ден (имн.) - сосема (прил.)

Вака некој ден сосема ќе потоне во мрачините и ќе престане да го сеќава во себе животот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кога беа на она место, каде што виделината на тој спрпелкан ден сосема се изедначуваше со врнежот, оние двајца толку се затскрија зад густата чипка на развиорените котолци на снежинките, што тој сега сети и како го штипкаат очите од таа напната и упорна загледаност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И кога грееше и кога вееше Тој гол влегуваше во планината, ги ширеше рацете како гранки и веруваше дека еден ден сосема ќе се поистовети со стеблата, ќе потреперува и ќе размислува како нив.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Денот сосема е отворен и полеан со студена сончевина.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)