ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

А она за што треба да преговара - се фаќа Мертен за рачката на еврејската канцеларија местејќи ја срдечната, како што ја нарекува меѓу блиските, „филосемитска“ насмевка на лицето и молскавично рекапитулирајќи почна таа сабота на 11 јули 1942 на Плоштадот на слободата, во близината на пристаништето каде што од утринските часови се собраа над 9000 полнолетни мажи Евреи, а како часовите врвеа и еден сѐ поброен куп љубопитници, обични граѓани од сите возрасти, дами и госпоѓици и војници на отпуст, без задолжение во конкретниот зафат на кој тие 9000 души со часови, најнапред беа попишани, а потоа, терани да прават салта, да изведуваат глупави гиманстички вежби на врелото сонце, без заштита на главите, со бројни онесвестувања што на крајот го расипа првичниот весел впечаток и во присутните почна да создава непријатност и отпор...

По два дена беше сторена вистинската работа: одново се свикани, попишан е остатокот, пристојно се третирани.

Токму врз тие поставки современата наука и техника ја побудија индустриската револуција и на крајот го создадоа дигиталниот изглед.

Во славниот филм на Сидни Ламет, Twelve an- gry men, Хенри Фонда како член на поротата подготвено ја прифаќа неугодната положба на осамен поединец наспроти сложното мнозинство и до крај застапувавајќи ја својата вистина успева да го промени мислењето на другите членови на поротата и на крајот го спасува невиниот.

Но, во својата долга историја, градот го менувал името и се викал: Филипол, Флавија, Тримонциум, Метропол, Неокор и на крајот го добил своето денешно име - Пловдив.

Бојан лежеше со отворени очи, долго лежеше така и се чувствуваше како повратник кој долго време бил во некој далечен, туѓ предел, па сега, враќајќи се во својот сакан, познат крај го доживува како ново откритие и влегува во него со извесна претпазливост.

Благодарение на овој трик со лебедите, младичот на крајот го освоил срцето на девојката.

И не е тоа чудо: „женствената“ идентификација и фиксацијата со мајката ги будат најзадртите клишеа од поп- психоаналитичката хомофобија.

Кога инсистирам дека хомосексуалноста е општествен облик на суштествување, не сакам да укажам дека хомосексуалноста е нешто научено ниту дека луѓето стекнуваат хомосексуална ориентација затоа што други ги научиле да бидат геј – дека биле „врбувани“, да речам, во „геј-начинот на живеење“.

Денеска не сакаат ни да ѝ се приближат на таа тема.

Не зборувам тука за она што ја предизвикува хомосексуалноста или хетеросексуалноста, ништо повеќе отколку што зборувам за eвропското откривање и колонизирање на Америка – процесот што на крајот го создал американскиот национален идентитет.

Во тој многу ограничен поглед, да се биде геј е како да се биде Американец.

Ете зошто е толку важно да се занимаваме со тие несреќни и незгодни прашања на еден отворен и позитивен начин.

Зборувам за начинот на кој машките што веќе се хомосексуални, како луѓе што се веќе родени и израснати во Америка, постепено се здобиваат со особен општествен идентитет, со особена свест, склоп културни практики и субјективитет што произлегува од тоа.

Ако она што на крајот го открива културната практика на машката хомосексуалност за природа на машкиот геј-субјективитет е колку многу излегува дека личи на оној куп популарни и псевдонаучни карикатури, воопшто не е никакво изненадување тоа што толкумина геј-мажи не би сакале да имаат ништо со геј-културата.

Тоа е тоа што на крајот го открил Пруст и тоа е тоа што стана поаѓалиште на неговиот велик книжевен експеримент, Во потрага по загубеното време: за да ги досегнете нештата во нивната суштина, мора да ги досегнете во нивното општествено битие.

Кратко време минаа во Италија, а потоа се стационираа во Женева.

Кога го посетив, три недели порано, Марија ми рече дека Борхес е одлучен во намерата да не се враќа во Аргентина.

Ракот на црниот дроб кој на крајот го дотепа беше тајна што ја знаевме само јас, неговиот лекар и Марија Кодама.

Борхес и Марија го напуштија Буенос Аирес во ноември 1985-та, откако со биопсија беше утврдено дека болеста е неизлечива.

И таа потрага по суштината, тоа соочување со трагичното на постоењето, не е нешто што се прави по сопствен избор.

Тоа е потрага по суштинското кое не е сочинето само од материјалното; а таа потрага носи ослободување од очајот кога се наоѓа смисла на сопствениот живот, а и, затоа што смислата е поврзана со сѐ што егзистира, на смислата на општочовечката суштина, и на суштината на сѐ она што е, што го има, а кое законите на физичкиот свет, ако не постои ништо отаде материјата, на крајот го фрлаат во пропаст.

Така, излегува дека оние што сакаат да се разберат разговарајќи, мора прво да се ислушаат, потоа да го протолкуваат кажаното, за да на крајот го интерпретираат сознанието или како што стои кај Хајдегер, специфичното однесување кон стварноста (методот не оди подалеку од оној кој се користи во разбирањето на текстот - уметничките дела).

На крајот го знаеш одговорот на твоето прашање...

Првин го качувал на маса, па после на покривот од меаната и на крајот го качувал и на некоја топола.

Меѓу сите нив сосема на крајот го виде ангелот.

Откако кондуктерот на крајот го реши проблемот, автобусот конечно ја напушти автобуската станица.

- Знам, на крајот го бакна, а тој се расплака и се пожали на учителката.

На крајот го предупреди за чудната опсесија на Марија со телефонирањето. – Угодувајте ѝ – рече. – Не грижете се, докторе – рече Сатурн радосно. – Тоа ми е специјалност.

Беше сосема очигледно дека се подготвила за заминување, облечена во својот тажен капут со боја на јагоди и во едни одвратни чевли кои ѝ ги дадоа од сожалување.

На крајот Камилски сакаше да ја вкуси баклавата, но неговата сопруга го спречи, а тој се задоволи да ѝ се насладува само со очи.

На крајот го следеше и подготвувањето на сирупот од шербет (варена вода, со сок од портокали и шеќер), со кој ја прелеваше испечената баклава со половината од сирупот, а потоа и со другата.

Значи, сепак на крајот го испратија тој страшен документ...

Кога неговото уморено тело на крајот го откри она што долго време го сметаше за тајна, се чинеше дека тоа и конечно го скрши.

Иако „нерезина” старите Словени викале необработено, неуредно лозје, та целиот крај го доби по тоа ова име, нерешкото грозје на Јосифа, и на уште еден до двајца папуџии, беше надалеку познато по вкусот и сладоста.