камен (имн.) - а (сврз.)

И пак се наведна. Стана камен а сѐ околу него беше камен. И каменот и полжавот и тревата. Сѐ. И земјата и небото.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- А ти, честит пашо со чалма на окото, дојде во Лесново по воденички камења а се вртиш околу тресиопашки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Надвор плискаше дожд и ги миеше камењата а нивната чистота сѐ појасно се покажуваше во бербатната вода, собрана во шеталиштето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Јас посегнав по зглавје од камен а каменот цврсто ме стопи во мигот...оградена со јад и болка...каменот го сомлев...го преплашив со мојот огромен страв...мајка му на Прличев можеше да ми позавиди...само да беше жива...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Сенките биле продолжени со коси сенки по земјата. Се испитувале и се препознале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)