врата (имн.) - бев (гл.)

Згрутчена околу црквичка, над чија врата беше насликан Свети Никола, населбата изгледаше сосема напуштена.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Вратата беше заклучена однадвор а клучот изваден.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ах, проклет Наќо... - се возбуди и калуѓерот и почнаа обајцата да трчаат кон Наќо кој веќе влезе во просторијата која имаше излез и кон другиот двор накај шталите, но вратата беше заклучена.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
ПАНДЕ: Вратата беше отворена. Ама јас пак тропнувам оти влегувам!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Некои од тие шумови, необични, непознати за неговото уво, доаѓаа од подалеку, можеби откај плевната или од преку потокот, додека едно жално квичење и гребењето на вратата беа нешто сосем јасно, блиско, разговетно.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се упати кон една од двете соби кои беа на крајот од ходникот, чијашто врата беше отворена.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Сите врати беа затворени и сите прозорци затемнети.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се трудев да ѝ ја објаснам мојата положба, непријатностите со сенките, мислам дека го спомнав и недоветното будалесто смеење на Јана, на твојата пријателка Јана, (токму така ѝ реков), но Катерина се преправаше дека ниту нешто слушнала, ниту нешто видела; (постојат такви моменти кога мојата Катерина в очи ми се руга, а лицето ѝ е невино, невино, како на палаво годиначе кое тукушто проодило), а притоа сепак, најприсутно барем во моите размисли беше она нејзино одречување, дури и спротивставување (како сум смеел да си претпоставувам дека таа дружи со сенки, а посебно со сенката на некоја Јана), а посебно ме изненади нејзината забелешка дека неа никогаш не ја интересирале русокосите фолиранки, и наеднаш ме заплисна некоја заедничка смеа, смеењето на двете жени, на Јана и на Катерина, кои како сенки се оддалечуваа по некоја спирална скала, а јас (тоа беше навистина за чудење) открив дека се наоѓам во ходникот, дека сум седнат на бетонот, и тоа пред врата што веројатно беше нашата, а притоа вратата беше заклучана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Вратата беше малку отворена и тој можеше да излезе.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тропнавме на вратата. Децата ни рекоа да не чекаме, туку да влеземе. Вратата беше отворена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во малиот ходник во кој мирисаше на мувла една врата беше подотворена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Влеговме во собата и гледавме во влажните ѕидови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Автомобилска бучава откај булеварот „Јане Сандански“ беше стивнала; се слушаше само по некое задоцнето возило; дури и лизгањето на лифтот и тропањето на металната врата беше запрело... небаре времето стои на некоја попатна станица... ама мислата не сака да запре ниту за миг.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Зад вратата беше сигурно и врската со Мајкините клучеви од бравите на враќањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)