жена (имн.) - се (зам.)

Едниот од стражарите грубо ѝ викна: - Дур, мори ѓаурко!47) Жената се збуни, застана малку, се сврте кон муљазимот и го замоли: - Муљазим, ефенди, ги носам чергиве од перење.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Многу ми тежат чергиве.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Почнаа и нашите женски разговори. И децата и постарите жени се трудеа да ме имаат покрај себе. Едноставно, им беше убаво со мене.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Колку? - Се пазаривме и ѝ симнав на 500 драхми! Другата жена се поднасмевна.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Жените се кикотеа. - Што мори, зар пак и тој да не ќе најде подобра, ај бил учен, не го гледаш каков е смилосан. Таман си се врст.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Двете други жени се збираат во себе, исчекуваат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Арно ама она што загрижуе е што 20 % од мушкарците се педери, но и 90 % од жените се спонзоруши така што не постои унифицирано решење за ваквата калакурница у мушко-женските односи.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Никола ништо не слуша, ништо не гледа. Жената се крсти.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Жената се тргнува, сфаќа. Очајна е, знае: Тешко може да го одврати кога намисли тој нешто да направи.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
На сон Севда се најде в црква. На патеката меѓу гробовите по која жените се враќаа од црква со запалени свеќи и се раштркуваа меѓу гробиштата секоја одејќи на гробот на својот близок да му запалат свеќа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Луѓето и жените се искрадоа од своите куќи како лилјаци, ги напуштија софрите и леглото и ме обиколија прашувајќи што ми е.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Жената се насмевна и рече: „Вашата Луција? Што сте ѝ вие на Луција?“ „Другар“, реков, „ништо не сум ѝ“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја стави раката во џебот, јас помислив дека оттаму ќе извади цртеж со жена која стои на работ од некаква бездна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има една барака во која неколку жени се грижат за новороденчињата.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лордот Хенри Вотон и сликарот на портретот, Холвард Бејзил, се ставаат во улога на исцелители преку реченици што се референца на нивната животна филозофија: „Ниту една жена не е гениј... жените се украсен пол...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Умри, ба му ја, велам. За умрена жена се добива жива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Жените се наведнуваа, се наведна и Роден Мегленоски, се наведна и Дуко Вендија, се наведнаа уште два-тројца старци и сите заграбуваа земја меѓу прстите и фрлаа врз моштите од Велика Мегленоска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој ги тепа мажите, а жените се мачкаат со кал по лицата и со лепешки по рацете. И смрдат, корнат жените.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Или сакаш да им ја фрлам в раце на измеќарине како шејтанов курбан.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Жената се обиде да му ги прегрне колениците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога жените се исправиле под светлоста на месечината чудно танки и штрклести дури и во подгрбавеноста и кога пошле кон своите куќи во чии прозорци лежела магличеста светлина, Лозан Перуника, со стиснати усни совладувајќи го во себе отпорот на осаменичкиот страв, дошол до гробот заграден со пет пламенчиња за петте покојници од дванаесет до шеснаесет години и се потпрел со острите коленици на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По ударот со кундак во куќата на немата девојка, Лозан Перуника се чувствувал грд и штрбав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако некоја од жените се подналутеше, ако се скиселеше кога ќе ја удреа по газот, и ако во тој миг ги стегнеше усните на устата, тогаш и устинките на дундата се стегнуваа како некој да ѝ ставил стипца меѓу нозете.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се уверив дека тоа што го слушав било вистина: жените и горе и долу беа исти, каква уста таква дунда, и обратно.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Жената се налути. – А кој сте вие, по ѓаволите? Сатурн ја спушти слушалката.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Никој не знаеше што да му каже, но секое јавување ја зголемуваше неговата беда, зашто неговото љубоморно дивеење веќе стана познато меѓу непоправливите ноќни птици од Мартима, па почнаа да му одговараат со секакви досетки што го наведуваа на страдање.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Маската падна, - рече татенцето со победоносен тон како да го чекал само овој миг, - маската падна, - повтори, камуфлажата не трае долго, како пудрата што кај нечесната жена се брише (уште спореди татенцето), - како пудрата што не може да го прикрие лицето на нечесната жена, додаде некако деликатно, искусно.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Затоа притаено праша веднејќи се и претчувствувајќи - жените се враќаа од гробишта: „Пари?“ Со надеж погледнаа во него.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Жените се борат колку што можат да ги изгледаат децата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Жената се исправи и ги испрати стражарите со „Да ви ја..л мајката ваша, копилиња низаедни!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
ЖЕНА Се бара жена Невина и чесна А да не е од мала Преспа
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Жените се собраа околу неа и ѝ помогнаа, ги собраа истурените гурабии, симиди и ѓевреци, канчињата и се вратија кон кадијата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тогаш жената се тргна од влезот повлекувајќи се настрана и подотворајќи ја вратата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Мажот и жената се стресоа, напрегајќи се со рацете да се пронајадат еден со друг, да се прегрнат цврсто.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Знам и дека си простивте една на друга засекогаш оти кога ја крена главата и пред да ги спуштиш твоите усни врз нејзините, целата икона на Богородица се осветли од светлината што извираше од твоите очи! Сите жени се потргнаа, а и јас со Пеличка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Хрушчов подзапира, си го враќа предниот чекор на делканиот камен, се врти и гледа: две жени се борат со глутница полицајци.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тогаш и сите три жени се расплакаа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но жените се чудат: нешто не им е јасно, што се вели, а нешто не ми е мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некои жени се онесвестуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оттогаш само со жени се ставам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги подаваат, две по две, рацете, се заобиколуваат со нозете. ,Кротко терајте карванот", пеам, а жените се вртат, замавнуваат со колковите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја забрзав песната и жените се фатија да играат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Штом сонцето изгреа, од пресилен ветер или самоубиствен нагон, железната жена се преврте преку оградата и падна на улица.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Натажениот и продорен поглед на двете жени се сретна некаде во средината меѓу нив.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Жената се сврте за да го види тој кој праша дали ќе има Грци.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)