кожа (имн.) - се (зам.)

Мојот еким, оној шејтан Ибраим-ага, ја мачкаше со масла, со ума, ѝ читаше од Коранот, ама кожата се збира.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа уште посилно замекало, пришиената кожа се отпарала и од неа излегло козлето. Настанал пекол во куќата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ситни кршенки го шибаат во лицето и кожата се грчи во болни гримаси.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Дај ми собитие што говори за лоши дела, и јас веднаш, под дланката ќе сетам темни букви, гласови темни, пискотници, студени слова од кои кожата се ежи; дај ми слово божествено и богоугодно, за големи подвизи што зборува, и јас веднаш под раката чувствувам гласови светли, букви топлокрвни, оган во писмото чувствувам, како кога љубениот на саканата писмо ѝ пишува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Телото покорно се опушташе на настојчивиот притисок на прстите. по налужената кожа се појавуваа и исчезнуваа модри траги.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
По неговата кожа се лизга темен шум. Тапо шушка болка во три пршлени.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)