ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

„Дарванската вода е подобра за пиење, ама сега, кога ја нема неа, и оваа ќе ја фалиме. Господ на помош.

Утринава во хотелската бања водата е малку пожешка од вчера а научно е докажано колку водата е пожешка толку повеќе паѓа силата и неправдада, иако водената пареа на мнозина им го замаглува утринскиот поглед кон црвениот бајрак развеан на највисокиот балкон.

ВОДАТА ВО ХОТЕЛСКАТА БАЊА Е ПОЖЕШКА

Кашта л' вода е отнесла, та имот потопи?

Во филмот „Давење по броеви“ правот на секој од удавените мажи, во длабочината на водата е следен со некој значаен предмет.

А потоа ја разгрна на скутот ленената крпа и го подаде убавиот краешник Водата е подолу самата ќе ти се понуди, рече.

Колку што водата е погорешта и колку што крмакот е уште топол, толку полесно ќе ти биде да му ја орепаш кожата.

Филозофот се насмевна и праша сосема непритворно: „Зарем треба да се испие цело море за да се сфати дека неговата вода е солена?“

Мирната, сталожена вода е бистра, во неа сѐ може да се види, разбрануваната е матна.

Водата е војната, а стежерот - Јон.

Та, таа куќа отсекаде е затната, со студена земја и со вода е заградена.

Знам дека стежерот што го однесе водата е Јон.

Во водата е и едно ретко облаче, забелено, како и косата моја. Моето лице и небото на исто место се гледаат.

Од неговата прикаска исто така можеше ноќе вжештено да се размислува за светците и грешниците на минатото и за темните вртежи околу нив, за времето во кое, повеќе од кога и да било, смртта и стравот од смртта господареле и над билје и над луѓе.

Како да бев во една од куќите на Кукулино: од огниште на кое виси поцрнет котел се шири црвеникава топлина, удира во луѓето и им ги брише од лицата грижите и годините: светлоста се мрешка по земјениот под, мислиш вода е над кој минува здив на ветар: чкрта стара маса на долги нозе, на неа е дрвена карта со ракија, зад луѓето плашливо трепка око на кандило и потсетува на заборавена ѕвезда под проѕирни партали на пајажина: топло е, животот е далеку од светот на домаќините и гостите, обесената низа лук на ѕидот брани од урокливите очи на темницата зад прозорците. ...

Водата е име кое алхемичарите ѝ го дадоа на живата, елементот од prima materiae, како и Меркур, конечниот производ на вештината. Duchamp веќе го откривме во Меркур, така што идентификацијата Вода/Меркур уште еднаш го потврдува дублетот Du- champ/Посветеник.

За посветените таа станала проѕирна, таа, поправо, ги открива очите на нивниот ум.

Големата вода е недофатлива таа мора да е во срцето на човекот. Во неговиот сон.

Карпите се тврди, водата е мокра, непотпрените предмети паѓаат кон центарот на Земјата.

Тогаш се испостави дека рачката за вода е неизмиена и ќелијата со часови потоа одвратно смрдеше.

За материјалистот, предметноста е есенцијална: каменот е камен, планината е планина, водата е вода, а земјата е земја.

По извесно време дојде комисија од двајца инженери, ја прегледа куќата, го проверија земјиштето на кое лежи и констатираа дека куќата лежи на растресито земјиште, дека во нејзината близина тече река која е суводолица и во време на буици го подлокува коритото накај куќата; во дворот од куќата има бунар длабок 6 метри, чија вода е матна од пробивањето на реката или од подземните води кои тлото под куќата го прават нестабилно.

- Направи пауза отец Иларион и продолжи: - Душата е корен во човекот; како што од коренот на дрвото се храни стеблото, гранките, лисјата, плодовите - така од неа се храни телото, видот, слухот, говорот, волјата, свеста и сè што човекот има; таа е извор од каде сѐ почнува и сѐ враќа; огледало севидливо; владател и роб; таа е целина како сонцето; сеопшта суштина; сила што обновува како соковите што го обновуваат сувото стебло давајќи му нови израстоци; таа е бунар во кој водата е матна или бистра, мирна или замрешкана; светлост затворена во пештера од крв и месо; зрачи, или потемнува; пламен и пепел; камен гранитен или прашинка; оган кој дур е под контрола е благодет, а потоа пустошник; какво тело носи, таков лик има; со менување на телото, и ликот си го менува; по неа се чита и открива човекот; често е читлива, а често загадочна; некогаш ти допушта да ѝ се вдлабиш и да ја видиш, а некогаш за миг ќе те заслепи како поглед во сонце; некогаш е живо железо што тече, поток без форма; кораб на отворено море; пространство огромно, но и теснец затворен во тајните свои; нѐ држи цврсто како градба, верно нѐ придружува, но не знаеш во кој миг ќе нѐ изневери...

Водата е мошна чиста и бистра. Далеку од брегот се распознаваат струи на пенливо бела вода во зелената езерска.

- Има - одговори Трајче. - Тука, на Велјанова Ливада има едно многу студено изворче. Водата е како мраз студена.

„Одлично!“ „Мислиш дека водата е добра?“ „Ќе видиме.“

Ако за жедниот човек само водата е среќа, таа изгледаше среќна.

Ивана си остана на своето : „Можело да настрадаат од суша, од летните горештини водата е топла, жешка зовира!“

Дека езерата се загадени може веднаш да се види, со голо око: водата е темна, матна, полна со најразличен отпад - особено пластика.

Сега истите мандри се сосем на копно - водата е некаде далеку повлечена - нема кајчиња, нема мрежи, нема рибари, нема корморани...“ зборуваше Томе.