време (имн.) - само (прил.)

и еден ден се појави полковиот командир, на еден бел коњ, коњот игра, не гази на земјата, беше бил заробен од Англичаните, и кога дојде му даде команда на ротниот командир и на другите офицери да се тргнат подалеку од војниците, и тие сите се тргнаа едно двеста чекори, и полковиот командир не прашува кој каква мака има, или некоја поплака да има, и излезе еден, Ристе се викаше, а тој пак сето време само главата навалена и само зачуден, и со никого ни а, ни бе, и мајката, си мислиме, на толку молчење, сега најде да зборува, а тој ти имал мака, полкот негов ја збркал работата, а го окривиле и Ристета и го осудиле седум години затвор да лежи по завршувањето на војната, и Ристета цела недела пред тоа го учел еден адвокат од Скопје како да се пожали, го вежбал за докладот, како да се претстави и како да се поплаче и Ристе станува, јас бев часовој, вели, кога стана тоа, а имам и часовник добиено за храброст, ама јас не бев таму, кај што стана колењето и му кажува сѐ како што било,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Времето само бега, а јас само трчам, трчам...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одам, а времето само се мурти, не стои на една нога. Се топори да врне. Ќе ја пушти брадата од Свети Никола.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Па нели цело време само гледаме? - Гледаме, ама обично.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Кога ќе дојде време само да се кренеме. Ај, така нека биде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Околу него остануваше за сето време само еден негов круг од тоа сиво пространство, и дивината секогаш му го препушташе тоа само нему.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Прозорците на двете куќи свртени се како очи едни кон други. И цело време само се гледаат.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Па нели цело време само гледаме?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)