глас (имн.) - дека (сврз.)

Сега се претставува само како Грета и ја бие глас дека е најдобрата пушачка во државата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Краста: Кога беше мала имаше и презиме, ми се чини, но го заборавив.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Последниве денови се слушнаа гласови дека властите, или некои луѓе од власта, сите води од рекичките и од изворите кај Дарванскиот предел што доаѓаат кон Маказар, ќе ги свртеле за потребите на некој рибник што некој бизнисмен ќе го градел на патот меѓу Ресна и Монастир.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јаков не одговори.  Со зимата и првите студови, стигна и гласот дека почнува примената на бугарскиот закон за заштита на нацијата, со кој Евреите беа прогласени за граѓани од втора категорија.  Јаков потстана во постелата зашто со светлината што допираше однадвор се слушаше и гласот на шамашот6 кој потсетуваше дека е Ханука7, празникот на светлината.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Низ градот сѐ повеќе се разнесуваше гласот дека наскоро бугарските власти ќе ги соберат Евреите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Потем сал туку се излежуваше по дома, си остана младоженец без невеста, едно време се пушти глас дека станал акробат и ноќум одел по жица како месечар, филистејците се такви, на спасителите им подаруваат осаменост, им го нудат и кошмарот на заминувањето од родната грутка – барем сега не се талка со месеци по морињата до Австралија и Нов Зеланд, а ако е до пустини и таму има пустини, но децата таму не чуле за прачки, не виделе дренки и шумски малини, децата таму се далдисани во компјутерски игри.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ја остави прачката во долапот, како да потпевна прачка имам камен немам, па ја бакна мајка си в чело и цел ден и цела ноќ попусто чекаше да му подари солза радосница.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Една вечер, божиќни пости, Толе седеше со Јована и некои други Јованови другари, кога во кафето, од маса до маса, се пронесе тивок глас дека војводата Гоце Делчев ќе дојде вечерва во кафево да се види со своите пријатели и да проговори некој и друг збор.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Токму поради тие дела Леонардо се здобил со глас дека е маг, волшебник, поврзан со ѓаволот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
И пак низ селото потекла приказната за неговото јунаштво, се до оној ден, по еден месец од случката, кога брзо се разнесе глас дека Волчарот побеснел. Волкот бил бесен.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сите внимателно слушаат што зборува Максим Акиноски но никој не може да се досети дали Максим мисли дека е добро што не знаат што сториле Хаџи Ташку и дружината или, пак, нив, жителите на Потковицата, ги наговара, ако Хаџи Ташку и дружината не знаат што сториле, тие да нададат глас дека Хаџи Ташку и дружината го убиле стрика Ангела Јанчески.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Пукна глас дека некој од неговата дружина, или цела таа, за да го ограби, го суредила, па властите се вдадоа во потера по нив, по другарите Хаџи Ташкуви, па така Потковицата, што се вели, со едно мавнување се ослободи од две зла, од Хаџи Ташку и од неговата дружина...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Неколку недели чекаа да дојде некој од властите од Тополчани, од Прилеп, или од Битола и да се заинтересира за бомбата, но кога се пронесоа гласови дека овчарите, а и некои од дечиштата, оделе таму и ја прерипнувале со стап, или без него, се уплашија да не се стори некоја пакост, па ги одредија Крстета Јанчески, кој во Второ бугарско стана кмет на Потковицата, Најда Акиноски и Ѓорета Дамчески, кој од помладите луѓе изби во прв ред, да отидат во Тополчани, а ако не успеат таму во Прилеп, ако не успеат и таму во Битола, и да бараат да дојде некој оттаму и да ја растури бомбата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа, Јовановото враќање во Потковицата, надалеку го потврди верувањето во маѓосничката и претскажувачка моќ на Руса, но за него, за Јована, се проширија гласови дека во меѓувреме со померил од умот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш низ Потковицата се ширеа гласови дека некои го виделе умрениот како осамен, жеден и невесел (додека другите умрени во групи или редици оделе и се враќале од кај изворите) чека на падините на Горник, долу, под оградата на гробиштата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Набргу потоа, по гласот дека џандарите му го истерале окото, и тој пристигна во Потковицата (Тогаш, во 1939-та, во приквечерието на втората Голема војна, заедно со тодета во Потковицата се вратија и многумина други нашинци кои беа отидени таму некаде, низ светот) па луѓето можеа да се уверат дека вистина било тоа што се зборуваше за него.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш, тие години, гледајќи го расфрлан на сите страни и неприбран дома, не со злорадост туку со жал за него, некои пуштија глас дека од што се вдал по одобрението, Максим се померил од умот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од сите овие видувања на умрени кои слегуваат да пијат вода на изворите, најфантастично беше она, за Трајана Дамческа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, се појавија гласови дека онаа ноќ Боше не насилно туку доброволно се здружил со ајдути и сега оттаму, од каде пто ајдутувал, на домашните им ипраќал пари.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И тогаш, и секогаш кога повторно ќе отидеа да бараат да дојде некој и да ја растури бомбата, само им ветуваа дека навистина овој пат ќе испратат некого, но во текот на целата таа година никој не се појави.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Можеби умрела од нешто друго, Милан. Тоа се совпаднало кога Даниел го градел својот мост, и затоа тогаш почнале да се шират гласови дека тој ја заѕидал сенката на својата невеста во темелите на мостот. Знаеш како одат тие работи со луѓето.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Денеска не сакаат ни да ѝ се приближат на таа тема.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но дали жените, општо земено, ги бие глас дека се случило нешто катастрофално, дека пропаднал светот, дека човештото не го исполнило целиот свој величествен потенцијал секогаш кога ќе се направи едничка и ненужна естетска грешка?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Обично е потребен одреден волев напор за да се усогласи изразот на некое чувство со природата на самото чувство – како што покажува мелодрамата на секојдневниот семеен живот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Некои помодни дами се, сигурно, многу ситничави околу својот изглед и околу прашањата на стилот воопшто.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, дури и за хетеросексуалците, дури и надвор од мелодраматичниот свет на семејството, има нешто незгодно или театрално или срамно во задачата да се пренесе нанадвор она што се чувствува внатре.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дали жените, општо земено, се толку фанатични, како пол, околу точните прашања на естетската форма?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не е никакво чудо што геј-мажите ги бие глас дека се склони кон мелодраматичност во своите стилови на емоционално изразување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не, не ако му се верува на Чез или на Честити, одвреме-навреме трансродовиот фризер од Хикори, Северна Каролина, кого во 2004 година го интервјуирал Е.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ни оддалеку не се изумрени – како што ќе ви посведочи секој што бил на дрег-претстава или што го гледал филмот на Педро Алмодовар Сѐ за мајка ми од 1999 година, кој сјадрува една цела традиција на културното размислување на геј-мажите за своите односи кон женственоста и кон ликот на мајката.356 Но, денес ниту еден геј-маж што држи до себе не сака да се осврнува на тие теми, освен во штос или ако треба некому да му спушти.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Си беше еднаш едно време кога геј-мажите ги биеше глас дека не можат да зборуваат за ништо друго освен за мајките.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А некој таков напор може да им биде крајно нужен на геј-мажите, кои немаат на располагање готови општествени форми за да си ги искажат чувствата и на кои, затоа, секое искажување емоција мора да им се раководи според некоја постојна, хетеронормативна општествена норма или некој таков жанр, на кој нивното искажување може да му биде само имитација или пародија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Една од причините поради кои првенствено ја избрав Џоан Крафорд и што решив да го проучувам фрапантниот спектакл на измешани гламурозност и абјектност кој го приредува, и во Милдред Пирс и во тоа што произлегло понатаму, е тоа што нејзината гејска привлечност нѐ тера да се соочиме со два ноторни аспекта на машкиот геј-субјективитет кои ги прават денешните геј-мажи особено гадливи – па затоа и особено ненаклонети да ги истражуваат: имено, идентификацијата со жените и приврзаноста кон мајката.355 Овие две теми се и средишни и табу во современата машка геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Потоа стигна глас дека заминал за Франција.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се пушти глас дека стигнавме во Полска.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се пушти глас дека беа фатени на граница при обид да пребегнат во Југославија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се шират - пишува грчкиот конзул со еден некоректен јазик - гласови дека и во самиот град Солун “Бугарите ќе извршат злосторства и со употреба на динамит“ ќе нападнат цркви и ноќни процесии по повод велигденските празници, како и други јавни установи, со цел да создадат паника и впечаток дека турската власт не може да обезбеди сигурност и оти тие се господари на земјата.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Биле пуштени гласови дека штом ќе се даде знак за востание, ќе биде заклано целото егзархиско население.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Поради ова, и воопшто за оправдување на престојот без работа во Солун, по завршувањето или напуштањето на училиштето, гемиџиите упорно ширеле гласови дека тие, како синови на позаможни велешки родители, нарочно доаѓале во Солун, во кој, подалеку од родителската контрола, можат да се оддадат на “полесен“ живот по солунските кафеани и други локали.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Се слушаат гласови дека делото на расплатата меѓу кутриот македонски народ и Османлиите се готви од Организацијата на 9 мај.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Се носеле гласови дека во деновите на репресалиите биле убиени повеќе од 300 луѓе, но, според Ди Ривел, немало докази за тоа.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тоа е засилено по солунските настани и гласовите дека слични настани ќе бидат предизвикани и во Битола.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Зашто упорно се ширеле гласови дека колежите биле подготвени од заинтересирани кругови во власта, а случајот сакал тие да се совпаднат со борбите во Цапари и крадењето на пушките146.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во април во Парагвај преку застапници се жени со Марија Кодама, својата долгогодишна пријателка и соработничка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во јуни, три дена по излегувањето од болница, умира во својот женевски стан; по своја желба покопан е во женева.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
1986. Во јануари повторно патува во женева поради прегледи и лекување; се шират гласови дека е сериозно болен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Европските весници објавија дека умрел од емфизем на градите или од срцев удар.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се прочу глас дека е жива, дека била трудна, дека сама без помош се породила.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Имено, во едно време се прошири глас дека на некој политички форум на едне познат говорник, на самата говорница, при отворањето на устата, наместо зборови почнале да му излегуваат глувци, малечки, црни.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се прочу глас дека преминала, дека е упокоена, друг глас велеше дека е болна, трет глас дека некој ја силувал и ја претепал, па таа лежела во постела болна, искршена.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сетне се слушна глас дека бикот е виден покрај влезот на јамата на напуштениот рудник во Богословец, како квечерина исчезнува во темнината на рудникот, а наутро пасе по ридиштата кај минералните извори на Богословски Рид.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Едно лето се пренесе глас дека во нашиот град ќе дојде умен и учен човек, уважен гостин од една далечна земја.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Од сите страни непрестајно стигнуваа жалби дека грбовите и рамената не само, да речеме на титуларните, туку дури и на најтајните советници, им биле изложени на сигурна настинка поради ноќното одземање на шинелите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Затоа и не смееме веднаш да ги отфрлиме како лага гласовите дека тој го пренел тутунот во Јапонија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Наеднаш низ Петербург се раширија гласови дека кај Калинкиниот мост и многу подалеку почнал да се појавува ноќе еден мртовец со изглед на чиновник, кој бара некаков одземен шинел и кој, со изговор дека му е грабнат шинел, не обрнувајќи внимание ни на чинот ни на звањето, симнувал од рамената секакви шинели: и со крзно од фока и од дабар, прошиени со вата, бунди од енотово, лисичјо и мечкино крзно со еден збор, секаков вид крзна и кожи, какви што само измислиле луѓето да си ја прекријат својата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој можеше да се преправи во тој брат од простата причина што вистинскиот брат по некој случај останал во Амакава во моментот кога „црниот брод“ со духовничката дружина испловил на морската шир.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Меѓу работниците и во народот се пушти со шепотење глас дека Жепа не дозволува мост над себе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Им изградија дрвени бараки, пред кои делкаа камења, беа бели како воденичари од камениот прав.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога конечно газдата на арабаџиите не пушти глас дека ќе дојде, старите играчи очекуваа да се појави некој од повиканите нови играчи, кои, меѓутоа, го немаа потврдено своето конечно учество, па не се знаеше до последниот момент кој би можел да дојде.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Повторно имаше бесни демонстрации, фигурите со ликот на Голдштајн беа спалувани, стотици постери на евразискиот војник беа искинати и фрлени во пламенот, а голем број продавници беа ограбени во безредието; тогаш се прошири глас дека шпиони управувааат со бомбите, со помош на радио бранови, и толпата ја запали куќата на една постара брачна двојка за која се сомневаше дека е од странско потекло, па двајцата умреа од задушување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Одеднаш, како да слушна дека зборува некој друг, Винстон се слушна себеси како вели со длабок громок глас дека нему треба да му припадне целото парче.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За секого везирот докладуваше: – Граф Никола Црепковиќ, пратеник на KB кралица Изабела од Ердељ – го претстави везирот Изабелиниот пратеник кој му донесе непријатен глас дека нејзиниот намесник фратар Георги се спогодува со крал Фердинанд да се отцепи Ердељ од султановата држава и да се присоедини кон Фердинандовата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Чиста постела да најде, да си почине...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Симке! Симке!... Стани! Што плачеш? Денес ќе дојдат... Дојде глас дека ќе стнгнат!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Таа работа како беше и што беше никогаш нема да се разбере зашто после се чу еден глас дека тој нешто за Русите работел, за Сталина, за душманот на Тита.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дури, се чу еден глас дека ни на тој Ѓунијата не му била чиста работата со Русите. Кој знае!...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И многу кинвали имаше со земја покриени и се гледаше подолу едно златно езеро и се слушаше глас дека ништо не нѐ дели од затемнувањето Тоа беше ден на скитања.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
- Мене судбината ми одреди да одам на југ, и во тој правец ќе тргнам, кон Солун - се јуначеше со тенок глас човечето Крсто.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Околу нив постојано протрчуваше сниското слабо човече Крсто, еден од деградираните командири на партизанската војска, и го раскажуваше по којзнае кој пат оној случај кога тој божем имал храброст да го изведе својот вод пред бригадата и да изјави со полн глас дека одбива да замине со борците на Сремски фронт.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ние се повлековме во шумата и ноќе се вративме во поранешниот логор, оној до Горица.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се слушнаа гласови дека пак ќе не враќаат во Преспа. Ама, изгледа, ништо од тоа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Високиот извади од чантата тефтер, го лизна моливот и, откако ја залиша, исправи глава.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сите ние станавме и како маѓепсани викавме на сет глас дека сме готови.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Седи тука и да не станиш, колеро една!“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А жената со огрденото лице шеташе меѓу редовите и, кога паѓаа зборови за борбата, за водачот, таа извикуваше соодветна парола и се дереше со пискливиот глас дека сме готови.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Па, Кире, јас гледам пред мене дете... и немој да се навредиш.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Некаде квечерина, се пушти глас дека пак ќе нѐ слезат да чекаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зли јазици, иронично ширеле гласови дека јажињата биле навистина за бесење, ама не на луѓе, туку за земјата!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се слушаат гласови дека идната година, на пролет, голем бој ќе има на Грамос. Затоа врвца е патот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Пристигнал глас дека се вратил во селото, кај семејството.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)