Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тој беше внесен во селидбите и нивните последици, толку внатре во себе уплашен дали ќе се вкорени во новата почва, зашто не беше лесно да се откорне семејството, со генерации врзано за една земја, да се приспособи кон животот во друга земја.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Зашто не верувам дека некогаш ќе стасам до оној недогледлив хоризонт зад кој можеби има некој друг живот во кој би можел да влезам и да му се приклучам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Не чувстувам никаков живот во нив, немам никаква желба да ги разбудам а сепак ги држам и ги префаќам како да чекам да покажат некаков знак на живот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Треба баш комитата да го фатиме! - Гледајте да го фатите баш комитата!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Се разврза долг разговор за трговијата, за животот во турската царштина, за комитите и уште ли не зошто?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Дојдов овде за да го стегнам животот во една повест, а гледам дека тој е нешто што се живее или не се живее.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сега кога ги читам нејзините редови што таа ги пишувала доцна во ноќите во собата што ја делевме јас и сестра ми Татјана на истиот кревет на кој и ние две спиевме ми се враќаат сите спомени од моето детство во кое ниту во еден момент не почувствував страв, осаменост, грижа или тага како што мајка ми ја опишува кога била на истата таа возраст.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Не оти беше во неред или имаше потреба да се среди, туку очајнички се обидував да почувствувам малку душа, миг на живот во нејзините предмети, облеката, постелнината, албумите и книгите што ѝ беа особено верен придружник.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Евоцираа спомени за животот во Унгарија.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ако пишувам за тоа каков ми беше животот во домот ќе напишам не една тетратка, ами не знам ни јас колку...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Самата природа, небото со неговата озонска обвивка повеќе не може да го одбегнува човековите влијанија.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

И нашиот јавен живот во целост е компјутеризиран.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Веќе се навикнав на својот бесмртен живот во кој нема спокој и мир.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

А вдовицата и двата сина останаа да се мачат низ животот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Ребека, утрово ми кажаа, исто не спиела, има пролив. Беше тоа шумно маало полно со живот во кое, ви велам, секој сè знаеше.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во неговото чувствување на човечкиот свет постоеја неговите изискателни авторитети, постоеше тој и амбицијата што требаше да ги задоволи желбите на патријарсите на неговиот живот, што со време станаа и негови желби; и потоа доаѓаа другите, останатите...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој беше подучуван дека ќе се вивне во самите врвови на духовниот живот на заедницата, можеби и пошироко, неговата младешка волја беше насочена на животот во јешивата11, во поуките и верскиот живот и во амбициите, најнапред нивни, на татко му, на семејството, на вероучителите, потем и негови, да се совлада што повеќе и што подобро. Подобро од другите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сеприсутна граница: додека насекаде му се кезам на животот во очи(залуден, незалуден, без разлика), во моите соништа постојано ме гони смртта, мојата или на некој близок.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Неусетно се пренесуваш во 13-век пред цели 7 века и сакаш да почувствуваш како се одвивал животот во овие години.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Животот по 40 години Во близината на Атомиумот е сместен павилјонот „Животот во 2.000-та година“, режиран од Белгијанците.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тој негов татко имаше доста добар имот на село, но не можеше да сс помири со животот во забатаченото Поле, продаде, ја купи оваа куќа овде, едно нивче, за тутун, и отвори дуќан, брашнарница.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Денеска читав една книга, се опишува животот во Кина.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Гронинг: Јас го носам товарот на успехот и одговорноста за „Живот во пеколот”, додека за „Симпсонови”, јас го добивам сето признание и ништо од одговорноста. (се смее) Не, „Симпсонови” се резултат на групна работа и за „Симпсонови” можам да зборувам само со ентузијазам.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Затоа мојата работа е да го претворам стварниот, секојдневен живот во фантазија и со тоа да го направам поприфатлив.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Дури откако ги извршивме најгнасните насилства над себе, успеавме да се оспособиме за живот во релативен склад со цивилизацијата што очигледно стреми кон сопствената пропаст.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Името на стрипот беше „Живот во 120 Margina #22 [1995] | okno.mk пеколот” (Life in Hell), во најголем дел како реакција на животот во Л.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Дали се уште те интересира овојмедиј? !

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ѕидовите на студијата беа премногу високи за да ги прескокнам и едноставно не знаев како да се продадам себе си или што воопшто да продадам.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

И долго кружеше птицата, наслушуваше нешто, се занишуваше во воздухот како што некогаш се нишаа и гранките сосе гнездото а потоа ќе откликнеше и ќе полеташе во насока во која некогаш полетуваа и нејзините пилци.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Стегна заби, влезе колку можеше подлабоко да се влезе во земјата, се накостреши, се наду и - распука!

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Какво ли тоа завештание запишал животот во нејзината крв па сега птицата се сеќава на песната на нејзините деца и колве заумни трошки од светата трпеза на стеблото кое веќе го нема...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ништејќи се себеси и тоа му ја испеа најубавата химна на животот во кој штотуку влегуваше...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ајде, нека има и кај нас еден маж без мустаќи, само срцето нека е машко, та мустаќите ни помагаат, ни пречат, — се нашакува задоволен Толе и ја зачисли својата светијованка Митра во својата чета како Мише Ќосото и го продолжи комитскиот живот во нејзина близина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Направи забелешка Шаќир кога Толе почна често да се одделува од четниците само со Ќосото.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Најстарите траги на живот во Македонија датираат уште пред 40 милениуми односно од периодот на палеолитот.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Утопискиот напор ѝ припаѓа на суштината на урбаната метафора, а може да се сфати и како составен дел од разбирањето на мистеријата на градот, неговото подигање и планирање. (Во интересната и поттикнувачка книга за “градот меѓу емпиријата и утопијата” за ова пишува Неда Лазаревиќ.) Тегобното искуство на животот во големите градови спротивно на утопиите учи дека заради несразмерите на градот и човековите природни способности мегалополисот постојано е на прагот на катастрофа.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Фракталните компјутерски слики повторно вдахнаа живот во овие области овозможувајќи нови математички откритија.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Сложеноста на урбаната структура и овој несреќен полу-граѓанин создаваат сложени заплети, напнати ситуации, разновидни тешкотии што сосема ја изобличуваат вистината на животот во градот.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Чарлс ми рече дека познава некој Џерард Маланга, студент на Вагнер коле џот, и нѐ запозна на една книжевна вечер во New School.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Меѓутоа, уште од детството и во текот на адолесценцијата, сликањето, како и проблемите на сликарството воопшто, беа негово примарно интересирање.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но, откаде еден Англиски господин во друштво на фантазери “изгорени” од италијанското сонце или со француската традиција на восхитување пред злото?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Оваа „секундарна“ блискост никогаш не е толку добра како „примарната“ блискост која човек треба да ја почувствува во детството, но е подобра отколку ништо.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Таа му помага да функционира, и покрај неизбришливото чувство дека е скршен од животот во време кога штотуку почнал да живее.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бевме презафатени со пакувањето на Елвис и Лиз Тејлор за изложбата во Калифорнија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Џерард, клинец од Бруклин, подоцна играше значајна улога во нашиот живот во Фектори.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во психолошка смисла, Бојсовата уметност била некаков вид на компензационо изразување на неговите детски чувства на лична болка.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И кога пишува за гневот на јавноста по прикажувањето на хомо-класикот Себастиан, и кога ги опишува лудостите во лондонската дискотека “Sombrero” или њујоршкиот “Continental Baths”, лавовската борба за најмали можни средства (а сите негови филмови, заклучно со The Last of England, чинеа 750 000 фунти!), несогласувањата со таткото, кога го слика престојот во Русија, смртта на Енди Ворхол, настапот на Мајкл Кларк, авантурите на осамениот ноќен патник во земјата “Cockaigne”, значењето на Хакслиевата “Врата на перцепцијата” во поимањето и восприемањето на “отворените филмови”... над сите тие редови лебди ангел со гараво лице, суров и ранлив уметник што слика момчиња, овошје и други сочни плодови на животот во кој врвната радост секогаш била измешана со суровата слобода на крвопроливањето.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тие го плиснаа со топлиот здив на животот во домовите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но тоа ни за миг не го запре животот во домовите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Секој осветлен прозорец му говореше за животот во домовите за онаа убава врска меѓу блиски луѓе, кои таму заедно делеа добро и зло.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Многу беше тешко да се класира Татковиот живот во кое било судско или полициско досие.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

И така, колку и да бил осуден на порази и на жртвувања, во својот изоден живот во кругот на балканскиот егзил, Татко, сепак, успеваше, длабоко, длабоко во себе, да остане непоразен... XXXVIII Меѓу блиските Таткови пријатели со кои ги споделуваше своите балкански идеи беше и научникот Климент Камилски.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Велат, клет е животот во туѓина.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сакав да му се допаднат моите текстови, да ја оживеат неговата моќ за читање, како форма на живот, како будење на животот во Татко над кој, верно, на свој начин, бдееше Мајка, но и сето семејство.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Живеев, според маките и страдањата, два живота во еден.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Се обидуваше, како многупати порано, со помошта на знаењата добиени по историја, да ја замисли таа стара населба, луѓето, животот во неа, но овој пат тоа не му успеваше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Од село сум, но животот в град го стори своето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

До пладне имаше уште неколку задачи за вршење, кои не беа којзнае колку итни, но кои во секојдневниот живот во колибата мораа да се свршат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во секојдневните претпладневни звуци што го огласуваат животот во планината: црцорот на штурците и скакулците, брмчењето на пчелите и мувите, повременото шепотење на кориите низ кои мрзеливо се провлекуваше утринското свежо ветре, ѕвонежот на невидливите стада, - Бојан насети и брчење на автомобил.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во таа смисла, тој во своите Исповеди, покрај останатото, ги пишува и следниве редови: “Еве го мелемот за сите човечки страдања, еве ја тајната на среќниот живот во моментот на нејзиното откривање.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

(Но нели, и убиецот на Злосторникот е убиец?) А притоа, како да се Ослободам од помислата за петгодишниот брат Кој беше исто толку мал и беспомошен (Притоа и смешен) додека патуваше по морето На животот во гондола од џиновската обувка на татко ми?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Армониката на животот во непостојаниот мев го прибира трпението и го пушта да си оди.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Тоа ме доведе до заклучокот дека црните луѓе не се појавуваат за да се истакнат и за да се наметнат, туку нивната цел е да се слеат во она што се нарекува сивило или секојдневие така отворајќи му пат на нов, поинвентивен бран на црни луѓе кои по неодредено време пак се појавуваат како предуслов за скршнување на животот во уште полош правец.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Набрзо во 1834 година, кога се распадна военоспахискиот поредок во империјата, и по 1839-та кога со Џалханскиот Хатишериф беше гарантирана личната безбедност, имотот и вероисповедта, а со тоа создадени и можности за преселување на луѓето од едно место во друго, од селата во градовите и од помалите градови во поголемите, во Потковицата се случија некои промени кои, подоцна, имаа големо влијание врз севкупниот живот во неа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа лето, мачно и завриено, дотогаш мирниот ропски живот во Потковицата, сосема го разгрна своето опачно лице и злосторничко срце.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

При сето тоа, при поругите и клеветите изговорени на сметка на неблагодарниот слушател, а за потврда на вистинитоста на своето раскажување и за потврда на својата раскажувачка вештина, зема да набројува дати и личности уште од пред времето за кое раскажувал, кои на овој или оној начин удриле свој печат врз животот во Потковицата и врз животот на сета Македонија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А властите во сѐ им излегуваат во пресрет; настојувајќи преку нив да го вратат животот во Потковицата, покрај што им ја вратија нивната поранешна земја, која ја имаше присвоено Земјоделскиот комбинат од Прилеп, им придадоа и друга.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа што е необично со оваа гора е дека расте само по средината на внатрешните падини на Потковицата (сртовите се извишуваат голи; обрастени со високи ридски треви тие се, сѐ до назимо, сточни пасишта, а подножјата нивни, односно подножјата на гората, се ливадско земјиште) туку дека таа на целиот живот во Потковицата, и социјален и духовен, му имаше удредно свој печат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Зашто во тоа време, кога животот во Потковицата сосема се обесвети, уште само Самовилец остана неиспогането место, старите со него, со Самовилец, ги крепеа младите на умот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Воопшто, животот во Потковицата ја загуби рамнотежата, стана некако невесел, нечист, па ти се чинеше на патерица се влечка низ сокаците, дворовите и гумната.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Учествувале и во бугарското Априлско востание, во Руско-турската војна од 1887-та, кога и биле одликувани од бугарското кнежество за покажаното геројство, во македонското Кресненско востание 1878-та, кога по задушувањето на востанието, одново се вратиле во Бугарија за да ги изгубат животите во 1885 година во односната Српско-бугарска војна.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Распишаа местен самопридонес, собираат пари од преостанатите и од поранешните жители на Потковицата, со надеж дека можеби ќе им појде одрака да го вратат животот во неа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Патокази кон тебе ме доведоа, тоа не е пат до пеколот, Игра на животот во сложувалка наредена, зошто ова парче црна кал, сѐ уште како во твое време е навредена.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Последните мозочни удари му ја смалија моќта на говорот, а имаше уште толку многу да ни каже, да ни ги открие и најскриваните тајни од својот живот во егзил, особено од цариградското време, кое за нас остана мистерија!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Мисата ја водеше Дон Симон Јубани, кој беше минал 26 години од животот во затвор.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И, навистина Фаик Коница живееше друг живот во Бостон, каде што застана на чело на албанската дијаспора во Америка, го издаваше весникот „Дијели”, потоа во Вашингтон каде што долги години беше амбасадор на Албанија на чело со кралот Зогу.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кривата на нашиот бегалиски живот во својот лет ја допираше највисоката точка, за потоа да го означи својот неизбежен пад за што не можевме веднаш да бидеме свесни.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Мајка тврдеше дека Татко ѝ се доверувал дека цел живот во библиотеката, трагал по магичниот редослед на читањето кој ги покажувал среќните излези за семејството, одговорите на големите прашања на егзистенцијата, во кои било вклучено и прашањето на враќањето во родната земја.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ќе му речев дека одамна ги знам тие воденици и дека многу го сакав животот во нив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Инаку ќе почнев власта и вистински да ја мразам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За среќа нивното уништување не беше поврзано со доаѓањето на нашата власт.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Водениците ги прегази времето и „Бабамов, Грличката, Аврамико и комп.“ кога ја изградија Мелницата и луштилницана за ориз, и тоа среде полето, кај Пребачево.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тогаш нејзинот дух би се разведрил и бран на надеж и оптимизам би проструил низ неа, би била цврсто убедена дека веќе ништо лошо не се случува со неа, дека, што и да било лошо во неа, нејзинот тело и новиот живот во неа се погрижиле да го решат тој проблем.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Поточно романите Ова е мојата татковина, Мојот американски аџилак и Орелот и штркот, меѓу другото, претставуваат и автобиографско мемоарска трилогија што го опфаќа животот на авторот од раното детство во селото Кономлади, неговото иселување во Америка, печалбарскиот живот во оваа земја, па сè до неговото реализирање како новинар.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Обработувајќи ја темата за печалбарскиот тежок живот во Америка, тој едновремено врши споредба со животот и вредностите на човекот во Македонија.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Овие примери служат само како вовед во некои од можностите за поставување прашања кои го охрабруваат реавторизирањето на животите во согласност со преферираните приказни.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Заедно со една група луѓе учествував во деконструкцијата на одделните начини на живот и мислење, преку преиспитување на конститутивните ефекти на специфичните ситуации во нивните животи во областите на моќ кои имаат облик на социјални структури.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дали Еми ќе сака да продолжи да се подложува на тврдењата на anorexia nervosa за нејзиниот живот, да продолжи да се покорува на барањата кои таа ги поставува?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Еми била вовлечена во одредени практики на само-управување - “технологии на селф”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Од сите луѓе коишто ве познаваат, кој би бил во најдобра позиција да прикаже некои детали кои би ми биле од помош? • Како би можеле тие да увидат кои промени во животот вие најмногу ги посакувате? • До кои заклучоци тие би можеле да дојдат во врска со вашите намери за промена врз основа на ова? • Што би можело ова да каже за тоа кој животен стил вам најмногу ви одговара?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Или можеби повеќе ја привлекува идејата да им се спротивстави, и идејата да го преземе животот во свои раце?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Во терапијата, заедно со овие луѓе јас учествував во спротивставувањето на различните практики на моќ, вклучувајќи ги и оние кои се однесуваат на: (а) технологиите на селф - самопотчинувањето преку дисциплина на телото, душата, мислите, и однесувањата во согласност со утврдените начини на постоење (вклучувајќи ги различните делувања кои ги обликуваат телата според карактеристиките на полот); (б) технологиите на моќ - потчинување на другите преку техники како што се изолација и надзор, и преку постојано вреднување и споредување. 60 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Таа ги прифатила овие практики како форма на самоконтрола и како суштински во трансформирање на нејзиниот живот во некој прифатлив облик - кој би бил израз на нејзината самоактуализација.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Можеш да го правиш тоа на начини што во суштина и по стремеж ѝ припаѓаат на средната класа: да пееш со снимки од бродвејски мјузикли, да распоредуваш цвеќиња, да собираш предмети, да одиш по клубови или едноставно да си го разместиш мебелот баш така. (Оттаму и вицот: како знаеш дека лебарките ти се геј?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Како што бргу објаснува Бартлет, нагорната општествена подвижност и самата е метафора.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Попрво, нејзиниот ефект бил да се лоцира душевен живот во социјалното наместо во само личното.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Конкретниот есенцијалистички модел на машкиот геј-идентитет кој го промовира Фелоус, неговата визија за геј-мажите како природни старинари, архитекти реставратори, љубители на стари куќи и „чувари на културата“, не може да ги објасни оние мажи – а знаеме дека такви има, дури ги има и во значителен број – кои се страсни и посветени модернисти, кои инстинктивно мразат украси, мразат викторијанска ситничавост и детали од разни периоди, кои копнеат по чисти линии и по апстрактни форми, по простори на зен-чистота и по јапонска апстракција и кои ни мртви нема да ги најдат ниту на сто метри од некое милјенце.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Има голема разлика меѓу живот во геј-гетото на некое градиште жариште, како Сиднеј, и растење во гратче во Северен Мичиген додека да заминете на студии во Ен Арбор.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се враќаш дома, а мебелот ти е пререден).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Може да добие облик на копнеж за богатство и за општествена повластеност, но нејзин белег е стремежот да се оствари позадоволителен начин на живеење, живот во префинетост, во углед и во задоволство; не се стреми кон општествена надмоќ заради самата општествена надмоќ. ‌Ако машкиот геј-естетизам поттикнува идентификација со повисоките сталежи, тоа е затоа што машката геј-култура го претпочита задоволството повеќе од употребноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но таа нагорна општествена подвижност не е нужно буквална.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Можеш да дојдеш до живот во гламур преку секс во најмала рака така што ќе уживаш во непопречувани сексуални задоволства со незнаен број посакувани луѓе.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Некои од тие момци можеби се во стегите на реакциското формирање – жртви на интернализирана хомофобија или на родова паника, кои очајнички си ги потиснуваат и си ги одрекуваат длабоките, внатрешни копнежи по циц, по кадифе или по позлата – но тоа веројатно не важи за сите нив. ‌Моделот на Фелоус, исто така, не ги објаснува ниту естетски неврзаните геј-мажи на кои навистина не им е грижа за историјата, старите куќи, дизајнот или стилот, за чувањето на минатото и за живот во совршен ентериер и чиј вкус е срамотно подложен на чести, страшни испади.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Сите геј-мажи што ги познавам се ужасни мурдари, а и ти си таков“, му рекла мајка му на писателот и критичар Џон Вир по телефон кога му се јавила за да поразговараат за Настрано окце за стрејт-дечкото и за подвизите на Фантастичната петорка: „Има шанса да ги донесеш да ти го исчистат станот?“ 344

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Понатаму, третирајќи го тој образец, чија највидна одлика е „родовата атипичност“, како претставителен за „геј-мажите што се склони кон зачувувањето“ (25) и најпосле за геј-мажите воопшто, Фелоус на крајот на краиштата ни ја наметнува како вистина за нас која мораме да ја признаеме – инаку ќе нѐ обвинат дека сме во состојба на одрекување (токму поради таквите тактики на виткање рака противниците на есенцијалистичките модели на хомосексуалната различност честопати го нагласуваат имплицитно принудувачкото, дисциплинирачко или „законодавно“ дејствување на есенцијалистичките теории).343 ‌Покрај сите тие проблеми, кои се типични за секој обид општествените идентитети да се претстават во есенцијалистичка смисла, во овој аргумент има и уште една слабост од толкувачки или критички вид.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

(Мајка ѝ на Џоан Крафорд, инаку, навистина дома перела туѓи алишта некое време кога растела Џоан.) Многумина геј-мажи велат дека имале такви семејни романси кога биле момчиња: убедени биле дека се исклучителни суштества што не се во никакво сродство со билмеското, грубијанско, простачко друштво околу нив.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мислеле дека се родени надвор од својот природен елемент, дека имале некое тајно царевно потекло – дека биле кнезчиња што по некоја зла судбина, од таинствени причини, онакви новородени биле дадени да ги одгледува семејство на селанчишта и дека само го чекале денот кога ќе им се обелодени вистинскиот идентитет, кога ќе се развражи вражбата и кога конечно ќе се ослободат, ќе се ослободат од здодевните секојдневија на обичниот живот меѓу нормален народ и кога конечно ќе се вратат на местото во општеството со богатите и славните што по правдина им припаѓа, во друштвото на убавиот и најпрефинет свет.259 Копнежот по живот во естетска милост и во естетска хармонија, во сетилен раскош и задоволство, поривот да се издигнеш во светот и да се дружиш со повисоките сталежи, стремежот да стекнеш, собереш и да трошиш – да се опкружиш со убавини, реткости и скапоцености или, во случајот на Пол, со „згодни работи, со придушена светлина и со свежо цвеќе“ – сето тоа почнало да ја симболизира суштината на извесен вид машки геј-субјективитет, и тоа уште од времето на Оскар Вајлд.260 Во својата неисцрпна студија на Вајлд и на машката геј-култура, Нил Бартлет му посветува цело поглавје, насловено „Сопствености“, на односот на геј-мажите кон нивните ствари.261

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Веќе неколку децении се оддалечуваме од непроѕирноста на приватниот живот и се движиме кон транспарентноста на животот во системите, електронски и други.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Наскоро со леснотија ќе пловиме низ слаповите од организирани пулсации, праќајќи и примајќи сигнали, ќе ги внесеме нашите терминали, модеми и мени-ја сѐ подалеку и подалеку во нашата “приватна” сфера; ќе се заплеткаме себеси беспомошно во обединетиот живот во мрежа, и нема повеќе ни да се сеќаваме дека некогаш постоело нешто друго.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Расудувај здраво! Постојат многу млади, тие имаат сосема малку живот во себе.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

А ние растеме колку што имаме живот во себе.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Човекот е толку жив, колку што има живот во себе.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Човекот постојано се движи. Нештото, животот во него се движи.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тој одблесок ќе го обојува твојот живот во обземувачко шаренило- Ја заврши својата мисла старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тајната на животот во себе ја крие дождот - зборуваше старецот – ние мислиме дека е обичнасекојдневна појава, но дождот во себе ги носи формулите на животот на земјата и во водата.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Види го животот во си. Биди почитувач на животот. Тој тоа од тебе го бара.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тие беа повторно родени во животот во кој нема недоразбирања, во кој нема страст за откривање на неосознаените убавини.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Неподвижно од немоќта на Еразмо да оди по невидливиот пат на духовното, лежеше на едно место, приковано од Еразмовиот сомнеж во себе, без нималку верба; одвај дишеше, живуркаше полно со желба за живот во очите.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Човекот е жив – колку што има живот во себе Еразмо се уште го разјадуваше лакомоста.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Неколку месеци пред Солунските атентати Орце го осигурил својот живот во Осигурителното друштво “Њујорк“ на 10.000 франци.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Овој краток преглед за значењето на европскиот капитал во стопанскиот живот во Македонија има за цел да го олесни одговорот на прашањето: Зошто гемиџиите решиле да ги насочат своите бомби кон интересите на Европа?

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Гемиџискиот кружок се замешал и во општествениот живот во градот, Во 1899 година, по иницијатива на велешкиот егзархиски владика, требало да се изгради камбанарија кај црквата „Св.Пантелејмон“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Стопанскиот живот во Македонија бил потчинет на сите закономерности што владееле и во другите делови на Империјата.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Советот фактички ги раководел државните финансии и стопанскиот живот во Турција.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Комитетот, притоа, потсетува на улогата на емиграцијата во политичкиот живот во Бугарија, каде што станала орудие „во рацете на бугарските шарлатани... орудие преку кое тие се качуваат и слегуваат од власта“; на нејзините “шовинистички слуги“ спрема Бугарија, Србија, Грција и Романија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Милан Саздов бил од оние македонски младинци кој наполно свесен го ризикувал својот млад живот во корист на ослободителното дело.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Станував сè понеспокојна, понестрплива, свесна дека сосема ќе се измени целиот живот во нашата куќа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Исто така настана од Борхесовото согледување на сопствениот живот како живот во кој немало никаква драма вредна за бележење или коментирање, барем не за потребите на прозата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Многу години подоцна, во својот “Автобиографски есеј” од 1970-та, тој повтори дека & останува верен на планетата Тлон, т.е. на светот на книгите: “Да ме прашате да го именувам главниот настан во својот живот, би рекол дека тоа е библиотеката на мојот татко.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Веќе 1932-та тој напиша во предговорот за својата втора по важност есеистичка книга, Расправа, еден лапидарен став: “животот и смртта му недостасуваа на мојот живот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нивните медиумски јазици ги заштитуваат од тоа да бидат изложени, заразени или оплодени од други јазици.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нивните репродуктивни медиумски јазици ја величаат смртта okno.mk | Margina #32-33 [1996] 34 како чекор кон вечниот живот во добро-рекламираните, совршено раководени пензионерски заедници наречени Рај и слично.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Поради таа лишеност е оваа моја внимателна qубов кон вакви ситнурии”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Јас не барам утеха. Утеха бара оној кој уште има живот во себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И ако ги видиш прерано, или предоцна, како да си убил нешто во себе, нешто што дотогаш во тебе живеело, или нешто што допрва во тебе требало да се роди.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Појдов на доктор и тој по прегледот ми потврди: „Имате причина за радост – бремена сте!“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сите прозорци од собите во Гнездо гледаа кон паркот во средиштето на болницата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Култот на Јахве, според брат ми, меѓу Евреите го раширил мадијамскиот овчар кој имал исто име како и египетскиот водач - Мојсеј; но овој, вториот Мојсеј, под чие водство еврејскиот народ ја освоил земјата хананска, проповедал Бог кој бил потполна спротивност на Атон: Јахве бил обожуван од арабиското племе Мадијамци како „страшен, крволочен демон кој се појавува ноќе, додека избегнувал дневна светлина“; „суровиот, тесноград, локален Бог, насилен и крвожеден, им ветувал на своите поклоници земја ‘во која тече млеко и мед’, ги повикувал да ги истребат ‘со оштрицата на мечот’ нејзините тогашни жители”, сосема спротивно од проповедите на египетскиот Мојсеј кој на Евреите им дал “поинаква, продуховена претстава за Бог, идеја за едно единствено божество кое го опфаќа сиот свет, божество кое е исполнето со љубов подеднакво колку што е исполнето со моќ, и кое на луѓето како највисока цел им го поставувало животот во вистина и праведност”.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Будна го дочекав утрото, а потоа отидов да ја посетам Клара во Гнездо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Суштината на ваквите учења е во тоа дека животот во овој свет ѝ служи на некоја повисока цел, која не е лесно да се одгатне, но која несомнено значи усовршување на човечката природа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го прашав за животот во Гнездо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Ако ги видиш порано, или ако ги видиш подоцна од вистинското време, тоа е полошо отколку да не си ги видел; затоа што, и да не ги видиш, тие живеат свој живот во тебе, со помош на твоите замислувања, или пак допрва ќе ги мечтаеш, и ќе им дадеш живот во себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ми се лошеше и следните денови, а имав и уште една, многу посилна причина, да помислам дека носам нов живот во себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во мене веќе сѐ е мртво. И веќе ништо не може да го врати во мене животот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Животот во лудило - грешка или промашен влог на природата и на Бог.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Веројатно духовниот дел на човекот – душата, треба да биде предмет на тоа воздигнување и облагородување.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Иако “египетскиот Мојсеј никогаш не бил во Кадис ниту пак го слушнал името Јахве, а мадијамскиот Мојсеј никогаш не бил во Египет ниту пак знаел нешто за Атон”, тие останале запомнети како еден човек, затоа што “Мојсеевата религија ја познаваме во нејзиниот конечен облик, во каков што, да речеме осумстотини години по Ишодот, ја фиксирало еврејското свештенство”, а во тоа време двата Мојсеја веќе биле соединети во еден единствен лик, и Атон и Јахве во еден единствен Бог, во самиот себе различен онака како што се различни денот и ноќта, токму затоа што се два бога во еден.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Си ги ставив рацете на мојот стомак, како да гушкам живот во него, иако утробата ми беше празна.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ми раскажа дека браќата на Добрата Душичка, штом дознале за смртта на Макс, ја вратиле сестра си во Гнездо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Од ден на ден глувчето си трчаше, а окото ми се привикнуваше на него и на новиот живот во одаите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Им ги враќам шарките и белезите од животот во селото расштркани по стреите и гумната, закачени и виснати како избледени панделки и крпчиња по глоговите, по плотовите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Си ја бараше и онаа црна точка во која се таложеа составките на боите, кои водени од необјаснива сила и по таен пат, се разлеваа по платното, пресоздавајќи го светот во нов свет и животот во нов живот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ме зајаде јанѕата од возможноста да се пресели здивот и животот во новосоздадениот, а со тоа мртвиот да оживее, живиот да умре.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

После јас чув уште некои слухови за г.Станчеви од нивниот живот во Петроград, слични на пасажите за нив во споменатата книга.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Види, види како народниот пеач умешно ни го отсликал животот во песната“ ми вели чукајќи ме по рамото, ако не го гледам во врвот на очите.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Се разбира, за време прошетките разговарале меѓу себе и тоа најмногу за литературата, поточно за литературниот живот во тогашна Југославија.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Си трчав, а по предлог на подржувачот, застанував и влегував во културните институции, специјализирани за анимирање на музичко - сценскиот, литературниот и ликовниот живот во градовите (сакаше човекот да ми приреди и пријатни мигови во напорната работа).

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Кога се бранеше пред Агрипа, рече дека сите го знаат него и неговиот живот во Ерусалим – како и татко му, тој беше фарисеј и живееше според најстрогите прописи на својата вера.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Секој човек, длабоко во својата душа, жеднее да биде спасен, да биде откорнат од самата несовршеност на својата човечка природа, та душевно и духовно да се издигне над стегите на материјалниот живот во кои е окован токму од таа своја човечка природа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А таа верба е потребна за да се поттурне животот во нови релации кои секогаш ветуваат подобро УТРЕ од она ВЧЕРА!

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Те барав во мугрите на утрото во зракот на зајдисонцето во празните ходници на животот во цутот на црвениот јоргован...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Ниту со возрастот, ниту со полот овие млади луѓе не хармонираа со задачите на социјалното обезбедување, но затоа четворицата Јаковлевичи беа помладите браќа на Алхен, а Паша Емиљевич - внук од братучед на Александра Јаковлевна.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И самиот живот во кралството стана ужасно здодевен.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Младите луѓе, најстариот од кои беше 32-годишниот Паша Емиљевич, не го сметаа својот живот во старечкиот дом за нешто ненормално.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Но, на крајот, тоа ужасно им здодеа на сите.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

XVIII. Мислеше на својот Брат. Тоа сега му ја исполни сета негова темна внатрешност и зрачеше некаков живот во неа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ќе го имаш пак само доколку си останал без тоа негде блиску, за да можеш да се повратиш; но ако си одел без тоа толку долго, за веќе да си имал време да ја свртиш браздата на твојот живот во сосема друга насока по која што те повела таа твоја загубена рамнотежа, тогаш повеќе ни еднаш нема да бидеш во состојба да го побараш и да го најдеш.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ги чувствуваше сега тие два живота како две напоредни линии, кои ниеднаш не се приближиле ни за една сламка и кои беа секогаш осудени да остануваат најдалечни една од друга, колку што било возможно тоа, колку што го позволувал тоа животот во едно заедничко време и во едно село со доста честите совпаѓања на судбините.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Единствена промена, за која не знаеше однапред каква ќе биде, и единствен знак на живот во таа изумреност наоколу беа само оние неумоливи и во секоја идна ноќ сѐ поостри и побезбедно гладни и силни писоци на дивината.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Доста! - Животот во тебе те задолжува! - викна Глигор бесно.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Не, не можеш да го зафрлиш животот во каква и да е јама.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Животот во пустината! Ах, тоа е страшно, Ана! И Смарагда...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Кога мислат дека е нивниот ден, а всушност е само најнервозниот во животот во кој ќе се избакнат по 7 пати со истите луѓе - кога ќе дојдат, кога ќе речат „ДА“, па уште еднаш кога ќе речат „ДА“ во црквата, па кога ќе се фотографираат, па кога ќе им го предаваат пликот, а тие под прстите, од дебелината веќе знаат колку им се блиски или далечни, па кога ќе се разигра невестата и кога тие истите, од многу мерак дека ептен добро играла, ќе ја зашлапаат по трипати по образите и по шминката која дебело си ја платила... сѐ до бакнувањето заради тортата и бонбончињата!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Меѓутоа има едно свето име за секој Македонец кога станува збор за фудбалскиот живот во бивша Југославија.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

- Не врзувај го животот во опасачи, во ремени, во ортоми, ми вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа ноќ била последна страница на историјата во Лесново, секако за дружината но не и за пештерците и за нивните жени.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Големиот препород на денот ги вратил луѓето во благост на обичен живот во кој сепак можела да се споменува Јоакимовата Повест ради страшнаго и втораго пришествија Христова.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Што, на? Фиданка Кукникова има дваесет и седум години и ќе ги надживее и помладите во селото, Е, на! Но тебе, престаренику, на! Разбираш?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Подоцна, многу подоцна, се чуло во Кукулино од некои кираџии дека се вратил оддалеку маж ѝ на Фиданка Кукникова и исекол поголема гранка од дуњата во дворот, ја исчистил од кора и ѝ ја измерил тежината со десната рака, бил висок, со светла коса и имал во торбите и дисагите што ги донел на маска секакво богатство; веднаш, со првата ноќ на неговиот втор живот во Лесново, ги спобркал сенките што се грчеле со машки воздишки околу неговата куќа сѐ додека не натерал тројца никаквеци да се напикаат во манастирот па тој таму без збор ја дигал и ја спуштал ластегарката поттикнуван од цел куп жени што дошле да ги собираат своите парталковци и да ги лекуваат дома од модрици и навреденост со толчен печен кромид во зејтин, потоа, по три или четири месеци, кога можело да се види дека прочуената убавица затруднела, попот знаел дека ќе остане без нова кошула, без нови чорапи и без куќа иако Доце Срменков му рекол дека ќе му купи нови опинци и, повторно облекувајќи ја везената кошула, отишол во некое штипско село по осамена вдовица со момченце од три години и со покуќнина што можела да се натовари на два магарешки коша, така било, селото се наполнило со доенчиња до првата протока на ракиските казани во сувите дни кога младите татковци се насмевнувале со модри усни кон Фиданкиниот маж од чија ластегарка сѐ уште накуцувал ситноглавиот Гавруш Пребонд но тој и порано со есенските 'рѓи чекорел под тешката облека со една здрвена нога од настинка и веќе се пеело, законите на Лесново или биле измислени заради дојденците или се заборавиле, и се кршел каменот по пештерите, впрочем и можело - на небото потрепетувале многу повеќе ѕвезди отколку што ги паметеле луѓето во тоа кратовско село.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ги зел чеканите и отишол во една од многуте пештери на ридот да обработува воденички камења, поточно - пошол последен, неговите веќе ги клукале карпите со железни клунови и пиеле со стврднатите дробови прав на осакатени карпи што многу подоцна, под притисок на вода, ќе станат бучлив живот во воденица, но некој будник од дружината го прераскажал разговорот помеѓу Доце Срменков и Фиданка Кукникова - патот кон пештерите проаѓал крај нејзината куќа со еден прозорец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И покрај исправените трупови со раширени раце и со остри жолти коси и бради (сеедно, и самиот поп можел да биде меѓу првите луѓе на својата Библија), по посеаните ниви се собирале бушави врапци и без сопир џивџикале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И го клукаат со долгите клунови додека има живот во него.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Дозволи животот во неа да живее.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Додека седеа, уште долго Јана даваше исцрпни податоци за историјатот и животот во ова банатско село.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Никако не успеваше да се прилагоди на животот во велеград каков што беше Белград.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Па, радост во душата ми се разлеа, капка по капка живот во тебе се влева.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

На крајот на краиштата, и самите доктори ѝ велеа дека нејзиното однесување е нормално за сите што се нови во санаториумот, а потоа, порано или подоцна, сите се адаптираат на животот во заедницата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

(Доколку оваа приказна се случува во Белград, тогаш тоа е на улицата Крал Петар број 6, во градината на крчмата Знак прашалник.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Сакаш ли да ме спасиш?“, јачејќи шепоти младичот, целиот заслепен од животот во неговата рана.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сè додека имам капки живот во себе, тие ќе се слеваат до врвовите на боските за да го хранат детето што го родив, а оној ден кога веќе нема да имам млеко, тоа ќе ја испие мојата душа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но, веќе од третата недела, малку по малку почна да се придржува кон животните активности во болницата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Најтешка ѝ беше осаменоста во текот на ноќта.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И тие доаѓаат, членовите на семејството и селските старешини, и ме соблекуваат; училиштен собир, што го предводи учител, стои пред куќата и пее некоја мелодија со прост текст.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сториле така како што им рекла, ѝ направиле напречен пресек во висина на очите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

По два месеца, Марија сè уште се немаше навикнато на животот во санаториумот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Марија ѝ изгледала многу смирена последниот пат кога ја видела, малку здебелена и задоволна со својот мирен живот во некогашниот манастир.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Напротив, тоа значи збогатување на зрелиот сексуален живот во споредба со анималната сексуалност.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Размената на книжевните форми и идеи треба да стави точка на оној тип на живот во кој самодоволноста беше апсолут и во кој сѐ доаѓаше од внатрешноста.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Но во тој случај Маргарита, ако било што можев да предвидам, тоа е дека во еден момент расеано ќе се сврти кон прозорецот и дека тогаш, во тој случај, Маргарита ќе го види мојот одблесок, вкрстување на погледите на ликовите од тоа стакло врз кое темнината на тунелот става одлики на придушено огледало, го става својот виолетов плиш што се движи давајќи им на лицата живот во некои други рамништа, одземајќи им ја онаа ужасна маска на креда што им ја навлекува комуналното осветлување на возилата а особено, е да, тоа не можеше да го порекнеш, Маргарита, кое ве приморува вистински да го погледнете она друго лице на стаклото бидејќи во магновението на двојниот поглед нема цензура, мојот одблесок на стаклото не е исто нешто со оној човек кој седи наспроти Ана и во кого Ана не смее отворено да гледа во вагонот на метрото, 59 а освен тоа онаа што токму го гледа мојот одблесок веќе не е Ана туку Маргарита во моментот кога Ана брзо го тргна погледот од човекот кој седи наспроти неа бидејќи не е згодно да го гледа, но кога се сврте кон прозорското стакло, таа го здогледа мојот одблесок како демне на тој момент, за благо да се насмевнам, без дрскост а и без надеж кога погледот на Маргарита како птица ќе падне во неговиот поглед.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Но подоцна сосема се совпаднаа со целокупниот живот во домот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Но жедта за слободен живот во него била поголема од сите други желби, слободата уште од најраните години била втисната во неговото срце.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Насекаде наоколу беше Големата вода, се колнам, тоа беше единственото што ни остана од животот во домот. Што можевме поголемо, поубаво нешто да имаме?

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Од тој ден животот во домот сосема ми се промени, ме напушти толку заканувачкиот страв што беше вселен во секое катче во домот, повторно можев да мислам на Сентерлевиот рид, на оној рид од каде што се раѓа сонцето.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

На вратата од другата соба пајакот ја крпи својата мрежа што синоќа Богдан му ја скина кога ја отвори и ѕирна во собата и од каде што го удри мемла на влага во носот; од прокиснување на покривот на подот изникнале стракчиња трева што повремено се сушеле и обновувале мачејќи се да зафатат живот во мрачната соба каде што им залутале семињата носени од дождот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Слегуваа и во дворот да го гледаат дрвцето одблизу и да му се радуваат што внесе живот во овој пуст бетонски двор, сличен на затворски круг, плашејќи се дали ќе успее да издржи, да одрасне.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И тоа внесува живот во собата, во гробната тишина.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ги споредува двете слики и гледа како времето и животот во интервалот од триесетина години што ги делат сликите, го сториле своето: косата обелена, веѓите обелени, мустаќите обелени; целиот обелен како да е фотографиран во негатив; само очите црни.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Зачадената ноќ со многу ветви и избледени ѕвезди му одговори со некој свој недоизјаснет шум - да, Оче Симеоне, и ти си мртов на необјаснив начин; се движиш далеку од животот во мртви простори и проколнат си род на кукавица што те оставила во туѓо гнездо. Мртов!

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Под рацете на студентот минуваа едно лице по друго, чувствуваше како под прстите слатко му се тркала живот во примирени бранчиња, како дише кон него од со сон смирената уста.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Зарем стапот на дедо ми, нацијата, да ме спречува во градењето на сопствениот живот во сета негова ширина и слоевитост. 46 okno.mk

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

И како што молекуларните маси растат до една критичка вредност над која се преминува кон живот, како што од светот на минералите се издвојува вегететативниот свет, а растителниот живот во макрокосмосот, коренски врзан за космичкиот циклус, преминува во постепено раскоренување, во животно што лута, во самата внатрешна авантура на човечкиот микрокосмос, така и нашите историски мисла и пракса денес мораат да најдат посложен мерен инструмент од месарската вага на простите биологизми или макрокосмичките фиксации за избрани народи кои извираат директно од „нескротениот ѕвер” на биологизмот.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Третиот предуслов за третирањето на ликовниот живот во Македонија како сцена е постоењето на меѓународни „ѕвезди”, уметници кои би биле исто толку познати надвор од нашите граници колку и во својата локална средина, кои би биле поканувани од организаторите на големите светски изложби на сметка на организаторот (а не на државата) и за кои би пишувале странските списанија (не по нарачка).

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

И покрај амбивалентниот тон во кој е пишуван овој текст може да се насети главниот парадокс: дека ликовниот живот во Македонија е разновиден и богат со нови појави, но дека тој сé уште не е структуриран на ниво на ликовна сцена во вистинското значење на зборот.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Вистината и сета онаа долгорочна разложност што треба да ги преиспита нејзините претпоставки, а што впрочем е востановување на една цивилизирана состојба на народен живот во демократија - се отфрлени поради предрасудите на заедницата којашто не сака да живее цивилизирано, туку судбински како притаен страв за себе и опасност за другите.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Бидејќи нашиот живот постепено, како екстерно така и интерно, ќе стане „живот во множина” - значи живот внатре во различни општествени и културолошки контексти, како и живот којшто низ себе пропушта и во себе поврзува голем број замисли - дизајнот мора да ги има предвид не само расположливите стандарди (локални, национални, општествени) туку ќе мора да создава и мешовити (мултивалентни) творби.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Како да беше Арафат во договор со Бога кој дотогаш му го штитеше животот во ситуации кога секој друг би загинал, а на крајот ќе ја заштити и Палестина.