ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Таа, речиси против себе, покажува дека една историско - метафизичка епоха најпосле мора тоталитетот на својот проблемски хоризонт да го определи како говор.

Но тој никогаш како таков го нема обземено, во толкава мерка како денес, светскиот хоризонт на најразличните истражувања и најразнородните дискурси во поглед на нивната намера, нивниот метод, нивната идеологија.

ТОНИ НАУМОВСКИ ДЕКАРТОВИТЕ МЕТА-ПРИНЦИПИ НА ФИЛОЗОФСКИОТ ДИСКУРС Во Декартовиот текст ‘Медитации‘ (1) промовирани се два мета-принципа на филозофскиот дискурс кои се прифатени како инстанци за моделирање на филозофско-социјалните теории и принципи кои го организираат системот на мислење во епохата која се означува како модерна.

Можеме да започнеме со насловите во весниците, со жалопојските во уводниците и во контакт- емисиите: дека нашиот едукативен систем се распаѓа; дека нашите студенти се сѐ помалку способни да ги читаат и разбираат зададените текстови; дека tag-line комуникациите, од некои наречени “bite speak”, ги уништи последните остатоци од дискурс во нашиот јавен и политички живот и од инстант- докторите и медиумските консултанти направи наши нови шамани; дека додека комуникациската империја се бореше за глобална хегемонија, издаваштвото падна под власта на „нултото салдо“, и дека ерата на „моќни трендови“ е пред нас; дека фондовите за уметност се кратат на сите страни, додека самата уметност изгледа преживува длабока криза на безначајност - и така натаму.

Единствената вистинска придобивка во овој случај се состои, по мое мислење, во повторната егземплификација на сознанието дека не е можно да се мислат и репрезентираат тнр. национални вредности во културата по пат на уметничка или интелектуална продукција, а да не се падне назад во националистичкиот дискурс во културата.

Очите му беа впечатливи поради својствената хистерична бистрина и постојано се служеше со нив на некој свесен, театрален начин, што многу дразни кај момче.

Зениците му беа ненормално широки... [а] во нив имаше некој стаклест сјај [итн.].241 Како класичниот инвертит од медицинскиот дискурс во деветнаесеттиот век, според неговиот прочуен, сатиричен портрет од Мишел Фуко, Пол од тмурниот опис на Катер излегува како „лик – минато, историја на случај и детство, облик на живот; и морфологија, со индискретна анатомија и можеби со мистериозна физиологија“ (тука зборува Фуко, а не Катер).242

„Ама, тато“, ми прозборе тригодишното со призвук на краен презир зашто не можам да го видам очигледното, „ова е книга!“

Како што признава и самиот Дилејни, имала право ќерка му.

Уште на тригодишна возраст била поусогласена од него со прагматиката на жанрот – особено со неизговорените наративни и родови конвенции што ги раководат приказните во детските сликовници и кои го обликуваат наративниот дискурс во поширокото наше општество.

Дилејни мислел дека ќерка му сѐ уште е невина во поглед на таквите конвенции – дека сѐ уште е табула раза, неиспишана плоча.

Дерида го наслушнува медијниот аспект на глаголот - воскреснувајќи ја смислата на нешто кое е разединето или нарушено однатре - во самиот јазик - како спротиставено на нешто кои стои од страна и е одделено од другите, гледано однадвор - со “објективна” дистанца - и се обидува повторно да го впише тој аспект или загубен модус на дискурс во постојиот модус.