виор (имн.) - ме (зам.)

Сега некој црвен виор ме буди во сонот и во пределот како во света земја гледам: не догорува огнот и не гаснат ѕвездите.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Стихијата пак ме повлече. Животниот виор ме заврте и ме понесе низ сувиот град.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)