мама (имн.) - и (сврз.)

Ели сѐ повеќе го чувствуваше отсуството на мама и често и долго плачеше по неа, просто тагуваше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Штом ќе изгубев трпение, ако за нешто ми досаѓаше, веднаш ќе се сетев колку и таа е осамена, без мама и сѐ ќе ѝ простев.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ели скоро воопшто не се сеќаваше на мама и нејзе сето тоа ќе ѝ биде полесно, само ако Вера биде добра.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во сето тоа потсвесно сфатив дека мама и тато се отидени на работа и нема кој да ми помогне.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Ако ме пуштат мама и тато, секој ден да работам по 8 до 10 саати, тоа се 100 динари.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ти испраќам како и досега чек на 150 долари. За тебе се 20, на Атинчето 30, а останатите ќе му ги дајш на мама и тато.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Марамите се за мама и Атинчето, тие нека си решат која за кого да е.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Гледаш, секој ден искачувам за да ги пречекам мама и него ... мојот мил... дорече во себе. - Оди, Ѕвездо моја.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Понекогаш ако за едниот крај го фати мама и го доближи до газето на момето, тогаш не сука туку клука!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Играта нека ти е на прво место, а потоа грижата за Мама и за баба Перса, ѝ велеше тетка Перса.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Манго е едно овошје што мама и тато го јаделе во Египет.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ќе ти купам сладолед, само не кажувај им на мама и татко, - го поткупуваше таа додека стоевме пред лифтот во нашата зграда.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- А ова е лисица, Зоки, - вели мама и го прашува: - Ќе го запомниш ли, сине?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
А она е мечката. - Одлично, Зоки. Потоа мама и Зоки си одат дома.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„ЈАС сакам“ одговорив, „а мама и тато сакаат да ми ја исполнат желбата.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Супер! Ќе си запалиме вистински свеќички, а не електрични трепкачи на елката!“ важно извика Мими, си стави една сребрена гирланда в коси и започна да дели подароци: за дедо и баба топли пантофли, за тато вратоврска, за мама цветен шал, за Влатко и Мими - најмногу - баба Мирјана сплела џемперчиња, мама и тато одбрале интересни книги и новогодишни фигурички од чоколада.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Сестра ми во меѓувреме се оддаде на волшебно одгледување растенија гледаше во нив имаме ли иднина или не моите невени развија раскошно и сега ми се пред очи отворени како мугри ти најмногу ќе ги израдуваш мама и тато со твојата судбина, рече таа на мама ѝ се врати надежта и се насмеа за сите тато се разбуди од сон што не ни го раскажа и појде на извор јас не верував во ништо иако и денес се вознемирувам од помислата на неа барем ноќта да не ја испуштам денот изгледа не е доволен да се стигне на правото место реков и почувствував - имам работа со симболи од -ден-на-ден стравот е сѐ пострвен ако не се исплашам нема да запамтам што се случило стравот е време додека се думам во мракот - останало ли нешто од мене мрда под прстите надигнат и препороден.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
ТРЕТАТА ЖЕНА: А јас кога ќе се сетам, веднаш по разводот на мама и тате, ми беше интересно да заминам кај новата жена на тато, таа беше монденка, тенка и заводлива и сѐ ми ветуваше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога се вратив дома, што ќе видам? Детето немало душа, викало – мамо, мамо и уплашено во темницата, го најдов како кученце да лае – ав, ав, и очите му беа искокнати и до сабајлето, синко, си умре.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И ноќта веќе беше напола измината кога, во нашите одделени свежи постели, Мама и јас слушавме, слушавме.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Обајцата се насмевнувавме во студеникавата темница, Мама и јас, кога чувме како се отвора предната врата препознавајќи го, изговараме тивко добредојде, а вратата долу се затвора...
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)