автор (имн.) - е (гл.)

Негово романескно ремек-дело, кое се смета за образец на светската фантастика, е малиот роман Татарска пустина (1939).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Затоа, во својата ни најмалку декларативна поетика, авторот е толку самосвесен за творештвото како свест за оние предели за кои веруваме дека се вечни: „Со моето сведочење во вид на писание дека некогаш сум бил, всушност, јас и посведочувам дека сѐ уште сум жив, но дали на овој или на некој друг свет, не знам“ (Писание за ѕвероглавите и мојата смрт).
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Иако настаната во периодот од 1989-1992 год, - во, како што самиот автор вели, „време на идеолошки превирања и превреднувања“, „време на ‘пораз’ на марксизмот - идеологија која ги обележи последниве сто години, - книгата нема намера да понуди содржинска анализа на марксистичката или на некоја друга идеологија.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
(Авторот е склон кон суеверие, кон откривање знаци што нешто укажуваат; така, на пример, кога при бричењето ќе се исече, верува дека е тоа некој лош знак и цел ден страхува дека може да му се случи нешто непријатно)
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Целта на авторот е да се укаже на „проблематичноста на потрагата по определбата на ‘идеологијата воопшто’ “; на различните значења и употреби на поимот „идеологија“ и неговата преголема едноставност; да се претстави „многустраноста и комплексноста на односот на субјективитетот спрема идеологијата и неопределивоста на идеолошката акција на субјективитетот; односно, да се истражи (проблематизира) валидноста на повикувањето на идеологијата во објаснувањето на акциите на поединецот“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Автор е на романите Мемоарите на Хадријан (1951) и Црна мена (1968), на збирката раскази Ориентални приказни (1938), поетската проза Огнови (1936), на подолгите прози (мал роман) Смртен удар (1939) и Ана, сестра.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Автор е на необичната книга „Зборовник по брајчински“.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Натаму, демаскирањето на идеологијата од страна на авторот е на преден план, во однос на личната авантура и трауматизмите кои следуваат.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)