жена (имн.) - си (зам.)

Всушност, си велам, жена си треба да ја здобавам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ги гледа прибрани, исчешлани и облечени за постудено време, како облечени и да спиеле.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„За каде?“ - прашува Самуел, научен на аптекарска точност и претпазливост. „За долг пат“, му одговараат неодредено.  Дури тогаш фрла поглед кон врвот од скалите и ги забележува жена си и двете ќерки.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Корец погледнува во жена си.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Синоќа си го кажаа само најважното.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го потслуша тоа една вечер, кога се врткаше во бавчата, а жените си ги расправаа пред порта своите обични прикаски.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Велат дека кметот и жена си ја вооружил, па штом малку ќе се смрачело, почнувале со вртење околу куќата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Првото што го рече, кога ја постивна возбуденоста во градите, тоа беа зборовите што ѝ ги промрмори низ заби на жена си: - А ти пак... роднините...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И преку ноќта, само со двајца вооружени Турци на коњи ја впрегна тој колата, ги качи жена си и децата, и сите тргнаа за Охрид...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И на жена си, која го молеше да им каже барем на најблиските роднини, тој напорки ѝ рече: - Ајде, мори... Нема чергари да водам во Охрид...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Сигурно таа не мигнала. Секој миг излегува на порта, да види дали доаѓам...“ - си мислеше Андон за жена си Вита и брзо грабеше напред.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Дајреџијата свиваше раменици, не смеејќи да ја погледне жена си в очи, како да беше тој виновен што порано не го отепале кралот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Преземајќи ја сета вина на себе, не собираше сили да ја споделува загубата по синот со жена си, колку и таа со очите да го молеше за тоа. Ѝ ја препушти грижата за помалата ќерка нејзе, како што се отуѓи од сопствениот дом, навраќајќи не толку да се види и да преспие со нив, колку да се пресоблече и да ја избричи повеќедневната брада.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Веројатно тој обрна внимание на тие пројави во работата на жена си кога, свесно или несвесно, му се пристори или поверува дека сето тоа секако ќе резултира со нешто одредено.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Седнав на една поодалечена клупа од нив, а кога, по некое време, Лина и другите две жени си заминаа во бараката, Ева ми пријде и праша дали може да седне до мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Почнавме разговор, се прашавме од каде доаѓаме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Всушност, таткото на Лев беше еден помалку познат, помалку надарен, но исто толку намачен Фјодор, принуден поради суровите каприци на историјата да емигрира од Русија со жена си и едногодишното дете.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Другиот ден, откако испива две чаши вино и ѝ наредува на жена си да ја крене софрата, остро, како да се лути, подвикнува: - Приготви му ги алиштата, Магдо!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Со себе ги поведе и жена си и малиот Столпник.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На жена си Профимица, која често паѓаше во несвест, ѝ велеше дека е родена под знакот на некоја ѕвезда паѓалка која нема постојано место на небото, која е пречувствителна и кревка и која од ништо, од туку-така паѓа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Профим викаше, се будеше, ја будеше и жена си, која сѐ повеќе, кутрата, од страв и возбуда, паѓаше во несвест. Но поминаа и соништата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Некои ги приготвуваше посебно, некои заедно, ги јадеше и ја тераше и жена си да јаде.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ѝ вареше на жена си од сите тревје и ѝ даваше да пие.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Луѓето си ги собираат рацете. Жените си ги собираат и шамиите и скутините, изгазени на земјата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Средниот брат влегол под шаторот многу нерасположен и грубо ѝ наредил на жена си да му ги собуе чизмите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Најстариот брат се вратил дома цврсто решен ништо да не ѝ кажува на својата караконџола, чии милувања веќе не можел да ги поднесе и чија распупена убавина веќе не ја ценел.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа го водеше за рака низ големиот и мистериозен лавиринт на таа затворена општествена заедница, во која никој не би се осмелил да се јавува по телефон на полноќ и да ја бара жена си.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сонуваше нејасен сон во кој ја виде Марија во раскината венчаница испрскана со крв и се разбуди со страшна увереност дека повторно го напуштила, оставајќи го сам во тој голем свет, овојпат засекогаш.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И вториот брат не се побунил, оти веќе мислел на жена си да ѝ каже сѐ кога ќе се врати, а единствено најмладиот се противставил, оти секогаш го почитувал дадениот збор.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога таа клекнала пред него, тој ја треснал со нозете по лице и ѝ викнал: „Еве осум дни како носам иста кошула, и недела ќе дојде и пак ќе немам бела облека да ставам на себе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Призна дека ја убил жена си, иако знаеше, а мора да знаеја и неговите испрашувачи, дека жена му е сѐ уште жива.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
10. ПОКРИЕНОТО МЛЕКО МАЧКА НЕ ГО ЛОКА - и јаглењата покриени поусилно жежат: жената си прибира сѐ што ѝ е на показ и бргу го покрива со - поедра мрежа...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Кој товар бил тоа ако не можел пред никого, дури ни пред жена си, да си ја отвори душата за тие други аспекти?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Дедот поп одржа општ парастас над сите поскури и им дрпна едно: „Вечна им памет, бог да и прости, да се живи живите, бог да и прости умрените" и Петре ги прибра и одовде поскурите, а жените си ги зедоа пчениците и застанаа пред вратата на црквата со распарчани погачи — леб, сирење, риби и други мезиња, да раздадат за душите на покојниците: да им се најде на тој век.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Жената си е мајка на чупето. Безбеле она повеќе си го сака нејното чупе отколку ние.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Вие дојденци, тој со жена си дојденци, па си реков, чуму да не се знаете.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Пријателот се доверувал нешто во врска со жена си додека некој зад нив, несвесно, тропал со лиска клучеви внимателно вслушан во својот соговорник на соседната маса.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Силјан ги слушал тие зборови од жената си и срцето му се корнеше, од жал што му идеше; арно ама канонот, што бил даден треќата вечер, требало да го трга.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Влезе во станот и не ја виде жена си ниту ѝ го чу гласот, но таа беше таму, па тргна кон столицата сакајќи да остане незабележан, но таа го гледаше додека ја допираше столицата и додека немо седнуваше. Седеше долго така. 85
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ѝ се насмевна дури и на жена си! „Од каде сега пак таа возбуда?“ инсистираше таа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Зарем да лета единствено како сушач на алишта на жена си или да им биде ладило на децата во жешките августовски пладниња?
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Долго ја бакнуваше жена си. „Си бевме добри едниот на другиот, секако.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Женава си е чист сурогат! рече, мислејќи веројатно на Јана, додека со нескриено самозадоволство си го потчукнуваше заобленото бедро со розовата дланка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ѝ напомнав каде се наоѓаме и дека на ова место не прилега да се изведуваат егзибиции.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Жал ми беше. Млади беа сите, а меѓу нив и две девојки. Мојата ја немаше меѓу нив.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Жените си прикажуваат. Забрадени, облечени во црно, седат една до друга. Намнисуваат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој сврте и тргна, а јас по него. На полјанката, потаму од селските гробишта, војниците копаа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пандо помисли дека зборува за него, та затоа се поднамести и начули уво.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога Ангеле успеа вака да ги поколеба и Бошка и жена си, го остави својот филџан настрана, го тргна и Бошковиот и му се сврте.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Не чу ли нешто? – ја праша Бошко жена си.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дедо Бошко сакаше да ѝ рече на жена си да ја запали борината, но нешто го сепна.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Или, и пред да го вчудовиди таа сличност, бил упатен во врската на жена си со Ролан, но молчел чекајќи да го види крајниот резултат на таа врска и какви последици можат да произлезат од неа?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури можеби и презел мерки да скрие од Ролана со која жена го сторил она што се случило.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Или едноставно не сакал да ја сподели со жена си. Зар беше в ред тоа?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можеби и лично ја посоветувал да се послужи со помошта на некој друг.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но, бидејќи изгубил надеж дека со личен труд ќе се здобие со наследник, можеби ѝ дал некаков знак на жена си да се потруди да му помогне.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ја заклал жена си бидејќи ѝ се посакало и нејзе да биде една од коконите на Иван Степанович.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можеби Иван Степанович воопшто не се надевал дека синот ќе дојде на светов со главата на Ролан?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А Рајна не престанува да нагаѓа: „Или, тој лично, му ја подметнал жена си. Онака, најбесрамно.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Брзина на светлината - Cour carré - Како што затвореник излегува на прошетка под надзор, сам и молкум да се насладува горко на дневната светлост инаку обична, тогаш света; како што несвесното си го подава грбот на есенското сонце да се згрее а лицето да остане темно, како Месечина од онаа страна на видливото; како што затрупаниот бунар посесивно и со мака ги чува подземните води усовршувајќи ја мајсторијата да ги заташкува трагите и да создава привид на секнат извор; како што квадратот е круг, и крст и триаголник, удвоен симетрично и синхронично; како што жената си краде од сонот за да добие време за да биде „нешто повеќе"; како што нема добивка ако нема загуба како што нема сенка ако нема предмет ; како што медитацијата бара отсутност при подотворена свест за светот и душа а енергијата е материја помножена со брзината на светлината на квадрат - така дворот врамен со ѕидини желно кон небото над Лувр зинува се простира префинето како акт на Роден или можеби на сестра му, Камила со намера да го покаже замислениот ерос на торзото видено одзади метатеза на тихоста манастирска и метрополска; - така стихијно надоаѓа тихиот дожд желбата да бидам во средиштето на симетријата бесконечен и рамнодушен број ослободена од суета, од неразумно самољубие зашеметена од ненадејната рамнотежа на крстот, на квадратот, на кругот и да се успокојам, ако веќе морам оти со толку тревоги од различно потекло добивам порив да излезам од себеси а потоа како ќе се сложам и составам во едно, знам ли?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Полицајците ни ги растураат врзопчињата, ни ги превртуваат џебовите, а една жена си зборува: сакам да си одам, сакам да си одам!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Жената си ја потпикнува косата под шамијата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но, жените си се жени, имаат слаба точка и пред таа слаба точка не ги затвораат устите, па нека пропадне и светот ако треба.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Жената си отиде, веројатно да се обеси некаде, а тој не ѝ го знаеше ниту името.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Болката за погибијата на жена си, Ѓорѓи ја одболува во куќата на дедо Киро. Тука најде постела и место покрај софрата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Ама еден ден дома влезе Дина, сосетката. Жената си имаше обичај вкуќи да влегува без тропање.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Бајко ковачот, влезен во дефтерот со брата си Јована и жена си Марија, со единствениот син Петрета, без снаа и внуци, со еден вол и две говеда, со петнаесет овци, четири свињи, лозје и нешто земја - плаќаше данок три перпери.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Добро ма, Тодоро,“ ѝ се заврте тој на жена си, „та каков сакаш јас да бидам?“ „Како Крале Марко”, отсече веднаш таа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)