врба (имн.) - и (сврз.)

Кога го виде правот, едниот од тројцата селани, кои седеа под врбата и пушеа тутун, извика: - Јунаци, бидете готови!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Можеш да ги видиш како лежат во вировите под врбите и мавтаат со опашките!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Одобрено му е, ама ако посади врби и тополи крај реката на секои три аршини, и за време од две години. Сега се жали!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Беше рана пролет, кога почнуваат да плачат врбите и лозјата, па може од тој ист порив на сите ни идеа солзи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нејасно се радував: по неколку дни бело ќе прснат бадемовите пупки, над ретките потоци ќе се доселат синоглави птици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И врбите и јасиките ќе се покријат со зелени дамки, дренот ќе се искити со жолт цут.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И за сосема да ја изгони сликата на Пела уште неколку пати се бореше со вителот под врбата и на крајот сосема исцрпен одеше да спие под некоја сенка со полн стомак од праски набрани од самото дрво под кое легнуваше.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ама повеќето веднаш си фатија сенки под врбите и тополите, си ги распослаа веленцата и започнаа да си ги редат јадењата. ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ваму-таму, крај реката, растеа ракити, врби и по некоја евла.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)