кола (имн.) - го (зам.)

„Речи ми ти ако знаеш, јас не знам“, се брани агата, а коњите слушаме ’ржат пред портата. Колата го чека.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Марко уште од колата го забележа крупното несмасно тело на чичка Васка, превиткано преку крилото од неговата „мазда“, со главата во моторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Додека брзите коли го сечеа просторот, Мајка првин прашуваше за Татко, како сме минале без неа, дали снаите успешно ја замениле во грижата за него.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Притрчаа луѓето, послугата од барот, почнаа да го тријат, да му укажуваат помош, но кога видоа дека не помага, со кола го префрлија во болницата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Гостилничарот нѐ одмеруваше, час Живка час нас, да разбере со кого си има работа, но молчеше и го одлагаше тоа додека детето од кујната не му шепнеше што кола запрела пред нивната воденица; зашто иако навудум неугледен, не беше толку недугав во главата за да мисли дека и денес облеката го чини човека - денес колата го чини човека.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)