машина (имн.) - за (предл.)

И така околу шест години, сѐ до моментот кога повеќе, поради здобиената сериозна повреда при работа, не можеше да работи. 197 Имено, при изведба на малтерисувачки работи со Пуц машина за машинско малтерисување на објект во изградба,3 поради неисправност на истата таа машина, тој целосно го изгуби видот на десното око – поради изгореница, а изгуби и 80% од видот на левото око!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Притиснат од егзистенцијални проблеми и согледувајќи ја целокупната ситуација во Македонија на полето на „пазарот на труд“, како и многу други кои се приморани да донесат дома нешто за јадење – Јакшиќ, со своето тукушто формирано семејство, во 2002 одлучи и започна да работи во споменатата градежна фирма како општ работник – непријавен и без никакво осигурување.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Пред мене, без намерно да вртам поглед, ја видов машината за пишување и во валјакот воврен листот хартија на кој стоеше напишана онаа реченица: „Има нешто жестоко...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ако не можеш да смислиш ништо, ако во главата немаш ни збор за повеста што сакаш да ја напишеш, тогаш кажи ја вистината - дека седиш пред белиот лист ставен во машината за пишување, со раката воврена под ременот од пантолоните, фатен за пенисот како за единственото нешто за што можеш да се фатиш.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На празниот лист во машината за пишување, една вечер, напишав: „Мислата на бунарот ми стана принудна“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Потоа се извртив неколкупати околу самиот себе како пес што се врти пред да реши да легне, но не легнав, туку ја зедов машината за пишување за и јас да се фатам за работа, а да бидам блиску, да го слушам удирањето на копачот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Модри од лутина, тие не ја споменуваа водата, туку нешта поврзани со меѓусебна завист и омраза - дека Сотир му купил стан на зетот в град, дека Михајло живее од наполеоните на дедо му украдени од компањони во Америка, дека Бамбо му ја дал кобилата на Бориза Штопар со мана, дека ќерка му на Бориза е вратена три месеци по мажачката сосе машината за шиење, дека Васко Бурзаноски клавал шеќер во комината за ракија, дека голем проклетилак има во сојот Куцалев, што ќе земе на заем никогаш да не врати...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Целиот септември, најубавите денови, и еве сега почетокот на октомври, минуваат во знакот на тоа неспокојство, на тој немир, и во отсуство на било какво седнување зад машината за пишување.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но, сега гледам, работите стојат поинаку, бидејќи вредностите кои ги држеше тој пред себе како црковни табли, всушност ги доживуваше како товар што насилно му е натоварен, а за неговите кошули и за огнот в куќа и во нас, и уште за сандаците за замрзнување на кои им скапуваше газерот, за разглавените капаци на клозетските шолји, за штекерите без жица за вземјување, за цевките ф-15 за одвод на водата од машината за перење и бигорисаните цевки за довод на топлата вода, за недоволниот притисок на водата во бањата и преголемиот притисок во неговите уши, за лековите за детето што не можеа да се најдат на рецепт, а можеа да се најдат еди каде, на другиот крај од градот,
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Седнат сам до масичката со машината за пишување, сред бледата светлина од лампата со слаб напон, ги препрочитував редовите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во една голема книга, што сега стои на масата заедно со куп други, и кои ја имаат заградено мојата машина за пишување, а со неа и мене, прочитав: „Зар мислите дека човек ќе го постигне она што го сака?“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ја зедов машината за пишување и почнав, истрпнувајќи во снагата од некој студ што доаѓаше не однадвор, зашто надвор беше врело лето, туку одвнатре.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ноќта врвеше натаму, а јас седнат на масата зад машината за пишување, сеќавав како само нејасни мисли ми врват низ главата, како парки магла кои се тегнат по долината над малото езеро под Лерна и потоа исчезнуваат, и на нивно место доаѓаат нови, сѐ додека дувне ветрот и не ги истера од грлото на котлината.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Нека се мавне таа сотона од селово сосе онаа машина за штракање.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Со стравот потпотиснат од надежта што ми ја врати изворот вода долу, јас се исправив целиот, со сета височина, и во летната вечер, следен од мирисите на тревите и од болскањето на светулките, се вратив во собата кај мојата машина за пишување.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Нашиот Пурим” Алегра ја нарекуваше нивната свадба што ја очекуваше со нежната женска душа, но и со сѐ порастрепереното тело со кое таа сѐ повеќе копнееше по него со една чиста и исполнета љубов што извираше длабоко од неа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа му се доближуваше со насмевка, му го вадеше метрото префрлено преку шија, го фрлаше врз машината за шиење со движење како да го соблекува и ги подаваше усните кон неговите, а тој збунето погледнуваше зад малиот излог на дуќанот и откако ќе се увереше дека нема никој, ја гушкаше и ѝ ги возвраќаше бакнежите со своите полни усни.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Баш чудно. Машината за шиење токму има ужасна канџа.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Во осумдесеттите Ле Гак, типично „попартистички“ но со една нијанса повеќе на „онеобичување“, почнува да слика „копии“ на слики од масовната култура (корици на книги и плакати на филмови од триесеттите), притоа користејќи цела палета на различни техники, играјќи се со „стратегиите на идентитет“ (правејќи одредени анонимни мистификации), вметнувајќи во своите „слики“ прожектори, камери, машини за пишување...
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ми раскажа дека спечалил пари за да може со нив да купи современи машини за еден авто-сервис и сега бара локација за сервисот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Каде што машината за букви ќе ми ги тепа прстите.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
* Ја обвинуваш машината за пишување за твоето непишување.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Во меѓувреме, Лири си подготвил „табела за квалитетот на животот” во која со бројки секојдневно обележува колку ужива; кога ќе ја допре најниската обележана точка, извршителите на неговиот тестамент и неговите пријатели ќе треба да го исклучат од овој свет (крајот, претпоставува, најверојатно ќе го дочека врзан за машините за одржување живот).
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Го унаказија човечкиот лик Агостини Ремело (1531-1600) напиша една денес мошне ретка книга: Le diverse et artificiose Machine. Да ја погледнеме неговата машина за читање. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 191
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Способноста да се седи при машината за пишување со часови без расеаност, секако дека е корисна.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Вие само ќе вошате плејтс, мисури како што велите вие ќе миете, ќе мопате душемиња и пенџери, ќе пуштате машини за перење и ќе ајронувате, мејтенансот на чоперите ќе биде ваш, такси ќе драјвате, ќе ставате парфеми во тоалетите...“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Даниел гледаше во машината за нивелирање на Алек, која беше тивка и неподвижна и се наоѓаше на работ од теренот, преку кој веќе беа скицирани седумнаесет рампи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Бланш, изолирана од просторот каде што беа сместени таблите со концентрични кругови, џубоксот, машините за играње со топчиња и автоматот за цигари - можеше да служи оброци по поволна цена и едновремено да води и профитабилен бизнис.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Џубоксот сега се одмораше, но машината за игри со топчиња, со која ракуваше еден шофер на камион, со одвратен звук ги втеруваше топчињата во дупките на машината.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Го прашав Земанек заедно да пишуваме; тој рече дека не сака; го замолив барем да ми прави друштво, оти имав намера цела ноќ да седам и да работам; рече дека не сака; по часовите позајмив една машина за пишување од еден пријател и се зафатив со работа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ги отчукав на една стара машина за пишување во училиштето, ги подврзав во картонска корица, ги насловив како Енигма, напишав посвета: „На девојката со коси очи“, на првата страница го оставив мојот телефонски број (Луција ниеднаш не го побара за три години) и ѝ ја испратив по една другарка на Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ги фрлавме во купови што растеа покрај машината за вршење.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Зад нив, во осветлениот излог, блескаа телевизори, машини за перење, бојлери, дури и електрична гитара – избран предел за мамливи приказни, преполни со прижелкувани успеси.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Со корици без корици лоша фура. Машини за пишување нова шема компјутери тек-тук, многу ги нема...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
На враќање ги собра писмата од сандачето. Набрзина фрли поглед на сите. Сите беа за комунални давачки адресирани на машина за пишување.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Згора на тоа, фиќо, телефон, фрижидер и машина за перење алишта. И библиотека!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Уверен сум дека Теодор* утрово ја набљудиваше едрената точка на воздухот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не е тешко да се пронаоѓаат, дури и да се предизвикуваат, но еден предуслов е обврзувачки: потребно е приклонување на луцидната мисла за прифатливите разлики ВО складноста, неплашење од случајната средба (која и не е тоа) на чадорот со машината за шиење.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Именки и глаголи во машина за перење, на центрифугирање.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Драмата настапи еднаш кога ги понесов клучевите со себе и повеќе не можев никако да ги најдам. Со денови. Вистинска драма! По некој ден ги најдовме во машината за перење како силно одѕвонуваат на металната центрифуга. Овој звук најпосле ме смири. Клучевите беа конечно пронајдени!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Не го гњави детето Љупчо, се јави мајка му, која седеше на СИНГЕР машината за шиење.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Претпоставуваше - зашто понекогаш ја гледаше со измастени раце и како носи клуч за навртки - дека работи на одржувањето на некоја од машините за пишување романи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од моментот кога машината за првпат се појави, исчезна потребата од човечкото ринтање, па според тоа во голема мера и потребата од нееднаквост меѓу луѓето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Живееше во еден пансион со триесет други девојки („Постојано сред смрдеа на жени! Колку ги мразам жените!“ рече таа попатно), а работеше, како што претпоставуваше тој, на машините за пишување романи во Одделот за проза.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја поттргнувам машината за пишување со листот во неа и, онака, замислено, гледам во последната реченица од незавршениот текст: „Тука се поставува прашањето...“
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Масичето, можеби пониско од нормалното и подизлупено, изгледаше тукуречи кокетно со малата ткаена крпа под ибричето со цвеќе, со Библијата, мојата машина за пишување и кошничката со испишани изводи од десната страна и рамчето со слика од Стефана, на левата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
До катот каде што беа собите водеа дрвени скалила кои крцкаше кога се качувавме по нив, а на крајот, кога ќе се искачевме, пред да почне ходникот со вратите кон собите, имаше една многу стара машина за шиење, поставена како сувенир.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
По градот - можеби на два чекора од нас - шета слободно подлецот, кој се заколнал дека ќе ја убие вашата ќерка, а кај нас во семејството владее такво спокојство, кај нас се пишува за лебеди, кај нас машината за пишување чука ли чука...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Од утре ќе ја забравам вратата, ќе ги спуштам ролетните, ќе ги исклучам телевизорот, фрижидерот, машината за перење, ќе ги изгорам фотографиите, писмата и сите останати продукти на хуманизираната носталгија, ќе се соблечам и... ...во мракот, во молкот, ги начулам ушите, пуштам да ми се провлече 'ржењето низ грлото, нечујно газам по тепихот од трева, бршлен, од мравки и изгниени коски на жртвите, ги насетувам, од другата страна на решетките, преплашените контури на полуќелавите, бледи чиновници, го одбирам најмалиот, најизгубениот, веќе му го распознавам лицето што со мазохистички грч се ѕвери во мене, со побелените прсти го стиска работ од канцелариската маса, врз која лежи расфрлена хартија, избраздена со црвен фломастер, немарно се испружувам, токму до неговата нога, загризувам силно, под платното на пантолоните, под епидермот, но не дозволувајќи му на сечивото на забот да оди подлабоку, заплачува додека со јазикот нежно минувам по ранетото место, сѐ уште воздивнувајќи од болка го зграпчува црвениот фломастер, нервозно зачкрипува по хартијата... волшебниот лет на шарената топка или повеќезначност на современиот театар ...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
„Носам машина за пишување, формулари, топ хартија, печати...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Два сандаци со бомби, муниција за пушки и револвери и една машина за пишување.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Ете машина за штабот! - рече комесарот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Времето не зависеше само од визуелниот ритам на физичката средина туку и од акустичкиот ритам на самата зграда, кој беше под влијание на вообичаените звуци на зградата како што се звуци на мотор, вентилатор, чекори, машини за пишување, правосмукалки, ѕвона и елементи кои можат да се стават под контрола како што е звукот на свирче.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во неа држев викторијански мебел помешан со едно старо коњче- играчка, панаѓурска машина за мерење сила, лампи од Тифани, играчка- Индијанец кој продава Andy Warhol цигари, полнети пауни и еден стар флипер.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Глобалните сообраќајни мрежи ги преместија точките на влез од границите на места подлабоко во државата (меѓународни аеродроми), на тој начин правејќи го националниот простор поранлив и зголемувајќи ја потребата за внатрешни безбедносни мерки (аеродромска безбедност и надзор во трговските центри).
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Аеродромите се претворија во „машини за надзор“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Штрака ко ,сингер" машина за шиење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пред да експлодираат кокичињата Се лизнав и паднав и станав и со лопата го фрлав снегот преку рамото на улицата* тркалото шлајфуваше* во машината за перење алишта се цедеше потта од мишките на улицата и смрдеата од устата на ѓубреџиската кола чие тркало шлајфуваше во длабокиот снег* децата дојдоа со везени пиперки и со друг зарзават и со тенџере и со метла небаре ќе прават вештерка а не***
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Укажа посебно на сериозноста на пишување проза - што бара трпеливо прибирање податоци, критички однос кон нив, формирање ликови, макотрпна деноноќна работа - некогаш на машина за пишување, а сега на компјутер.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Си можел да објасниш дека се случува, додека повеќето жени работат низ куќа, таа да работи на машината за пишување, или да е на службен пат, или...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
За тоа време мајка ми испуши три цигари една по друга, а Бреза ја отвори машината за шиење на баба ми и, среќна што никој не ја забележува, ги одмотуваше разнобојните макари и ги влечеше низ собата како да ѝ се врзани кученцата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Машината за пишување беше отворена, но на листот вовлечен во неа беше започнат некој новинарски текст, а не романот за деца.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Почнав да учам некои административни работи, шефот Ристо ми даде машина за пишување и некои книги да ги водам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Интересна си им, се пошегува таа со мене.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)