жена (имн.) - не (чест.)

Си велам,човек на овие мои години и олку на умирање, на жена не помислува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сепак од една жена не може да се очекува прва да почне. Таа само прва чека.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Жената не дојде, рече, мора некој да остане со бизнисот, со двата дуќани што ги имаме, едниот на Гордон стрит, другиот во Епинг.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Жената не одговори. Тропкаше со нога, заслушана во некаков такт.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но малата жена не можеше да одговори, таа си ја прекаса долната усна и почна тихо да цимолка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
— Се кара Мирче, ама гледа дека жената не попушта. — Е море, кој се.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Погледот му е строг. Но жената не се плаши од тој поглед.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Големците во гратчето одвај ја поздравуваа, нивните жени не ја канеа на журеви.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Жената не сфаќа, молчи, се издишува.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Адет така било. Окото на мажот кон други жени не смее да скита.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Таа добра жена не сакаше да ме повреди, иако не знаеше ни кој сум, ни како изгледам, ни од какви причини се јавувам кај нив дома.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Уште повеќе, жените во државниот социјализам беа во директна зависност од државата, придружена од намалената директна зависност од нивните мажи, додека категоријата на моќта како конституирачка за односот меѓу мажите и жените не беше тематизирана.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Лордот Хенри Вотон и сликарот на портретот, Холвард Бејзил, се ставаат во улога на исцелители преку реченици што се референца на нивната животна филозофија: „Ниту една жена не е гениј... жените се украсен пол...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
ЛУКОВ: Жалам, госпоѓо Христова, но со или без причини - таа жена не ќе може да има никаков допир ниту со Вас, ниту со... Вашиот дом?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Неговата слабост кон жените не му се пише за тежок грев.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Ма не, јас само сакав да кажам како некои жени не бираат начин како да ти се утрапат во куќа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тие всушност беа смирени со седативи, а оваа сенишна градба со дебели камени ѕидови и студени столбови беше болница за душевни болести.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- „Како се викаш? -“ ја праша. Марија ѝ го кажа своето име со воздишка на олеснување, а жената не можеше да го најде во списокот, иако го прочита неколкупати.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во некои улици жените не се осмелуваат да ги остават бебињата сами во куќата, дури ни на пет минути.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во некои од овие улици жените не смеат да ги остават бебињата ни две минути сами.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во нејзината мисла веќе ѝ се виде Неда како стои в црква на певницата и псала пее поарно од Куша,како им пишува писма на сите жени што имаат на гурбет мажи или синови, па си ја замисли во поповски одежди како служи литургија, но се сети оти жена не може поп да биде, и се запре на мислата барем попадија да стане и да му помага на попот во некои работи. ***
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако жена не донесов ѓул- трендафил во одаја верна, добра млада љуба - не ме к'лни, не ме жали; во борбата другарката с'лнце сјае, с'лнце трепти!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Зашто татко му Филип бил способен за семсекакви политики, ама дете да си ѝ направи на жената не можел.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Гала со него се сплетка и потоа глава не крена – на многумина голем ќеф направи, но после тоа со Германецот, никој за жена не сакаше да ја земе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Остави ги работите сами да си бараат корито, сами да си се редат, навистина така си реков и кренав раце, иако, ова нешто за прв пат го признавам, на жената не ѝ е лесно кога нејзиниот маж ќе се заплетка на такво место и со такви луѓе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Додека се обидувам, осмиот месец од оваа година, MCMLXXX достоинствено да го започнам писмово до тебе ја откопчувам душата како елек и шаторот твој го распнувам сосема меѓу вториот и дваесеттиот век резот е доволно длабок и горешт светлината да се прекрши и одбие твојот профил да се обликува појасно макар и ништо да не не објаснува: ни империјата, ни мемоарите ни градот што го подигнав во мислата променлива - еден град повеќе во Елада, љубената ниту слободата повеќе од власта што ја сакаше и Latio не, ни кованите пекунии со ликот на Антиној, обожаваниот Humanitas Felicitas Libertas ниту твојата библиотека која се обновува лека-полека по светот ниту противниците, не ни жените не ни смртта твоја и на твоите современици и коњот не, и знакот на небото и мачката со боја на пустина, мед и сонце (според описот на Јурсенар) ни патувањата, ни пророштвата не, не, не, во право си кога се сомневаш во смртта, кога му се предаваш на Допирот-Убавината-Сласта како на Смисла зашто, поместувајќи ги границите на крвта, плотта, идејата животот пренесувајќи го од една метафора на друга го одложи толку многу што остана и за нас! ________________________
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Жената не ја разбираше неговата морничавост. Ѝ се чинеше себичен, груб додека водеа љубов.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
— Жената не може без човек, вели, речено е да не може без човек, ама... варди се, мајче, вардете се, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Жената не ме остава: — Никој не знае зошто е в затвор, вели, и господ не знае.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На жените не се гледа толку многу, си мислиме, нема голема присмотра.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сонцето си прави шари на масата меѓу нас, а жената не може да дотрае.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Имаше право оној со очилата: на жените не им е место меѓу мажите. Седнавме и ние.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Жените не се ни цвеќе за мирисање, ни полн амбар.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Жените не им се гледаа надвор ако некој се приближуваше, но звукот на дајрето што најчесто приквечер го трепереше воздухот од нивната страна, му ја кажуваше на синот на Тајко тажната приказна на сите сиромаси кои усилената веселост ја користеа за прикажување пред светот на среќата што на богатите им недостасува.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)