време (имн.) - се (зам.)

Директорот и претпоставените се однесуваa во рамките на нивните службени овластувања, работното време се почитуваше, а платите и придонесите навремено се подмируваа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Меѓучовечките односи во фирмата, генерално, може да се опишат како сосем коректни.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Некое време се зборуваше дека некој го предал, но јас во тоа не верувам, турците од Турско Рудари го предадоа! – го повиши гласот баба ми – А Господ го откри гробот, кога сакаа да си ги земат моштите.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Остај го мојот кабает, - ми вели тој мене. – Јас на време се тргнав.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
За да ги наплати парите, Никола го пратил во Цариград синот Санде, а тој во тоа време се обидел и успеал повторно да ја заземе улогата на мухтар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
За целото време се однесуваше премногу сериозно. Дали рече или не рече неколку збора.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Нешто пред договореното време, тој го виде Карер како застанува под прозорецот и во веќе видениот ритуал, го отвора тешкиот капут барајќи си го часовникот што го извади од џебот на елекот, го погледна, потем го нави, го ослушна, го врати наместо, ја намести паларијата и зачекори кон долниот влез од просториите на СС командата на островот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во текот на тој раговор Лит и Беренц по извесно време се фатија како со пиетет да разговараат за хиерархот од Закинтос.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Чудни некои времиња се стаиле овде и наоколу врз Балканов валкан а свет на чело со класични руски кловнови и нови балкански клонови та катаден гледаме процесии работнички студентски селски граѓански и поворки погребни што маченици испраќаат - светци незнајни минатото го закопуваат на иднината не мислат оти ја нема а сегашноста горка ко корка сув леб ја грицкаат и чекор по чекор бараат dénouement, dénouement и мантраат: FUCK THE BEST WE’RE THE REST 82 okno.mk
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Колку повеќе наближуваше пладнето, времето се развиделуваше.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И јас сум портретист, но летно време се живее подобро.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Од моментот на раѓање - кога бебето од камено време се соочува со мајката од дваесеттиот век - детето се подложува на тие сили на насилство наречени љубов, како што биле подложени и нивните родители, а пред тоа - родителите на нивните родители. okno.mk | Margina #22 [1995] 29
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Се поарчив Се источив Сѐ ( и себе) Во ништо Преточив. горев. говорев До сега Горев И Говорев Отсега Веднам душа Сал да Слуша. по стеблото По стеблото Времето се качува. Стеблото разгранува.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
По мене Времето се качува (повеј студен) И ме Осланува. колку сум заморен Колку сум заморен од животот Од летот во висините Од падот во длабините Од врели стрели Шибнати во слабините Та чувствувам како Молкум ме одминува светот И како Отаде Ме носат Годините. присет Воденичен камен. Јачменов леб.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
На збогувањето го одврза ќесето, и како што беше адетот, ги дарува двете деца по три дири, сестричињата од Мирчета по две, така што при самото излегување на Мирчета од дома, на Мирчевица ѝ оставија десет лири. A со десет лири во тоа време се живееше десет месеци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
кај станицата синџуку во токио тој петок, да беше петок, се собираа педери кои во јазикот на новото време се именуваат како хомосексуалци а нивните паради се именуваат како геј паради и навистина чиста случајност е што токму во геј улицата близу станицата синџуку во токио имаше многу бездомни кучиња, мала парада на бездомни кучиња кои никаде не брзаат а дишат испрекинато и кога зјапаат во минувачите и кога се клецкаат, да простите близу станицата синџуку се наоѓа градската куќа на токио вообразена и вообличена како бетонски нотр дам баш тука како да се разминав во врвулицата со професорот кензо танге арно ама не стасав да го поздравам од пријателите од скопје професорот кензо танге кому во токио сите му се поклонуваат сигурно горчливо ќе се насмевнеше ако успеев да му го спомнам скопје тој и онака севезден се смее, се смее и на легендата дека токио и цела јапонија се создадени од божјата насмевка и онака низ смеа професорот кензо танге кај станицата синџуку во токио шутна една празна лименка од пиво а знаеше дека го шутира испиеното минато како што знаеше дека син му кокомо кога тогаш во токио ќе сади нови јајца и на врв јајце ќе се насладува со цедени насмевки и ќе ја ишка секоја идна катастрофа пред да удрат ѕвоната на бетонскиот нотр дам.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Како резултат на словенските преселби, започнати во VI век во Европа со тек на време се формирале следните современи словенски народи: Од Западните Словени (Венети)-Полјаците, Чесите, Словаците и Лужичките Срби; Од Јужните Словени (Склавите, Склавините)-Словенците, Хрватите, Србите, Црногорците, Македонците и Бугарите; Од Источните Словени (Антите)-Русите, Белорусите и Украинците.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Уочувајќи го фактот дека поголемиот дел од населението за кратко време се отрезни од „ослободителна мисија“ на бугарските војски и станува сѐ понезадоволно определувајќи се на страната на НОД, бугарскиот окупатор превзеде разновидни мерки, прво „мирољубиви“, а подоцна брутални со цел да го оневозможи и во корен да го ликвидира НОД во Македонија.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Зошто подобрите времиња се творат, запаметете добро, тие се изградуваат дел по дел.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Та слушај ме ти, менека, книги не знам да појам, а за времето се разбирам.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Од време на време се губи контролата на говорот и координацијата.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Многутомна антологија на мисли, лексички иновации, тропи и метафори за времето се кријат во неа.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Во атомите на генот, кои ме поврзуваа со Татко, чувствував како во нова димензија на времето се надоврзувам во скадарскиот пекол на некогашното рајско патување на Татко во Цариград и како во сон трчам во место, запирам на последната етапа од враќањето од егзил во родната земја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
На Балканот во тие времиња се заспиваше крај едни, а се будеше крај други граници.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Времињата се изменија, па и за нас кои сме во Јапонија, традиционалната јапонска уметност е ограничувачка бидејќи ѝ недостасува универзалност; таа нема никакви врски со глобалната современа уметност, туку е наменета и е врамена во една единствена култура.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Како да се буди од смрт го чешаше целото тело, кога ќе излезеше од некоја состојба во која подолго време се наоѓал себеси: неподвижен мир од долго и тешко заборавање без осет за некакво течење, ток или поврзаност на нештата.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Во исто време се случи и разнишувањето на Chicago Review што резултираше со појавата на Big Table , списание со нагласена Beat ориентација. 22 Margina #1 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Тука Захаријадис ги извлече на бина од која пред сите зборуваа најтешки зборови за нив, од таа бина паднаа најтешки обвинувања за што во воено време се оди на воен суд и се добива најстрога казна.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Од Ќафасан до Прењес патот води по остра удолница со многу кривини и цело време се вози со стегната сопирачка.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тетка Рајна за целото тоа време се обидуваше да ме зазборува за нешто друго, да ми го одвлече вниманието, но гледаше дека не ѝ успева, па и таа замолче.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Им се воодушевував на моите сестри, на нивните гестови и нивните разговори.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се вратија таа есен, и за само едно годишно време се беа претвориле во прекрасни млади жени со префинето однесување, со француски фрази во кокетливиот говор, со израз на лицето кој не изразуваше збунетост и пониженост, туку една лежерна скромност и радост од животот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Исто така, овој историски поглед покажува дека речиси во сите времиња се забележува силно работење на народниот дух врз културно-историска основа, резултат на која се јавува образувањето на силна македонска држава од царот Самуил и богата народна литература.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Благодарејќи ним, во најново време се откажавме да си избереме едно од нашите наречја за наш општ литературен јазик, а наместо тоа зедовме да се учиме и да пишуваме на туѓите соседни јазици, најповеќе на бугарскиот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
ХРИСТОВ: (Покорно се облекува. Ја зема шапката и едно време се чини, така изгубен ќе излезе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Еден париски балет од тоа време се нарекувал „Le Monde renverse“ (1625).
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Критило во нив го препознава Протеј.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во това време се мерело само со товари.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Но, во исто време се плашеше дека тие би можеле да го дотолчат неговото уморно и во голема мера истрошено тело.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Минува пладне. Времето се наоблачува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тмурен и раздразнет, Џемал-ага излезе. По некое време се врати заедно со висок подгрбавен човек.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Или, протоколот налагаше обратно, прво заклетва па шамија, не думам, времиња се сторија.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
И бааги време се гледаме така. Сега и попот молчи уплашено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Едно време се исправам, го клавам српот на рамо и се свртувам кон Јона.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Едно време се кажа ״ јуриш“ и откако се изврши првиот пробив, артилеријата два дена и две ноќи само бувта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Едно време се отвори училиште во куќата Кузеска, ама малку траеше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По некое време се слуша и тропање на вратата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По малку време се враќа целата увилена.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некако во тоа време се стуши воздухот, падна небото и се истури.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Едно време се повратив, ме повратиле жените. Ме натурале со вода и ме повратиле.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Меѓу два огна се грејат. Едно време се поткрева Илија и вика по бугарските војници.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се ближел нивниот ден со кој ќе почне големото спокојство што во старите времиња се раѓало од медовина и расцутени макови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во својата итроштина жените биле обземени од чувство на победа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тоа време се сретнува со една жена која ја праша: „На каде вака си кинисала, Саветке?“. Рече: „До каде брата ми“.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ме понесуваше таа сличност и забележував дека кога ќе се насмевнеа усните на некоја од жените и дундата ѝ се подоптегнуваше во должина, и во исто време се подрашируваше, потреперуваше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ако некоја се накашлаше, речиси, мигновено долу, меѓу нозете, устинките формираа крукче кое потоа се разобличуваше и пак устинките се слепуваа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Речници од секаков вид во ова постмодерно време се само насетување на хаосот на заборавот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Цело време се поистоветувам со нечиј туѓ живот, но сфаќам дека мојата приказна е само моја.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Вошките за кратко време се намножија по домот. Од спалните до кујната. И вошките беа гладни.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Седи Богдан со отворениот албум пред себе во градината, ги крева очите и гледа: се стемнува, а пладне уште не е поминато; времето се стишало, не мрда ни лист по дрвјата, не се движи ни птица, ни инсект; чудна некоја тишина, чудно исчекување како пред породување.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ја завлече главата во биковскиот врат и стана презрив и тврд, се стемни чиниш цел живот да се хранел со гавранови срца. „Во зло време се задеваш со мене.“ И гласот му беше темен.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Домашните регименти на мрачњаци и хоштаплери во поново време се пополнуваат со странци коишто во нашите медиуми ги заговараат сталинизмот, старорускиот палеолитски шовинизам, масовната директна акција, тевтонските фашизми, перонистичките популизми, пиночеовскиот милитаризам, изолационизмот, националсоцијализмот на кафеани и работнички хали.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Плус, пред некое време се откри дека правела некои работи во тајност, позади грб на целата фамилија.“ и повторно го погледна значајно Петар.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Да започнеме со работа, долго време се подготвувавме, сите речници на турцизмите во балканските јазици ги консултиравме, но и надвор, од нив, па ќе видиме каде ќе нѐ одведе работата?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Времињата се променети, но споменот за Андалузија не живее со векови само во меморијата на Шпанците туку е вграден и во шпанската цивилизациска матрица, како оригинално шпанско богатство.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И кога веќе сѐ ќе стане заборав, пепел во човечка черупка во која во исто време се населуваат нови чуда, ќе остане само сеќавање за писмото на Рубина Фаин и прашање какво било и какво е, ако е сѐ уште живо, она јапонско дрво кое е и пак не е тајна за денешниот човек.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Под сребрениот капак со изгравиран жерав времето се одмотувало кон својот бескрај оставајќи ја зад себе смртта на своите стопани.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сите верувања, навики, вкусови, чувства, ментални ставови што го карактеризираат нашето време се дизајнирани всушност за да ја одржат мистичноста на Партијата и да го спречат согледувањето на вистинската природа на денешното општество.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сите владетели во сите времиња се обидувале да им наметнат лажна слика за светот на своите следбеници, но не можеле да си дозволат да охрабруваат каква било илузија која би можела да ја загрози воената делотворност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кругови во водата, кружници низ времето се допираат со погледот на немоќта која царува како цар без царство, како љубов без љубовници.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Едно време се реши, ја пушти раката кон мене и ме стегна кај лактот. Вели: Немој никогаш веќе да бегаш.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Едно време се оддалечив од другите и сам отидов на она место од каде што се гледа просторот на некогашниот Долнец, со црквата со седум гроба сосе на Борко Угрин и со онаа осамена куќа на Симон над езерото.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Прво, за вработување на инвалидно лице на неопределено време се доделуваат 20 просечни плати, а за вработување на слепо лице со 97% оштетен вид и телесно инвалидно лице со 90% телесно оштетување – 30 просечни плати.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Во ѕидот на оваа страна допуштено е да има набиено два три кола на кои зимно време се обесуваат водените сакми и гуни, или некое котле со вода, да не го локаат пците или избурбатат прасињата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој му е стар пријател. Врсници се. Едно време се бореа по панаѓурите и го кутињаше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не поминаа ни десетина-петнаесет минути, само што го допиваа шербетот анамите, а кадијата за сето тоа време се шеткаше нервозно низ одајата, вратата се отвори и на неа се појави Ајша со Сефедина, носејќи ја Анѓа на раце изврзана со дебела ортома од градник до глезни.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Оние зборови на тој таму од темницата во кој имаше болка од средбата со Македонијата и жал за оставената плодна земја, за швапските куќи, за дебелите свињи кои во ова време се претвораат во леано месо и колбаси што потоа се залеваат, се сврнгисуваат со топена сланина, буричкаат во сите незаспани и го падат сонот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
18. Времето се грижи за зборот зборот што го обновува Тој што му длабеше во корењето го гради доградува и виши во куќата на светот Вербата штира не е Ни неверен е зборот Убавината да му се верува на надежта е врсник И онаа земја иловица густа раката што му ја памети се врти врти и понатаму во лика нова нудејќи ја светлината нова на говорот ризата небесна нитките што ја ткаат на несвенатиот збор И уште и натаму сега од пределите на глината над запомнатата стреа продолжува тој кон муграта да гледа со стрептеж незгаснат за повтежот на говорот да го досегне реченото
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Се к`ти сивата карпа на затворениот говор на времето Се дени и песната што да се роди ја навестува заради која отаде ѕидот се оди на невозможното постоење За одење е време На надеж миг со славејот в грло што сака да проговори таму слушнат каде ќе биде од тие со насмевката лицето што им го огрева Најпосле
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
„Вистина е, сине, времињата се изменија. Брат брата не познава.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„...Пандо, како што ти кажав, до војната беше кмет во селото, ама пошто после времињата се избуричкаа друг за кмет не се изгласа, остана на Панда нам на брезничани да ни биде кмет сѐ до доаѓањето на партизаните.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ѓаволу волшебен, опсесијо! Опсесијо моја, време се навикнувам на тебе се навикнувам на себе па почнувам и јас, налик на владетел семожен да мислам. Да се умислувам.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Со време се менуваше ликот на далјанот. Реката запрена среде, при силни води ги поплавувала блиските полиња.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Времето се растргна. Меѓу облаците почнаа да се откриваат сини небески бездни.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во тоа време се чу сигнал од радио-станицата. Англискиот офицер ѝ пријде на радио-станицата и рече нешто на англиски јазик.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
По малку време се приготвиле свадба да прават за Босилка, чунки одамна била свршена.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Вчас времето се вдаде се згусна и надојде од сокот со пролетта што нечујно татни по жилите.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Времето се отвора и почнува во мене да зборува Преведувајќи ме во небо, во скробна исповед Во молитва по која во пустината врне.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Времето се отвори и на овој бел лист Има уште место за троа ноќ есени И троа месечина од која лисјето вени и паѓа.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Времето се отвора и на прастар збор го одгатнува Лузна по лузна и рана по рана записот на душата И зошто земјата замириса на мене.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Пет часот. Некаде во куќата часовникот одекна со тивок, музикален глас: Пет часот, пет часот, времето се топи, пет часот... а потоа и натаму предеше во тишината.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Па, не бива двајца, ортачки да бидеме кумови, или да се караме кој ќе биде кум, не е ред.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: (По малку време се враќа.) Си ја заборавив, божем каде што лежев кутијата за тутун. (Ја покажува.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
1. суша Шарите на желкината кора на земјата немо лежат во грмушките на сонот а под спарушените и глуви усни на мостовите времето носи на грб мали куќи од мов па ги рони за да ги изгради пак на своите крупни рамена без одмор времето се носи себеси
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Во новово време се згоди во едно претпријатие да одработам цели десет години ама правилата на животот се сменија и веќе одамна никому не му се подарува никаков часовник што секако е една од причините некои луѓе сѐ повеќе да се чувствуваат изгубени во времето а нивните души да скапуваат во контејнерите.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Времето се лизга низ моите нежни години, а се плашам од минатото, од просторот и времето застанати во еден миг, а секој миг претворен во слика насликана на платното на очајот која секоја вечер ме враќа на местото на злочинот, обоено со агонијата на немоќта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се плашам од сопствениот одраз во огледалото, го гледам тоа што несакам да го видам, а тоа што сакам да го видам е од другата страна на стварноста, нејзината опачина е моето вистинско лице.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Цело време се менува времето, ѓуптин се жени, ѓупка се мажи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Светлина се растури во земјанката и по черек време се почувствува блажена топлина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Пред полноќ покрај него поминаа двајца со автомати и по кусо време се слушна шлапање на коњски копита.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Каде да ја најдат? Па таа цело време се крие по планињето и само ноќе поминува низ селата колку за да се најаде и да се стопли и наспие и тоа секогаш го прави скришум од народот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тенковите застануваа и по кратко време се повлекуваат сѐ до патот што врви под селата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На ден Свети Илија, откако се вративме од црква, баба ми влезе во градината и по некое време се врати со футата полна компири.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Само летно време, играјќи брканица, децата се криеја во неа, а наесен немирникот – ветер кога ќе зашумеше во оголените гранки на тополите, и ги кубеше сламените старечки плеќи, се напињаше да ја одвее, но Аврамовата колиба зачудо долго време се додржа и остана сред бавчите како спомен на страшниот полјак со големи обесени мустаќи.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
По малку време се’ си беше пак мирно како и пред тоа.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
По некое време се покажа и стебленце и виде дека тоа убаво ботее доколку пеејќи му заспиеш крај него.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Едно време се разболев, стомакот почна силно да ме боли, одзади ме чешаше и многу ослабнав.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А токму во тоа време се чувствувала поарно, но потоа од грижи ѝ се влошило здравјето, температурата ѝ се покачувала.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сите несреќи што во последно време се случуваа во куќата беа во врска со него.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)