врата (имн.) - се (зам.)

Кога се припи до вратата се вкочани од вџашеност, кога на гумното во нивниот двор, наслушна некои машки гласови: - Ноќеска ќе има бој со нож!; Кој ќе се согласи да се бори ќе добие отсуство!;
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Вратата се отвори. На врата се појави едно момче, високо, стројно со бујна црна коса и очи, за мене познати од некаде, како да сум ги видела веќе многупати.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Лифтот застана, вратата се отвори. Мартин излезе. Подоцна се прашуваше зошто постапил така.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Вратата се затвори и лифтот, наместо да тргне долу, продолжи да се качува.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
ТЕМЈАНА: Маноиле! (Паѓа на канабето и плаче.) Во тој момент на вратата се појавува Димо, баба Ленка и Вета.
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Тогај вратата се отвори, излезе едно дете со бела, извалкана блуза и го покани: - Тука е! Тука е! Внатре беше темно.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Наеднаш нешто ме возбуди и ме расцепи во градиве: на вратата се покажа жена му на клисарот со босилок и јаболка в рака.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Над училишната врата се вееше знамето, издупено од куршуми и влеваше леснина и радост во душата: слободата довтасала веќе, па еве ја, еве ја овде меѓу нас, нѐ гушка, нѐ милува и го брани ова делче од просторот слободно да дише ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Најпосле на вратата се покажа кметот и еден германски офицер.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Слушаше како кај комшијата вратата се отвораше; како го изведуваа и втеруваа; како викаа на него, го псуеја, ги слушаше како плуштеа камшиците и како тој сиромав стенкаше и псуеше мајка, вера, жена, деца и на султан и на валија, и на кадија, кајмакам и на сите Турци. Но не се јавуваше ни за добро ни за зло.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ах анани... ана! — се слушна остар глас и вратата се затвори.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Немој да се тепаш! - тоа секогаш особено го потцртуваат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Така притаен, божем спијам, наслушнував: влезната врата се затвора; се слушаат чекорите на мама - “Цап - цап -цап - цап!“ како малечки чеканчиња удираат топуците; тато не се слуша; со меки ѓонови се движи како пантер.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Не оди блиску до Треска, може да се слизнеш и да паднеш во реката!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Вратата се отвори и кога тој сакаше да пречекори, оној младич што беше застанат на спротивната страна на тротоарот се појави пред него со устата набрана како да потсвирнува и со погледот полн иронија.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Завиваше во собите, и вратите се клатеа деноноќно.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
На вратата се покажа жена му.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Неочекувано на вратата се појави Х.Х. Не можел повеќе да издржи.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Вратата се отвора. На вратата стои Младен.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Не му рече: „Директоре, престанете“, туку „Фис, престани“ и мене ми беше јасно дека сѐ е готово; во еден миг вратата се отвори и влезе Земанек; рече: „Што му правите на човекот?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И токму кога влегол во својата одаја и сакав да се помолам Богу, вратата се отвори и влезе Писмородецот. „На пат готви се да тргнеш утре“, ми рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кажуваше Филозофот собитија чудесни уште многу, а јас го слушав со уста подзината, со очи ококорени, со душа возљубена по ука; говореше дека таа топлина и самиот веќе може да ја почувствува, иако не толку јасно како слепецот од Кападокија; говореше дека огнот е праизвор на писмото, како што сонцето е извор на денот, исток негов; говореше дека огнот е и утока на писмото, крај негов, оти секое писмо во оган се претвора; книгите горат затоа што во нив има букви, и топлина огромна; оти не можеш да запалиш нешто во што топлина веќе нема, како што е тоа со каменот или водата; затоа што е потешко да запалиш камен одошто дрво и хартија; но и каменот, велеше може да согори ако на него се забележи писмо топло, и доказ за тоа се ѕвездите опашести; говореше дека сѐ на овој свет е писмо, дека целиот свет е книга; говореше чудесни нешта а јас го слушав и толку се занесов што не забележав кога вратата се отвори и влезе отец Стефан Лествичник.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Вратата се отвара со тресок, и сега во позадина јасно се слушаат звуците на блех оркестар, како полека се загрева.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Велат, тука работеле луѓе. Јас не гледам никого. Скршените стакла на вратите се прекриени со стари весници.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Таа вечер, враќајќи се низ ходниците преполни со темнина од прегорените сијалици, потскокна кога од сенката пред нејзината врата се оддели машка силуета и направи чекор кон неа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но кога ја подотвори вратата се штрекна и пак ја затвори, зашто во училницата седеа други ученици.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
По некое време - додека спокојно работеше, вратата се отвори и малиот влезе.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
(Повторно пие. Овој пат со цврста намера да го испразни до дно. Токму кога тоа и го чини, на вратата се слуша ѕвонењето, со договорениот знак.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Вратата се отвора. Во пустелијата се урамува првин таа Неда и веднаш потоа тој Иван.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Не. Не е неговата смена. (Во вратата се појавува Луков.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ИВАН: Не грижи се. (На вратата се чука. Влегува Методи.) Што е?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И покрај тоа што на вратата се повторува договорениот знак, тројца во собата заземаат позиции што не допуштаат да бидат изненадени и измамени.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Додека Неда е во кујната, во вратата се слуша клучот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Во истиот миг од зад вратата се чу женско бревтање и шушкање на ќеси.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Така - редот пред касата си тече. Така - вратата се отвара на улица, влегувајте.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Значи, јас стојам како будала и чекам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
По час и половина повторно на вратата се слушна ѕвоно.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Само што ја направи оваа брза анализа пред вратата се појави ведра жена во полн налет на зрелоста чии телесни атрибути кажуваа дека држела до себе , ни грам вишок килограми, ниту една брчка на лицето; веројатно негувано со скапа козметика, помисли Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А резервниот шофер, кој не заспал на воланот, нѐ влече од под седиште и, онака заспани, нѐ тера да скокаме низ шофершајбната зошто вратите се заглавиле!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ги побарав опинците, ги најдов, некако ги наврев на нозе. Осаменоста веќе ми беше тешка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со крајче на врелото око почувствував дека вратата се отвора.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но на отворената врата се судрив со домаќинката, со нејзината подгрбавеност или набожна покорност од која и манастирскиот камен се стоплува. Ми рече нешто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нешто крцкаше, во мусандрата на ѕидот се протегаше добродушен домашен призрак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
АНТИЦА: Ами кога ќе чуе? А кога ќе му кажам, ќе рече: Леле, на старите им го зел господ умот! (на вратата се појавува Василка).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Нема да си одам додека пак не се видиме. (излегува горд, весел и насмеан, но пред да излезе од кај вратата се обѕирнува, и дава бакнеж со рака и тогаш излегува).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Се слушна тропање на клучеви закачени на приврзок како котва од галија и вратата се отвори.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Започна со тон како да станува збор за деловен проблем – размена на љубов за цигари, за чоколади, за што било.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Добар деееен! - ме пресече вибрато на 90-годишен старец кој пред врата се беше изложил на срамежливо сонце и кому му се чинеше неизмерно здодевно. Не знам дали одговорив.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
За миг беше сам, а потоа вратата се отвори и влезе О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во следниот момент жестоко потскокна. На вратата се слушна тропање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Однадвор допре тропот на тешки чизми. Вратата се отвори со тресок.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Вратата се отвори и воведоа уште еден човек од чиј изглед Винстон го полазаа морници.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Голдштајн!“ рикна малиот додека вратата се затвораше зад него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Вратата се отвори. Со мало движење офицерот покажа кон лицето череп. „Соба 101.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Вратата се отвори со тресок. Младиот офицер влезе и застана настрана, а зад него се појави еден кус набиен стражар, со огромни раце и раменици.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Железната врата се отвори со тресок. О'Брајан влезе во ќелијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Чизмите повторно наближуваа. Вратата се отвори. Во ќелијата влезе О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во ќелијата се дотетерави поетот Емплфорт. Вратата се затвори со нов тресок.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Низ полуотворените врати се гледаа шишињата со инфузија надвиснати над болничките кревети.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Вратата се отвора, деверите влегуваат среќни и задоволни оти ја најдоа најпосле невестата. Но и со неа беља.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Вратата се затвори: Крсте и Неда останаа за првпат сами, не туѓи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Со тие мисли си го клаваше сакулето во клупата, кога на вратата се запартали женско гунче и везани ракавчиња.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Така стори и Ристе, фати рака со сите и отиде дома — в куќи, на вратата се појави Бојана, со сите денешни накити.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во тие мисли вратата се отвори и на неа се појави стара жена – Турчинка со бела коса, боса на влечки, во широки шалвари.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Вратата се разгрна полека, но наместо да се појави остар јатаган, се појави една сејменска глава; се опули во собраниот куп и се насмеа. – Се собрале како пилиња под квачка – проговори и ја отвори едната пола на вратата. Му се поклони длабоко на тој што беше зад него. Му направи темане: – Бујрум, кади баба. Тука се како лисичиња.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Врата се отвори и на неа се појави субашицата Ајша.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Овој излезе назадечки и на уште отворената врата се појави бившиот Аџи Јане, сега Јунус-бег и направи едно длабоко темане. – Добар ден, кади ефенди.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Не поминаа ни десетина-петнаесет минути, само што го допиваа шербетот анамите, а кадијата за сето тоа време се шеткаше нервозно низ одајата, вратата се отвори и на неа се појави Ајша со Сефедина, носејќи ја Анѓа на раце изврзана со дебела ортома од градник до глезни.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Во истиот момент и на вратата се појавија тројца такви луѓе и еден старец од педесет-шеесет години.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Одвнатре штракна клуч во бравата и вратата се отвори.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На вратата се покажа женче во години, со мало, тркалезнообразно лице, кус врат, облечено во црно, со коса на патец, малку разбушавена и прошарана со бели влакна, во џувка собрана на вратот. Ништо не му рече на авторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Низ отворена врата се проби долга нишка светлост.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се разделија. Вратата се отвори и внатре влезе мирисот на тивкиот свет што ги чекаше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Бравата на вратата од мансардара се растопи. Вратата се отвори.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сѐ уште седеше во празната соба кога предната врата се отвори со тресок.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Влезе. Вратата се затвори со придушен шум.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Пријдете“, се чу едно „клик“ и задната врата се отвори. „Влегувајте.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Наеднаш нешто ме расцепи во градиве: на вратата се покажа Гога со босилек и јаболки в рака.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Пееја, пееја, до зарипнување. Најпосле на врата се појави таа - сета во прозрачна свила.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Дома, во брлогот за спиење во левиот агол зад вратата се прибираше дури во самата темна ноќ.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Вратата се тресе, а ти ја удираш дури да те заболат рацете, дури да припаднеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веше беше околу 22 часот и нам ни се приспа, кога на вратата се појави дедо ми со еден милиционер во униформа и со вистински пиштол на појасот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Вратата се отвори и во одајата влезе забулена жена во чинтијани од сино кадифе, со срмен елек врз копринената блуза.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Неочекувано, надворешната врата се отвора и влегува татко ми: - Што правите вие двете мои нај-женски? – доаѓа право кон нас и ни се меша во прегратките. – Се галите, а?!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)