куче (имн.) - бев (гл.)

Но кучињата беа претпазливи. Само лаеја, се втурнаа напред кон невидливиот непријател, и пак се враќаа назад, во кругот на светлината од борината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дека тоа што се случуваше со човекот и кучето беше нешто необично, сведочеа и намерниците со кои, накуцнувајќи, патем кон дома се среќаваше, кои оддалеку се загледуваа во оваа подвижна радост што со својата разиграност ја покажуваше кучето, така што дури и подзастануваа правејќи ѝ пат на необичната двојка да помине и обѕрнувајќи се назад, не можејќи да се доначудат и надогледаат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но по улиците немаше чешми, чешмите беа по дворовите, а во дворовите имаше кучиња, кучињата беа одврзани и ‘ржеа со рѓосаните заби по секој неканет гостин што ќе му се доближеше до сопственичката порта.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа старо, умно куче беше дел од неговото детство, негова најголема радост, негова најсакана игра.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Следната фаза на кучето беше не само брзо и прво да истрча на врата, туку да му се назабува и на господинот Гроздановски ако тој се обидеше да исчекори преку прагот на влезната врата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А кучето беше едно убаво, лично, рунтаво, со бели влакна што му висеа по нозете и мевот како на овца; вратот дебел, јадра става, силен зарипнат глас, кој кога ќе залаеше порано кога одеше со овците, сите знаеја дека е од Методија Лечоски.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Играта на кучето беше очигледно предизвикувачки повикувачка.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И тој, кога го зедовте од нас, исто кученце беше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)