнала да бега и да рика; бегала, потоа ќе се свртела, клекнувала и рикала: Сѐ додека ме гледаше така правеше, раскажуваше мајка ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Колкупати имам одено на изворите на Ќежевица! Уште како дете, со мајка ми, потоа како девојка, со другарките.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Исто така, според раскажувањата на мајка ми, Јован бил способен маж кој успеал со капиталот што го имал да создаде уште повеќе и да ѝ изгради голема и убава куќа на Олга во предградието на гратчето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Како вчера да беше, позади зелената трафика кај „Работнички дом“, го пропуштав првиот, па вториот, третиот автобус, додека мајка ми дома на ходник со будилникот в рака ме чекаше броејќи ги минутите... од 21 часот па натаму, со истата реплика: „Само ако дознае татко ти, тешко тебе!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Татко ми остана на своето, а мајка ми повеќе не инсистираше, па тргнавме сите заедно кон козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Првин нешто обично за по куќи ја запраша мајка ми и за да ја намали кај нас преголемата напнатост, да покаже дека не сме пред несреќа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога мајка ми дозна, не се израдува толку што ме викнале на конференција, туку што конечно ќе можам да отидам на гости кај тетка ми Олга и да си го запознаам сојот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мајка ми велеше, Тој ќе мисли на некоја жена и кога ќе легне на смртна постела. Затоа таа му се враќала.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А, незгодата беше во тоа што Нерка си замина во три часот, татко ми се јави од Болница и рече дека непланирано мора да дежура, па така, дома ќе си дојде дури утре претпладне, а мајка ми никако да се врати од работа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тоалетот беше голем колку една соба, а во кадата тетин ми комотно можеше да си постели и да си легне од што беше широка и длабока.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мајка ми ќе нѐ собереше сите четворица и со часови нѐ анимираше крај брегот на морето.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
А ти, гнасо мала!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„И ти значи в град. На прошетка?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не ја држам добро... Се откачува...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Следните неколку дена, на радост на мајка ми и комшивката Вера, само печев пиперки, окупиран од тоа чудо невидено.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Значи, продолжувам да си размислувам, не било баш така како што си мислев, и мајка ми сакала да се дружиме, не само јас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Брат ми рече дека времепловите се интересни само на филм, како што е она патување низ минатото во филмот „Враќање кон иднината” и дека ако мајка ми нема против, не би дошол со нас, оти знае тој како ќе изгледало тоа нејзино „носење во детството”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Така разбрав дека Петре М. Андреевски пред да ја напише Небеска Тимјановна или додека веќе ја пишувал ги консултирал и мајка ми и нејзината друшка од домот во Унгарија, Доча Гилева (сега Чонкова).
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Потоа настапи мала непријатна тишина во која решив да се проѕевнам за да покажам дека ми дошло време за попладневната дремка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ме легнаа и додека татко ми ја држеше главата на перницата, мајка ми се обидуваше со игла да го извади зрното. Ме болеше, пискав, се превиткував. Мајка ми не успеа.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Му објаснив на Даскалов дека и местото на кое ќе ја погребеме, мајка ми самата си го избра.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Влегов во мојата соба и ја пронајдов книгата на која беше сликата на мајка ми, заедно со сликите на другите загинати во земјотресот и не знам по кој пат си плачев со неа на градите... мајко, мајчице моја, кој може тоа друг да ми биде...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Откако испродал сѐ за да купат земја и куќа во Сопот, живееле многу сиромашно, четири деца, татко ми, мајка ми и баба ми од татко ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мајка ми се замисли и стана многу сериозна.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Таа ќе речеше – еден ден и тој сон ќе ти се оствари, а дотогаш убаво е да го имаш и да го сонуваш, - но мене тоа воопшто не ме утешуваше, туку напротив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Било дел од парите што татко ми ѝ ги даваше еднаш во неделата, влегувајќи во кујната кајшто Рашела редовно седеше помагајќи ѝ на мајка ми, било кога мајка ми ќе ја испратеше кај нејзините со некоја понадица, а во неа беше главно сѐ што за делник или за празник се подготвуваше кај нас дома.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Уцената на мајка ми не беше фер, но помогна. Ја сменив темата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми прекорно и налутено го погледна татко ми: - Ете ти ги твоите зборови, - му се вдаде. - Дури и Бреза ги научила од тебе!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Чист, измиен мермерот се белееше на сонцето, а сликата на мајка ми уште појасно испакнуваше на него.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Татко ми се сомневаше во постоњето на реинкарнацијата, а мајка ми рече дека многу би сакала да верува дека е можно тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еднаш го прашав зошто му се толку многу пари, а тој рече: да изградам голема куќа за во неа да живееме сите заедно: мајка ми, сестра ми и јас. И мојата жена, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не сум сигурен што ја доведе овде неговата љубопитност; дали да ја потврди или да ја одрече ускратената надеж за луѓето, што ја спомна мајка ми, а за која токму тој беше најобвинуваниот?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Спротивно од него, мајка ми, и не сакајќи кога одеше в чаршија или по некоја од службите во градот, својот македонски наместо да го проткајува со бугарски, како за инает, но всушност неконтролирано, почнуваше да зборува - со српски примеси.  Низ градот сѐ повеќе се расшетуваа луѓе со жолти ѕвезди по палтата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Од многу причини највистинита ми се чини приказната на четвртиот глас: дека мајка ми можам да ја пронајдам само помеѓу девојките од Горномаалските анови, каде што сум била заборавена, но само од мајка ми а не и од другите девојки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми постојано се врткаше околу последните зрна заклучени во ковчегот под скалата, прибираше од оние што сѐ уште не мувлосале и шепотеше налутено колнејќи ги „желкарите“ и „ камаратине“.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Кога тргнав да одам да слугувам кај Ризван-бег, имав десет години. Мајка ми спреми една бовча и се затскриваше да не покаже жал.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ден-два пред да ја сместиме во болница, во еден миг ми прелета мислата дека ако мајка ми умре ќе ми биде толку многу жал што нема да можам да издржам...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мајка ми бавно го служеше чајот. Сакаше да го врати вообичаениот тек на денот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А можеби и самиот живот ќе се обиде да ми ги препорача тие збунувачки пораки, а не оние лековерници што некогаш одамна животот ги има збунето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не може да се споредите со мајка ми во никаков случај, - ѝ реков и се насмеав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мајка ми, небаре ја следеше сенката на сонот на татко ми, до колку и неа не ја повтасала дремката, ќе дојдеше, ќе ја изгаснеше ламбата, ќе ја оставеше книгата настрана, означувајќи ја последната прочитана страница, ќе го покриеше полека татко ми, за да не го разбуди.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега, е веќе доцна!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Знаеш ли“, рече тој, „дека сѐ досега верував дека јас сум ја убил мајка ми?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Понекогаш ја прифаќам шегата, а понекогаш имам желба да му скокнам и да го убијам, особено ако се најде уште некој кој ќе ме земе во одбрана и ќе рече: „Мала е таа сѐ уште за дечковци. Не ѝ е уште време“.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми, незабележливо, со своите остри погледи ни ги замрзнуваше насмевките на лицата и ние брзо-брзо излегувавме гушејќи го кикотот во дланките, оставајќи ја девојката занесена во својот ритуал, и мајка ми која правејќи се дека ништо не гледа, грижно ги бележеше тие знаци на првата девојчинска растрепереност.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Името го има добиено од две причини.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Откако тетка Олга од другата страна го грабна телефонот, очигледно алармирана дека некој се јавува од странство, и покрај тоа што не стоев блиску до мајка ми, можев да го слушнам целиот разговор, од причина што и тетка Олга врескаше како да се довикуваат со братучетка ѝ од едниот до другиот крај на огромно поле.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Леле, само немој да ја почнуваш таа тема – се побуни мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Едноставно чувствувам потреба да ја имам сликата на таа личност пред мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Кажувај од кого нешто си зела и си го дала на мајка ми. Ти си одлепила сто насто.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мајка ми беше напната за тоа дали ќе ја најдеме зградата во која живее снаа ѝ Христина.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Касни, душо, убав е... - ѝ шепоти мајка ми.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
АНТИЦА: Ти, ако сакаш, говори со него да видиш што ќе ти рече, пак, ако сака, дојди говори со мајка ми.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Во телефонските линии се мешаше звукот на сирената за воздушна тревога со името на козметичката дребулија што треба да ѝ се прати, козметиката е страшно скапа, една крема за лице е четвртина од мојата пензија, зборуваше мајка ми и плачеше малку од страв, малку од пониженост, малку од возбуденост.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И вас ве прашуваме. Каде ви се козите? – Вие сега полесно може да дознаете! – извика мајка ми. – Не грижете се, сѐ ќе дознаеме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Што вреди кога ми е здосадено од сите нив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Кажи каков филм, а? - ме потпраша мајка ми неколку пати за тие два часа колку што траеше филмот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мајка ми и татко ми заминаа за Кан.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Каде ви се? – Ги дадовме! – прифати мајка ми, навикната да одговара прва, кога упаѓаа туѓите војски в куќи, во отсуство на татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Лонецот со вода се грееше на огништето и мајка ми со тенџерче ми истураше полека од истата, а јас седната во длабокото дрвено корито со миризливиот сапун генерално се триев и миев.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Но кога ја прашав од кои причини ги криеме начините на кои општиме со своите спомени таа отворено ми наговести дека искреноста е еден вид разголување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Мајка ми - па што дека!“ реков, а срцето ми се стори грутка мраз.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мајка ми ја чувствуваше мојата ранливост, и ја зариваше во неа својата омраза.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бидејќи немаше доволно пченично брашно, мајка ми го месеше лебот со една четвртина компири.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мајка ми беше во Полска, татко ми во Грција (заборавив да кажам дека кога беа затворени во Лерин татко ми со браќата и снаата, татко ми не го пуштија од затвор, туку беше прогонет на островите во Грција и таму беше сѐ до 53 година ...ако е точно, не сум баш сигурна(!)... кога го ослободија живееше во Лерин, ама беше политички неподобен).
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Огнена Гулева или не го сфати или воопшто не ја тревожеше ваквото однесување на мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми ме погледна изненадено и се насмевна: - А, за тоа не ми кажуваш, мангуп еден, криеш од мене, а?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Никако не ми успева да ја натерам мајка ми да престане да пуши.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми плачеше и ме прегрнуваше, а татко ми ми рече дека сум едно храбро момче какво што тој досега никогаш не видел и дека забите што Египќанчето ми ги покажуваше, ловците на крокодили ги извадиле од моето рамо.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ќе издржиш до пет часот додека да се разбудиме, ѝ одговори мајка ми како што ѝ одговара секој пат кога Бреза „ја рецитира својата позната песна“.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Веста на најстариот брат за пописот го собра сето семејство на чардакот. – Попис на козите, ја прекина мајка ми прва тишината – не ќе е на арно! – Тие сакаат да видат колку кози имаме па ножот! – рече еден од постарите браќа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Бевме будни кога се огласи познатиот ѕвон на главната порта. Мајка ми прва стигна да отвори.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми веднаш разбра дека крикот не е како поранешните.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А потоа, откако го разгледа купето и провери дали се добро сместени пилињата, погледот го запре на лицето на мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тогаш Мајка ми пријде, го зеде учебникот по француски и започна да чита на убав, јасен француски јазик, многу, многу подобро од нашата наставничка по француски.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Велат дека сум била многу мала, па не можам да се сеќавам на моментот кога тој во војничка униформа се појавил на влезната врата со најголемиот букет цвеќиња за мајка ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Нема денес колач – мирно одговара мајка ми – тамам мислев да го почнам, се расприкажавме со Бреза и помина времето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сепак, Париз е центар на светската висока мода и на овој начин и ние по малку, преку Г-ѓа Перуниќ го почувствувавме тој воздух, барем малку, за момент...јас се извинувам, но сега морам да одам, веќе е многу доцна, мајка ми сигурно веќе ме мисли.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Татко ми беше моќен во тишината, се учеше на неа кога читаше, а исчита книги за неколку животи. – Добар ден, добри луѓе! – изусти прва мајка ми. – Дал ти Бог добро, мајко! – одговори шефот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Бев спречен да присуствувам на погребот на мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Ништо не се договоривме, одговори мајка ми, иако нејзе никој не ѝ се ни обрати.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сетив дека тој миг беше проследен од секавицата на задоволството што помина по нејзиното лице; а ваквото чувствување на моментот беше означено и со успорувањето на нејзиниот чекор кој и без тоа беше прилично бавен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
МЛАДИЧОТ: Од оној ден кога ме симнаа комитите од дрво во чии гранки ме скри мајка ми за да ме спаси од колењето.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Кога ја видов не почувствував никаква блискост кон мајка ми, а и таа кога ме виде рече ... е ова не е моето чупе, такво бледо и слабо!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мајка ми се насмеа: - Тогаш остави ја нека вози ролшуи и нека го чека пубертетот, а ти најди си некоја друга девојка што мисли поинаку од неа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тогаш мајка ми му рече...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не сакам да зборувам во детали за тоа како ми беше кога седнав на шолјата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Било зимно време, немало дрва, таму со слама се грееле, (сиромаштија), се разболела мајка ми од воспаление на белите дробови.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Простете Лев Петрович, јас сериозно сметам дека и кај мажите постојат позитивни нешта, се спротивстави мајка ми.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
За мајка ми историјата – тоа бевме ние, гладните деца без кози, како и ситите деца во семејствата со кози...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми, ако има можности да ја следи сета оваа процесија со оној нејзин сега веќе извишен поглед што бдее над нас, можам да си претпоставам колку е изненадена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми му предложи барем сега да направи исклучок, да ја остави дома.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„На жената од над амбисот мислиш?” праша мајка ми додека седнуваше да се потпише во бележникот на поштарот за примените пари.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ти било речено, така сакал господ.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Мајка ми многу го сакаше. И уште повеќе го почитуваше.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
„Не би можела таму мирно да спијам“, ми се жалеше кога ми покажа каде сака да биде погребана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Над креветот во мојата соба имаше една празна полица каде што ги сместив речниците, учебниците, некои други дрангулии и се разбира фотографија од нас четворицата - мајка ми, татко ми, брат ми и ние двете девојчиња со плисирани сукњички кои сме ги фатиле за краевите и сме ги рашириле што е можно повеќе.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Со колку плусови ќе го оцениш во твојот весник овој филм? - ја праша најпосле, страхувајќи да не ми одговори дека филмот е за минус, со што мајка ми ги оценува лошите филмови.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Но, ако го отвориш прозорецот, е тоа е веќе нешто друго, му ги допираш без проблем ливчињата, му ја чувствуваш одблиску миризбата, едноставно „го имаш“. Ете, така некако е и со мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко ми се обиде со погодни зборови да ѝ го објасни на мајка ми сето тоа за да го одложи денот за купување коза.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сигурно мајка ми ќе ме караше што така си дозволувам да ги вознемирувам луѓето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога ми покажуваше таму, на Тумбата, каде точно сака да биде нејзиниот вечен дом, таа дури ни не праша што мислам јас за нејзиниот избор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И наеднаш како да се сепна. Погледна кон мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знаела и да свикува – си реков и ѝ додадов уште еден поен плус.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја замолив мајка ми да ми каже кој точно го дотуркал каменот, а таа се насмеа веројатно изненадена и самата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се отпуштив сосема, за да може креветот полесно да ме земе и одлетав, или потонав, не сум сигурна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја чувствував миризбата на неговата коса, некаква мешавина од мириси на сите мирудии што од Индија ги имаше донесено мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мина, без малку, половина век откако мајка ми и Христина живееле под ист покрив во куќата на дедо ми Митре Скендеров.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Се извлеков! Но мораше да составам цела приказна и да ѝ ја прераскажам до ситница на мајка ми.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Ова, за наликувањето, не го реков со лоша намера туку бидејќи ти заблазнувам“, објасни како да се каеше Огнена и со насмевка на виновност побрза да си ја прибере раката од коленото на мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И ми стана жал за мене, а почувствував голема лутина спрема мајка ми, таа неправедна и неблагодарна жена.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми кажуваше колку многу се мачеле, посебно татко ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Ах, - си мислев, - да требаше да доаѓа со нас и мајка ми, колку многу нервози ќе имавме.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
КОСТАДИН: Што ми прави таа, мајка ми?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
А мајка ми, она прекрасно претпладне на Прочка го беше исполнила со толку весела раздвиженост и со толкава радост... иако таквото нејзино однесување било изнудено, водено од желбата да оздрави.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А тој ќе пее: мајка ми ја нема и јас ја барам зад времето!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На перонот во Битола нè чекаа петмина другари на дедо ми: дедо Шиман, дедо Јове - Галеното, брат на загинатиот народен херој Таќи Даскалот, дедо Цане, дедо Боро и дедо Миле - Штурецот - татко на тетка Марина, пријателка и колешка - новинарка на мајка ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
В ред, в ред, во создавањето на таа фама (дека Ѓурчин ми е татко) не треба да го минимизирам ни учеството на мајка ми, поточно начинот на кој таа се однесуваше кон тврдењето на Огнена Гулева.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„И мајка ми еднаш ми рече дека не умеам да замесам вкусно кравајче дури ни за себе си.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Едно утро ја видов мајка ми, со чуден израз на лицето, како нешто шепоти со вујните - Мамо за што шепотите?
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Години потоа, кога раскажувавме за оваа наша посета во Будимпешта, мајка ми знаеше да рече... и јас со паметот на Наташа...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мајка ми се движеше како видра, леташе низ улицата, барајќи го бројот. Читаше на домофоните.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мајка ми умре како леунка. На нејзината смрт не се сеќавам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Никогаш, дури ни при бомбардирањата на крајезерскиот град за време Втората светска војна, кога татко ми мораше да замине на едно од своите таинствени патувања од кои се враќаше дури кога ќе се утврдеше едниот или другиот окупатор, мајка ми и постарите браќа не го беа виделе позагрижен, повознемирен.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мислев дека тоа ќе ѝ се допадне на мајка ми.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сега таа помагаше во домовите во кои живееја жените избркани од своите сопрузи и во домовите за деца без родители.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многу се радував кога мене ми беше ред за печен копан од петелот што мајка ми го колеше во дворот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Изутрина ме разбуди задушливо плачење: офкаа и дедо ми и мајка ми и сите што леткаа низ куќата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Татко ми, по овие зборови, ја оттргна мислата од книгата, ги спушти очилата и присобра сили да ја смири мајка ми, која не се сеќаваше кога ја видел во ваква расположба, па рече: – За утре ми ветија вреќа брашно.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но одеднаш, од некаде, како светлосен бран, ме заплиснува најчудната помисла. (Зборувам за нешто што беше повеќе од помисла, повеќе од вообразување).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бев уверен дека таквите конструкции веројатно шетале од уста до уста, особено во деновите по моето раѓање што се поклопуваше и со деновите на ослободувањето, кога веројатно се прераскажувало учеството и на мајка ми во воените случувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Останав со мајка ми, со сестра ми Аспасија, која на седумнаесет години се омажи во Лерна, и со брат ми Лазара, роден три години пред мене.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Една вечер, со решителниот, силен глас, мајка ми побара од татко ми да ѝ дава редовна сума пари за правење чеиз на девојката.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Мајка ми ја одврза салфетата со сирење и краешник и ми ја смести во скутот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Утредента мајка ми офка и развикува.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Жената која лежеше на креветот до нејзиниот, модра како џигер и со одвај триесетина килограми сѐ уште лелекаше и офкаше од болки, а мајка ми која не ми ни дозволи да ѝ помогнам да се преоблече дента кога ја донесов, лежеше мртва.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Клетвата: „Бел ден да не видите“ е добронамерна зашто за „онаа работа“ ноќта е создадена од Бога (така мене ме учеше мајка ми).
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Татко ми не поверува.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Како не го треснаа со мајка ми, покојната, рулчето од земи, додека го држеа в раце?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Молам?! Што рече?! – праша таа изненадено.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Така, неговата трпеливост се пренесуваше на мајка ми како тивка надеж, а таа ни ја пренесуваше нам, на децата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Петар вчера се извалка, ха ха! - се изнасмеа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но тој ми зборуваше за неговите односи со неговите колеги на работа во „Мејнс” (мрежа од електрични кабли што одат под земја во градовите) а претходно имав слушнато некои работи и за неговите односи со татко му.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Наеднаш исчезна, го снема, како да беше дух или некој негов роднина од сништата...“ рече мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми, без мисли како татковите одговори: – Бог да ти поможе! – Бог ги помага сите што умеат да си помогнат себе­си!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Така пресуди мајка ми. Така пресуди судбината.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- „Прстен”? – вели мајка ми. – Убав е. И вистинит.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А бев сигурен дека барем во сонот дружи со некого од нејзиното минато?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Првата тава ни ја даде нам, а кога ја испржи втората тава со компирчињата, таа ѝ рече на мајка ми: - Пушти им троа вино на овие дамазлаците наши!
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Мајка ми раскажуваше за настанот. – Ех, минаа оттогаш многу години.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога ја напушти татковата соба, мајка ми несетум го остави на масата последниот златен наполеон, што го имаше добиено од својот одамна умрен свекор, да го чува за да го употреби во зловреме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми, како обично, стана рано да ја суреди куќата, макар што истото го направи и пред легнување.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Одеа кај Танаил и му велеа барем тој да го одложи погребот за понеделник додека се направи свадбата, но тој велеше: „Не ја оставам јас мајка ми да се смрдува...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога ги менува чантите, ако е посвечено облечена, па не ѝ одговара таа што секој ден ја носи на работа, во другата, свечената, го преместува и огледалцето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас не можев да издржам и му кажав за тоа дека ја загубивме мајка ми, а тој не се изненади, очигледно знаел за тоа и ме прегрна охрабрувачки.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Имам нешто многу важно да ти кажам. - Кажи, - рече мајка ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Впрочем за многуте од замислениве поединости постоеја и потврди или наслутувања од разговорите со мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе патуваш, ќе патуваш, дури и ќе ти се стемни од тоа, да знаеш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кренавме врева, почнавме на мајка ми да бегаме додека Киле послушно веќе си ја врзуваше шамијата преку капата и преку ушите и под брадата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И така, како што одминуваа годините на мојот живот, Мајка ми беше сѐ поблиску, сѐ до миговите кога средбата со неа се преточи во оваа книга.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Речиси секое утро ме расонуваше раскажувањето на некој сон што претходната ноќ го сониле или татко ми или мајка ми.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Татко ми е некакво генералче, мајка ми некогаш беше прифатена во високите кругови.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тогаш се јавив на мајка ми. Ми рече дека, секако, уште пред неколку месеци патот ме водеше кон дома, и ете сега дошло времето да се случи тоа навистина.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Наближувањето кон смртта не го менува само тонот на искажаното туку и зборовите што ќе бидат употребени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Даскалов беше отшетал до другата страна на креветот и изгледа и самиот се беше уверил дека мајка ми е подготвена за погребот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Рајнер ме чекаше во својот дом за да може да заспие.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- После ќе заборавам – рече брат ми. - Запишувај! – предложи мајка ми .
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таква ја паметам мајка ми од она време кога ќе ја заварев седната до потокот на оној син камен што можеби војникот на бел коњ го дотуркал. (Кога го спомнувам војникот на бел коњ всушност мислам на човекот кој ја качил на планинава а никогаш не ја венчал!) А можеби каменов го дотуркал таткото на тој војник на бел коњ кога првпат му се посакало седнат да си ги лади нозете во потокот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби не се знае каде, но јас и мајка ми веќе насетуваме; некаде в логор.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Мајка ми се сеќаваше на една од ваквите ноќи, во куќата крај езерото, кога татко ми, од прастарите цариградски списи, пишувани на рака со арапско писмо, а се однесуваа на блиските предели – откри каде може да има хромна руда.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Криевте од мене, но јас, иако бев малечка, сфаќав дека нешто се случува: чудно ми беше сето она што го правевте; но како што растев, сѐ појасно ми стануваше тоа; не можеше да ми избледи и да ми исчезне она што ѝ го правеше на мајка ми: ја тераше да носи појас на мевот; ја тераше одвреме-навреме тој појас да го зголемува, да му приклава дипли со памук и крпи, да го заоблува мевот што поприродно да изгледа; ја предупредуваше да се пази од луѓето и од нас децата, но кутрата мајка не можеше да се допази, да се дочува: кога тоа го забележав една вечер, не ме фаќаше повеќе сон; се преправав дека спијам, а гледав како таа скришум го вадеше појасот и на месечевата светлина дошиваше уште дипли.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ми се чинеше дека се сеќавам како доаѓа кај нас и си игра со мене со една црвена касичка што ми ја донесла како подарок, но веројатно не ја паметам туку си имам скроено приказни за неа од фотографиите што сум ги гледал и од раскажувањата на мајка ми.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
По кусо време мајка ми останала повторно бремена. Инаку, била многу вредна за работа и била убава и здрава жена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Неговата маѓепсаност од надареноста на мајка ми, особено во кулинарските вештини, ја имам забележано од поодамна, всушност од оној ден кога по конзумирањето на убавото парче од Пасхата што ја беше приготвил татко ми за Воскресение, Лев Петрович очигледно задоволен од вкусот на празничниот колач изјави дека некогаш некој ако предложи да се постави или да се изнесе на пиедестал она што е најполезно и остварува највредни резултати во секидневието, тој без двоумење ќе се заложи тоа да бидат рацете на жената што умеат да создадат толку многу вкусни јастија наспроти трапавите и секогаш лошо приучени мажи кои на животот и не му прикажале ништо друго покрај она нивно необмислено незадоволство што неконтролирано го истураат насекаде околу себе.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Бевме изненадени но уште поизненадени останавме кога ни се придружи и мајка ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
АРСО: Е, зар мајка ми ми ги родила, та... Туку, јас го гледам адетот.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Сам не ќе можам да ја однесам мајка ми до местоно што го избра. - До кое место? - прашав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога тој ден сами без тато отидовме на гробишта видов дека Вера многу добро знае каде е гробот на мајка ми, и нѐ поведе право таму.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Мајка ми, наутро, стануваше прва.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Го испратив веднаш утредента, подготвена на долго чекање на одговорот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Важно е да не личат на комшијата“, се засмеа Огнена и во неконтролираната веселост што божем ја беше зафатила ја шлапна мајка ми по коленото во знак на некое пријателство или нешто слично.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Штом нѐ здогледа, мајка ми на половина ја прекина реченицата што ја изговараше: - Уште не спиете? - праша изненадено.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мајка ми ужас ја фати од мојата приказна и рече дека ќе побудалела од страв да знаела каде сум и што ми се случува, а татко ми додаде: - Наша грешка е што имаме премногу доверба во нив и не ги контролираме построго.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко ми и мајка ми, која го следеше во животот како сенка, подгрбавена сенка од работа и од послушност, беа погребани на гробиштата Фицрој, спроти водите на големиот Пацифик, како не многу заслужни, но трудољубиви новодојденци.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Па, веднаш после конференцијата! - ѝ одврати гласно мајка ми.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога потоа ги гледам тие артисти во некој филм на телевизија не можам да сфатам дека навистина тоа со своја рака го напишале специјално за нас и често ја гњавам мајка ми да ми раскажува кој од нив каков е во живо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Немаше причина што можеше да го измени тој ред, ниту изговор доволно силен и одржлив пред мајка ми.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Мајка ми често се присетува дека секогаш се радувале тие трите, таа и моите две тетки, кога биле мали, штом дедо им Марко ќе почнел да им ја кажува.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А Царјанка продолжуваше: „Ако не е така, ако ова не е вистина, нека каже мајка ми”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Колку се радував кога го имав! Дури и го замислував како ќе ѝ стои на мајка ми, на показалецот од десната рака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми седнала на седлото пред војникот а коњот во кас го пресекол полето и тоа по оние тесни селски патеки по кои и воловските двојанки многу ретко заскитуваат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„ Мајка ми тогаш станува, доаѓа скокајќи на една нога, сака да застане меѓу нас...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сестрата на мајка ми, нашата тетка, остана со нас неколку дена, но, мораше да си оди, бидејќи живееше во друг град.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Вујко ми, Аламановец инаку, значи роден брат на мајка ми, вртејќи ја главата настрана проломоти Ами ако е за толку! со тоа што по она за толку ништо не додаде, па јас уште еднаш не го изодив патот пеш од центарот до Автокоманда.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тетка ми ме праша дали е во ред тука да јадеме наместо на трпезариската маса, затоа што тој ден ја чистела со некое средство што морало да отстои минимум еден ден.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Колку и да се работеше, колку и да се мачеа татко ми, мајка ми и браќата, пак сиромаштијата владееше во нашата куќа и во целото село.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ми се беа врежале во споменот сите оние бладања на Огнена Гулева за ноќите под Сина Скала, кога во нашата куќа престојувала групата борци.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ја подигам тогаш главата... Го гледам лицето на мајка ми веднаш до моето...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А вие не земајте сѐ на срце, Лев Петрович, го прекина мајка ми.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Мајка ми, речиси докрајчена од последната рожба, го беше фатила стариот ритам на работа, па пак ги следеше бессоните ноќи на татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Заедно со војниците е и кметот, па често на плачењето на мајка ми, одвраќа: - Не знам ништо...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Јас го прекинав: - Мислите дека можело да се случи сѐ да било поттикнато од желбата на мајка ми, а тој, командантот се нашол затечен, или му недостасувале сили и умеење да ја избегне нејзината натрапливост?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Колку е висок, какви му се очите, дали е силен, дали таа и таа артистка убаво е облечена и нашминкана...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Беше полноќ и јас и мајка ми чекавме во собите разделени од мракот, во креветите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Мајка ми влегува прва во лифтот, потоа јас, со двата куфера.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
МЛАДИЧОТ: Ги немам. Мајка ми и татко ми беа заклани, кога бев сосем малечок.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Мајка ми блажено нѐ погледна и потона во сон.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми ми имаше раскажувано дека на времето семејството на тетка Олга се скарало со семејството на покојниот мој вујко, по што неговата жена почнале да ја викаат „Марија смрдливата“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се разбира, додадов дека тоа е и нејзина желба, се разбира во колку јас, или ние (додадов) не одлучиме поинаку.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Господи, колку бев среќна на крајот од учебната година, од тоа трето одделение.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се случуваше, во војната, кога бевме сами, а мајка ми помлада, таа и самата да се породи, без ничија помош.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој ја крена главата од отворените книги и, со вечно благиот израз, го прифати загрижениот поглед на мајка ми. – Прости – започна веднаш мајка ми – што те вознемирувам во оваа доба. Морав.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тоа самиот Словенец и го расакажал кога преспал една ноќ кај нас).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А јас ја терав мајка ми да пее за да бидам како вас.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Добро е што тоа не го виде и мајка ми!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мајка ми одбиваше да даде какви било информации околу значењето на таа нејзина среда во која двете ќе заминеме за Париз и ме убедуваше дека треба да бидам стрплива и да чекам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Погледнете ја убаво пешачкава патека! Овде почина мајка ми. Си одеше, одеше... и одеднаш – туп! – падна. Срцев удар.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Со Ваша дозвола, би сакал да ја поканам Вашата почитувана ќерка на пуримската забава во „Јеврејска касина”. - Да, да - рече збунетата жена и брзо се трга за да ја пропушти ќерка си.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Не, не, чичко, не! Немам татко! Ние со мајка ми сме сами - одговори Трајче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Мајка ми свари кафе за нив двајцата, а брат ми купи кока-кола.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Каде ли си досега! Па, ти нормална ли си, знаеш ли колку време те чекам! - врекна мајка ми кога ме виде.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Мајка ми цел живот беше добра, рече Роден Мегленоски, но за татко ми никогаш не сакаше да зборува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Изрипавме сите од местото. Мајка ми прва стигна до портата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Здраво, - рече Ема кога стаса до нив. - Здраво, - рече Ирена, но не се насмевна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога татко ми ќе дојдеше од пазар и нешто ќе ни купеше за јадење, некои слатки работи, јас не ги јадев, на мајка ми ќе ѝ ги дадев, а таа ќе ми речеше – ти касни, треба да растеш, а јас ќе се навредев.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мајка ми веднаш се замеша: – Белка, да ни е вечно бел денот, ни дојде како божји дар, Сталинка ни дојде кога го родив последново чедо. Ми изумреа повеќе деца...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Што има убаво во овој расказ? – си реков откако го прочитав целиот. – Не е убав, тажен е!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Одиме кај моите дома на ручек. Самата ќе се увериш во кулинарските способности на мајка ми.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Леле, мајко ми ти мила! Да не даде господ ошче еднаш.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Со право може да се нарече стажарско место на нејзината желба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми беше фер: не ме караше и не ми се смееше.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- А, ти, што ѝ одговори? - ме праша мајка ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
3. Со татко ми две работи можат да се случат: или бргу ќе оздрави или ќе ја презими зимата в постела: сѐ што приготвува најубаво јадење мајка ми, нему му носи: пилешко месо, недоварени јајца, сутлијаш, пита, мед.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ете така и мајка ми „не беше тука“. Мислев дека ќе можам да ја натерам да ми раскажува за Индија, но таа отсечно одби: - Знаеш и самата – рече – кога се враќам од кој било пат, првите денови не можам ништо да раскажувам, уште впечатоците не ми се средени, и ми треба време да се снајдам дома.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Мајка ми нѐ научи да зафати чорап или нешто.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Го гледам високото сонце, застанато токму над ковчегот на мајка ми која се труска во колата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На прозорецот од куќата вознемирено се меткаше и трепереше сенката од мајка ми.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Јас немам друго минато освен скудното минато на мајка ми и минатото на таа непозната личност која требало да ми биде татко.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Последен пат го видов на свадбата на Јане Скендеров кога на мајка ми ѝ објаснуваше дека само јас од цела фамилја знам правилно да ја држам чашата за вино, исто како и тој.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
А потоа наеднаш почна да се смее.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)