капка (имн.) - плунка (имн.)

Од тебе барам да ми речеш: ПРВО - чија е оваа тетратка?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тука се уште и стаорците, свињите, патките, цветовите-месождери, конзервите, завртките, електричните пили, атицистите, егзибициони­стите, аристотелијанците, лилипутанците, коле­ри­ците и сангвиниците, господинот Џовек, механичките коњи од парковските вртелешки, снегулките, зрната град, крблите, толосите... и кој знае кој сè не, од прилика до прилика, наоѓајќи се во улогата на помошник на злиот: господин Сенка.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Забележа како на едниот, на крајот од устата, му потекува капка плунка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Постојат три главни помошници на госпо­динот Сенка; нивните имиња се: Даркер (чове­кот без лице, иако многумина се сомневаат во тоа дека Даркер воопшто е човек); потоа доаѓа господинот Пајо Ентропија (за неговото наста­ну­вање исто така кру­жат разни приказни; една од побизарните е онаа која вели дека Пајо прво е нацртан, а потоа, во специјални студија, „ожи­веан”??!); последниот (но не на крајот!) помо­шник на господинот Сенка се вика Дипигус, и за него се смета или дека е клониран (со помош на Франкенштајновиот таен рецепт како да се направи битие од кал, нокти и две капки плунка) или дека вре­мен­ски (Дипигус) потполно се загубил.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сиот премалев. Капка плунка немав во устата. Што да речам?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
ВТОРО - сите оние што ги знаеш тука запишани.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)