вода (имн.) - и (сврз.)

Среќко: Би требало да се навредам, но јас сум џентлмен и прифаќам критика.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Грета: Тоа и не е некој проблем. Треба само гостите да ги натерате да пуштаат вода и НЛО мувите ќе си заминат на својата планета!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој е исто така лек за многу работи, ние честопати јадеме толчен лук помешан со оцет, вода и сол.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И таму, на млади години, го мачеше тајната дали под двете езера разделени со една планина, се мешаат нивните води и се формираат многубројни пештери, како што се велеше во преданијата и се претпоставуваше во научните списи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ќе ги отвореше ќепенците, ќе го попрскаше подот со вода и со метлата ќе ја изметеше меаната.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Не да јавам по патот, кој ми се гледаше премногу тесен и премногу рамен, туку скршнував лево и десно, го терав коњот да цапа низ реката и да се препиња, излегував од водата и пак влегував во неа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ја вадев матарката со вода и пивнував, потоа го поткревав сенчилото на капата, која почнав да ја носам и дури кога немаше сонце.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сакав да се потсетам и се потсетив дека редовно ѝ турав вода и ја негував. А сепак, растението венееше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Седнав на масата над оној бел лист хартија што ме обврзуваше, што не смеев да го напуштам и да ја прекршам мојата нема заклетва на верност, и бавно и болно зедов да го пишувам пак она што веќе го спомнав, а кое божем секако треба да биде запишано: “Утрото станав и побрзав кон бунарот за сега денски, спокојно, на болскотот од сонцето, да видам како се мрешка водата и како мојот лик се топи во тие нежни бранчиња.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Пумпаше, се плискаше со водата и ја истриваше кожата, сѐ додека не му се стори дека мирисот на Ребека сосем го снема од него.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Второто „К“ поврзано со колонска вода Во светот е позната познатата келнска колонска вода и затоа Келн, инаку град на индустријата и трговијата, во цела Европа и надвор од неа го носи знамето на „4771“, а покрај овој број задолжително стои натписот „Келнише васер“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Му ги одврзале рацете, устата, очите и со часови го триеле со топла вода и ракија.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Откако си легна Толе, Митра му го однесе бардето со вода и му даде да разбере, дека ќе дојде, да ја чека.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И сите тие заедно низ себеси ја проповедаат големата тајна за чистата твар на зборот, за блажената вода и за ужасната топка на мракот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Дреите спрострени на жолтото, како килибар песоче, десно од колјата, сигурно се потсушија веќе. Треба да се испрскаат. Водата и сонцето најарно ги белат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Таа станува од местото, тупка со наланите по чистото светнато калдрмче, над кое држи ладовинка стара лозница.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Пренесено, тоа е она што веројатно се случило на акцијата Келтско (Kinloch Rannoch) шкотска симфонија од 1970 г..
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Камењата и дрвјата стојат едни наспроти други како кристално­то саќе и течниот мед. (Камењата покрај тоа ги претставуваат и скалите на кои Бојс бил ранет за време на Втората светска војна.) И тука главната тема е преминот на метаморфозата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Откако се полил со желе - за да го означи враќањето во флуидната состојба - и неподвижно, како да е мртов, стоел околу половина час, Бојс влегол во кадата наполнета со вода и се полевал со неа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За интересирањето на уметниците за материите кои предизвикуваат психоделични промени на свеста можеби најголема заслуга има Олдос Хаксли, кој вели: “...едно сончево мајско утро проголтав четири десетини од грам мескалин растворен во вода и седнав да ги чекам резултатите”, потајно надевајќи се дека ќе успее да ги посети световите кои на Блејк, Сведенборг (Swedenborg) или на Јохан Себастијан Бах им беа дом.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Алкохолните пијалоци главно се состојат од вода и етил алкохол (или етанол) кој се добива со ферментација на овошје, зеленчук и житарици.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
135 ОПИУМ И ОПИЈАТИ (OPIUM AND OPIATES) Форма: опиумот може да се пуши или да се голта иако опијатите кои се во форма на прашок, можат да се шмркаат, пушат или да се мешаат со вода и да се внесат интравенозно. (Види кај хероинот, најшироко распростанет опијат, поради што и одвоивме посебно место во овој прилог) Времетраење на дејството: до десет часа, во зависност од дозата и начинот на употреба.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Мотивите нараснаа во јасни опсесии: водата и давењето, птици, катастрофи од историјата на природата, тајни заговори.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Кога си заминуваше светлината Денот квичеше како слепо кутре И го фрлија в река Ако ја надвие водата и залае на песокта Ќе му стане водич на слепецон што чека на брегов
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Си останале тоа два света: Водите и Градот Две спротивставености на дофат Две платна што никако во еден поглед да ги врамиш.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
А дрварот кој одмара под замолчаната воденица напуштена од водите и зборливите птици ме почести со две-три голтки од пагурчето и со приказна од Четириесетчетвртата, кога окупаторот, по борбите на Осогово, ги растовари во дворот на Кочанска црква дванаесетте мртви, од своите...
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Долу, под нив, поредени покрај ѕидот ноќви, стар ковчег за алишта, куфер, јорган завртен со спаѓа, торба со леб, неколку стомни и едно ѓумче со вода и леѓен. Напред неколку троножни столчиња.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МАРА: (зема стомна со вода и ја става на прагот).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Поточето што истекувајќи од Кладенец тече низ скалести корита, некогаш дрвени сега претворени во обични вирови, долу, а во рамницата, во бавчите, се влива во Голема Вода и е поило на дивината, добитокот и овците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Толку се наблиску еден до друг, што, напросто, си ги мешаат водите и на тој начин прават едно единствено извориште.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Зашто ни во најжешко лето не пресушуваат, и зашто водата е студена и лесна за пиење, жителите на Потковицата кон нив се однесуваат како кон природен резервоар на вода за домаќинствата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По толкуте прочуени води, долови, вирови, извори, бунари и чешми, човек, да си рече дека просторот што го оградуваа Потковицата плива во вода и дека е таа вистински Елдорадо на барски птици.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Што се однесува до водата, во прв ред онаа, за пиење и за потребите на домаќинствата, во Потковицата нависитна секогаш, и во најсушно лето, достатно ја има, но не и толку многу за да смее некој да ја растура, или да ја погани.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од сртот, од Плоштина, до водата се стигнува по едночудо разгазени патичиња, а од населбата во Потковицата само по едно кое е добро натратено и кое, откако ќе ги прегази Мала Вода и Голема Вода, се издвојуваа од Градишки Пат и низ Деркова Дрма трага право пругоре.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од Виданови Извори истекува прилично многу вода и по добро опкопан, а порано и редовно прочистван канал, кој се провира под Пазарџиски Пат, долу, кај Топоски Брестови, се влева во Голема Вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Значи, кога помислив дека косата и уште незнам што друго од моите сопствености сторија обид да ѝ се придружат на молњата, главата си ја пикнав во дланките а потоа главечкум отрчав до Пребег за да се напијам вода и да си го повратам во живот сувото грло, но таму ме пречека оној матнеж и лудување на водата, што веќе ги спомнав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Зборуваш, зборуваш, а друг ни беше зборот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Посакав да речам: Ете, олку од мене, свршеток на приказната, и ја кренав главата, погледнав кон Даскалов, сакав да го утврдам впечатокот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Богами помислив: тоа планината тргнала да истече заедно со водите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се нурна во водата и - се удави, сосе куќичка сосе покуќнина.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Имаш ли брашно? - Имам. - Измешај го брашното со вода и намачкај ги петиците. Тоа е лепило.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Сега им стави хмељ и вода и истото старо чудо пак се повтори.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ме одби поради него, и сега го нема во мене, а го има секаде: во класјето крај патот, во билките и животните, во рибите во водата и птиците во воздухот, во очите на луѓето, во сите створови.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Пред пештерата каде што е закопан последниот калуѓер, секоја вечер од манастрискиот клет, од ноќвите, истрчува жена во црно облечена, без лице и остава барде со манастирска вода и троа леб.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Некои ја виделе како јава на крилест змеј над блиската клисура, слетувала крај водите и се вовлекувала во пукнатините на стените од каде, по неколку дни, исползувала како темно сива змија, долга и уплавна.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога ја одвоив сенката своја, душаа своја и му ја ветив на Господа и ја пратив во селото Бродец, на планината Кара Дак, таму стана светлина, а тука стана темно, како што и прилега на гробно место на последен калуѓер и на друг смртен, кој ја пие водата и го јаде лебот донесен за калуѓерот од ноќвите на манастирот, од сенката на жена во црно облечена. Без лице.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Дали година, дали две, од овие зборови соседите на Мише забележале оти Мише по цел ден се врти околу гулабарникот, час потскокнува преку сааните со вода и пченка, час ги подраширува рацете, се затрчува, подлетнува.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ги носи мајка ми, налеала малку света водица врз нив, а потоа и со водата и со каменчињата и со крстот нѐ врви еднопоедно сите деца, нѐ замива и нѐ разурочува.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тој ден од сѐ ми се гадеше, од водата и храната, од моето тело, од зборовите, и од воздухот, што со некаква одбивност го вдишував во тенки голтки и брзо го испуштав, и чекав колку што можев подолго до следното вдишување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во прездивката пред да изрони, вознемиреноста на водениот покривач сосема стивна, како да ја исчекува, и навистина, таа стреловито се врати низ проѕирниот азур,пресекувајќи го привидниот мир меѓу водата и воздухот, и со склопени очи, со мокра коса залепена наназад, ги подигна наросените трепки.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се потпре на еден од стеблаците, позеде душа, се напи од матарката вода и тргна, но каде ни сам не знаеше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ги редеше цвеќињата во чаша со вода и го молеше Висара да не ги фрла кога ќе овенат, тука да ги чува додека не му донесе свежи; овенатите цвеќиња ги завиткуваше во шамиче и ги редеше в џеб.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Гледајќи во двете ископачени букви на длабоката резба, чувствата ѝ беа одвоени како вода и масло. Бистрата вода остана на дното.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Пречи. Но, бигадирот Језекил сега загази до коленици во таа вода и мораше да продолжи да гази.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И во сматената свест буквите на Викторија се виткаа и тонеа во темната проѕирност на водата и морничавите усни, задушени од Анините гради, издивнуваат кратко, со призвук на каење и виновност. - Ана, Ана!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Слушаше плисок на вода и нејасни гласови. „Сигурно близу е морето“.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ќе каснеше три-четири залаци и ќе пиеше долго и мрзливо вода и потоа легнуваше на грб.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој стана, го извлече пешкирот под перницата, го натопи со вода и му го стави на челото. - Треба да подремнеш. Моите брборења те растроија.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Малото полека го спуштив во водата и тоа преташе весело, а таа, со клатење налево - надесно, се преврте на грб и со едната нога го јавна овој нејзиниот, па се исплашив дека ќе му напукне бутна коска и им го подадов Барбариче... и, кога првата капка ја допре, таа веднаш го прострела со поглед и навежбаниот се исправи, го грабна детето и го свитка во бањарка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Нејсе, младиот човек ми помагаше да ги одвртам стутканите панталони и да ги закачам на закачалки, да ги наредам по гардероберите, да ги испрскам со топла вода и да чекам до 9 часот да се испеглаат сами од себе.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Зашто има таков вкус, на земја со вода и шеќер.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
ВОДАТА и ОГНОТ живееја долго заедно. Еден покрај друг.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Правот од ќесичката се истураше во еден литар вода и се добиваше сокче со речиси флуоресцентна портокалова боја.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
- Болеста доаѓа само од водата и од лебот, вели Лазор Ночески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По малку го запирам коњот, оти нозете му пропаѓаат во земјата, преполнета со вода и со снег.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И кој што ќе фати, вели, срце, корупка, рендаат, вели, а вода и семенки им капат по брадите, по градите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во Македонија, ни рече, од многу војска и од многу тепање, ќе почне да пропаѓа земјата и ќе излезат големи води и се ќе потопат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знаеш кај тече водата и кон кај тече. А може и да не тече.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сигурно ги скокотка водата и грагорат штом толку скокаат војниците на песокта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Така од нешто, од ништо, им велам и ги пофаќам по косата, по обравчињата, а за Водата и за големата дупка во гумното не им кажувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
го врти ко пергил, ко шупливо оревче, далги ко куќи, ко ридови, небото го досегаат и тогаш многу повраќавме на бродот, ете, си велиме наспроти глава ни било трчањето, ама враќање нема, гледаш само вода и сонце, сонце над водата, сонце во водата, ѕвезди над нас и ѕвезди под нас, мислиш си залидал некаде во небесата, меѓу секавиците што се палат,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И за зарек ѝ кажав да тури војца во пајнца и во пајнцата уште три лајчиња и три жарчиња и да измие три прага од куќата со таа вода и со таа вода да му ги измие градињата на детето, и да му тури малку во устето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еда, се наведив и Маса Ќулумоска ми тури вода и, еда, ко се исправив, ба му ја, сето водиште ко по падинка, ми слезе в петици.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Велика се разбудува и носи едно стомне од бодникот меѓу врати. Ја пијам водата и водата уште в уста се вжештува и испарува. Не слегува подолу од устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ѝ кажав и за клинои, ако детето многу се моча, и ако е крепа во ципите, да земе трипати по девет зрна грав и јачмен и да ги остави да ги намоча детето, и после да ги извади од под детето и да појде меѓу две води и со зрната да го боцнува детето и да вели: „Ако се сувите нека одат посуво, ако се водените, нека одат по вода.“ 60
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што ќе се диреците што ми ги поткопа водата и што е давењето на децата?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас се наведнувам над изворчето да се напијам вода и наеднаш се уплашувам од тоа што го гледам во водата. Се гледам себеси, а не се познавам. Како туѓо лице да гледам во водата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
таму ќе ни судат и така не засурмуваат во вагонот небаре добиток за продавање и клан, клун, клан, клун, лазаме за Софија пооди, пооди, - запри, па пак тргни, а ништо не гледаме, имаше само една дупка во отворче одозгора, над нас и не знаеш кога се стемнило, а си заборавил кога било дење, денот и ноќта си ги смешале нозете, ги избришале границите и не знаеме дали сме поблиску до денот или до ноќта, само некогаш ќе подотвори некој, ќе ти остави кофа со вода и по едно лепче - камче за да ти ги скрши забите и пак ќе ја тргне вратата, ќе го штракне лостот, штрангата, а ние ќе го топиме 118
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми се припива вода и земам снег да јадам, Јадам снег и со снегот го тријам челото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потекува и породилната вода и ми се разлева надолу, по ципите, по нозете. А мевот само ме превиткува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Едно време се повратив, ме повратиле жените. Ме натурале со вода и ме повратиле.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
лебот во водата и ќе го вртиме со устата за да можеш да го поттурниш со јазикот и одиме така - клан, клун, клан, клун, и душата си ја стегаме во носот, тука ти се дели од телото, тука ти се враќа назад, оти лепчето ти тежи ко плитар во мевот, а водата шмркни ја и измочај ја, во едно ќоше, наалкавме една цепнатинка во ќошето и - тука за да не смрди многу во вагонот, ама пак остануваше по нешто за да смрди, да те штипе за ноздринки и за очи и така преткаме ко глувци во сламата, се чешаме од болвите, ебати печалбата наша, ми жеже, вели Стеван Докуз, овдека вака, под гушата, и бара вода, ја тркала кофата, клоца низ вагонот, па ќе го удри некого, а ние ќе го фатиме Стевана в гуша, ќе се давиме, ќе го седнуваме,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Црпиме грсти вода и си тураме на темето и во вратот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Море, стопанче, стопанкино, си велам, и еда, после чинеше клај жарје во водата и, еда, жарјето пропадни, никако да завртат над водата, да летнат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Копа секаде водата и ги стасува и децата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Свртен кон неа, со стапалки до распаѓање на колениците стиснати на ѕидот зад мене, ја држев во мрежата на недоспуштените клепки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но ранетата волчица можела да се пои од Климентовите води и да ја наслушнува со жили тешката бучава на недопрените шуми неподелени помеѓу ајдутите и рисовите; секирите на фукарата и бичкиите на имотниците не стасувале да ја ограисаат целата невиност на животворното зеленило над кое, секогаш, и небото е посино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Лежи. Ќе запалам оган. И не срами се - сакаш ли малку ракија?“ Сакав вода и молчев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сиот вилает, сиот Балкан, станувал сѐ повеќе прогонета волчица скучна од сомневања дури и кон својот род и пород, бил скаменето животно со душа благословувана само од пеколот - се раѓа на камен, живее на камен, ги лекува раните на камен да биде еднаш живот или вечна смрт; лежат кратовските кули на беговите врз прастар вулкански кратер и лежи на ист таков кратер Лесново со својот манастир, истината лава се купите и излеаноста над Мрежичко под Кожув, над Добро Поле под сенката на кајмакчаланските облаци и на Стара Чука кај Стојаково во Гевгелиско, во преспанските води се огледува со тага варовитата Галичица, Крушово е камен на камен; бегале пред исламски зулуми Мијаците од Дебар, оние од Река и Власите од подалеку и кревале своја крепост, се криеле во ниски врби на смирени варовници и по прнари Брсјаците, но и едните и другите, и исто толку и многу повеќе господарите, ги секле шумите, се градело, се горело, им се носел лисник на козите, потоа од планините се урнувале порои скрка и ги покривале неговите житници, на тој лом да се множат жолтогрлени гуштери и црни скакулци со тешки утроби - се шират степски и пустински површини, земјата уште само со прнар се закитува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Главите на воловите имале на челата човечки грижи и, една зад друга, потсетувале на ред измитарени султани и паши во рамки, биле подјармени старчиња чии богатства, слави и моќи се слеале во кобна точка од која, пред да воздивнеш, ќе шурне црна вода и ќе ги поклопи сонливи и некогашни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа биле поцрнети и исушени луѓе со опаки очи и без насмевка; некои од нив, со завиткани шамии и крпи околу главите и рацете како воскреснати чкулави Лазари што знаат дека само двапати се живее, се сеќавале на вчерашниот живот и на мракот во тој живот потежок и од умирачката, на тоа химерно џвало на кое ни стробјак ни џуџе не му бега, но светлоста на утрото обилно доаѓала од исток и ги бришела од очите на призраците суровите сеќавања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ми студи, Никифоре, болен сум“, шепнав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еврејските попови за тешки дукати му се молеле на својот светец, Парамахуј или Махупаруј - не се сеќавам, клечеле во авра, пееле, светеле и вода и масло, ја прскале куќата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во оној час кога таа се доближи навистина без видливи движења и само малку се надви над моите очи, во оној час кога во возбудата и во душникот почувствував скокоткање на мравји разбудувања, невидлива чучурлига го прогласи денот за почеток на пролетта: ливадите ги покриваат белокруни колениши, се разбудува меѓу шаренолисни крвариги желурок и со пренежен писок бара во капинова грмушка оклопена невеста, и се дуе во стоплена бара жерав пред бели птици со смирени крилја, почнува, мислев, зашто сега и водите и небото се сини и дарежливи со светлост, а на прагот на собата падна парче сонце и се разлеа стопено од своја топлина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Доаѓал ноќе и ги кршел чиниите или ги тркалал тепсиите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во град сум гледал жени - издолжени како жерави, чиниш сега ќе влезе во вода и ќе остане со издолжена шија.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Само двата чкора, оние две мртви дрва, како да изненадуваат; но и покрај толку вода и сонце, тие не пуштаат од своите црни гранки лист и дел се од тагата на оваа голотија.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Воденичарот го наслушнуваше шумот на надојдената вода и ги поврзуваше своите одговори со поранешните мисли за војната.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Наеднаш, една пчела налетува на него и го каснува во ушето; скока исплашен, се фаќа за ушната школка, го вади осилото, трчка кон вирчето во градината, го натопува шамичето со вода и го става на вжештеното уше да ја ублажи болката.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се ослободи од непотребните работи во куќата: од разните шишиња што ги најде во долапот затворени со тапа или со кочанки, полни или полупразни со разните течности: масло, газија, крстена вода со босилок внатре, недопиена ракија или вино, лекови од тревки, варова вода и друго - ги исфрли надвор ослободувајќи ги од нив заробените мириси.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Да влезам како питач со тажен израз и подадена рака - молам пари и љубов; кога ќе станам економ на едно планинско градилиште ќе ви пратам света планинска водичка и чесно ќе се оддолжам.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ме посети гувернерот на Рајските Острови.“ Шлапкањето на босите нозе разбранија сѐ околу себе - и вода и слух.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во едниот случај, патот води кон вода и треба внимателно да се вози; во другиот, планинската патека е безбедна за козорогот, но не и за јавачот. 192 okno.mk
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Со многу дискретен, префинет но одлучен манир им пријде на дамите, им пружи рака да им помогне да станат, да се исправат, отрча до кај бакалот и донесе две чаши вода и шеќерче да се смират.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Зарем потрагата по вистината најчесто нѐ води по мистериозни патишта, а враќањето останува последна утеха?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Змејот нѐ следеше низ води и на копно! Требаше секогаш да се внимава! Границите беа фаталност!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Има одбрани предели во светот, кајшто се судираат копното, водата и воздухот, и од каде најсилно струи духот. Таков е пределот на Охридското Езеро.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ќе умре водата и од неа, како и од човекот, ќе остане само прав.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Г-ѓа Парсонс го донесе клучот. Винстон ја испушти водата и со гадење отстрани еден врзоп од човечка коса што ја беше затнал цевката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зафатена од пофтежот да запливам, видов како непромислено заодувам во водата и како веќе е фатен дел од фустанот скоро до колковите.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го нема Борко, тој лежи малку погоре од местото до каде што стигнува водата и брановите полека го поткопуваат брегот под него.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас ја истурив првата вода и тој почека да се стивне шумот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
За акумулацијата ќе се користеле водите од Мелошката Река, потоа од Гаровица, од двете мали реки што доаѓаат од Сарајаново, од потокот што врви крај Долнец, а со еден попречен канал ќе се собереле водите и од Сината Планина.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А толку имот е потиснат под вода и толку народ е иселен.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас се симнав долу до водата и гледајќи во синото, ја осетив онаа стара и позната потреба да запливам, да одам кон ширта колку што се може подалеку.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кога ја минале ливадата зашлапкале во езерските води и - застанале - нема ниту едно кајче за да завеслаат накај божилакот...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Му вели да стане да се напие вода и да се врати назад во креветот продолжувајќи да спие.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Од земјотресот се разниша и брегот над селото, пукна нешто во него, и заедно со сулфурната вода и пареа што порано избиваше во неговото дувало - сега зафати да избива чад.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Митра го истави грнето од огништето, го зеде ѓумот со вода и леанот па им тури да си ги измијат рацете.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тоа е огништето каде што се вали оган, пече леб, погачи, булиња, се вари манџа, топли вода и каде што во зимните студени дни се греат домашните на пламенот и жарот од сувите дабови и букови дрва.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Разбојот и влачењето сакаат седење на едно место, а со фурката може и на вода и в комшии да се прошета и да не губи од работата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Митра ја истера кучката, го наполни бардакот вода и го кладе над перница, го турна светелникот и се припикна во козинавецот на другиот крај на постелата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Илко и Трајко се прибраа до софрата. Митра донесе и ваганка со пиперкитуршија, бардак со вода и седна.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
19. Велес, колцето негово Во домот на Рацин А еден ден во нејасата измаглина се подадоа неговите раце од пресушената грутка од изронетата во заборавената темнина Дамнешни кристали растурени по почвата земна Линии складни во воздухот ги обновуваа некогашните форми дури се будеше мемлата од тркалото Со нив почнуваше земјата да се врти околу зборовите изречени во невреме И пладнето повторно ја воспеваше глината што се раѓа во неговите дланки и сите крикови несекнати и дални и кликот небесен и сончевиот оган нараснуваа во благото тесто на ломната материја на надежта Израстуваше од неа зборот во светла преобразба Зрачниот хоризонт пак над чардаците ги прибираше помнењето и смртта со затрчаноста на водите и времето
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Слегов во визбата. Кај храната, водата и зајрето. Кога таму, што ќе видам!?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Коњите зацапани до мев во водата, голцкаа вода и фрчеа силно со носевите исфрлајќи ја врелината од себе.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
грнчарите дуваат во дулињата, стомните, ибриците, бардаците и другата грнчарија, ги полнат со вода и покажуваат дека не течат;
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
На масата го примија срдечно и весело со оглед на шишињата бело вино и минерална вода и полупразните или полуполни чаши со шприцер.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас сакам вода и водата сака мене нашата љубов е взаемна ѝ земам ме зема.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И кога уловува риба, по долго колебање, ја пушта пак во водата и полека, со насмевка на лицето, умира.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Гледај ги нивните светли риги во темната вода и погодувај колку има до нашата светлост.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И Татко и Игор Лозински со внатрешната моќ на напатени души во егзилот, силно ги насетуваа метаморфозите во просторот меѓу водите и небото, меѓу богатата езерска флора и фауна и луѓето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Од вода и домашно огниште ништо поубаво на светов нема.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Си наполнил Силјан едно шише од човечката вода и си го врзал на гуша, та си се сторил штрк и си летна заедно со Аџи Кљак-кљак, та дошол кај што беа збрани сите штркови.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Приближало времето пак за кај нас да идат штрковите и тогај веќе Силјан беше се сторил мукает, та беше нашол едно малечко црпче и си го наполнил со од човечката вода и го врзал на гуша кога дошол денот за да кинисаат за кај нас да идат.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Колку еден саат што одил, пак нашол извор со вода и чунки одел прекутрупа, на многу места наоѓал јаготки и си јадел.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Но кој може да помине по патот на водата и светлината што те оплодува од века со недосегливоста своја.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
13. Пресушија водите и во таа пустина стојат осамени два брега како два маченика во дамнината.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
3. Зад огромните магли што ги дига ветрот во твојата пустина Матно во погледот нешто се престорува во вода И капка по капка во коренот на сончогледот паѓа.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
А покрај црквата некогаш течеше кротка вода И вишеа стебла ангелите кај што беа распнати И беше тихо месечина во крвта како да ти угрева.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Како маченици кон светлината дури се искачувавме на постела од распеана литургија плачеше младич а поплава надоаѓаше од ридовите И кога надојдоа водите и кога се искачивме на ридот гледаме летото како се ниша од гласот на младичот - врати се девојко моја горка, со златен меч сонце преполовено мое.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Во ранецот носев свиткани фармерки и блузи, шише за вода и по некоја книга.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Да го завртам низ скопскиот кеј, слушајќи го крцкањето на паднатото лисје под заитаните тркала.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Нешто што ќе купува чевли и ќе пие вода и еден ден можеби ќе се венча и ќе чини повеќе зло на светот отколку што досега е воопшто сторено.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Го кренав леѓенот со вода и преку надворешниот балкон го однесов во заедничката бања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ги измив и прстите што не беа во завој а потоа бокалот вода што го истурив врз згазените лебарки ги одвлечка во канализацијата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Молк! - му викна и му се доближи толку многу што Нумо почувствува мирис на евтина колонска вода и брилјантин.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А ние возевме ги прскавме со разводенет снег, тие шлапаа во водата и калта и викаа, се довикуваа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јас лично ќе се грижам кадата да биде наполнета со топла вода и тоа онака како што му прилега на еден народен борец.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го изми до светнување, го наполни со вода и испи едно шише, уште едно, уште едно, испи четири шишиња, пет – и најпосле дотера до десет.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- О, не може, - се побуни Зоки и мака го фаќа од работата што се отворила. - Може, може, со топла вода и со крпа.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Дури правела и шеги за сметка на Трајчеица.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А бидејќи такво нешто не се случило Рајна и понатаму продолжила да ја посетува својата симпатија Генералот во неговиот дуќан за сода вода и да ги игра и пред него сите оние игри со кои ги збудалуваше мажите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Соочен со оваа несреќа Ролан Јаковлевич побрза да ја прифати понудата на Трајчеица да се зафати со полнење сода вода и газози, бидејќи покојниот Трајче Кусакатски имаше разработено дуќан за вакви производи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Секогаш наслутена во водите и мракот ти гриво блага гриво груба нерамнодушно смела секогаш жилаво месо на земјата и ноќта гриво остра сабјо немирна на виделото по сребрената врвица на просторот како зрак и како светкавица
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Пак еве дојде ноќта... Дојде ко тивка вода и не ме плаши веќе Блиска во собата седи и молчи и тихо зрачи и знам: ќе биде добро ќе биде добро сѐ Ноќ...
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
А кајшто има океан има и бранови за многу напатени души кои жедни ја препливале големата вода и кои во кандилца си ги вардат коралните фитили барем додека одгатнат дали океанот има корени и дали во брановите има кирилични офкања.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
јас сум до тебе, ми вели тој, јас цело време стојам до тебе, ми вели, ами оти не ме браниш од галебиве, му велам, нема со што, ми вели Горачинов, гледаш дека ми се зафатени рацеве, и после како да сме гувееле пред сонцето паднато во водата, се наведнуваме небаре пред свекор, пред свекрва, што се вели, а водата светка, си потфрла тркалца од бела пена, како ситни пари да сум пуштила, да сум фрлила во водата и парите ги собираат плипот деца, а после не биле деца, туку јато риби, изрипуваат нагоре, им светнуваат белите мешиња над водата и тогаш од бродот ми паѓа Горачинов, се провира и ми се губи ко јагула меѓу рибите, јас викам по него, но гласот нерастурен ми се враќа назад; се враќам и јас од сонот,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Копа со нозете, удира во водата и се исправа заедно со неа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
О Лазо, о Ристо, викаме, а тие префрлиле по еден стап преку рамена, носат кофи со вода и само се обѕрнуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни донесоа вода и крпи, ама и водата мрзне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Татко ја начекува водата и ја враќа на вратот, на лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сигурно и овој се пикнал во водата и така останал.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Шлакнав во водата и не можам да станам, да се исправам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ништо... - вели Јани. – матна, млака вода и едно зрно граф...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Го сака питомиот глас на Циљка и на сиве овие девојки со кои се сретна во планините и заедно со нив веќе половина година го дели ровот и земјанката, водата и лебот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Додека ги бодев Нимфите тие убавици на Зевсовите води и шуми во телото на млечниот сок ја сликав маченичката мапа на сивите царства: освојувањето, немирот, јадот...
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
Една мала, топчеста бригадирка, преврзана со бела шамија, кога усети дека ја блисна студена вода и и’ се разлеа по градите, цикна преплашено и го испушти чанчето на земја; Мече се засркна од смеа, а после нацрпи во црпалото пак вода и уште неколку пати ја плисна бригадирката, која што беспомошно се обидуваше да се одбрани со раце: – На, сакаш уште!
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
И само што првите двајца стапнаа врз мостот, штицата попушти, плесна силно во водата и тие се спружија во реката со целата својата должина.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Слобода е кога на улиците ќе се исфрлат и истресат сите сандаци од мемливите тавани, сите постели со влажен памук, кога ќе се истребат сите лебарки, подрумски стаорци и маларични комарци, кога сите куќи ќе се бојадисаат во бело, сите прозорци ќе се отворат, сите алишта ќе се извријат и исперат во изворска вода и ќе се остават на пролетно сонце да се сушат.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СУЛТАНА: Е де. И јас се прашувам. Свари ја таа вода и гаси го ќумбето. Лето е. Ќе се угушам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
ЈАКОВ: Уметноста ѝ претходи на стварноста. Нашата цивилизација дваесет и пет века отплеткува јазли заплеткани од Платон и Аристотел. Кристина донеси чаша вода и чекан.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
КРИСТИНА: Зошто чаша вода и чекан? ЈАКОВ: Донеси!
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Имаше и големи црвени печурки на кои децата седеа наместо на столчиња, а во средината на дворот се синееше мало езерце од кое децата црпеа вода и ја пиеја.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
На мајка ми ѝ се нажалило, направила голем ризик, ја симнала тепсијата од глава и стомната со вода и клекнала до неа да ѝ го извади трнот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Секоја вечер ја полевав со вода и ѝ пеев за да биде листеста и зелена, како божем ми е некое милениче.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Станав и решив да фрлам сѐ. Водата и маичката и сѐ.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Си мислев, јас се убивам од работа цела ноќ и рацете ми набабруваат од водата и детергентот, за скапани седумстотини денари, а тој со другарите во рок од еден час испи дупло од таа сума.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се нурна во водата и - се удави, сосе куќичка сосе покуќнина.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)