мајка (имн.) - го (зам.)

Мајките го споредуваа со Бога, ние со Сталина, се разбира скришум, мислејќи дека по неговото исчезнување од сликите со Тито, ќе мораме да си имаме друг Сталин.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Полека ѝ се доближува Дејан, толку многу што му ја чувствува кошулата која мириса на свеж босилек што и нејзината мајка го редеше во шкафот со нејзината облека.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Мајката го крева погледот и го управува само за миг на уметникот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој мора да биде сигурен дека неговата мајка го сакала едноставно затоа што постоел, не заради она што можел да го стори.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Мајка го гледаше уште позачудено. Не можеше ништо да разбере.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мајка го гледаше Татко в очи, беспомошно. На очите ѝ навираа солзи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мајка го погледна загрижено и отсутно. Го гушна.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мајка го погледна зачудено. Сепак, го зеде пликот. Не знаеше што да каже.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мајка го слушаше внимателно. Никогаш го немаше видено да ѝ зборува толку долго и со толку силен занес. Дури и соништа да ѝ открива.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко веќе длабоко спиеше. Тоа се чувствуваше од неговото дишење. Мајка го покри со наметката...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мајка го послужи чајот. Седна за да го пијат заедно.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мајка го продолжи животот со Татко во Поградец.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„А сепак,“ му реков на брат ми, „погледни ја оваа слика – не е ли овде трагиката најсилна, во овој миг кога мајката го гледа умирањето на својот син?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но, тој не сака да го разреши својот проблем. Ужива во него.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги знаев тие нешта, и самата гледав како Клара се себеизмачува во својата затвореност, но сепак го слушав Густав со внимание, затоа што ја чувствував неговата потреба преку зборување да се ослободи малку од тегобноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секогаш ги раскажуваше истите нешта: како нивната мајка го исфрлала бесот врз сестра му уште кога таа била девојче, како Клара била претепувана кога организирала протести за правата на жените, децата и работниците, како полека нејзината храброст и бодрост се претворале во затворање на својот испразнет свет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неговиот проблем е едноставен – длабоко во него е закопана траумата кога бил едногодишен, и кога неговата мајка го дала на други луѓе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога започнал патријархатот, татковците го продолжиле обичајот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми молчеше. Јас ја подадов раката кон сликата, кон очите на мајката застаната крај синот што умира, кон распнатото тело кое издивнуваше пред очите на онаа која го родила.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајките го создале тој непишан закон.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пишуваше драма – еден дел од животот на Сандино – во која американскиот стипендист пука во Американците со пушка на прадедо му, прочуениот ловец на бизони, мајката го губи едното дете, близначе, а другото, престорено во бувче, ноќе ги колве очите на окупаторските војници, убавицата води љубов не само со целото село, туку и со сеништата, вампири, духови на претците – сѐ тоа набиено на шеесетина страници.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Во колипката, Мајката го осознава последниот таен чин на бесконечната обнова на величествената прокоба на змискиот праотец, звездениот двигател, кој низ постојана жртва ги совладува демоните на минливоста.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Таткото ја носеше торбата, а мајката го позеде бебето кога влегуваше во куќата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Иако јачењето и длабоките воздишки на мајката го потсетуваа на истите звуци кои луѓето ги испуштаа на погребите, особено тогаш кога од раѓањето до смртта патот на погребаниот и не бил толку долг за во тоа да се пронајде барем минимална утеха. ’Го проживеал своето’, ќе речеа за некој старец.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Таа се вудвоса во половината, со онаа безочна понизност што ја има само кај бедниот и кралски отпадок, а со жолтото здолниште како да ја смете земјата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Неколку векови нежните мајки го посетувале тоа место за да поминат со прст по поцрнетиот камен, по линиите што ги врежало чудесното млеко, а сетне исчезнала и самата кула, и тежината на сводовите престанала да притиска врз лесните коски на жената.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се потврдува тоа што веќе го знам: младичот е здрав, само има слаба циркулација; грижливата мајка го препила со црно кафе, но младичот е здрав, и најдобро би било со еден удар да го истераат од кревет.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Само уште треба да се грижам за Роза, па нека е и младичот во право, па и јас нека умрам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Менито Мајка го состави со госпоѓата Камилска, која дојде уште рано со свој прилог за слаткиот дел на ручекот, но и да ѝ помага на Мајка.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа беше нивен значаен придонес во мисијата на Татко и Камилски да се справат со османскотурските заемки.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И би ден пролетен - ама снеубавен, дождовен. И би час... час... миг... Мигот што мајка го чекала во бесконечните деноноќија.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Мајка го беше извлекла во својот живот заедничкиот корен од балканските и од медитеранските јазици допирајќи до нивните заеднички корени на молкот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка го чувствуваше убаво Татковиот неспокој.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка го крена погледот. Татко ја погледна загрижено.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И таа, како јас некогаш, ги барала страниците со специфичните белези, бидејќи Татко, задлабочен во читањето, заборавал да го истресе пепелот во пепелникот којшто Мајка го оставала пред него и го потсетувала на него.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка го оправдуваше заминувањето, оддалечувањето од родната земја само ако тоа беше со Божјиот повик за да се сподели својата внатрешна болка и сопственото страдање со она на најсиромашните.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во нејзиниот ракопис, според моделите на францускиот краснопис, кој со векови се учи во училиштата во Франција, се криеше времето на учењето кај лазаристите, во Солун, се криеја новите настани, кога Мајка го штитеше својот ракопис во долгите периоди на нешколување, соочена со големото семејно бреме, да нѐ одгледа, да нѐ исчува, да нѐ спасува.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка го споделуваше Татковиот култ кон книгите уште кога се омажи за него, ама сега некој за прв пат ѝ подаруваше книга, и тоа необична книга која ќе ѝ припаѓа само нејзе.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
За прв пат Мајка го проколнуваше Бог што не ја зел првин неа, а не нејзините чеда.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко ја полеа по челото со лимонова колонска вода, од шишенцето кое Мајка го чуваше како вистинска амајлија, донесено од блиски Таткови роднини од Цариград, при нивните ретки посети.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка го подзатвори главниот прозорец од чардакот, поради провевот кој беше предизвикан од друг отворен прозорец. Провевот престана.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка го покажа прстенот од жолто злато, со син алем-камен, кој се наследуваше по мајкина линија, веќе неколку генерации.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко, во својата стратегија за опстанокот на семејството, помислуваше, тоа не го скри и ни го кажа во една пригода, дека можеби беше и добро што Мајка го загуби каталогот, зашто времето на повоените години донесе уште поголем контраст помеѓу хроничната немаштија и сликите на облеките и на предметите од Ла Ринашенте.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа што го имаше во куќата, Мајка го делеше со своите соседи. И многу повеќе.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка го мислеше обратното зашто секогаш веруваше во враќањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Брго-брго мајката го клала ѓумчето со ракија до огнот да се стопли, а Неда го донесла големиот стол, та го клала да седи Силјана; му ги собула опинците и му ги измила нозете и го променила со велигденската руба.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Кога видело Велко оти стоел Силјан на тоа место, пошол да си го земе стапчето и го грабнал штркот преку половина со обете раце и свикал по мајка си: „Мајко, мајко го фатив штркот.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И како дете што со млекото на мајката Го вселува во себе и законот на чемерот и болот Така во коренот некои жива маѓија го оплодува летото: Црни и златни рани ископани во глава на ангел Од праискони кружат крај тие сончеви реки А сонце нема и лека нема: Се крши стеблото И паѓа сенката Скитникот сам што си ја фрла за да почине во неа.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
„Ќе му биде ли подобро, докторе?“, мајката го фати за рака со молебен израз.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тој од својата мајка го научи турскиот, односно, османскиот турски или турската османица, за да орстане во Истанбул.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)