дело (имн.) - го (зам.)

Ако ова дело го стори правно лице, ќе се казни со парична казна (чл. 166, КЗ).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако сторената штета е од помала вредност, а сторителот одел кон тоа да прибави таква вредност, ќе се казни со парична казна или со затвор до една година [и тука гонењето се презема по приватна тужба].
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако, пак, ова дело го стори правно лице, ќе се казни со парична казна (чл. 289, КЗ).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тој што ова дело го сторил само со намера да оштети друг, ќе се казни со парична казна или со затвор до една година.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
3.  Тој што со намера за себе или за друг да прибави противправна имотна корист ќе доведе некого во заблуда со лажно прикажување или со прикривање факти или ќе го држи во заблуда и со тоа ќе го наведе да стори или да не стори нешто на штета на својот или туѓ имот – ќе се казни со парична казна или со затвор до три години.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако ова дело го стори правно лице, ќе се казни со парична казна (чл. 170, КЗ). 8.  Заради остварување на функцијата на кривично гонење, јавниот обвинител раководи со предистражната постапка и ја има на располагање правосудната полиција.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако делото е сторено од небрежност, сторителот ќе се казни со парична казна или со затвор до три години.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
При изрекувањето условна осуда судот може на сторителот да му наложи, во определен рок, да постапи според прописите за мерките за заштита при работата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако делото го стори старател, полномошник, застапник или адвокат – ќе се казни со затвор од три месеци до три години.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако, пак, сторената штета надминува значителна вредност – сторителот ќе се казни со затвор од една до десет години.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
7.  Како мала дигресија, не е на одмет да споменеме дека во посебниот дел на нашиот КЗ (1996), во главата насловена како „Кривични дела против работните односи“ се вели: Тој што свесно не се придржува кон закон, друг пропис или колективен договор, за засновање или престанок на работниот однос, за платата и надоместоците на платата, работно време, одморот или отсуството, заштитата на жената, младината и инвалидите или за забрана на прекувремената или ноќната работа и со тоа повреди, одземе или ограничи право што на работникот му припаѓа, ќе се казни со парична казна или со затвор до една година. 205
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Да, јас ги изградив тие скали, бришејќи ја од челото потта секој момент, солена и слатка во исто време, ги изградив скалите, моето дело го измени просторот, го измени раката моја.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа Толе стотици пати со дела го имаше потврдено.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Неговите дела го зацврстуваат сидеричното време и бесконечниот простор во затворен уметнички предмет.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Извадено од зоната на свеста на видот што го создал тоа дело уметничкото дело го губи својот контекст и станува суперезотеричен систем затворен во себе.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Современиците на Арчимболди неговото дело го карактеризирале со изрази што се употребуваат и денес: “Ingegnose bizzarie”, “meraviglia”, “invenzioni di stupore”.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Во петте дела кои можат да се наслојуваат: 31’ 57.9864’’ и 34’ 46. 776’’, двете за пијанист, 26’ 11. 499’’ за гудач, 27’ 10. 554’’ за тапанар и 45’ за говорник (броевите во насловот на делото го означуваат неговото траење во минути и секунди), Кејџ користи заедничка структура при организација на времето изедначувајќи го текстот што го чита говорникот со музичката композиција (текстот поседува освен вербални, и фонетски и гестикулирачки квалитети).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Паралелно со реализација на делата по новите принципи, Кејџ ги продлабочуваше и разработуваше порано започнатите концепти, а како резултат на тоа настануваше серија дела со заедничко име.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Посебен, поинаков и посамосвоен облик на театар претставуваа различните форми на наслојување на повеќе поединечни, самостојни дела поврзани со некој заеднички елемент на структурата (најчесто со ритмот).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога веќе говориме за тоа, objet dard е dildo (вибратор), кој делото го претвора во игра со зборови со многу димензии и многу забавно тврдење или објект во функција на уметноста.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Дали постои доволно алегорично значење за да биде пошироко препознатливо, или Мантења со своите интервенции делото го прави премногу лично?
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Токму од оваа опозиција делото го извлекува најголемото политичко значење.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Бели вреќи: за топчиња од средна големина во нив живеат растенија се полнат во пиратска серија растеглива од еден до сто со претопување на крајно во спротивно крајот делото го краси.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од беспрекорно белите вреќи до безнадежно црните сѐ е бескрајно мирно. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 144
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Каде пасат срните?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Инаку, преводот е извршен според еден темелен избор на “Собрани дела” на авторот во многу томови.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Аркади Аверченко - неправедно запоставен и зафрлен на маргините на руската литература, прекрасен писател, имигрант по Револуцијата од октомври, 1917 година (на М. Булгаков како пофалба му рекоа дека во едно свое дело го имитира Аверченко, за што поконкретно Булгаков пишува во својот “Театарски роман”) и токму имиграцијата и несогласувањето во новиот поредок придонесе за негово исклучување од редовите на руската (во тоа време, советска) литература.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јасперсен, барајќи формулации кои ќе го протолкуваат воздејството што едно книжевно дело го врши врз нас низ својот основен материјал, низ јазикот, вели: „Тоа уште повеќе се однесува на оваа внатрешна убавина на јазикот која произлегува од изборот и распоредот на зборовите, од сета нивна сугестивност и способност да разбудуваат чувства.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Крајот делото го краси.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Радува фактот што веќе преку првите одгласи за ова дело, многумина негови оценувачи и на устен и на писмен начин му го соопштиле својот позитивен прием на ЕРВЕХЕ, предочувајќи му на авторот дека токму со ова дело го разгласил својот врвен дострел во прозната белетристика. Дека е тоа така, повелете – слушнете нѐ...! ***
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кејџ со ова дело го одреди оној простор на истражување на звукот кој денес го познаваме како електреоакустична музика “во живо” и со тоа постави алтернатива на пионерските дела на Пјер Шафер и Пјер Хенри(конкретна музика) и Карлхајнц Стокхаузен (електронски генерирана музика).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Косуги-евото дело го видов во Уметничкиот центар во Согетс. ( Неговата музика ја зема наметката од театарот и носејќи ја дава ново досоинство во обемот на уметностите).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кога ќе умре Добре, најдобриот човек на светот, неговото дело го продолжува неговиот прв син, Добре Втори, најдобриот човек на светот.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Но и Leonardo, во својот Трактат за сликар-ството, се изјаснува околу ова: „Кога делото е еднакво на судот, тоа е лош знак; а кога делото го надминува судот, тоа е најлошо, и тоа станува кај оние кои се восхитуваат што така добро го направиле делото; кога судот ги надминува делата, тоа е одличен знак.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Дело ограничено со една тромава естетика, производ на една уметност на најмало напрегнување, творба на една епоха на низок водостој и слаб проток, што би била состојбата во која се најдоа уметноста и естетиката во вторава половина на дваесетиот век; тоа дело го претставува одговорот на уметникот на оној став на публиката кој тежнее еден Лоеонардов портрет да биде преобразен во „ла Gioconda” - т.е., во нешто повеќе од едно дело, во некакво над- дело, во едно пренапрегнато дело, мит, амблем на секое уметничко дело - толку упорно присутна во своето самољубие, што и кога веќе не ја гледаме, нејзината насмевка, што наликува на насмевката на Carrol-овата мачка, не престанува да нѐ прогонува, дури ни тогаш кога сликата исчезнала.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)