живот (имн.) - го (зам.)

Таа препречена брана, брана накосо поставена, за да се одбрани од сето она што животот го носи, од бурната животна река, големата вода, која ако не се одбрани, човекот ќе го завлечка во лош правец.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И еве во конфликтот со историјата, животот го исфрли на брегот од оваа река, за да живее со луѓе кои ќе бидат жртви на новата „јаничарска идеја“ – идејата на комунизмот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И еве, Луан Старова, македонски државјанин од албанско потекло, е вистинскиот претставник на балканскиот соживот и на балканската отвореност, човекот кој во текот на целиот свој живот го инкарнира балканското братство без каква и да е етничка затвореност, спротивставувајќи им се на ексцесите на идеолошката апстракција, подеднакво спротивставен на изнасиленото етничко и религиозното однесување.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Животот го научи татка ми никогаш да не ѝ се предава на несреќата предвреме, туку, во времето што преостануваше, поземаше сили од умот како да ѝ се спротивстави...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тие првпат во животот го видоа Чанга како ги брише солзите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Она што чинам цел живот го правам е едно одење и едно враќање дома.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Мојата и мисла и желба беше да дочекам момент кога ќе се наведнам над бунарот и кога, место онаа мисла што доаѓа сама од себе за длабокото паѓање, ќе сетам како во душата воскликнува радост над изворчињата што самиот живот го напојуваат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Агниното бласфемично сведочење е насочено против човекот кого целиот живот го поддржувала, премолчувајќи го сопственото мислење, и со тоа посредно учествувала во појавата на она коешто подоцна го критикува.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Трендафил целиот живот го подреди на нашите желби и потреби.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Најчесто нивниот тежок иселинички живот го прикажуваа од смешната страна и никогаш не оставаа простор да се почувствуваме различни од другите, како што впрочем и не бевме.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мојот татко, кој е еден од ретките познавачи на македонскиот јазик и правопис со години работеше како коректор во печатницата на Нова Македонија (првиот весник на македонски јазик)...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Роден 1925-та година во семејство кое традиционално имало десничарски политички уверувања, Делез целиот живот го мина како левичар.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Цел живот го извишував својот дом но, не со камен и вар, со чивии и греди туку со книги: книги извишував нагоре книги на полици и над полици од книги ми беа масите и столовите, на книги заспивав и со книги се будев.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Веднаш научиле дека и со испукани и плускави раце се прават нежни галежи и на крајот на секој месец во комбинатот на новиот живот го освојувале преодното знаменце за љубов и нежни галежи.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Персеј остатокот од својот живот го поминал во заточеништво на островот Елба. Умрел меѓу 163 и 161 г.пне.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Во борбите за конечно ослободување на Југославија, животот го дадоа 1.674 Македонци со различна национална припадност.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
На 14 април 1945 во Скопје, започна со работа Третото Заседание на АСНОМ.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
На 26 јули 1963 Скопје го погоди силен земјотрес во кој животот го загубија 1.070 а беа повредени 3.383 негови граѓани.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Во неговата обнова учествуваше југословенската федерација, а се солидаризираше и најголем број на земји во светот.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Ослободен од тежината на искуството, секој миг од неговиот живот го повикува, или пак го осудува, зависи, на експериментирање.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Од Антиката е познат случајот на филозофот Диоген којшто кучешкиот живот го сметал за ултимативен модел за човечкиот живот и решил да живее како куче.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ослободен од товарот на небеската или адската населба, современиот град го напушта полето на алегоријата, додека високата организација на животот го потиснува неговиот карневалски израз.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
А тоа беше природата на мојата игра, бидејќи речиси целиот живот го минав како слеп впивач, константно полнет и празнет со туѓи информации, на синтетички јазик што не го разбирав.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Голем дел од животот го поминал во странство, во Тангер, Париз и Лон­дон, секогаш во бегство од полицијата, самиот себе и инфлацијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бојсовиот “надополнет концепт за уметноста” го опфаќа и сфаќањето дека она што животот го “затврдна” потекнува “од флуидниот процес” и може да му се врати за да се преобликува.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дури и ако името на другиот не се споменува, тоа е присут­но, грголи и не го фаќа место, вреска понекогаш за да се наметне.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој многу лесно се движел, и во обете насоки, долж континуумите помеѓу стадото и независноста, присноста и индивидуалноста.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Според него, осаменоста ги истакнала „можностите на сите луѓе да бидат креативни суштества и... прашањето (формата) за општествената потполност (сеопфатност)“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не прашувајте ме, на споредниов пат од сите тие споредни патишта, зошто Хајдегер, кој целиот живот го читаше Екхарт и го сметаше за учител, никаде не го споменува ниту обрезувањето ниту Мајмонид - тоа е друго прашање.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Печалбарскиот живот го почна со тајфата на Аргира, неговиот вујко.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Првпат во животот го спомна името на бога со големо Б, зашто му се врати во сеќавањето дедо му кога го спомнуваше Него, тврдејќи дека Господ оставил ред на земјата, Еден од тие господови редови беше татковците да умираат пред синовите, а не обратно - како што се случува во современиот испревртен свет.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Татко, веројатно, стигна до оваа точка на животот носен од крилјата на својата мајка која најголемиот дел од животот го мина на брегот од Езерото, во лет во место, сакајќи да го втаса семејното јато, одамна одлетано кон бреговите на Босфор, кон Измир и кон Анадолија.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Целта на сите овие ритуали, конвенции, маскирања, собирања, системи од правила и приоди, е еден од парадоксите што самиот живот го воздигнуваат до уметност.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Животот го преминува превалецот на времето во невреме, во икиндија време, во снежно време, во време што никој не можел да го одреди ……..
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Оној што сиот свој живот го помина на брегов во потрага по златната рипка.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Се воодушевуваше и својот живот го доосмислуваше со тие препрочитувања со чијашто помош откриваше нови, дотогаш незабележани, пополнувачки длабински значења и пораки.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Покрај куќарката, на горната страна, имаше едно фурниште колку половина од куќарката, со покривот пропаднат внатре, целото обраснато во скреби во коишто живееше најдолгиот и најдебел смок што воопшто некој брезничанец во својот живот го имаше видено.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Свети Јован Бигорски во живот го враќа по Дебар.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
- Еднаш одамна и мајка ми ми рече дека таа лично животот го има ослободено од секаков вид вина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А таму понекогаш се случува и по нешто од она што во животот го немаме сторено.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Даскалов си замина по првата ноќ.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
“Вината треба да ја бараме кај нас, луѓето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам спомнав дека Иван изјави оти можеби ќе остане цела недела кај мене, во воденицата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Така е со соништата. Доаѓаат и си одат наспроти нашите сфаќања и нашата волја.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ме пречека значи грдото чувство на подоцна втасаните иако цел живот го минале со уверување дека пораснале помеѓу првите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И ден-денес се сеќавам на сѐ: на мирисот на нејзиното црно трико, во кое изгледаше величествено; се сеќавам дека трикото беше отворено токму кај стомакот, и јас за првпат во животот го видов папокот на Луција, нешто што потем ме прогонуваше цел живот и ми раѓаше сосема чудни и не сосем јасни телесни желби; се сеќавам на мирисот на нејзината коса, фатена во опашка што ѝ паѓаше речиси до половината (мирисаше на цимет), коса што додека ја поткревав ме галеше по лицето; се сеќавам и на полуиспотените раце со кои ме фати околу вратот кога доскокнуваше, што беше сосема непотребно движење од нејзина страна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој беше и сексуален стил, кој се состоеше од стивнување на поларизираните улоги.66 Готово беше со наводно себеомразните кралици што живееја само за да ја услужуваат стрејт-трговијата, кои целиот живот го поминале на колена.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Рече и повтори дека е родена пред осумдесет години, дека животот го проживеала во голема сиромаштија, освен овие десетина години откако се доселија тука и отворија фарма за гоење телиња и најголемиот дел од нивите ним секоја година по пат на наддавање им ги отстапува државата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Тој целиот живот го помина со амалскиот самар на грбот, со амалската ортома околу половината, со проклетството на Атлас и на Сизиф, да ја крепи и пренесува земјината топка.“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тој целиот живот го помина со амалскиот самар на грбот, со амалска ортома околу половината, со проклетството на Атлас и на Сизиф, да ја крепи и пренесува земјината топка.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сфати дека поуките остануваат празни и далечни за оние што ги слушаат ако не можат да видат дека тој ги извлекол од својата душа и токму својот живот го насочил преку нив.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
За првпат во животот го слушна татка си како пцуе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Жолчно надојдената ноќ од сите јами и од сите рани на животот го демнела на секој чекор со соништа што ги заборавил ослободувајќи се од треската и го присилувала да се движи со крадечка претпазливост помеѓу двоколките на кои, овде или онде, веќе спиеле неколцина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И ги подавал рацете кон првиот ден на својата младост, барал 'ржени ниви Лозан Перуника.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ЛУКОВ: Веројатно, додека го пишувал... мислел дека со ова парче хартија ќе го потресе светот и ќе го присили да му одговори на прашањето: „Како е можно човек што сиот живот го следел својот идеал, да стигне до тоа да стане убиец на тој ист идеал?“
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ко ковач на својата судбина, од воодушевување до обвинување. Kопнеам по романтични чувства, со глазура од сенките на непобитноста, крадец, на убавите соништа и доблести, што животот го прават убав...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
- Кому му го продаде столчето? - праша Остап со ѕвонлив шепот. Овде Паша Емиљевич, имајќи натприродни сетила, сфати дека сега ќе го тепаат, можеби дури и со нозе ќе го газат. - На прекупец, - одговори тој.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Адреса? - Првпат во животот го гледам. - Првпат? - Жими Бога.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Змејко истрча, и првпат во животот го виде оној старец испотен и заздишен. Блед.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се согласуваш само со смртта, а животот го одрекнуваш...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
За цел живот го губиш правото на тоа дете.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го сакаш ти животот го знам јас тоа и за него вреди човек до последно да се бори.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Еден од главните писатели на германски јазик на ХХ век, роден во еврејско семејство кое му припаѓало на средните граѓански слоеви.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Добар дел од животот го поминал во доброволно прогонство (Трст, Пула, Цирих, Париз).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
19 Дотолку повеќе што животот го имитира екранот, а екранот животот?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сум била вака, не ми е прв пат. Цел живот го преживеав така.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Живее во Кочани и дел од својот студентски живот го поминува живеејќи и работејќи во главниот град Скопје.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Богдан чувствува како со секој ден сѐ повеќе малаксува, сѐ повеќе го губи апетитот за јадење, сѐ повеќе креветот го држи закован за себе, сѐ повеќе ја губи волјата да стане и да појде во градината; воздухот чувствува сѐ поредок му е и со мака го дише; под кожата крвта му се згрутчува како црвени кристали, како да му се замрзнува, сиросува; гледа: со животот го сврзува само уште тенка нишка што се мачи да ја одржи; го чувствува нерамномерното чукање на срцето, и во мигови кога помислува дека ќе запре, ги трие градите за да го потсили или да го сниша како часовник што подзапира.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Нашата потсвест сосема ни ја замрачила и заменила свеста, а како замена за историскиот живот го добивме казнено-поправниот завод на една митолошка егзистенција.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Се најдов во толпата од неколку стотици илјади луѓе дојдена од цела Македонија и подалеку, која френетично ракоплескаше на зборовите на маршалот: Ако влезе и еден италјански војник на територијата на Трст, ќе влеземе и ние!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Масата еуфорично реплицираше: Животот го даваме, Трст не го даваме!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога во една научна потрага од Институтот за национална историја, во Битола, ги откри битолските кадиски сиџили (ХV-ХIХ век), преостанатиот дел од животот го посвети на нивното толкување и проучување.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во тоа паѓање Авни е мала попатна станица која може и да не се забележи во приквечерината на твоето паметење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не мораш да го разбереш и да го прифатиш ова што ти го кажувам, но запомни: слободата е слободно паѓање, самоубиство во мигот кога мислиш дека си вечен, кога мислиш дека животот го живееш онака како што секогаш си го посакувал, самоубиство без причини и последици, нешто како катарза што те исполнува со пркос и можеби затоа не бараш виновници и не осудуваш никого во тоа долго, долго паѓање што може да трае и само еден миг.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- Слогата животот го крепи - се издиша дедо Петре. - Ете, на едно гумно сите од селото го сработевме зрното.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Којзнае можеби еден ден станувајќи рано в зори ќе бидеш сведок на некој неверојатен настан кој решил да се случи за токму тебе да те направи славен а ти суетен поет кој дотогаш само за природа си пеел и мислел дека си главен неверуваќи им на своите очи ги затвориш кепенците од куќните одамна дотраени прозори и нишајќи со главата во негодување на она што пред тебе животот го точи длабоко ќе воздивнеш велејќи: – одамна заминаа моите возови 2006
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Сѐ што правеше во животот го правеше со многу љубов, амбиции и читање, ништо не беше површно.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
A он, као да цел живот го чекаше овој момент. Ја отвори душата. И почна... . . .
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Се разбира дека младите беа на војна во редовите на силниот султан Сулејман Величествен – Законодавец, кој целиот свој живот го посвети на освојување земји на сите три континенти.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Животот го поминува како во полусон, чиниш студените ветрови ѝ ја сопнуваат мислата, како да не е таа Пелагија, туку некоја друга која има само една единствена цел, да ја помине зимата, оваа во здивот на ветриштата, а и другите што ќе дојдат по неа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тој денот го поминуваше на падините на Водно каде со некои други луѓе ( Со Шиптари и Егејци велеше) садеа нова шума, а жена му животот го скусуваше во лешочкиот санаториум.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Додека самувам Сам Во самица. Дрвото на животот го паметам Како дете во утробата на векот.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Чедо давам, Божано! Треба да знам, што живот го чека.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Но кога како малечок ќе се заразиш со пакосниот цинизам на цртачот Мањус и сценаристот Бункер, остатокот од животот го поминуваш гледајќи го светот низ шареноликата призма на црно-белиот аланфордовски свет.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
И додека слободарскиот Лос Анџелес тоне во својот мирен сон за којшто животот го положија најдобрите синови на неговите народи и народности, месечевите зраци нежно паѓаат на камените плочи на холивудските гробишта, откривајќи ги имињата на некогаш живите луѓе што тој сон го создале: Рудолф Валентино, Џејн Мејнсфилд, Даглас Фербанкс, Мел Бланк, Питер Лоре, Сесил Б. де Мил...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ќе ѝ го оставам на нашата ќерка – рече занесено Мајка. – Ехе, тие денови, во Италија, ни беа еден мал исполнет живот! – дополни Татко. – Цел живот го сонувам тоа патување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка, со каталогот на Ла Ринашенте, ни покажуваше дека таму, далеку, зад морето, постои еден друг свет, друг живот, којшто таа еднаш во животот го видела, го до­живеала.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но, во текот на своите последни дваесет и три години Хичкок работеше во Америка; повеќе од половината од својот творечки живот го помина во таа земја.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не можеше да верува дека во неговата куќа крај реката, така неочекувано и чиниш несетно, му дојде човекот што и самиот целиот живот го беше посветил на мистичниот пат на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но јас сиот свој живот го поминав без некој увид во поединостите и без стриктна самоконтрола.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А тие... тие сиот живот го минале на Венера, и имале само две години кога сонцето последен пат изгреало, та одамна ја заборавиле и неговата боја и топлината и вистинскиот лик.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Дедо ми животот го поарчил на шест коњи и сите ги паметеше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
На еден од нив ја донел и баба ми од Дњепар дури на Кубан.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Уште само три дена, и тој, што се мислеше заштитен, што сиот свој живот го истроши да се обезбеди од суровоста, ќе биде фрлен во самиот вител на злото.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Целиот живот го барав, а дури сега го добив”.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ако животот го замислиме како балон кој балансира на игла стравот дека може да го дупне и најмал погрешен потег ќе не направи свесни за тоа колку е драгоцен.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- Нашиот живот го даруваме на Крал што умее да освојува!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Животот го призна во целост!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Затоа животот го славиме и неговите ритми...
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Низ долго искуство животот го поучил него да ги распрашува своите муштерии од каде се и што се.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Ова нивно отсуство уште рано во животот го предизвикуваше моето загрижено љубопитство.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Секогаш кога минував низ оваа улица животот го ритмуваше ударот на чеканите врз среброто.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Цел живот го помина како аргат. Јас на 26 години имам своја канцеларија.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Со едно свиткување му го пукна ’рбетот и за цел живот го остави сакат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)