Никако не може да привикне на коњакот, но сега го пие, обидувајќи се да му даде на лицето израз, онаков, задоволен, како да овој напиток му е најомилен.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
А на крајот, пред да го направи својот последен обид со влакното, видов во неговото лице израз кој како да не припаѓаше таму.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)