класика (имн.) - и (сврз.)

Класика и маниризам Доколку постојат две појавни форми на апсолутот - во уметноста на класиката и маниризмот - обете се поврзани со апсолутното.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Криење“ на „чистини“ (...) Кога преовладуваат чистотата и нескриеноста настанува, по наше мислење, класиката. Кога преовладува скриеноста настанува маниризмот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Католичката црква во таа смисла е на раскрсница: или во своите манифестации, на пример, и пред литургискиот простор, ќе го преземе поедноставениот, масовно-психолошки там-там на тоталитарноста, под-класицистичкиот стил на мравки, или пак и во таа смисла ќе се идентификува со она неподобното, со она што предизвикува.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ако уметноста - според Ваисхедел - ја има смислата на откривање на метафизичкото, овие егзистенцијални одредувања покажуваат дека класиката и маниризмот навистина во една „двократна“ смисла ја прават видлива реалноста.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)