живот (имн.) - му (зам.)

Тие нештата што може да ги користат ги гледаат во нивната нормална состојба.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Другиот вид е корисник кој се чувствува одлич­но кога е на Е и обичниот живот му се чини здодевен во споредба со тоа, не учи од тоа и постојано сака да го повторува доживувањето земајќи сѐ повеќе и повеќе.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Траверза- препречница, која како попречен бедем се спротиставуваше на секој отпор, при тоа препречена во ходникот на животот му се спротиставуваше, истовремено потпирајќи го како негов главен р`бет, столб на кој животот се држеше.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во градот кој го сочинуваше мнозинското грчко население, покрај припадниците на други народи, постоеше и сосем одвоено еврејско гето, опколено со цврсти ѕидови, додуша наследени од минатото и уште во тоа време почувствувани за непотребни.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Проектот на кој Константин З. се ангажира, сега личи на локомотива во полно движење којашто и тој ја ложи, и кое движење, како впрочем кога е човек на какво било авантуристичко патување, му го одржува психолошкиот тонус цврст, а возбудите на кои патем наидува, воедначениот, монотон живот му го прават значително повозбудлив. 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„ Доцнел и порано”, рече другиот, „но никогаш како сега”.  Карер го разбира тој прикриен говор во кој се чувствува стравот поради кој поразните состојби во животот му се припишуваат, општо на времето, а не на воените или на политичките околности и затоа час поскоро се враќа, како впрочем и тие, на претходниот дијалог.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На барикадите, всушност, е роден модерниот човек и од барикадите се прокламирани сите оние вредности коишто и денес на неговиот живот му даваат смисла и достоинство.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Откако ќе погледне во болен човек таа никогаш веќе нема да го симне погледот од оној кој брзо ќе заздраве и никогаш веќе нема да погледне во очите на оној на кого му нема спас.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Време е, само, да се прашам зошто на својот живот му подарив само нешто свое - а на смртта сѐ...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Таму некаде ќе си легнеме сами, зашто ние на животот му подаривме само нешто свое, а на смртта - сѐ... ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ах, таа волшебна птица на радоста која на животот му се свети - живеејќи го!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Од денес натаму, о, Кавафис, престануваат да значат што и да е лажните сознанија за некаква си света должност кон татковината а без себеси, зашто вистина е дека на животот му подаривме само нешто свое а на смртта - сѐ! ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
А и на стариот учител по литература и живот му секнаа и солзите и сеќавањата на Шекпир и Набоков, кога го разоруваа Алепо, на очиглед на целиот свет веќе зацапан во дваесет и првиот век МЛЕКАРКАТА Од далеку се гледа што мислиш.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Како Санде Цветковски од оближното село Конопица кому животот му ја однесе и жената и работата.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Под стреата на старото училиште во Алепо ластовиците веќе не прават седала, а и не гракаат, ни свечено ни тажно.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Македонецот претежно живееше на кредит, но и животот му беше девалвиран.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ова чувство на премин - да се биде помеѓу состојби и оттука во самиот процес - посебно е очигледно за Бојсовото исклучително чувство за површина или текстура, различните „допири“ што ги поседува материјалот -мек или тврд, флуидно мазен или рапаво груб.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За него, текстурата веројатно укажувала на состојбата на топлина која е латентна во материјалот и која чека да биде ослободена со вајарскиот процес, па според тоа на животот му се нуди на располагање.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бојс сакал да ги обвитка со постојана топлина, да ги лулка како бебиња, како што и самиот се обидувал со топлина да се заштити од внатрешната и надворе­шната болка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но како и на сѐ друго што било, постоело и нестанало во Потковицата, и нему, и на тефтерот Акиноски, времето, луѓето и животот му одредиле судбини и облици на легенда, секој од мештаните кога раскажува за Потковицата, дури и кога не ја споменува неа, тевтерот Акиноски го има во вид и него го приложува како поткрепа, па ако го препрашаш: А, бездруго тоа навистина се случило?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во тевтерот Акиноски така било запишано, ти одговара и брзо додава: Јас лично него не сум го видел но за многу други работи, кои биле таму запишани, сам можам да посведочам.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Животот му продолжи во парадокси: спасувајќи се од италијанскиот фашизам на Татко му преостануваше единствената можност за спас, ноќе да ја мине границата преку Езерото, или да биде интерниран во италијанскиот логор Порто Романо.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не можеше да претпостави дали во него има уште живот или животот му беше веќе потрошен.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Смртта е грдата утеха – од неа човекот очекува да му го даде она што животот му го ускратил.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ти се плашиш од смртта повеќе и од оние кои во идејата за бесмртноста бараат утеха,“ му реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Поведи ме, Господе, кон престолот свој, оти на мојот живот му се гледа крајот и времето да ти се придружам дојде.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во мислите, оваа ноќ, сеќавањата на миговите од неговиот живот му беа зачувани како живи, како вакуумирани во некој вонвременски простор или длабоко смрзнати од студенилото на зимата, а годините што ги минал во тој живот беа исчезнале без траг.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега знаеше дека чувството што го имаше тогаш беше празнотија – некако преку ноќ животот му се испразни од смисла.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Времето за танцување помина, времето за љубовење помина и тој разбра дека веќе нема време за ништо, дека животот му се изменил, не по негова волја, туку по волјата на колективната судбина.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пресуди им праведно на душите што ти ги носам, спаси ги од изгубеноста во вечниот мрак и дај им прошка и утеха. Амин“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
На животот му пречи само смртта.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Со брз, последен замав во животот му го зграпчил левото уво на светиот злосторник и му го скинал - една крв се, нека џбурка таа од две глави.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред да пробие од пукнатата черупка со крвца и бела глекавост, пред едното око да се покрие со сив и лилав мраз, подивениот се извиткал со крик.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Човекот живее во таа куќа”. превод: Жаклина Гештаковска Извор: Therapeutic Converzations, ed. by Stephen Gilligan & Reese Price, w.w. Norton & Company, NewYork, 1993. 48 Кристоф ДеЖур Врски меѓу сонот и оргазмот: еротско тело и психичка сексуалност 49 Врз основа на проучувањата на сонот, неговите патолошки облици и неговото отсуство кај психотичните пациенти или карактеропати, на ониричкиот живот му се доделува најважно место во динамичките, топичките и економските процеси.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ги гледа сликите и забележува дека некои периоди од животот му се празни, не се сеќава што се случувало во нив, а на некои периоди се сеќава во детали, во ситници.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Беше повеќе игра на посакуваните симболи отколку на текот на реалноста која не беше толку идилична колку што се посакуваше...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во мојот живот, како да ја наследив татковата и семејна судбина на егзилските парадокси, кои секогаш на животот му даваа сосема подруга смисла и го поставуваат во некакво неразбирливо и апсурдно наттрчување со неумоливата историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Колку ли пати во животот му се препуштав на најризичниот пат кој сигурно излегуваше од стратегијата и орбитата на татковиот балкански егзил: како да се заобиколи затворот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Живот му е магарето... Со него носи дрва и се прехранува...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ова е клетва до непријателот тој што најмногу го сакам зошто ако не постоеше немаше ништо да создадам Ова е клетва до непријателот за долг и безгрижен живот му посакувам и да ме надживее да го види опусот сиот
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Токму, кој бе вам заштита, Скина - велит птица - Клета сидба, без да пита, На живот му жица.
„Пeсни“ од Рајко Жинзифов (1863)
Сиот преостанат живот му го посвети на толкувањето на старите сиџили откривајќи ги нишките на прекинатите континуитети на бројни семејства на Балканот, со помешани корења, вери, судбини, семејства.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа што од љубопитство се мешаше во туѓ живот му се виде непристојно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А покрај тоа побрза да го изрече и впечатокот дека животот му помага сликовито да ги прикажува своите замисли.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ми велеше како сум му единствена надеж, дека животот му нема смисла без мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)