зрак (имн.) - светлина (имн.)

„Зошто секогаш мора да биде Јас, Јас, Јас?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И гледајте, но не низ диоптријата на еден илузивен ум, погледнете подлабоко, поминете низ темниот тунел и во првиот зрак светлина пронајдете ја својата духовност, а фацијалниот израз е безначаен, минорен, обезбоен.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога кон мугри допираа првите зраци светлина, Климент Камилски конечно го наполни куферчето со нужната литература да се бори со петте опасни зборови, и потоа подлегна, малку да се одмори, бргу го совлада сонот и во него немирен, продолжуваше да ја дополнува смислата на избраните зборови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во темната просторија пробиваше по некое зраче светлина од пукнатините околу прозорците, меѓу нецелосно склопените завеси.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Навлегуваш во музиката и патуваш. Јаваш на секој зрак светлина.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ходникот е замрачен, и зракот светлина што се пробива од дневната соба постепено се губи, пред прагот да се распрсне во бледа магла.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Запознај ја вистинската природа божја Обој ја срцевината на твојата рожба Во колорит што ќе ти донесе спокој Во зрак светлина за вечен покој 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Како да не сме заслужиле ниту зракче светлина да остане од нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Да, само оној кој апсолутно верува дека и по смртта ќе постои може со таква надменост да им говори за смртта на оние на кои им го доделува непостоењето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Уште неразденето сака да се црпи светлина од бунарите на сеќавањето и да се варди да не се отпаси палецот на левата нога од каменот расцутен од болка утрата обично се зарипнати но влажните јазли на животот итро ползат до последните зраци светлина за ужина лепче и малку путер а заповедана е и по некоја насмевка да и‘ се најде на смртта кога ќе дојде багремите пред порта се заблудени од средниот век: градскиот воздух ослободувал мотика не влегува во леите на избавувањето во кои се впиени само бивши радости во највисоката школа на цинизмот: трудот ослободува и затоа нема дожд, за по дождот да дојде сонце.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
И Татко и Мајка, во некоја од прелистуваните страници, бараа зракче светлина во тие темни и неизвесни времиња на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)