коса (имн.) - во (предл.)

Владиката го погледна Трајка од високо и од нервоза му се засука брадата и косата во суграви сугурци.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога го читаше Бајрон почна да накривува, после Бодлер ја обои косата во зелено, а средбата со загадочните Франц толку го потресе, што веднаш на Вера својата платонска љубов од женската гимназија, отпочна да ѝ пишува долги писма, насловени со „Милена“!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Со мокра коса во домашно издание, по хигиенки како Стево Жигон во една ТВ серија со Зоран Радмиловиќ, со дете заспано позади во кола, цврц...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Така, се спријателив со Словенецот Јоже и со Жозефин од Мартиник (со идентично име и татковина како Наполеоновата) во Париз, со Италијанката Џована и Јапонецот Хиро во Лондон, со Американецот Џонатан во Платамона, со издолжената Англичанка Вероника со црвеникава коса во Дубровник.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Зад привидниот ред, багажот во мојот куфер е расфрлан и хаотичен товар на фрустриран провинцијалец.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Вртејќи ги корењата кон езерото, врбите ја свртеле и сета своја снага кон него: и стеблото и гранките; се извиле над него, ги спуштиле крошните што поблиску до него, до неговиот шум и плисок што им дава живот; сѐ што чинеле, чинеле додека биле млади: ги спуштале гранките како самовилските коси во него, ги киснеле, ги препуштале на ветерот да ги вее, на сонцето да ги суши.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тогаш со писок дотрча жената на домаќинот, поинаква отколку што ја знаев, посува, побела, понепозната со расплетените коси во кои, клекнувајќи пред еден од Турците, ги забуца прстите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред да можеме да му помогнеме, без нишање, со тежина на соборено стебло, Борис Калпак се урна преку софрата и остана со распарчено лице и без движење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од македонскиот џип излегоа жената со косата во колак над темето и еден висок и слаб маж, додека пак од грчкиот џип две жени дури и помлади од Пелагија со пријатен изглед и убаво облечени и еден маж свалкан како топка кому можеше да му се одлачи само малечката глава.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Црна коса во црната ноќ без улични светилки и со многу дупки во асфалтот.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
А се сеќаваш кога ја ондулирав за прв пат косата во Рим? – Како да не се сеќавам!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Сигурно ова е од огнот, вели Уља, сигурно огнот ѝ ја подгоре косата во коренот. Сега нема како да се држи, на што да се држи, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)