ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Молчев, како да му оддавам почит на човекот чиј живот, според малкуте и нејасни сведенија, бил посветен на Маказар, живот кој мене ме предизвикуваше.

Бугарските полицајци се растрчуваат. Викаат по некого. Жена му го погледнува.

Наспроти калифорнискиот Дизниленд на овосветовната радост, ова е дом на знаците, сенките и сеќавањата на еден непостоен, бивш живот кој стега во грлото и пече на работ од очите.  Самуел Ароести гледа преку оградата на Монополот.

4. Против преценувањето на нагонскиот живот кој ја разорува душата За благородништвото на човечката душа Школата на Freud, списанието Imago

Но нив не ги крши смртта, туку претераноста на животот кој го виделе, искусиле, промислиле.

На едно око спијам со другото се мачам да го здогледам тој збор, испоснички сув, во кој е овоплотен животот кој се пресоздал во корени и историска скрб...

Жив остаток од епохата на создавањето зборот продолжува да создава живи светови наспроти пустините во душите ни.

Химна на животот Семето на својот врат си го носи клучот на животот кој ќе го проживее откако претходно ќе никне од себеси за големите искушенија низ кои допрва ќе минува - тоа никого и ништо не прашува.

По некој век и Исус го довикал Мухамеда соопштувајќи му го истото.

Стравот е постар од песната, но во тоа е и големата предност на животот кој го бранам: сѐ што имав му го завештав нему, сѐ што можев направив за него и сосем природно е јас да го бранам него а не неговата сенка.

Додека работевте кај Форд, дали имавте впечаток дека начинот на живот кој таму им беше наметнат на работниците може да ги засили менталните пореметувања? О, никако. Не.

Тие стануваа метафора на неговиот живот која ми остануваше во наследство.

Интригиран со можноста на „животот кој ја имитира уметноста“, режисерот интелектуалната храброст ја дополнил со ироничната оптика во однос на физичкото исчезнување.

Еве, поради сево ова, јас ќе се обидам само да си ги возобновам оние мигови од мојот живот кој подоцна се преобразиле и се преобразуваат, едноставно се одгласиле и се одгласуваат од систем на зборови и мисли.

Големиот парадокс во татковиот живот кој подоцна го следеше и неговото семејство, беше во тоа што секогаш кога помислуваше дека се здобил со нова дефинитивна татковина, неа како во правило ја губеше, обземен од митот на враќањето.

Ова не е за да се минимизира индо-муслиманската ситуација, туку за да се каже дека индиското дисјунктивно колонијално и постколонијално искуство создаде нови форми на живот кои се функционални, без санирање на културните разлики.

Како и сексот, националноста е многу голем, примитивен, сеопфатен факт на животот кој не дозволува никакво друго гледиште вон сопствените рамки.

Ова може да ја одразува интернализацијата на геј-синот на мајчината хетеронормативна моралност и на нејзиното љубовно суспендирање на таа моралност во негова корист, нејзиниот двоен став на отфрлање и прифаќање.

Машките геј-културни практики подобро и посистематски се разбираат кога ќе се вратат во своите првобитни, конкретни, прагматични дискурзивни и општествени ситуации отколку кога се апстрахираат од нив и се анализираат во смисла на естетска теорија, како што претпочиташе да прави Сузан Зонтаг, колку и да е тоа сјајно.

Но, може да го изразува и неговиот несигурен и амбивалентен однос кон семејната форма и кон самата хетеронормативна култура: неговиот истовремен презир кон хетеросексуалното семејство, кон неговите вредности, кон неговиот симболизам и неговата емоционална клаустрофобија, од една страна, и, од друга страна, неговата натамошна опфатеност во угледниот и достоинствен облик на живот кој семејството го претставува и во стегите на љубовта кои тоа ги воспоставува.

Коментирајќи го „темелниот јаз помеѓу гламурот и хуморот“ и во дрег-изведбата и во машката геј-супкултура во целина, Њутн изнесе низа етнографски согледби за машкиот геј-општествен живот кои и понатаму имаат далекосежно значење. ‌На секоја хомосексуална забава ќе има двајца конкуренти, честопати, сепак, комплементарни, околу кои ќе се вртат интересот и активноста: „најубавиот“, сексуално најпожелниот маж таму, и „најкампестата“, најдраматичната, вербално најзабавната кралица.

Сигурно, таа поделена приврзаност може да го оживее или да го подгрее споменот од детството за мајката замислена и како невидено попустлива и како неприкосновено строга, трогната од близината со сина си, а пак морално или естетски згрозена од неговата настраност.

Животот е проба на духовната претстава -Човекот, создавајќи слика, претстава за светот, во животот која е проба на претставата за која не се знае дали и кога ќе се игра, цел живот се обидува да го пронајде најдоброто.

Таа градба зад Меланхолијата е всушност нејзиниот живот, животот кој, како и да се живее, како и да се гради, ќе остане недограден, како попусто проживеан.

„Зошто би морало постоењето да биде бесмисла?

Секое добро на крајот се наградува, секое зло се казнува; ако не уште во овој живот, тогаш во животот кој почнува по смртта.

Едно дете се одвои од останатите, дојде до самата ограда, се наведна, скина глуварче и ѝ го подаде на Сара низ решетките.

На почетокот од мојот живот беа љубовта и болката, и сѐ до крајот одеа заедно, како еден мелем и една рана, а понекогаш, и тој мелем се претвораше во отров кој уште повеќе ја подлутуваше раната.

„Веќе ти имам кажано: не сакам да создадам живот кој уште со раѓањето ќе падне во бесмислата на постоењето.“

На тој начин сите ужаси, страдања и тешкотии во животот се одредени да бидат избришани; животот по смртта, со кој се продолжува нашиот овоземен живот, ни носи на сите нас совршенство кое овде го пропуштивме.“

Преживуваше така што омразата кон своето постоење, кон оние нешта од животот кои ѝ беа поужасни и од непостоењето, ја делеше на две.

Дали вагата е покрај Меланхолијата само затоа што е потребно премерувањето на тежината кога се гради, или е таа и симбол на постојаното вагање, постојаното премерување, постојаното колебање?

Над секој од нас бдее добронамерната, само наизглед строга Промисла, која не допушта да станеме играчка на пресилните и немилосрдни природни сили; ни самата смрт не е уништување, не е враќање во неорганска безживотност, туку почеток на нов живот кој е на патот на развојот кон нешто повисоко.

Велат дека од овој свет потешко заминуваат оние кои на него оставаат потомци – смртта им го раздвојува животот кој го добиле и животот кој го дале.

„Да се носи со месеци нов живот под срцето, а потоа да се донесе тој нов живот на овој свет, да се гледа како тој живот доаѓа, ужаснат, ужаснат од излегувањето од утробата и судирот со она што не може да му биде ни непознато, бидејќи за непознато уште не знае, а познатото само го чувствува, да гледам и чувствувам колку сум му потребна на тој нов живот, колку му е потребна храната која истекува од моите гради, да набљудувам како искуството се таложи во неговите очи, и да ги видам првата надеж и првото разочарување на тој нов живот, да гледам како тој живот се осамостојува, како веќе не сум му неопходна, да видам како тој живот кој произлегол од мојот живот ме напушта и самиот тргнува кон создавање на нов живот, ете тоа за мене е родителството.”

Одвај ако има нешто повозбудливо во нашата народна традиција од тоа кротко, покорно прифаќање на судбината, од простувањето со животот кој помина во чекање, меѓу две трепнувања на трепките: „Се прибра малку Невена, си ја потсобра душата, ја отвори каселата, ја облече невестинската руба, си ги облече невестинските чевличиња, си го стави невестинското венче, си го подзаслони тажното лице со велот, си ги затвори очите, ја свитка прозрачната става, прилегна до ковчегот со даровите и веќе не се крена.“

Беше бледо, уморно, без онаа искра на животот која ја красеше некогаш.

Така го минував времето, ден за ден, речиси две недели – во канцеларијата на тој неинтелигентен човек, кој самиот себеси се сфаќаше сериозно, и, згора на сè, се сметаше за уметник зашто понекогаш – додека бев таму, тоа се случи само еднаш – го гледаа како стои крај масата за цртање, работи со моливи и хартии и црта некој расклапан предмет, полица за цвеќе или нов вид домашен шанк, некаква мака за новите генерации потрошувачи.

Секоја вечер кога уморен ќе се вратев дома, бев лут затоа што ми беше минал уште еден ден од мојот живот кој ми донесе само замор, бес и точно онолку пари колку што требаше за да работам и понатаму, ако таквата работа воопшто и може да се нарече работа: по азбучен ред да сортирам сметки, да ги дупчам и да ги прицврстувам во нова фасцикла, каде што трпеливо ќе ја поднесуваат судбината никогаш да не бидат платени; или да пишувам рекламни писма што безуспешно патуваат низ земјата и претставуваат само непотребно бреме за поштарите; понекогаш да пишувам сметки што некој можеби и ќе ги плати, дури и во готово.

По сѐ изгледа дека приказните за „крајот на идеологијата“ се нешто во што Саркањац не верува.

Поаѓајќи од една Блохова определба дека „Суштественото во човекот ... е во надежта дека ќе успее“ тој го извлекува заклучокот: „Ако човекот е таков, тогаш тој е и суштество на идеологијата“, и „Идеологијата како еден корпус на идеи врзан со еден (најчесто нов) свет, со ново општествено битие (Sosein), како трансцендирање на постоечкото (Dasein) сè уште ќе биде составен дел на човечкиот живот кој ќе се обидува да ја формулира надежта, да ги определи новите граници, да го организира пречекорувањето... “.

Терапевтот ја запрашал Лена, „Кои се значајните настани од вашиот живот кои се поврзани со „Тој всушност не ме познава?“

Од животот кој помина и никогаш повеќе нема да се врати.

Тоа е веќе едно ново време, време кога и конференциите и Месната и Тацко Настејчин и малите селски агитатори наеднаш како да потемнеле, заостанале зад животот кој навлегол во нови колотечини, кога виталниот сој на жителите на Пасквел започнува масовно да ја напушта долината, не обѕрнувајќи се на минатото и итајќи кон својата иднина.

Да сонува за живот кој не се случил и ден кој сѐ уште не стигнал...

Томето се уште лежеше, гледајки низ прозорецот замислено, бесцелно, мислејки само на бесмисленоста на животот кој доаѓа, без нејзиниот Петар.

Тоа е мој живот кој јас треба да го живеам и нема сила што ќе ме натера да постапам поинаку. Јас со грчкио конзул не се мажам.“

Крај на животот кој всушност чекаше допрва да започне.

Франција која умееше за човештвото да го организира декорот на разрешената историја, беше подготвена, меѓу животот кој згаснуваше и смртта што набргу настапи, на славниот Палестинец да му ги укаже сите посмртни почести!

Со години не се произнесував во јавноста за мојата мисија.

Без Бургиба Картагина умираше повторно пред рамнодушната на нејзините жители.

Има суштини во животот кои во екстазата на нивното случување се впиваат во душите и пред нив зборовите се немоќни, можеби понекогаш и еден вид сквернавење...

Таткото на нацијата долго време живееше во својата палата во лажен сојуз со вечноста, меѓу животот кој беше подреден на неговото продолжување во смртта, далеку од верноста кон некаква трансцендентна илузија, туку повеќе свртена кон последните трошки од животот, како да ја доврши својата фараонска пирамида, искачен на нејзиниот врв.

Жолтите одрази на сончевите зраци од последното лисје пред да падне на земјата ги придружуваат тажните Палестинци кон својот Јасер Арафат, човекот веќе претворен во симбол, одземен од животот...

Како да не бил никогаш во Цариград Знаев дека речиси во текот на целиот живот ми остануваше потрагата на татковата тишина како облик на живеење, на откривање моменти од неговиот живот кои засекогаш останаа отворени дилеми.

Климент Камилски, во домот на Сотир и Луција, им кажуваше за еден од најзначајните кругови на својот живот кој почнуваше од Париз, па преку Шпанија, Балканот, повторно завршуваше во Париз, во нивниот гостопримлив дом.

Потоа Тихомир, свртен кон госпоѓа Мариела, проговори: “Ве молам уважена госпоѓо Мариела, изнесете барем еден пример од животот кој ќе не убеди во вистината на ова што го зборувате. Бидете љубезни, госпоѓа Мариела.”

Мнозинството на населението од сите возрасти и општествени слоеви го прифатија Стојан како власт, а рамнодушноста како начин на живот кој нема посериозна алтернатива.

Загрижени, ни помагаат во сè, слично на животот кој има навика да се повторува.

И еве, младата Ервехе, со својата вујна, Италијан­ката Клементина, како да беше дел од таа голема војска на животот која ја започнуваше својата балканска одисеја.

Тоа беше и времето кога Татко и Мајка конечно се договорија да им ги кажат на своите деца тајните од нивните животи кои, доколку биле кажани порано, можеле да бидат опасни за иднината на децата.

Хичкок: „Тоа е конецот на животот кој се прекинува.

Велам тажно бидејќи станува збор за врамување на животот и на многу настани од тој живот кои одбиваат да останат затворени во некој таков свет што дружи само со минатото.

А оној кој ќе почне да му сочувствува и несакајќи ќе се исправи пред неслутени околности.

Откога го паметам тој е жртва на своето срце, жртва на широката руска душа, на своите заблуди, со еден збор жртва на животот кој најбескрупулозно ги користи ваквите негови слабости.

А спектралната цивилизација измислена од Американците, ефемерна и толку блиска до исчезнување, наеднаш се чини дека е најдобро и исклучиво прилагодена кон веројатноста на животот кој нѐ демне. 62 Margina #10 [1995] | okno.mk

Треба да научиме да веруваме во животот кој го живееме, да им веруваме на сопствените избори.

Се што сака е да лета, да лета над се и секого, небесниот безграничен простор е создаден само за него, за тој живот кој беше повеќе од тоа.

Ова е за романтичарите кои одамна изумреа, а нивните потомци се лоши глумци.

- „Често можете да се фатите самите себе како стоите пред огледало и се прашувате: кои сте вие од другата страна на огледалото?“

Мора да научиме да веруваме во самите себе и во животот кој го живееме.

Чекорам по мрачни улици и дождливи калдрми како осамен патник изморен од патот на животот кој ме води само по слепи сокаци.

Но оваа рамнодушност и покрај сите пречки, неверства, алчности, нискости, тешкотии, разочарувања и предавства се обидував да ја заменам со настојувањето, желбата, копнежот, со сите сетила, со сета страст, жед и енергија да го прифатам реалниот свет, да го осетам, почувствувам, допрам, доживеам, проживеам животот кој пулсира, кој се пени и прелева, несакајќи да изгубам ниту еден момент од него, зошто моето постоење е доволна причина за мојот живот.

Морам да научам да го живеам овој живот кој го имам.

Не можеме минатото да го избришеме, а да сонуваме за иднината.

За неколку секунди после полноќ ќе падне совршениот надворешен оклоп и јасно ќе може да ги видиме љубовта и ранливоста кај сите од нас.

Како осамен патник кој веќе ни јас не го препознавам, со испиен поглед и одамна збрчкано лице се будам во нови сребрени утра, остарено, уморно и слепо одам кон лицето на судбината надоена со пелин и кобни солзи.

Една насмевка ќе е доволна да ја разбудам нежноста во секое магливо утро, а нашите изгубени души ќе се пресретнат длабоко во ноќта во твојот и мојот сон и можеби таму искрено ќе се исплачеме и ќе си простиме...

Маските кои и даваа форма на мојава душа сега се сон, а сонот е мојот живот, живот кој можев да го пронајдам само длабоко во ноќта, кога бевме сами јас и осаменоста.

Да ги облечеме најудобните чевли или можеби боси да трчаме најбрзо што можеме за да го зграпчиме тоа што останало од животот.

Откако мајка ми ги загуби и двајцата постари браќа, животот кој и преостануваше беше жртвуван на нашата иднина.

Кои беа тие непознати атоми живот кои н обединуваа наспроти сите граници, разлики, далечини?

Мислев режија добра, представа за луѓе се прикажува, во животот кој пред очи се одвива, за да лажна слика се докажува.

Постојат привремени вечности запишани во песна и постои живот кој е умирање: Ја искашлувам последната прашинка вдишана на детско игралиште ?* Влегов ли дома и дали воопшто забележав дека куќата ми е претворена во забавен парк?