ѝ (зам.) - го (зам.)

И покрај сево ова свесно одолговлекување, Костадиновска се обидува овој проблем да го реши на мирен начин, така што во дополнителен устен договор со директорите се договара средства- та да ѝ бидат исплатени одеднаш, но по три месеци.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По ова, тие ја замолуваат спорот да не оди на суд и се сложуваат да ѝ го исполнат барањето.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Слично како и во случајот со неисплатените седум плати, тие ја уверува дека тоа набрзо ќе се случи, односно дека во најбрз можен рок таа ќе ги добие и заостанатите плати и неисплатените испратнини.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Марина Абрамовиќ во Ритам 2 (1973) едновремено зема таблети за шизофренија и депресија, а во Ритам 0 (1975) шест часа на публиката ѝ го изложува своето пасивно тело покрај низа од предмети меѓу кои се наполнет револвер, нож, боја и пердуви.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
126 okno.mk Курто (Наполнетото шише го става на масата пред Дики): Зоки, вечерва сакам да ѝ го збиберам на твојата нова девојка Габриела!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Девојчето (Му го грабнува џоинтот и повлекува): Ти реков, Тики, ништо од спогодбата ако не ми ги дадеш дисковите од Џони Тандерс плус 10 грама.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Бојс (Во еден глас): ТИ СИ НАШИОТ ЦАР, КУРТО! НИЕ СМЕ ТВОЈА ВЕРНА ВОЈСКА!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Цеце (Кон Мими): А ти, пичко, скидај ги гаќите и легнувај на хаубата! (Со прстот покажува кон колата на Краста) Ја имаш таа среќа да ти го џвркне Цеце Манијакот!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тики: Од каде па ти знаеш за Џони Тандерс? (ѝ го зема џоинтот) Ќе ти ги дадам сите негови дискови, само вечерва на полноќ биди во тортата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мими ја отвара устата и се обидува да врисне но Цеце ѝ го става ножот на гуша.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Акционистите беа следени со цели редици уметници што ги загрозуваа сопствените тела.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Сфати ме, немав време да дојдам порано – барајќи ѝ го погледот за да се оправда за сето негово доцнење.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ја однесоа во Злетово на крштевка: Во црква Пресвета Богородица па свештеникот Богољуб на девојчето ѝ го даде името Радојка од кумот Ѓорѓи.. Тоа дете сум ЈАС!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Нашите родители нѐ имаа овде само нас, ние ги имавме нив, а сега и нашето козле... – Тато, тато ни купи козле! – ја гушкавме сите мајка си, доближувајќи ѝ го козлето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ако нашата Сталинка беше кревка и немоќна кога ѝ го дадовме името, тогаш снажниот прч на Чанга сигурно го заслужува ова име.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се разбира дека нема и не може да има добри вести (одговор што ѝ го должеше на мајка ми), па се обидува да стори што не може.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга тие денови читаше книги за козите во светот, за да може да ѝ го најде вистинското место на домашната балканска коза.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Лицето ѝ го озари изразот што ја красеше кога бевме сите заедно.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми се обиде со погодни зборови да ѝ го објасни на мајка ми сето тоа за да го одложи денот за купување коза.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Немаше сила во себе ниту да тажи ниту да плаче кога смртта сурово ѝ го одземаше чедото.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Погледот ѝ го пресече единствената голема црвена пожарникарска кола која брзо се движеше кон паркот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Прво таа како да ме праша дали ќе ѝ го направам тој себап , а потем јас како да ја прашав дали сака и уште што немав почнато да пречекорам во таа сауна за која веќе имав платен билет кога таа се созеде, со рацете се фати за блузата, заградувајќи се и се исправи во постелата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Женката се стиска во ѕидот така што мажјакот не може да ѝ ја префрли и таа нога што е услов за да може да ѝ го стегне.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во сето тоа и во што не друго жените навистина генијално се снаоѓаат, но нема итрина со која таа мажот ќе го спречи да истече; уште од нејзината спарнина неговиот пенис ќе ја почуствува во предворјето, меѓу нејзините нозе, пред да ѝ го доставил, уште не брцнат целиот внатре, уште ниеднаш не повлечен наназад за да ѝ го втера пак и да почне да ѝ го напумпува и испумпува она задоволство што доаѓа од сѐ подлабоко и подлабоко од телото додека не почне да се црпи од капиларите на кожата по целото нејзино тело.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Го чувам овој миг за моментот кога мачорот ќе ѝ ја префрли на мачката и десната нога и кога, како што замислувам, силовито ќе ѝ го з'ркне.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас и би ѝ го сторил тоа, не сум човек со многу предрасуди, но таа мене никогаш доволно не ме привлекла.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Како можам да мислам дека баџанакот веќе ѝ го сторил на жена ми она што јас ѝ го мислам на жена му.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
А не ми ги дава. Немам, ми вели, стегајќи го купчето банкноти што јас ѝ го давам во нејзината дупната рака.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Кога се правевме дека таа се загледала низ прозорецот надвор, а јас преку главите на патиниците на задниот крај на автобусот додека јас ѝ го подместував и таа му се подместуваше со помошта на движењата што ни ги овозможуваше клацкањето и нерамномерното одење и подзастанување на автобусот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И нема зошто да ѝ го кажувам тоа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој, Симон, во ракописов ѝ го нашол решението на Љуба, ја вратил кај децата, единственото можно и цврсто тло.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се залажував и си олеснував, за да не морам тоа да ѝ го напишам на Агна, дека тие настани немаат значење.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мислев дека можам да ѝ го поднесам животот на мојот предок како еден аргумент и моите постапки, се разбира. Да, моите постапки!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Старата и дотраена 23-ка, која како да е така намерно наштелувана, гасеше на секоја втора станица и возеше со максимум 30 км на час, не можеше да ѝ го одземе на Јадранка тоа возвишено чувство што го имаше во денот кога таа го возеше својот џип.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Оваа неблагодарна задача, да се оценува некого кој веќе е признат за неприкосновен големец, почна видно да ги изместува нејзините естетички погледи, да ги измрдува и разбива, како што до пред малку мислеше, нејзините цврсто востановени критериуми за вредност, да ја прави несигурна во проценката, да ги руши нејзините критичко-теоретски сознанија, да ѝ го руши угледот пред останатите студенти.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ева беше таа што ѝ го спаси животот и ја оттргна острата секира од нејзиното стебло.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Што ќе си помисли пак таа? Дека сум ѝ го украла?
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Туку како сега да ѝ го вратам?
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Кога сфативме дека таа овој пат нема да се врати (татко ми и сестра ми малку пред мене) почнавме да разговараме за тоа што нѐ мачи. За неа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Јас ѝ го скратував животот веројатно секој ден по малку, несвесна дека го правам тоа со моето однесување.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сѐ уште нѐ поправа ако употребиме збор што македонскиот литературен јазик не го препознава (мајка ми многу се лутеше кога тоа ѝ го правеше на неа).
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И постојано си го поставувам истото прашање дали ќе брзав да пораснам, ако знаев дека толку многу ќе ми недостасува патот од Мичурин до Градскиот парк на рускиот велосипед и топлиот здив на дедо ми во мојата разлетана коса? In memoriam Дедо ми Борис Кривошеев секогаш кажуваше дека за жената смртта е награда во споредба со тоа да биде силувана или да ѝ го убијат синот!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Стана колекционер на грамофонски плочи и љубител на џез.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Повеќето од тамошните типови беа кул - и освен вообичаените шеги и хистеричната насмевка ништо не се случуваше - но Ингрид Суперстар постојано одеше пред огледалото, го прекриваше лицето со рацете и почнуваше да халуцинира, и тогаш потполно откачуваше и почнуваше да плаче и да зборува „толку сум грозна”, и тогаш сите ги вадеа своите курови и зборуваа од стомак, за да изгледа дека не зборуваат тие туку знааете веќе кој, и тогаш ја тераа да зборува со „нив” - тоа секогаш ѝ го поправаше расположението - но тоа ѝ го привлекуваше вниманието само неколку моменти и тогаш мораа да смислуваат нешто ново - изгледаа како куп очајни бебиситери кои безуспешно се обидуваа да го утешат расплаканото дете.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Мо, тапанарката, беше толку слатка и срамежлива што не ми беше јасно што воопшто бара таму.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Можеби во таа геометрија има скриена симболика.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Мислам ми го кажа она малку од средбите со Јехуда Давидовиќ што јас ѝ го реков и на неговата мајка.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тогаш Рашела го фати намигањето на моите постари браќа, што мајка ми, и самата во тој миг влегувајќи во кујната остро го пресече, подавајќи ѝ го на Рашела лонецот за млеко, и растерувајќи ги нив по нивните соби, испраќајќи ги со викање дека по цел ден се излежуваат и дека дома ништо не помагаат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Леон ѝ го купи првиот инструмент, ново пијанино нарачано од Виена, веднаш штом Агата го покажа првото интересирање за музиката, а подоцна и првата флејта.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Има ли некој в дуќан?” - ќе ѝ го поставеше постојано истото прашање, а откако мајка ми ќе му потврдеше, тој ќе ја наведнеше главата и ќе сркнеше од чајот што сега речиси постојано стоеше пред него. 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Да, сакам да ме љубиш со бакнежи на устата своја!
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога пак Јаков ќе заминеше, таа не можеше да заспие и ги впиваше во ноздрите, исцрпена од дивата љубов, мошусните мириси што во нејзината постела ги оставаше неговото жилаво темнокожо тело и кои одново ја преплавуваа и до болка ѝ го јакнеа копнежот по него.  Утрото го обои прозорецот во румено.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Стојат така зад стеблото на јаворот, на гимназискиот излет кога првиот бакнеж шумоглаво ѝ го донесе мирисот и вкусот на непочувствувани билки.  Сега се затечува себе си со затворени очи, со усните наместени за бакнеж и одмавнува со главата како да сака да го отфрли забрзаниот тек на мислите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Рабинот му дава на Јехуда да отпие голтка од виното, а потоа пехарот ѝ го подава и на Алегра.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Е, ама, планот, колку и да е добар, си е само план...  „Не може – отсече таткото на Алегра - не е на место уште при првата средба да се појавуваат на недолични места, па уште маскирани како во циркус”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сакав на Хелен Голдбаум да ѝ го покажам пасошот на непознатата личност чијашто идентификација и животна приказна ја добив на едно трето, сосем неочекувано место.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Не само поради тоа што отворено сакаат да поттикнат побуна против стварноста за којашто зборуваат и што сосема конкретно настојуваат да ја попречат таа стварност, да ѝ го препречат патот, секаде каде што тоа е можно, на сите форми на општествено пожелната нормалност.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Штом се симнала на станицата, се збунила од многуте возови, од преголемиот перон и од луѓето, кои се вртеле околу неа, но никој не ѝ го разбрал јазикот, ниту пак таа нивниот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сега тргнала по бел свет за да ја најде мајката на детето и да ѝ го покаже нејзиониот син... да го зарадува мајчиното срце.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
МАНОИЛ: (Ѝ го препречува патот) Стој, ти си моја жена и без моја дозвола не можеш да ја напуштиш оваа куќа. Ти тука ќе останеш!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Мими ѝ го подава огледалото.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Останува на судбината да ѝ го повери своето девојче, својата ќерка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа, Лила, беше чиновничка ќерка. Татко ѝ го преместија пролетоска од Србија во овој град.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тоа се обидов да ѝ го објаснам на онаа девојка, Ким Новак: „Имате премногу изрази на лицето. Не сакам да видам ниту еден од тие изрази.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Американски период (прв дел) Ребека (Rebecca), 1940г. •Претпоставувам, господине Хичкок, дека дојдовте во Холивуд мислејќи дека ќе го снимате Титаник? Наместо тоа, го снимивте Ребека.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сакам вашето лице да го има само она што сакаме да ѝ го соопштиме на публиката - она што го мислите”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А погледот вели: „Ќе му подместам“. Тоа е штедење во изразувањето. 136 Margina #22 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ѝ го чув и гласот на мајка ми, која списка за мене.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Во неа пишува: секој е должен, без противење да ѝ го предаде добитокот на германската и италијанската војска, која се бори за доброто на сите вас.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Литературата е она што го создава и ѝ го предава на иднината македонското ткиво.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Соња како да ни беше лута. На сите ни вртеше грб. Дури и со Љупчо нејќеше да зборува.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ни беше многу интересно и попладнето одеднаш ни помина.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Пополнуваше и Љупчо, и Ташко, и Дејко, и Влатко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Зошто прашуваш?“ се зачуди. Ѝ го раскажав моето сеќавање и за мирисот што го чувствувам така доверливо како таа што ми раскажа за детето од нејзините детски соништа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А и јас не се сетив кога бев во продавницата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Мамо, дали со баба дома сте печеле леб, кога бев малечок?“ ја прашав.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не, не сакав да ја поткренам главата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Албумот со сликички - животинско царство ѝ го вратија, ама веќе немала желба да го реди.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мама не се сетила да ми купи.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Лексиконот ѝ го вратив на Анче и таа ми заблагодари - многу искрено ми заблагодари.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тато ѝ помогна да се качи во возот. Ѝ го смести багажот, а таа веднаш застана на прозорецот. Беше многу возбудена.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Пред Оливера излегов наивен и глупав, зашто сето тоа ѝ го раскажав, се извинував, се разоткрив неспособен самиот да се приготвам за на есенската прошетка во Сарај.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Според шушкањето на хартија знаев дека на мама ѝ го дале лексиконот, таа ги врти листовите и чита сè што сум напишал.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И решија да свршат работа со време — дури не е разденето. И ѝ го дадоа огнот на куќата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бидејќи турските посестрими имаа бонлук накити, Јован и Толе и влегоа една ноќ на Велика Рошкова во Полчишта, посестримата на Селимбег од Прилеп, и ѝ го дигнаа сиот накит, та можеа да проживеат цела година од парите што ги зедоа за него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И порасна ли Трајка и Велета да му служат на Адемовите штенци? — се обрна кон Ката и ѝ го покажа детето, кое веќе беше се фатило за нејзината парталава фута.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— И кога јас не су тука, може ќе падна негде и в раце, мојот дел овде, на Митра ќе ѝ го даваш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бабата Цвета писна да таже и со една бовчичка в раце истрча преку дворот и падна до самата порта, молејќи за милост.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Така се викаше русата мрежичанка, на која Толе ѝ го предложи своето пријателство.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зборовите од Адема му ја затресоа целата снага и веќе се гледаше невеста крај убавото Толе Кулиќево. Не можеше да го дочека ѓезвето да зоврие за да му го однесе кафето на Адема. Му ги избакна рацете и му благодари за големиот подарок кој утринава ѝ го вети.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Може некоја од тие госпожите ќе те засака за маж па после нормално ќе ја умреш и како на америчките филмови пола имот ќе ѝ го земеш во занесен транс - говореше пријателот и почна да се смее ко луди Милојко.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ситуацијата која балансира на раб од нож или тревката што може да ѝ го скрши грбот на камилата се метафори за животните нестабилности.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Туѓо тело ѝ го допира грбот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Старата Госпоѓа Беранж, нејзиното зрикаво куче ќе ѝ го земат, ќе ѝ го одведат...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Во автобусот туѓиот здив ѝ го загрева тилот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Кога Дерида ја одрекува присутноста тој го одрекува постоењето на некакви ентитети што засновуваат значење, затоа што или самите ентитети не постојат или, ако постојат, тие не можат да функционираат на бараниот начин. 58 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Потоп. Во него очигледно има повеќе од една личност: (А) насликувајќи ја сликата ѝ го дава името Знаме. (Б) на извајаната скулптура ѝ го дава името Насликана бронза. (В) не се занимава ниту со структура ниту со скулптура (Јубилеј)
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не говори за себе. Раскажува за другите. Дали сака да ги вклучи?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Би можеле засекогаш да ги затвориме носот и устата, да го наполниме стомакот и среде гради да избушиме една дупка за воздух, кадешто, впрочем и е местото...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Всушност, Дерида ја разбира метафизиката како точно онаа дисциплина што го поткрепува постоењето И делувањето на некаква замисла за присутност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како што вели (4, стр. 20): ... целокупната историја на метафизиката ... ѝ го наметнува И никогаш нема да престане да ѝ го наметнува на семиолошката наука во целост ова фундаментално барање за трансцендентално означено ...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јас го вадам „скакулецот“ и отсекувам едно големо парче од газот, таа дигна врева, како божем за тоа сум ѝ дал малку пари, а јас ѝ го растурам мозокот. Тогаш ја фукам од чисто зезање”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
(Ѓ) со склоност кон експеримент, помеѓу другите начини на нанесување боја, „дубеше“ на глава за да ја направи Кожа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Чудна радост ѝ го озари лицето, како одвај да чекала да напои жеден човек.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но, кога виде дека со ништо не може да ѝ го покори срцето на саканата мома - нареди овој прстен да ѝ се однесе.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А утредента, кога зората го покажуваше своето невестинско лице и петлите од четирите страни на селото го огласуваа раѓањето на новиот ден, Бојана ги колнеше и зората и денот, кои сакаа безмилосно да ѝ го грабнат љубениот маж. Ѝ се сакаше таа ноќ никогаш да не се сврши.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И повеќе сакаше никој да не ѝ доаѓа, да не гледа сожаливи погледи, да не слуша утехи кои ѝ го навредуваа она убавото што ја брануваше пред страшниот судир...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само да ѝ го спаси детето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Бојана гледаше од прозорецот и нешто студено ѝ го стегаше срцето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Мамо-о... - ѝ го пружи детето безволно листот со стихотворбата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Одвај дочека да се спушти на столот пред раширеното лепезесто огледало, кое немирно, игриво, неколкукратно - ѝ го одрази ликот на Јанте.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој ја моли, да го прегрне таа барем она што ѝ го допираат рацете и гледаат очите. Барем тоа...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Овој миг тоа најарно ѝ го кажа. Ѝ помогна да го стори она, што не еднаш го чувствуваше, но кое не сакаше никогаш до сега да си го признае...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Брилијантите од прстените блеснаа и ѝ го засенија погледот на Мискарица.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тоа ѝ го зголемува самочувството: поусилено работи, не сеќава тешкотии, умор.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се насобра силен народ. Непробоен ѕид ѝ го затвори патот на полицијата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Со пајтон стаса и чорбаџи Робе... Облечен во црни европски алишта, со низок фес на главата и дебел златен синцир на елекот, Робе се качуваше достоинствено по скалите, внимавајќи притоа да не ѝ го згази фустанот на жена си, кој ѝ се спушташе и ѝ се влечеше со задниот дел по штиците.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
За да ја измоли љубовта на убавата преспанка, тој не се запре ни пред гревот: реши да ѝ го испрати најскапото, што му беше оставено од дедо и предедо, да го чува како аманет.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Две спротивни чувства ѝ го распнаа срцето: оваа воодушевеност на публиката и доживеаното на сцената.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Видов како ѝ го поднесоа и мојот букет од бели рози.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Си ги кубеше косите и секој час одеше пред иконата, коленичеше и се молеше на бога да ѝ го спаси детето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ги отфрли овие безобразни замисли и се задржува на една безопасна: ѝ го става дињчето под мишка, токму под носот - неговиот медовен мирис мора да ја разбуди со млечна насмевка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не дека тоа го сметаше за примитивно, колко што му доаѓаше некако природно, зашто брзаше да прикасне што и да е, само да го смири гладот во желудникот: конзерва риба, сирење со леб, вчерашна манџа, а еднаш најде во едно тенџере нешто како пудинг, па му додаде шеќ ер колку да го пролапа, а после жена му вџашена му рече дека ѝ го изел колото за белите алишта.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Фоте ѝ го беше принесол под носот да го мирисне, пред да го однесе на балконот во подавалникот со локум.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Грдан ја фати за зглобот и не ѝ го испушти додека таа не седна со садовите пред себе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Така и докторот што ги лекуваше туѓите душевни болести, сега се затвори да си ја лекува сам болката без да ѝ го знае лекот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Да ѝ го стави најмалото рипче во подотвореното усте?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа што не се гледате в очи и што ѝ зборуваш на увце - те подослободува во зборовите па ѝ го покажуваш и она што би ти го смрзнало нејзиниот поглед.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сѐ друго е камен, камен на дното од притоката, камен е што ѝ го скршнува текот на водата, камен е брегот измиен како платно, под секој бран е камен.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не помогнале ни солзите на баба. ѝ го однеле синот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тој внесуваше вистински ред во библиотеките во кои работеше. ѝ го враќаше достоинството на книгата, во времето кога таа доживуваше секакви забрани и понижувања.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко се сепна што ѝ го кажа тоа.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко се обидуваше да ѝ го пренесе восхитот од своите откритија од градот, како некое свое продолжување на цариградското време.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И така, земајќи книга од библиотеката, читајќи ја или недочитувајќи ја, јас, на крајот, тешко можев да ѝ го најдам поранешното место.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
На својата убава џамија, според едно вакафнаме и според записите на другите задужбини што ги изградил во Скопје, Јахја-паша ѝ го завештал сиот недвижен имот што го поседувал во Румелија, особено во Скопје и во Софија.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Таа имаше сокриено еден златник, вистински голем златник, којшто ѝ го дал дедо ми, пред заминувањето, познавајќи ја добро алхемиската душа на својот син. ѝ беше рекол да го употреби во вистинското време, кога децата ќе бидат најгладни.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко извади од чантата дебелкав плик со пари и, подавајќи ѝ го, рече: - Ах, ќе изумев.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Со тоа, како да си го поврати спокојот, по немирот што ѝ го донесов.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Изговори ѝ го името! - рече Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Погледни ѝ го опашот. - Што има чудно во него?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Тогаш поинаку, - рече Бојан па повторно ја фати овцата, ја опчекори, ѝ го стегна вратот со колениците и ја подметна нежната, изгладнета Снежанка да цица.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан не можеше да ѝ го види крајот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во еден сеуште релативно ран момент од процесот на растворувањето на универзитетот и културата, студентите, далеку од желбата да го спасуваат мебелот (воскреснуваат изгубен предмет на некој идеален начин), одговорија дофрлајќи ѝ го на власта предизвикот на тоталната, моментна смрт на институциите, предизвикот на детериторијализацијата, многу поинтензивна од онаа што ја предизвика системот, и повикувајќи ја власта да одговори на тоа тотално свртување на научната институција, на тоа тотално откажување од акумулацијата на едно дадено место, на таа, во крајна линија, намерна смрт - не беше тоа криза на универзитетот, не е тоа некој предизвик, тоа е, напротив, игра на системот, но е смрт на универзитетот - на тоа власта не можеше да одговори, освен со сопственото распуштање (можеби само за секунда, но ние тоа го видовме).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Потоа наидува заповедта која Од збунетост и самата останува зината: Вели: исплази ѝ го јазикот на вистината!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Таму, пред крчмата на платото на девојката приматот ѝ го зеде.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Додека трчавме низ сите оние сериозни денови верувајќи дека целта е близу и дека ниту еден чекор не е сторен залудно ние бевме оние кои можеа да ѝ го одредат името на светлината и да ја поведат со себе па и да седнат напладне со неа на сиромашен ручек на тревата во друштво со птиците што стрпливо ги очекуваат своите трошки Така се качувавме кон будните соништа И не знаевме оти овој кревок живот што нè води за рака може да нѝ понуди сè но и да нѝ оспори сè Дури и не помислувавме оти во Кулите на ветената надеж живеат веќе ќерките на нашата тага И дека во растурената градина зад леандрите нè очекуваат цвеќињата на нивните солзи.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Долго ливадите ја паметуваа нејзината прошетка по нив На прсти се поткреваа тревките за да го допрат нејзиниот фустан И жолти и бели и небесни гласови на цветови ѝ го довикуваа името И ја молеа да седне Но таа продолжи, исчезна меѓу брезите и ѕвездите...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ја бара низ мислите девојката на која некогаш ѝ раскажуваше Што ќе пишува во писмото од нејзиниот младич утре што ќе ѝ го прати: На секој негов збор ѝ се надаваа, ѝ се поткреваа дојките,
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Монах стои пред портите манастирски И гледа таму, отиде планините, отаде морето Минува Елена. Ѝ го препознава одот, Ѝ го слуша гласот и гледа Врз пладнето – сонцето ја запишува нејзината лика И ја остава пред него како икона.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Гласот ѝ го дочу земјата и некаде го скри.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Тој се обиде некако да ѝ го фати погледот, но не успеа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Така нека се вика додека да не ѝ го најдеме американското име...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ја поткрена главата да ѝ го види лицето.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Севда продолжи да си ја чешла косата и да си ги преплетува плетенките тука, под дивјачката, си ја чувствува леснотијата на косата што како навев ѝ паѓа преку рамената, назад под тилот по плеќите: косата нежно ја гали, благи трпки ѝ буди во телото, а како пред очи да ја гледа румената боја со којашто се украсени зреечките дивјачки, чиниш само за да ѝ го разубават денот на Севда.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Студениот мрак ѝ ги скри говедата од пред очи, од погледот, патот ѝ го препречи... ...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога ќе ја подадеше раката кон неа да ѝ го откопча најгорното копче од блузата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тој е толку пак спокоен што посакува да ѝ го покаже патот кон вечноста.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А тогаш, во Првното србско, Тополчани ѝ го одзеле првенството на Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И за тоа дека враќањето свое ѝ го должам на Руса.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И за кога ќе ја сретнам да сум сигурен дека сум сретнал вампирка, а не Митра жива.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Иако тие први стигнале до изворите, ѝ го препуштиле редот на Трајана.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тие, пак, во слава на Перета Тошев, прилепчнаец и член на Централниот комитет на Внатрешната македонска револуционерна организација, кого заедно со сета македонска историја си го имаат за свој, на станицата ѝ го дадоа неговото име - Пере Тошев.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа рипна, ја исече сета нејзина руба спремана за невеста, ископа гроб, вистински, и ја закопа - но не подалеку од очите, долу во оградичето: За да ѝ го гледам гробот, рече, ако не ја гледам неа жива.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таа, пак, Трајана, првин му дала на малечкото да се напие вода од копаничето, кое и денеска си стои таму, на изворите, потоа му ги замила обравчињата и го седнала на тревата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На оваа, на новата станица, од која се дели новата линија за Жлезнец, властите ѝ го вратија старото име, Бакарно Гумно.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дури и Тихир бег Јаузоски, кој, зашто Боше беше негов овчар и најдобар во Потковицата (само да ѝ го земеше вимето на сјагнета овца во грстот веднаш ќе ти кажеше кога точно ќе се објагни, дали по еден саат, дали по два дена, или по една недела) им беше многу налутен на Јанчески што допуштиле ајдутин да им го земе од постела, во тоа виде божие претсказание па помирливо рече Господ нека ви се смилува вам Јанчевци: ланилето еден ваш се вулоган паѓајќи од Камен, завчера стрика Анѓела го закопавте, ноќеска ајдути трет ви грабнале и заповеда сите возрасни веднаш да се дадат во потера по ајдутинот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го нејќам ја венецот никаквец што ѝ го спрема, помисли други што крие.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
По плачот општ се сети дека веста беше болна и танок таа пушти крик, да, како лавица, што дрско ловците ја гонат и плодот ѝ го крадат прв ...
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Здрами си! (Пие). Охо, хох!... (Ѝ го дава пагурчето на Депа). На, земи, жено, напи се. Убава била.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Море што се пречкате тука, дајте ја ваму јас ќе ја пресечам. (Ја грабнува погачата, сече и фрла пред секого по едно парче, а останатото ѝ го дава на Ката).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
КОТЕ: Не велам не!... (Пие и ѝ го подава на Фроса).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Сакаш да речеш дека Таша изразила желба јас да ѝ го подготвам сандакот? - се правев невешт.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А тоа го стори со една единствена и подмолна цел: сите да мислиме и да веруваме оти нејзиното копиле е навистина синче на најглавниот главешина!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Велам дека несреќата никогаш не иде сама.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Умре а не кажа кој ѝ го направи копилено.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Така ти е тоа во живеачката, продолжи да зборува Огнена Гулева”, му раскажував на Даскалов, „се си мислиме: ако излеземе од дома ќе ѝ го смениме патот на судбината“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Гледаш, немам размислувано за таквите можности“, се насмеа мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ѝ го откривам внимателно бедрото а гледам кон Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Многу ја сакам, но никогаш не сум ѝ го рекол тоа.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Знаев дека ќе мораме да се искачуваме преку сите височини што ѝ го запречуваат погледот на Билјана.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Околу коренот се врткаше Ката Кривата. Оддалеку не можев да ѝ го видам лицето, но сигурно нејзините кротки очи беа полни солзи.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
На оние на кои им е познат оригиналот на овој редимејд комбинацијата им изгледа донекаде чудна, но бидејќи генералниот изглед и есенцијалниот концепт на оригиналот се задржани, не му пречело на Дишан, потпишувајќи ја конструкцијата, да ѝ го признае статусот на реплика.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Од репликите, “Тркалото од велосипед” што го направил Ричард Хамилтон во 1964 (кое исто така беше вклучено во изложбата) е најнеобично во изгледот, со оглед на тоа што наместо права вилушка има искривена и наместо бело столче има необоен, грубо обработен дел од селски мебел.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ова особено доаѓа до израз во едно писмо што Дишан ѝ го испратил во 1957 на Американската федерација за уметност од Хјустон: „Гледачот го доведува делото во контакт со надворешниот свет преку своето дешифрирање и интерпретирање на неговите внатрешни квалитети и“, вели тој, „допринесува во креативниот чин“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Борбата на Дишан за идеите „против“ уметноста го забрза појавувањето на Дада, го поттикна надреализмот и ѝ го покажа патот на авангардата во 70-тите години, од објективната уметност до поп-артот (Енди Ворхол: „Сѐ е убаво“), од минималистичката уметност до концептуалната. 10 год. по првиот Ready-made, Марсел Дишан повторно потпишува едно дело со карактер на манифест.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Со еден револуционерен гест, Дишан јасно покажа дека сѐ, буквално сѐ, може да биде уметност. Дека таа доаѓа од свеста, а не од својствата на делото. Подоцна тој ќе напише: „Бидејќи и самите туби за бои, кои уметниците ги користат се производ на Ready-made“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
А и самиот уметник допринесол во конфузијата околу неговите дела, изјавувајќи дека интерпретацијата на секое негово дело треба да се смета за интегрален дел од самото дело.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
За некои од нив се говореше дека спијат во старата, полуурната куќа без жители, на која, еднаш не сакајќи, ѝ го искршив прозорецот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Ангелија... Седеше в претрупана полутемна одаја на железен кревет и имаше златникаво зелени очи. Ѝ го подадов писмото и се наведнав над леѓенот во чија вода некаква ситна бубачка очајнички пливаше во круг.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Со веселост ѝ го лизна сечилото. - Никој не смее да те закача.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Патријаршка, број триесет и девет, крај Вардар. Ќе ѝ го однесеш ли? Се согласив.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Една вечер ја видов, на мојата улица, токму под мојот прозорец и Луција; беше во првиот ред, со свеќа во раката што ѝ го осветлуваше убавото лице, и извикуваше: „Да живее слободата, да живее новата народна уметност!“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тогаш првпат ѝ го слушнав името.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ѝ го гледав грбот; гледав како дише, гледав како ѝ се поткреваат градите, одзади гледав како ѝ се шират ребрата на градниот кош („како на кораб дотогаш неосвоен од туѓ морнар“, напишав во една песна); гледав дека е сосема свесна дека ја гледам и дека прави милијарда мали и непотребни движења кои ме излудуваа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И рече дека денес, откако јас сум се опијанил, ѝ пришол Фискултурецот и ѝ рекол да појде со него до Велес, оти по пат треба да ѝ го соопшти решението на централниот комитет.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас замолив да разговарам со Луција; мајка ѝ рече: „Почекајте Лудвик“ и ја остави слушалката отворена; и јас наслушнував како се отвора вратата од другата соба, како мајка ѝ го кажува моето име, како вели дека мора да сам некое чудно дете и како Луција вели нервозно: „Не сакам никого да слушнам!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Конечно, ѝ го предадоа; таа го отвори, го прочита и се вцрви толку што мислевме дека ќе падне во несвест; се сврте околу, погледна низ целиот клас, и мене ми се стори дека особено долго гледа во мене и Земанек; потем одеднаш побледе, стана, го стутка ливчето под блузата и побара од класниот да излезе надвор.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Имаше во тој нејзин гест, во таа забрана да читам љубовни песни, нејзе посветени (а сепак анонимни, оти во ниедна песна што ѝ ја испратив јас не ѝ го споменував името, и таа добро го знаеше тоа), имаше велам, нешто нечовечко, нешто политичко, оти не можеш никому, со никакви, освен со средства на моќ да му забраниш да ти дава!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас уништив, нападнав, критикував, жртвував еден прекрасен народен обред за да ја добијам, да ја привлечам Луција со спротивно мислење; јас бев готов да ја продадам државата за неа; јас, во суштина, лажев; на сила бев предавник на народното, само за да ѝ го свртам вниманието на Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И тој потем, сосема бавно, театрално, ја извади од својата фиока мојата песнарка на маса; на очите ми навреа солзи: делото на моите раце, единствениот примерок на мојата душа, оригиналот што ѝ го подарив на мојата Луција, сега се наоѓаше во влакнестите раце на Фискултурецот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но гневот во мене растеше, и некое чудно чувство дека сум употребен ме опседна: ме опседна чувство дека не било толку тешко да се дојде до Луција, дека таа ова истото го правела под маската на недопирливата Луција, и јас решив да се одмаздам на најглупавиот можен начин, на начин на кој може да се одмазди само млад маж кој не преспал со жена; во моментот кога требаше да бидам во Луција, јас ѝ го ускратив тоа задоволство; таа мижеше и чекаше, но ништо не се случуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа продолжуваше натаму: кога ѝ го соопштил тоа, таа почнала да плаче.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сега тоа од мене го бара една девојка која не ја љубам, како Луција, но ја сакам; зошто да не ѝ го исполнам тоа?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Знаев и дека Фискултурецот носел ќулафка во џипот, и дека Луција ме мами; во тој миг, со крајни сили се воздржував да не ѝ ја смачкам главата со остатокот од шишето што ми беше на дофат од раката; се препуштив на играта што таа ја водеше на еден совршен технички начин, како машина; се извивавме во прегратките; во еден миг ѝ го повлеков здолништето, и потем гаќичките, и ја видов: гола, легната пред мене, со затворени очи, сосема совладана; требаше само да легнам врз неа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој имаше обичај, кога сакаше да ја покаже својата приврзаност, со својата брада да ѝ го буцка грлото.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И додека шетаа низ градината, Даниел беше длабоко навлезен во она што веќе ѝ го раскажуваше за ова место.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И покрај своите седумдесет и шест години, Милан не беше нејасен или заборавен, и не ѝ додеваше на Рози да ѝ поставува прашања или едно исто да ѝ го кажува повеќе пати, како што обично прават старите луѓе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој сакаше да ѝ го каже тоа додека таа ја јадеше питата, но некоја добра особина во него протестираше против овој вид аргумент.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Прво јади.“ Кети ѝ го поттурна послужавникот да ѝ биде поблиску до неа и остана да седи таму сè додека Рози сосила не ги проголта јајцата и резанката тост.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Зборот болен беше како со прст да ѝ го покажуваше местото над колкот, во центарот на нејзината болка.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
На ист начин, во приврзаноста на мачорот кон неа, таа читаше нешто неблагопријатно, особено по она што еднаш Кети ѝ го кажа за мачорот, за Милан и за неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Наследството што ѝ го остави тој не беше големо, и добар дел од него Кети употреби за неговиот богат закоп, но сепак ѝ останаа доволно пари за да му купи камион на еден од своите зетови, за да си започне свој бизнис.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој ѝ го гребеше поработ на здолницата, телото му беше мрзливо истегнато, а жолтозелените очи му беа вперени во неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Неочекуваната и брза болка ѝ го зграпчи здивот во грлото и таа подзина.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа, длабоко во себе, веруваше дека нејзината болест беше причина за молчаливоста на Даниел, за тагата која одвреме навреме ѝ го крадеше спокојството и предизвикуваше душата длабоко да ѝ се стегне.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Светликавата птица ѝ го одзеде здивот поради блискоста, и таа истиот миг како маѓепсана стоеше таму, гледајќи ја птицата, што беше мала колку молец, како лета кон цвеќињата со клун што е танок колку игла.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа погледна нагоре кон Даниел и леден прст ѝ го допре срцето.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега таа беше ослободена од болката, но тоа беше само физичка слобода, отсуствуваа оние груби канџи што ѝ се зариваа во слабините и ѝ го отежнуваа нормалното дишење.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Не можев ова да ѝ го кажам на Рози. Адамови имаат некоја гордост.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Рози почувствува како нешто ѝ го повлекува работ на здолницата и знаеше дека тоа е мачорот кој бараше да го крене в раце.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ледениот страв дека силната болка може да ѝ го повреди бебето, или да го изгуби, конечно ја присили Рози да попушти и да му каже на Даниел дека е многу болна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И се изјази на рамото и почна со муцката да ѝ го трие вратот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Што е ФХА?“ наивно праша девојката, со исплашен глас, како да имаше нешто што нејзините не ѝ го кажале.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Беше толку блиску до птицата што ако ја подадеше раката, ќе ѝ го допреше вратот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Милан повторно прозборе и топлината и природноста на неговиот глас ѝ го доближија.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Преголемото количество храна во нејзината чинија ѝ го затапуваше апетитот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Колку нежен и исцелувачки ветер, што ја избриша пајажината од нејзините очи, ја растера замаглената нејаснотија, која беше ѝ го замаглила убавиот летен свет, и беше ги направила бавчите да пулсираат со интензитет на живост, што тоа не можеше да го слушне.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој ѝ зборуваше како на дете и, забележувајќи израз на двоумење на нејзиното лице, знаеше дека тоа што ѝ го кажа влијаеше на неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Благ трепет ѝ го стресе телото, што ѝ ја разбуди слабоста од која рацете и нозете ѝ омлитавеа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Еден од нив ѝ го остави сиот свој имот во наследство.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сеќавањето на една слика, што ја видела во една ботаничка книга, како една змија маѓепсува верверица, ѝ го засили сомнежот дека тоа не е железна или глазирана порцеланска змија, туку вистинска змија што се обидува да ја употреби својата натприродна моќ врз неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
МИЛДРЕД [ѝ го зема чантичето]: Давај го ваму, реков.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Машката женственост можеби си има своја мизогинистичка нишка, но нејзината мизогинија е некако поненагласена од мизогинијата што геј-мажественоста ја создава со својата панична решителност да го искорени секој признак на женственото во мажот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Стрејтерската хипстерска култура, всушност, вирее благодарение на „вештачкото присвојување на разни стилови од разни ери“, според еден презирен напис за хипстерите од насловната страница на хипстерското списание Едбастерс; обожава да си игра со „симболи и икони“ на маргинализираните или угнетените групи, откако тие симболи и икони „ќе ги присвои хипстерајот и откако ќе им го исцеди сето значење“.413 Во еден друг, сега веќе прочуен напад на хипстерите, Кристијан Лоренцен оди уште подалеку.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Баш немоќта на Џоан Крафорд ѝ го разгорува бесот: не може ништо да стори, може само да се издувува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, тој заклучок е погрешен. Ѝ ја одрекува на Крафорд прочуената и силна женствена гламурозност, која, мора да се признае, се потпира врз едно стратешко мешање на машки и на женски особини, а со тоа таквиот заклучок одбива да го признае она што сме научиле да го викаме „женска мажественост“, многуте видови мажественост што жените, како жени, можат да ги изведуваат.297 Неправеден е кон Крафорд, бидејќи одбива да ѝ го признае внимателно негуваниот и променлив стил на женско отелотворение и да се занимава со него, како и нејзиното комплексно справување со женствениот идентитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Понатаму, иако пародиите на геј-културата со женственоста може да ја онеприродуваат онаа конвенционална и општествено обезвреднета родова улога, ако ѝ го поткопуваат статусот на природна суштина и ако, наместо тоа, ја третираат како општествена изведба – дури иако гротескните карикатури на женственоста од страна на геј-културата понекогаш се намислени за остварување на токму таа цел – голем број жени може да чувствуваат дека цел на целата оваа родова пародија не е самата женственост, туку женскоста како таква.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Некоја длабока свест за цената на сериозното сфаќање на љубовта, за тиранијата на неиронизираните или трагични романтични улоги, се можеби она што ја обликува и ја објаснува восхитеноста на машката геј-култура од мелодраматичната изведба на Џоан Крафорд на мајчините згрозеност и пркос.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа значи да ја одбиваш културната дихотомија што туѓото страдање го смета или за трагично или за (само) патетично, според степенот на општествена престижност на засегнатите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Неудобно мелодраматичниот етос на машката геј-култура ја објаснува големата вредност што таа им ја придава на извештаченоста, на изведбеноста, на неавтентичноста, на кампскиот хумор и на расчараното (но не и разочарано) гледиште кон љубовта.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Наместо тоа, Кополината карикатура на Крафорд го одразува особениот, дисидентски поглед на Соник јут кон американската главнотековна забава.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зашто претставува предизвик за моќта на едно чувство со кое, знае, никако не може да се рамни.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ниту, пак, се обидуваше да имитира дрег-кралица кога ја прикажуваше Крафорд, дури ни кога таа нејзина кабуки шминка ѝ го претвори лицето во нешто како маска, ни кога вулканските ерупции на бес, самосожалување, очај и емоционална потреба по правило создаваа толку бизарен и толку недостоинствен телесен израз, што да биде неусогласена со конвенционалното женско отелотворение. Ѝ се оставило на машката геј-култура да ја усвои таа нејзина изведба и ни се оставило да си го запоседнеме за себе тој нејзин спектакуларен неуспех да го додржи сериозниот, моралистички приказ на една длабоко растроена и дисфункционална жена.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ја означува отуѓеноста на групата од потрошувачката култура која веќе ја претвора женската емоција во стока, која ја става на пазарот, препакува нејзини делчиња заради масовно уживање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Камп-вкусот ѝ го врти грбот на оската добро-лошо на обичниот естетски суд“, вели Зонтаг; „тоа е начин на вреднување – не суд“.273 Настрана сите естетски критериуми според кои може да се суди за таквиот предмет, камп-естетизмот ја поддржува формата – стилската кохерентност на еден целосно остварен стил – како вредност сама по себе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А тоа му дава на кампот демократски полнеж, со што се заслабнуваат елитистичките или аристократските тенденции на машкиот геј-естетизам.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нејзиниот режисер, кој во сижето на филмот ѝ е и поранешен сопруг, откако проценува дека таа улогата ја толкува премногу политички, премногу феминистички и недоволно страсно, ѝ приредува средба со една млада Американка (чиј лик го толкува Елен Бирстин), која во Атина отслужува доживотна затворска казна за убиството на своите деца: не знаејќи ништо за класичната книжевност и за феминизмот, таа изгледа несвесно го реинкарнирала ликот на Медеја кога нејзиниот сопруг Грк, како Јасон во заплетот на оригиналната приказна, на родната грутка си ја оставил жената туѓинка за жена Гркинка.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Крајната цел на имитацијата на Копола на една женска имитација на Џоан Крафорд е да им се овозможи на Соник јут пристап до еден поткултурен стил на настран културен отпор, кој ѝ е директно противен на таквата комодификација, а на кој ќе можат да се повикаат, кој ќе можат да си го присвојат и да ѝ го претставуваат на сопствената публика како негова хип алтернатива.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој само се стреми да ѝ го направи дејството понетоксично – така што ќе ги направи вредноста и престижот на романтичната љубов помалку аксиоматски. ‌Преосвојувањето на ликот на Џоан Крафорд, воопшто, од страна на машката геј-култура и неговото ставање во инаков оптек, како и нејзината фасцинираност со таа една сцена од Милдред Пирс, можат да добијат посебна смисла ако се гледаат на ваква светлина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Феј Данавеј, од друга страна, не е дрег-кралица.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби чувствуваат дека машката геј-агресија се насочува против самата состојба на суштествувањето како жена.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Односно – а ова можеби е поентата и на едното и на другото толкување – тешко е да се согледа како може обете тврдења да бидат вистинити, освен ако поентата и на едното и на другото е дека Џоан Крафорд воопшто не е никаква жена, дека претставува машки геј-идентитет и дека, без разлика на тоа што не изгледа така, е геј-маж во дрег.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Со други зборови, нема ништо иронично во таа иронија: таа, како што тоа си оди со иронијата, е сосема сериозна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа е тоа што делумно ги побудува театралностите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во Сон за страст, прочуената сопруга на Дасин, Мелина Меркури, игра извесна иконична глумица, многу слична на неа, која, по падот на воената хунта во 1973 година, се враќа во Грција од политички егзил за да ја одигра улогата на Медеја.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа значи да знаеш дека болката ти подлежи на исмевање, а пак да не престанеш да ја чувствуваш – и да ја пригрнеш автентичноста како иронично средство за оспорување на туѓото полагање право на сериозност, со што ја предизвикуваш вткајаната логика на општественото обезвреднување која ја тривијализира болката на несериозните луѓе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таквите иронични преупотреби на мелодрамата не ги оспоруваат казнените осуди од елитното општество на тој неугледен поджанр, туку свесно ги прифаќаат, а на нужно претераната изведба на чувствата што се сметаат за патетични ѝ го навлекуваат општествениот презир на кој таквите изведби и му пркосат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Прифаќањето на Најмила мамичке од страна на машката геј-култура ги поттикнува геј-мажите да ја заземат таа абјектна положба, при што иронично ќе си ја присвоиме, идентификувајќи се со таквата разулавена женственост, истовремено одбивајќи да ја сфатиме буквално – со што ѝ се опираме на склоноста на филмот да ги третира жените како место на некоја чудесна, страшна, демонска другост, како носители на опасна и разорна емоционална претераност која, наводно, им била само ним присушта.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кажав ли дека Велч бил геј? ‌Ова поматување на разграниченоста помеѓу убавината и стилизацијата создава можност да се ценат, дури и да се сакаат, предмети за кои се признава дека се грди, како викторијанското диванче на Дентон Велч.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Средбата меѓу двете жени на глумицата ѝ го менува сфаќањето за себе, за својот идентитет како жена, за историјата и политиката на нејзините односи со мажите и најпосле ѝ го менува толкувањето на драматичната улога, иако е тешко да се тврди дали тоа го прави на подобро или на полошо.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не гледа и не се труди да ја порази љубовта ниту да ни го оконча застојанато, религиозно обожавање на убавината.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако, меѓутоа, ироничното пародирање на женственоста од страна на машката геј-култура не мора нужно да искажува непријателство кој жените, тоа, сепак, не ни кажува какви ефекти има врз вистинските жени и колку се позитивни тие ефекти.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Џоан Крафорд, во Најмила мамичке, и покрај тиранството врз Кристина и покрај многуте испади на хистерично малтретирање, не може ни со ченгел да ја извади кај својата усвоеница почитта што смета дека ѝ следува – а токму затоа и мора да кука што ја нема и да вложува онолку јалово насилнички труд за да ја добие.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И мене ми се допадна делот кога Џоан фати да ја дави Тина откако луто ѝ го рече она: „Не сум ти некоја од тие твои ОБОЖАВАТЕЛКИ!“ Така ѝ треба!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тешко е да се согледа како може Џоан Крафорд истовремено да биде и жена буч и дрег-кралица, ем да нема женственост ем да има хиперизведба на женственост.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Овој концерт ѝ го посветува на една особа од овој град што ја сретна пред две години во Париз и никако не ја заборави.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Јас толку минијатурна пред грандиозната катедрала ѝ го подадов мојот апарат на Госпоѓа Изабел. Ве молам да ме сликате...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тага ѝ зрачи од очите, образите ѝ се покриени со болка. Жали. Некој од најблиските ѝ го нема.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Вера не се иставаше од неа. Држејќи ја со рацете за рака и ја милуваше косата и ѝ го ладеше челото со водена крпа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ја немаше нејзината веселост, што постојано ѝ го прекриваше лицето и ѝ ги осветлуваше очите.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Често пати сакав тоа некако да ѝ го кажам, да го изразам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сето тоа, се разбира, не сакав да ѝ го кажувам на Марина, зашто споредбата со нејзината втора мајка можеби уште повеќе ќе ѝ го загорчеше чувството на очаеност, што сѐ повеќе ја обземаше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во почетокот чувствував непријатност таа, учителката, тукушто дојдената жена во нашиот дом да ги врши за мене работите, на кои толку долго време бев навикнала, па и некаков пркос не ме оставаше тоа да ѝ го дозволам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И се буди библиотекарот Филип Филиповски тешко, мачно, сосем излекуван од тешките депресии поради поплавата во Библиотеката.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Денеска не беше баш добро, но утре ќе биде друга приказна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Гаснат убавите очи на светецот загледани во најубавото, разбеснето небо, гаснат очите додека првите секавици го шаркаат намуртеното, разбранувано езеро.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Е многу е смешно. Би сакала да ѝ го смачкам тој пилешки мозок.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Можеше да се закикоти, или да воздивне или да ги наведне очите, но ништо од тоа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Му завидував на висулчето од жад што се клатеше меѓу нејзините гради и тоа ѝ го реков.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ти повторно беше во бикини, завиткана во Навахо ќебето, а јас ги имав навлечено кратките пантолони додека гаќите сѐ уште ми висеа од задниот џеб. Ѝ го испитуваа телото со батериите од кои неговата белина блескаше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Провери го каменот, пред да ја отклучиш вратата проверуваш да нема скршени прозорци и си го чуваш пиштолот во фиоката покрај креветот. ќе му кажам да ми даде уште една шанса.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бавно ми упати еден долг поглед, како да решава нешто, а потоа си дозволи себеси да поцрвени, вратот ѝ се облеа со лилјакови печати.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Стомакот изгледаше надуен како да беше полн со галони вода.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сега и овој е упропастен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Градите ѝ беа свиснати; пупките изгледаа собрани од студот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Паѓа, паѓа отец Лаврентиј, тврда е земјата, топла пред летен дожд, и здивот е топол што ѝ го вдахнува тој.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зрак бледа светлина се откраднува од синиот свод, ја погалува по срамежливо откриеното колено, додека ногата ѝ го испушта однапред научениот полукруг.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
3. Подари ѝ го, во метално кутивче со анаграм, својот показалец со веренички прстен или левото уво со обетка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Отпрвин се залажуваа дека ѝ го престигаат жуборот; сега, од нестварните летачки сенки од кои заостана само ужасниот писок, водите им се чинат неподвижна, злокобна, темнозелена кал. – Откаде јас на ова беспатие? – зјапа во маѓепсаната празнина јавачот, кротејќи го со мака нервозното животно.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
“Што ќе ви е Гертруда?,” праша жената, шушкајќи ги зборовите низ штрбата вилица, и минувајќи со прстите, како со чешел, низ неколкуте прамени коса на проќелавената глава.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И кога ја видов внука ми неколкупати заедно со таа зрела жена, со Лу Саломе, имав чувство дека Ана во неа ја открива таа благост, таа веселост, таа способност животот да ѝ го направи поубав и повесел (иако на никој друг Лу не му изгледаше ни блага, ни весела, ниту способна животот некому да го направи поубав и повесел), и можеби и самата Ана сакаше на Лу да ѝ го направи животот поубав и повесел, но ја спречуваше тоа што живееше за животот на својот татко, а претпоставував дека по неговата смрт смисла на нејзиното постоење ќе ѝ даде грижата за неговото дело. Неговото бесмртно дело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„И сега не знам кое име да ѝ го дадам,“ рече Ева.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Родителите се обидуваа да ја повикаат, но таа и натаму остануваше во онаа точка кон која гледаше и каде што исчезнуваше нејзиното Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа “мојот” го изговараше не само со присвојување, со потполно освојување на она “златен Зиги”; туку и со некаква закана за оној кој би помислил да ѝ го одземе синот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зигмунд го остави мајмунчето на масата, а од таму позеда фигурина на Божицата Мајка, и почна да ѝ го забришува голото тело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еден ден ѝ го снема крпчето; го беше изгубила, или некој ѝ го беше украл.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гледајќи си ја дланката на која беше невидливата трага од усните на Ева, бавно тргнав кон вратата низ која се излегуваше од бараката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога била бремена, сретнала некоја стара жена која ѝ го прорекла токму тоа, и тие нејзини зборови, “голем човек”, често ги повторуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Да се живее или не?, - прашањето кое како да си го поставува Меланхолијата на Дирер, се претвори во прашање на моето постоење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Уште од раната младост имаше решено својот живот да му го посвети нему; нејзиното секојдневие се сведуваше на средување на она што доктор Фројд го напишал, консултирање околу неговите пациенти, организирање на неговите работни патувања, помош околу справувањето со болестите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно дете се одвои од останатите, дојде до самата ограда, се наведна, скина глуварче и ѝ го подаде на Сара низ решетките.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми ја позеде книгата, од помеѓу нејзините страници испадна пресуваното глуварче кое во паркот едно дете ѝ го подаде на Сара низ решетките на оградата, и кое таа го имаше ставено меѓу страниците од книгата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги отвори очите; не можев да ѝ го препознаам погледот – како да не гледаше во мене, туку во некоја друга жена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А како би требало да реагира?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Макс ѝ го ветуваше на Добрата Душичка она што тој самиот некогаш посакувал животот да му го вети нему, ѝ ветуваше сосема обични нешта, нешта кои луѓето не си ги ветуваат затоа што тие се подразбираат во постоењето та за нив нема потреба од посакување, нема предуслов за копнеж, затоа што копнежот може да се роди само кон она што е тешко остварливо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секогаш кога потоа ќе се сетев на неа, помислував на она глуварче и на нејзините раце кои го поземаа свежото цвеќенце во паркот, кога низ решетките на оградата ѝ го подаде едно дете; на нејзините раце кои го кренаа пресуваното глуварче од градите кога тоа падна од меѓу песните на една книга. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ја барам Гертруда,“ рече Рајнер. „Презимето не ѝ го знам.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многу тагуваше по гранченцата, и докторите завиткаа неколку в крпче, и ѝ ги дадоа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Најмногу сакав да бидам во собата на брат ми кога и тој беше таму.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја подаваше својата рака кон мене, јас ѝ ја пружив мојата рака. „Мамо,“ ми рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Доктор Гете (кој тогаш, на пример, пред една пациентка, која бесцелно се движеше по собата не застанувајќи, ја испружуваше својата рака попречувајќи ѝ го патот, а таа се наведнуваше, совладувајќи ја така препреката, и продолжуваше брзо и бесцелно да чекори по просторијата) одговори: „Мојата цел не беше да натерам некого да се запраша зошто го правам ова, туку зошто пациентката реагира така како што реагира.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Хајнерле не ја помнеше мајка си. Софи Фројд Халберштат умре кога тој имаше тринаесет месеци; ликот ѝ го знаеше според фотографиите кои ги направил татко му, а слушал за неа од својот неколку години постар брат Ернст.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Со мажот ми никогаш не помисливме на име за детето, мислевме само да се роди живо и здраво.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Погледот ѝ се заковуваше во една точка, како нешто невидливо, во правецот кон каде гледаа нејзините очи, да ѝ го голташе погледот, како да ја голташе и самата неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Кое име ќе ѝ го дадеш?“ „Хајнерле,“ рече. „Куклата е јас,“ и се насмевна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Би требало да застане кога ќе ѝ го препречам патот, а не да се протнува под мојата рака.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ти ми рече – кога умира, човек излегува од телото како што раката излегува од кукла.“ „Така е,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го слушавме Макс како ѝ ветува заедничка постела во соба со прозорец од кој се гледа улица по која врват луѓе (толку слично а толку различно на прозорците од кои се гледаше парк по кој чекореа пациенти и доктори), ветуваше денови во кои ќе си ги учат децата да зборуваат и да се радуваат, ветуваше колку ќе бидат блиски нивните тела и пред заспивањето и во сонот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Матилда беше среќна со таквата одлука – во раната младост имаше операција по која не можеше да има деца, тоа беше несреќата на нејзиниот живот, и сега се радуваше што може да се грижи како мајка за малечкиот, заменувајќи ја својата почината сестра.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ме слушаш ли?,“ го прашав со сув и уморен глас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
По смртта на Сара, неколкупати ја посетив Клара во нејзиниот дом, но таму ме дочекуваше непријателството на нејзината мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но во начинот на кој му се обраќаше тој остануваше секогаш мал: го викаше “мојот златен Зиги”, секогаш мал, секогаш нејзин.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можеби криљата ги има само за да ѝ го отежнуваат чекорењето, да ѝ натежнуваат како мачен товар, и за да ја потсетуваат дека можела да лета, но сега е премногу доцна за тоа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ете тоа требаше да го забележите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пред смртта, Сара го најде глуварчето, пресувано, меѓу песните од книгата што ѝ ја даде Зигмунд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Глуварчето падна на нејзините гради. Повеќе не се видовме со Сара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ја виде нејзината врамена фотографија при неговата прва посета на домот на дедо си, ја препозна и рече дека брат му му кажувал дека таа сега лежи в земја.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дедо му Зигмунд, правдајќи се со неодамнешната операција, со многуте пациенти и со пишувањето на своите дела, ѝ го препушти Хајнерле на ќерка си Матилда, таа да го чува во нејзиниот дом.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ева ми ја позеде раката со која ѝ го подавав капчето, и ја бакна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас ѝ го разбирав јазикот како што таа ми ги разбираше тагата и самотијата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ми се чини оти успеав да ѝ го насликам записот на годините врз лицето, сјајот на самотноста, тишината со која таа разговара со рибите во езерото, гласот со кој ги довикува пилињата и кутрињата, жужалците и светулките...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таа се хранеше од она што ќе ѝ го подадеа пиљарите или месарите, она што таа ќе го најдеше покрај лозјата и градините.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Која родословна гранка сега ја смислуваш, на кој Лепи Лаза ликот му го дотеруваш, на кој внук на која внучка ѝ го исцртуваш гранчето и на гранчето пратчето и врз пратчето името и сѐ што ѝ прилега, како што треба да му прилега на длабокиот корен и на богатото стебло на твоето родословие?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Песовите постојано ја слееа, мирисајќи ѝ го здивот во воздухот, душкајќи по реата посеана по земјата, лижејќи ја следата сива и леплива како полжав голак.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
52. За да се поправат тие, Грците ќе треба да се откажат од својата „мегали идеја“ и да ѝ го признаат правото на постоење и на македонската народност редум со грчката во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Како се викаше таа војска? Чие име го носеше и кој ѝ го кладе?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Неговата поранешна жена седеше од другата страна на преминот меѓу клупите, до својот сегашен маж.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа со молчење чекаше да ѝ го каже она што сакаше да го каже.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ја дотеруваше со саати, си играше со неа, ја учеше песнички и приказни, внимателно ѝ ги подготвуваше оброците за во нив да има доволно овошје и зеленчук, ја носеше на училиште и заедно со неа ги работеше нејзините домашни задачи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Овде долу, сите спиеја освен него – во својата несоница, тој беше сам на светот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во филџанот, разделбата ја демнеше љубовта, ја затемнуваше и ѝ го затвораше патот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Откако се роди, ѝ го посвети целото свое внимание.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Некој праша како Превер можел да ѝ го знае името кога вели дека не ја ни познавал, а некој друг му одговори со прашање: зарем поезијата мора да се гради на расчистена и логична фактографија?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога ќе го замолеше да погледне некој нејзин извештај пред да го прати по електронска пошта, ѝ го враќаше недопрен.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Солзите не можеше да ѝ ги види, ѝ го гледаше само профилот, подбрадокот што го пуштила во текот на овие години и побелената коса која никогаш не ја обои, стокмена во кратка и уредна фризура, направена специјално за венчавката.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тие мислеа дека се таму за да ѝ го вратат сонот, не знаејќи дека таа тој сон никогаш и не го загубила.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Можеби Марко Марикин сакаше да ме исправи на нозе со стружењето на својот глас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ќе убијам - сакаш ли? - Таквите се за туѓо зло родени. Остави ме. - Не те оставам. Ќе се оженам со тебе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И слепо и чкулаво подава рака по змиско јаболко, се лутел Симон Наконтик како осамен светец на семожни гревови позамрсени и од волчи црева, всушност повеќе исплашен отколку величествен набожник зашто го потресол крик на див петел од лесковата шума на селото, предупредување на смртта што брза кон такви каков што бил тој, за кого женското милување претскажувало почеток на пропаѓањето на светот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпосле шумот можел да биде дел од сон и ништо повеќе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа, само една ѕвезда не се запали над земјата. Иконописецовата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Останале жените и децата, тие здружени стопани на воденицата, да ги исчекуваат ноќе душите на своите мажи, синови и татковци или каков и да било знак на одметниците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никифор Ганевски го потсети дека абердарката има два краја: едниот пука, другиот може да падне врз тилот на тој што ѝ го стиска чкрапецот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој не сака да си го растури огништето, тој само нуди да ѝ го збогати животот со мајчинство.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја повикав, сега ѝ го знаев името. „Ганка“, реков, „остани, тешко ми е сам“.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никола спомена болест што доаѓа кога човек ќе се најде под игли на темнолилав дожд среде планина, нешто што е и мраз на коските и срам на слабост во месото, но јас, како да не сфаќав за кого се говори, не прашав какво име има таа болест и која света трева ја извлекува со пот од болниот, ти велам: бев само сам, самјак, осаменик, се грчев под тежина и се сеќавав на жената што ме најаде или се обиде да го стори тоа пред да ѝ го видам грбот во отворената врата на собата во која се влегуваше преку чардак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Шепите видливо му бабреа од надојдена крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во ноздрите ми се стврднуваше врел воздух.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпрвин таа се тргала од него и се лутела што ѝ здодева, не била таа не знам каква секој да ѝ го попречува патот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ова на дружината ѝ го прераскажале Орлен Шумков и Богоја Гулабарин - Куно Бунгур ревел и ги подавал рацете кон Фиданка Кукникова додека не дошле неколцина од пештерата да одат кон него со остри чекани па дотрчале веднаш Никифор Ганевски и Онисифор Мечкојад да го повлечат со извртени раце зад грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Таа е нема“, пак повтори жената, со дланки покажувајќи ѝ го лицето на девојката за да не гледа како сѐ уште ги распарчуваат мртвите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во последните летни ноќи по жетвите, пред ластовиците со селење да ѝ го осиромашат животот, игуменијата Минадора видела паѓање на многу ѕвезди.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој предавнички се повлекол со еден чекор - да ја земе, а жена му со трите гулапчиња в скут?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се ни насмевна. Отстапи, потоа застана на прагот завртена кон мене со грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како со коренот на своите стапалки да цицаше од земјата подмолен татнеж, раскажуваше: „Чумата не се шири по светов сама од себе и не ѝ го разнесуваат семето ветришта. Земјата се покрива со трупови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но пред избистрените стеснети зеници му се нишнала сенка на која не можел да ѝ го сфати обликот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Чекајте, браќа“, викаше тресејќи се во огништето Никола Влашки: „Дајте и јас малку да им ги копам со нокти срцата.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И пак уште тројца не го продолжија патот: рамностапалчестиот Марко Марикин, песнопоецот Блаже Задгорец и Гидеон Кузмановски, првите двајца со по еден вол, вториот со ѕевгар: не можеа да ѝ го земат од јамка на смртта килавиот Јаков Иконописец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Откако каменоделците по непресилената пијанка во манастирскиот двор отишле во пештерите на местото Богородица да удираат со чекани и да вообликуваат воденички камења за четинестите туѓостојбинци од некое село за кое тие и не чуле, се случило на еден час пред заод Арсо Арнаутче да ја сретне Фиданка Кукникова со нарамник гранки на грб и да ѝ помогне благоглаголив да ѝ се врати верата во луѓето - жена е, и светците ќе се симнат од икона да ѝ помогнат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ме повикува врсникот Неделко Шијак, пак шепотел со стиснати шепи на градите божем држи рабови на миросано платно со кое си ја штити душата од отровни повити, но Богоја Гулабарин, Пане Долгманов, Цветко Грнар и Илчо Просинек, веќе се здоговориле ојуначени од ракија да ги здружат сурите волиња во две двоколки и пак во ново јунаштво се клештеле и се подбуцнувале со лакти превесели и за свадба; со сладосни гласови од кои и птици ќе се разбуделе го распрашувале старецот кога ќе се стрчне подмладен и избричен кон цицлестата Фиданка да ѝ го покаже мускулестиот стомак и сѐ друго што е машко на неговата ластареста става; им говорел со ѓаконска самоувереност - Ќе дојде потоп, господ ќе ме држи да не потонам а вие ќе пекате по мене и ќе ме молите ропски рачињата извалкани да ви се држат за учкуров, да ве влечам по бранови и пени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа беше мал увод пред да ѝ го прочитам фрагментот од есејот на Кот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Две црвени за мене, - две за тебе; едно бело за мене, - едно за тебе; жолтото за мене, - зеленото за тебе,“ - делеше „Да ѝ го дадеме на мама!“ - извика братчето. Така и сторија.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
„Па... да и го дадеме!“ - се сложија децата, а таа со врапчето в рака се стрча - плашејќи да не ѝ го земат.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
ЛУКОВ: (Ѝ го подава писмото.) Повелете, прочитајте го.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Со слабите рачиња го зема она парче оброк што мајка ѝ ѝ го дава во темниот подрум но без месо, млеко и млечна храна...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Римјаните ја гонеа, ја мачеа Императорот Антониј Пиј целиот со злоба во душата на силен жар шлемот го загреал, го загреал чиниш ќе препукне па ѝ го стави на глава...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Не издржа - благо се наведна за да ѝ го види лицето.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Ја му викам, е како да не, еве ти копи пејст од муабетот што си ѝ го правел на другарка ми, увелико пуштање.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Сака: кога некој ќе ѝ го погоди кафето; кога во Сопотско ќе ѝ го пуштат Том Вејтс; кога нејзините студенти на испит ја започнуваат реченицата со „јас мислам дека...“; кога некој е циничен ама добар, а најмногу, тоа што се уште има добри кои не станале цинични.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Нејзиното тело со тоа добиваше некаква посебна привлечност и, да беше еден од оние ’обични’ денови, тоа секако би ѝ го зголемило ноќниот промет.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
И јас бев многу радосен, што ѝ го доставив тоа културно задоволство.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
1. Од самиот почеток, штом само стекнеш свест за себеси, научи дека си благородник, дека си дворјанин и заклучно, дека си роден само да го јадеш оној леб што го сеат твоите селани; со еден збор, замисли си дека си среќен трут, кому крилјата не му се изгрицкани, дека твоите дедовци само тоа и мислеле, на твојата глава да ѝ го остават правото на ништо да не мисли.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Да си ги поставиме за пример жените, да учиме од нив: кај нив не постои наука за убавината, но постои да се изгледа убаво - ете една уметност во која некои работат и по седумдесет години и тоа со успех. (...)
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А таа старица седеше со ќерката во наша близина и исто, некојпат весело гровташе.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Затоа зеле од чергарите машко новороденче и кога царицата се породила тие веднаш ѝ го ставиле во креветот грабнатото чергарче, а новороденчето им го дале на чергарите.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Почнала лисицата некакви зборои да зборуа откај змијата, ѓоа за неа праото ќе ѝ го дава.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Еден ден синот на Карабеќерица ѝ го убиле во П'џов Дол, близу нејзината куќа. Напасниците немале грев.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Отишол на исток, се спуштил на југ, запад и на крајот изморен се вратил без да го најде синот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И така сигурна ќе ми биде победата...“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На тоа размислување од овчаро, ѝ го испружил стапо, и се извлекла по стапо змијата, од стапо по рака и веднаш му се навиткала околу врато на овчаро и го притиснала малце.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Уште следниот миг тоа можеше да го сети добро врз својата кожа и мечката од другата страна на таа снежна странка; нејзе тој многу добро ѝ го покажа тоа уште со првиот следен истрел.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Тој ак“, му рече сега Башмајсторот на оној, „е акот на мајка ти, и јас него ќе ѝ го дадам нејзе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сѐ додека сета таа развресканост не почна да се собира сѐ околу еден чуден, можеби и недостатно осмислен, но и највистински повик, што имаше тој да ѝ го довикне на морничавата сивина: - Дај луѓе. Даааааааааај лууууууууууууѓеееееееееееееееееј...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А неговата руса жена, целата набрекната во градите и во рамената, гледаше во стапалките, што ги оставаше ти со твоите оппинци, секој миг готова да ти се врекне, како да си ѝ го утепал татка ѝ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Бара да ѝ го вратиш Емин. Ќе се омажи за него...“
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Овој збор е туѓ, тој е име на некаков лукав и силен соперник што ѝ го одзема милиот човек.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Деветото господ ѝ го задржа, и го крсти Трајан за да трае, а Блосоениот по „Блосоените врби“ под кои го изми на изгрејсонце.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Криевте од мене, но јас, иако бев малечка, сфаќав дека нешто се случува: чудно ми беше сето она што го правевте; но како што растев, сѐ појасно ми стануваше тоа; не можеше да ми избледи и да ми исчезне она што ѝ го правеше на мајка ми: ја тераше да носи појас на мевот; ја тераше одвреме-навреме тој појас да го зголемува, да му приклава дипли со памук и крпи, да го заоблува мевот што поприродно да изгледа; ја предупредуваше да се пази од луѓето и од нас децата, но кутрата мајка не можеше да се допази, да се дочува: кога тоа го забележав една вечер, не ме фаќаше повеќе сон; се преправав дека спијам, а гледав како таа скришум го вадеше појасот и на месечевата светлина дошиваше уште дипли.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А Делин, гледајќи ѝ го лицето и телото издраскани, го земаше коњот и пушката и вртеше по сета планина да ги бара качаците.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Минува низ селата до кои сè уште не стасала војната, трчаат луѓето по него, го пречекуваат, го прашуваат за фронтот, за своите; плачат, голтаат сè што ќе им каже; му даваат јадење и го испраќаат (Оди ми, добруле, здрав и жив да стасаш, жени се, добруле, додека си млад, да ѝ го видиш аирот...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Учи ме како да ѝ го свртам умот на жена ми да не оди по други“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По некој ден дојде наредба од началството сите што имаат оружје да ѝ го предадат на власта.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога ќе замјаукаше мачката фатена во стапицата, тој скокаше од сонот и ја замолчуваше со дрвените штипалки стегајќи ѝ го вратот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Јас немам кому да го оставам имотот“, ѝ зборуваше на сестра си подавајќи ѝ го документот за доживотна издршка. И така беше најнормално.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Нејзе сѐ уште никој не ѝ го срушил приматот на најдобра мајка. Не ѝ се ни приближил!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Дај да купиме некој портабл, овој мамата ми ја еба“, му велеше на Горан, па купија, ама татко им Кизо не го бендиса и ѝ го подари на Микица за на приколка, дека беше убеден оти малиот телевизор не е нов, ами дека е од визба од којзнае која година.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тој ѝ го осветлуваше патот, а таа сакаше светлина; ја грееше, а таа сакаше топлина.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И така, редум пред мене, секоја нова приказна беше како сјајна и чудесно шарена, нова крцкава бонбона, која те предизвикува да ја пробаш за да ѝ го почувствуваш единствениот вкус, кој е секогаш толку различен, но и така сличен по некој состав и по мајсторлак познат само на создателот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ѝ го подигна највисокиот споменик во црн мермер, а покрај нејзината си ја залепи и својата фотографија, со годината на раѓање и цртичка за годината кога ќе ѝ се придружи на сестричката.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тој ја тешел цела ноќ и другиот ден, со рака префрлена преку неговото рамо, ѝ го донел детето.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А, кога ќе ѝ го скршеа срцето, знаеше низ плач да рече: „Морее, кој плаче за деца! Камен да сум родела, поарно!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А колкупати со гола рака сум ѝ го бришела носето и сум ја бришела и од други ѓубренца.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако најдеме пчела работница, лесно е да ѝ го најдеме легалото и саќето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ѝ ја земам главата, ѝ ја пикам в пазуви, ѝ го бришам лицето што малаксува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да ѝ го најде челото и да ја измине.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мене немаше кој да ми каже, барем јас имам кому да кажам: и кога се роди Горица, јас папокот ѝ го пресеков со срп, оти беше женско. На машките им се сече со секира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога ѝ го кажав сонот на мајка, таа викна: - Леле, ќерко, ти ќе земеш војник, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оф, господе, си мислам, болеста ѝ го зеде и умот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И папочето ѝ го подврзав со малку коса од мајка ѝ. 59
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никој не знае за мојата мака штом ветроштини ѝ го зеле млекото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го гледа Ангелета, не го пушта од очи, како срцето да ѝ го носи в раце. Го гледа и пишти.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ѝ го дрпа фустанот, ѝ го потргнува, го презашива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И Огнен Ѓорго нѐ одведе кај една жена, Еврејка, и жената ѝ го исчисти увото на Горица.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И умот ѝ го зеде и умното зборување нејзино го зеде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ја надене ко со вила, ко со вилушка, велеше, ќе ѝ го преврти чкембето, ќе ѝ ги смеша цревата, ќе ја истрбуши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А може некој очи ѝ го зеле, или болеста и неа ја исцица, ја секна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пресечи ѝ го вратот и фрли ја дури онаму.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На одење ѝ го затнувам ѕвонецот на кравата. Со шума, со трева.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ами мажот ѝ, праша попот, зошто не ѝ го кажавте мажот ѝ?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дамкавиот свечено ветува дека ќе ѝ го чува внукот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Да ѝ го искорнам пред провала окото на месечината, да ги сечам подвижните нишки на времето кога провалувам, да приковам крик за помош, повик за прогон. Сѐ.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Клинците на алката ѝ се збуцаа во непцата и ѝ го раскрвавија јазикот; железото зачкрат под незините заби.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Треперам и не знам што ќе речеш кога ќе споменам дека ѝ го знаев и името, кое пред тоа никогаш не бев го чул.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во тоа свое бегање, волчицата не го забележа зајакот што ѝ го пресече патот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Да ѝ го ставам јас нејзе јарам Николаќија, та нека мрда после ако може.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
И ние сношти, од името на црквата, донесовме решение за таа работа да ѝ го навртиме на Антица — Илија Кристафилов.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
РИСТАЌИ: Пушти ме, мор, да ѝ го скинам гркланот! (повторно налетува на Антица, но Саветка го спречува).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
И тогаш, како некоја рака да ѝ ја затвори устата, како некој да ѝ го одзеде здивот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, колку и да ја критикувал Борис, беше ѝ го фрлил меракот на Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Речиси од градите ѝ го истисна воздухот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, покрај големата блискост и двајцата чувствуваа дека меѓу нив стои една огромна планина, без желба да ѝ го освојат врвот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дали да го израдува со веста за нивната заедничка рожба, да викне гласно, да се чуе до небесата, да им ги затвори устите на сите кои ѝ го наденаа прекарот „штирка“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Истото она кога Јана со аманет ѝ го даваше писмото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А зборот со кој го грееше моето срце, сега нејзе ѝ го даруваш.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во миговите кога беше сама, доаѓаше таа да ја потсети, враќајќи ѝ го она кое неколкупати го фрлаше во темниот понор на заборавот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Смирувачкото дејство на танинот почна да ѝ го опушта телото и духот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада, која ја следеше секоја негова реакција, конечно реши на Душка да ѝ го претстави непознатиот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бавното качување по скалите му даде време уште еднаш да го повтори секој збор што имаше намера да ѝ го каже.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во тој миг почувствува како некој ѝ го тресе телото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ме потсети кога со брат ми Никодин ги крадевме теглите од подрумот на баба, јадевме така со прсти, сѐ додека не ѝ го видиме дното на теглата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сакаше својата исповед да ја наслика како слатка одмазда за она што ѝ го нанесе Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа ноќ не затвори очи. Некоја чудна сила ѝ го падеше сонот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Цела ноќ Радица се превртуваше, како некој да ѝ го беше наполнил душекот со белутраци.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Томо уште од првите реченици почна да ѝ го „мери“ умот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ма, јас откако ѝ го предадов пакетчето на мајка ти Светлана помислив дека содржината во него ќе биде доволна да ти разјасни сѐ.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Писмо од Белград. Кој ли ѝ го испраќа? - името и новата адреса на Рада беа отчукани на машина, без адреса на испраќач на позадината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во тој момент неопислива топлина ѝ го облеа телото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Грубите раце ѝ го допираа телото, ја браздеа како со гребло, за да на крајот се претвори во болка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Знаеше дека овој пат вистински со двата прста ќе ѝ го извади гркланот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Новата песна речиси ѝ го одзема здивот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не, не смее, ако ништо друго заради претрпените страдања да ѝ го каже тоа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Е, кога сме кај рацете, во овој миг посакувам тие да фрлат некоја гранка во огнот кој полека се гаси. - се насмевна Ивона на која капата ѝ го покриваше челото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Рада обземена од занесот што ѝ го приредија овие усни, одвај нечујно изусти: - Ќе гледам да дојдам, но не сум сигурна?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Но, дали ќе можеше сето тоа да се изведе без да доживее презир? Што ако Виктор ѝ го заврти грбот?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„О боже! Нека ме стаса казна и клетва за сето она што ѝ го сторив...“
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Никогаш не држеше диети, нејзиниот метаболизам ѝ го овозможуваше тоа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Знаеше од уличната продавачка да го купи целото цвеќе и клечејќи на колена да ѝ го дари на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Секој збор двапати му беше мерен, само тоа требаше да ѝ го каже на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се чудеа, се чудеа, па ѝ го додадоа прекарот Душкало.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ѝ недостасуваше само паж, кој требаше да ѝ го придржува додека таа чекори.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Да! Токму како што рече ти. Го испуштив пленот. ѝ го измерив умот и тоа беше доволно токму на време со едно културно збогум да ја завршам таа фарса.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Томо прифати без збор. Змиулестиот пат и дивата природа низ која минуваа повторно ѝ го врати спокојот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Срцето на Томо зачука со истиот топот исто како кога под клупата на зелениката зад стадионот крадешкум ѝ го украде првиот бакнеж.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Германецот порано ја беше поќерчил Резика, па на заминување целиот имот ѝ го даде нејзе. Јана знаеше дека немаат деца.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се обвини што одеше зад настаните, што беше единствената на која можеше да се потпре Рада, а таа како пасивен набљудувач не ѝ го поттури ни сопственото рамо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Томо не го заборави ветувањето што ѝ го даде на Рада, а тоа беше стапувањето во брак и венчавката, која ја договорија на денот каде што се вкрстуваат Верата, Надежта и Љубовта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Самата помисла на целосна десетдневна слобода предизвикуваа бледење и потиснување на мислата која веќе две недели ѝ го окупира мозокот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ѝ го врати она чувство кое како пријатен ветрец ѝ се јавуваше штом ќе видеше жена во блажена состојба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Зеленото ѝ го отсликуваше отворениот простор по кој толку долго сонуваше со отворени очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Непроспиената ноќ уште повеќе ѝ го разобличи лицето. Подочниците беа клапнале на образите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Да ѝ го видам и лицето и опачината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Зошто го видела Роска, а не таа, уште повеќе ја заболе кога другарка ѝ го продолжи разговорот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Врската меѓу Томо и Рада од ден на ден стануваше сѐ поцврста. Томо уште одамна ѝ го беше измерил умот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Следните денови Томо секој слободен миг ѝ го даруваше на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше сигурна дека нејзиното сводништво во врска со неуспешната свршувачка на Рада, Никодин и Светлана ќе ѝ го накалемат нејзе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На Ана, која очигледно не беше способна да биде мајка, судот ѝ го одзема детето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јана во прв момент не ѝ го препозна гласот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Уште истиот ден ѝ го однесе на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нејзе Германецот пред својата смрт ѝ го препишал целиот имот. ѝ го подарил, бидејќи верно му служела до крајот на неговиот живот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го одржа ветувањето што ѝ го беше дала на тетка ѝ полека го отвараше писмото плашејќи се да не ја оштети содржината во него.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, бидејќи Рада не беше дома, ѝ го предаде на Светлана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се присети, а потоа се штрекна. Се сети кога арачлиите од рацете ѝ го оттргнаа јарето и ги собраа козите. - Ќе ги изеле шумите. Будалски работи! - знаеше да изусти стариот Стојмен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Темен превез љубомора како да ѝ го ограничи видот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Вечерта Рада се сети на аманетот што ѝ го даде тетка ѝ при нивната последна средба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа што го виде да ѝ го пренесе на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја копкаше мислата сѐ до денес. Ја копкаше мислата за содржината во него, но беше истрајна во ветувањето што ѝ го беше дала на Јана, нејзината сакана тетка иако на неколку пати беше во искушение.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Та нели токму тој ѝ го исцеди животот како лимон.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Неколку пати се обиде да ѝ го фати погледот, но тоа не му успеа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Чудно што засвиреа токму таа ноќ и ја потсетија на заветот што ѝ го даде на мајка си, заветот дека ќе ја крепи куќата дури може.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Хулио Кортасар  ДАЛЕЧНА Дневникот на Клара Аицети 12 јануари
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Г-ѓица Гаван ќе биде среќна. Отсекогаш ѝ го имаше пикот, особено пред муштериите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се топеше на горештината, се смалуваше како запалена свеќа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И кога чедото ѝ го тргнале од боските, таа наредила да се однесе на спиење, но цела ноќ под ѕвездите се извивала топла приспивна песна, која и оддалеку била доволна за да не плаче детето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Една болничарка се обиде да ја запре со енергичен удар по дланката, но мораше да се послужи и со заповеден извик: „Застани, ти наредувам!“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Жената ја прекина, ставајќи ѝ го показалецот врз усните. - „Спијат“ - прошепоти.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зар сè што беше нејзино ѝ го презела од Аванос?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од вратата ѝ даде бискупски благослов и замина засекогаш. - „Верувај ми“ - беше последното што ѝ го кажа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но барем виде и кај остана нејзиниот живот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа значи дека сте на најдобар пат да ја искористите љубовната напивка и да станете јунаци на една голема љубов.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во почетокот ги одбиваше секојдневните канонски задолженија и нивната будалеста рутина на утрински, пладневни и вечерни активности, кои требаше да ѝ го исполнат поголемиот дел од денот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Семејството е среќно, гледа дека нешто правам; сестрата тоа ѝ го вели на мајката, мајката на таткото, таткото на некои гости кои на прсти, балансирајќи со испружени раце, влегуваат низ отворената врата осветлена од месечината.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Побара уште една цигара, а Марија ѝ го подаде остатокот од натопената кутија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Раскажете ѝ го како да сте го сонувале, иако не сте.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тие всушност беа смирени со седативи, а оваа сенишна градба со дебели камени ѕидови и студени столбови беше болница за душевни болести.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нема да постапуваат со неа како што постапуваа со мајка ѝ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа беше првпат таа да задоцни во времето на тие речиси две години многу сложена, слободна брачна заедница, и тој како објаснување ги претпостави силните врнежи кои ја потопија целата покраина за време на викендот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа попладне Џон Биро дојде кај нас со својата чеза и ѝ го покажа на мајка ми коњот што бил украден и вратен. – Не знам што да мислам, – рече тој. – Коњот е посилен од секојпат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Немаше ни најмала претстава колку долго спиела, ниту на кое место во светот се наоѓа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- „Како се викаш? -“ ја праша. Марија ѝ го кажа своето име со воздишка на олеснување, а жената не можеше да го најде во списокот, иако го прочита неколкупати.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Клара ја болеше патентот од паричникот што силата на прегратката ѝ го заковуваше меѓу градите со едно слатко, издржливо гребење.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Недостигот на цигари, кој привремено беше решен уште во првите денови преку една од болничарките која скришум ги продаваше според цената на златото, повторно почна да ја мачи кога ги потроши малкуте пари што ги имаше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, како што милувате: јас не ви се нудев; ако вие ме потрошите во свети цели, ќе ви го допуштам тоа, јас, стариот селски лекар, кому што му ја грабнаа слугинката!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А онаа пред неа само растеше и ѝ го затвораше видикот, речиси целото небо.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога се созеде, ја виде и Сија Хаџибанова. Седеше на еден камен, собрана и премалена.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И размислуваше за тажниот привид на мајчиниот живот што удри свој печат врз сето нејзино суштество – живот на постојано одрекување завршен во лудило.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Клотилдина, сета возбудена, се стрча кај мајка си да ѝ го соопшти своето големо откритие. – Се вљубил во Маргерита! Во Маргерита Маши! Се вљубил!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И вратот, и одеднаш рамената, натежнати од недобројни замори.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Грнчарот ја подврза косата и горниот крај ѝ го залепи на една грутка влажна глина. Речиси ја посади во глината.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Оние двете таму без сомнение зборуваа нешто за него. Што ќе се случи сега? Можеби сѐ е веќе готово!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сетне и срцето, секогаш во согласност со животот, ги проретчило своите отчукувања.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Го запали следното и мракот се повлече, отста­пувајќи ѝ го местото на една топла, осветлена соба.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Таа можност ѝ го поставува идеалот кон кој таа би требало да се движи.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Заведена од лудилото на ќерка си, се соблече за да ја засити нејзината желба и ѝ го покажа она што не смееше.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во некој момент сигурно забележала, застанала молкум да ме набљудува како и самата нешто да очекува; веќе беше невозможно да не ме издаде напорот да го продолжам тоа затишје, да не го прифатам тоа пак да се вратат наспроти Мари-Клод, против Мари-Клод која не можеше да разбере, која молчешкум ме гледаше исчекувајќи; да се пие и пуши и да се зборува со неа, за до последниот момент да се одбрани слаткиот интеррегнум без пајаците; да се запознае нејзиниот едноставен живот работа-дома и сестра студентка и алергиите; да се сака, така да се посакува тој црн прамен што ѝ го чешла челото, да се сака таа како цел, како стварно последна станица на последниот метро во животот, а тогаш - бунар, тоа растојание од мојот стол до онаа клупа каде што можевме да се љубиме, кадешто мојата уста можеше да го испие првиот мирис на Мари-Клод пред во прегратка да ја однесам до нејзината куќа, пред да се качиме низ оние нејзини скали и најпосле соблекувајќи ја од себе толкавата облека и толкавото чекање.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Признавајќи ѝ ја важната улога за вештините, на алхемича­рите не им било тешко на солта да ѝ го признаат статусот на каменот на мудроста.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Токму на „погрешната Русоова политика“ Ренан ѝ го припишуваше францускиот пораз против Германија.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Како што докажува Фулканели, солта игра значителна улога во алхемичарската традиција.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Лена отсекогаш сметала дека мајка ѝ го „изневерува“ бракот, дека „живее во лага“ и е „неблагодарна“ што ги користи домот и парите на нејзиниот очув, а ја изневерува неговата доверба.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Извини, но морам да ти плеснам в лице дека си грозна, сега морам да бидам начисто со тоа дека работата е семејна, не си ти инаква иако се надевав дека си исклучок, момент кога сè она што боли престанува и ѝ го одстапува местото на лагодноста, пенливо дрдорење и тогаш се губиме зад аголот; гледаш, испадна уште полошо, се појавуваш како опачина на мојата надеж, цинично ми го трескаш прозорецот и остануваш таму, чекаш да ги навлечам чизмите, да го земам капутот и чадорот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во тој момент на среќа како од лежење врз бранови, како од предаденост на некакво лизгање преполно со тополи, не можев да ѝ го кажам она што таа би го разбрала како лудост или болест што и беше само на друг начин, на некои други животни брегови; ѝ зборував за нејзиниот прамен коса, за нејзината црвена чанта, за нејзиниот начин да го набљудува огласот за некоја бања, за тоа дека не ѝ се насмевнав поради донжуанизам или здодевност туку за да ѝ го дадам цветот што го немав, знак дека ми се допаѓа, дека ми е фина, дека патувам пред неа, за уште една цигара и уште еден чинцано.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Бакнеж врел на бледи усни всади, со љубовта своја животот да ѝ го врати.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сето внимание од брат ѝ го одземав, а таа кутрата, невина.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Би сакала да ѝ го кажам тоа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Измислуваа и други нешта, но никој не беше ѝ го видел лицето одблиску, таа живееше како лилјак, како ноќна птица.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во војната ѝ го стрелале синот единец, значи - татенцето имал син.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа беше ретка можност за сите, еднаш годишно, не само да наздравуваат со неа, ами и да ја бакнат во образите и да ѝ го видат лицето насмевнато и расположено.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Имаше и денови кога ветерот ѝ го поткреваше фустанот откривајќи ѝ ги белините на ципите, или кога при разминување на тесното скеле ќе им се поджулнеа телата или кога ќе му подаваше цигли под него, а тој слободно ѝ ѕиркаше во нејзините гради низ широкиот отвор на фустанот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
” Кога умре мајка му Депа, дојде на погребот, лелекаше над неа, ѝ го бацуваше восочното лице по кое дождот лиеше и од жал по погребот направи едно чудо крстови од штичиња и дрвца и ги иззакачи и на нејзиниот гроб и по патот за гробиштата и по селските патишта и крај чешмите и по бавчите.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се сожалува Богдан, ѝ го отвора прозорецот да влезе внатре, но таа одново бега.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Гледал дека на прстот ѝ го нема прстенот и ѝ викал: „Каде ти е прстенот?“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Повеќе пати тој доаѓал кај неа да ѝ го земе насила, но таа ја заклучувала куќата и не го пуштала да влезе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Стоеше така долго кучето пред влезот и не одеше повнатре да ја нападне ами сакаше со долго чекање и заканување да ја измачува, да ја застрашува и повремено доближувајќи ѝ се да ѝ го пукне здивот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ѝ заглави чивија да не мрда, и започна со неа да ја копа градината, да ја чисти од трње и коров, да засадува цвеќиња и дрвца да ја уредува, да ѝ го враќа оној нејзин поранешен лик, да ја оживува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Еднаш ѝ го остави цел ден прозорецот отворен, а тој се скри за да не го гледа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И додека таа безуспешно се бранеше и испушташе грлени гласови, тој со сета сила навалуваше на неа, завраќајќи ѝ го фустанот што таа го туркаше со рацете надолу, ја труцкаше, а во тоа имаше и бес и освета за сето она што таа му го чинеше од неговото доаѓање во Пансионот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Прстенот што ѝ го дал на венчавањето, а кој бил скапоцен, не му го вратила.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И додека некои од селаните гледајќи ѝ го мевот, се потсмевнуваа и си дошепнуваа, дедо му на Богдан, татко му, мајка му, се радуваа што невестата им доаѓа дома проверена и со сигурност ќе им ја зарадува куќата и ќе им ја продолжи лозата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Имајќи намера без скокање, а само со чекање и застрашување да ја укочи мачката и да ѝ го пукне здивот - таа го укочи, го хипнотизира него со својот посилен поглед кој, заради стравот и за себе и за мачињата, доби хипнотизерска моќ.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Господ сакал Богдан да се јави како спасител, да ѝ ја ослободи душата од оковите и да ѝ го исполни срцето со радост и љубов.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога умре, лицето ѝ стана безизразно, како раката на смртта да ѝ го избришала ликот, изгледаше слично на некој кип кого дождот и сонцето низ вековите го обезличиле.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но по некое време таа почна да го сонува мажот ѝ Пол како продолжува да ѝ доаѓа и да ѝ го бара прстенот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Таа рошка низ чантата, вади прибор и се шминка; Богдан ѝ го гледа повремено лицето на стаклото од прозорецот и осеќа во носот силни мириси што се сменуваат или се мешаат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Еднаш една мачка ја збрка меѓу куќата од Богдан и плевната и ѝ го загради тесниот простор меѓу двата ѕида да не може да излезе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој ја стискаше цврсто за рака како што давеник стиска спасител и никако не се делеше од неа, а ако таа го оставеше за малку, тој веднаш ја бараше, ѝ викаше да ѝ го чуе гласот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Само што ќе ја видеше, на Богдана снагата му се затегаше, а кога ќе ѝ го чуеше гласот, намовнуваше, се накострешуваше и му идеше да ја фрли метлата и лопатата и да избега од Пансионот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во тоа виорење често им се допираа градите а понекогаш и образите и тој ѝ го чувствуваше пламенот на нејзиното воспалено лице, вдишувајќи го одблизу оној нејзин мирис на јасмин кој избиваше од нејзиното тело како дух избеган од шишенце.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Викаше по лекарот да ја извади надвор, да не ја гледа, да не ѝ го чувствува присуството.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И Богдан, отпивнувајќи од чашата, погледот го држеше кон неа; охрабрен од пијалокот сѐ така очите ги имаше вперено кон неа за да ѝ го види подобро и подолго оној нејзин змиски поглед, оној нејзин отровен насмев, она нејзино кисело собирање на усните мачејќи се да се насмевне, она нагло менување на боите на лицето предизвикано од внатрешниот немир, она нагло менување на расположението, она нејзино нервозно префрлување нога врз нога, она почесто палење цигара и нервозно гаснење тукушто запушена и она нејзино уморно поджулнување на слепоочниците со прстите, она нејзино постојано ставање на рацете на маса, па на скут не оставајќи ги ни малку да се смират.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
NSK статусот на држава не ѝ го дава на ниедна територија туку на умот чиишто граници се во состојба на постојано течение, во склад со движењата и промените на неговото симболичко и физичко колективно тело.n Маргина 36 155
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
И откако водачите на масата ќе ѝ го вратат „достоинството на народ”, откако ќе го разбудат национализмот, во иднина спрема секој ненационалистички исказ на тој народ се однесуваат како да е закана за самата „судбинска линија” којашто тие ја намениле за народот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Изнурнаа фансингарите на Смртта како пљачкашки банди за да убиваат по одобрение, според барањата на божицата Нација; да пљачкосуваат и парчосуваат тела, како што некогаш, Маргина 36 37 додека Британците не ѝ го ставиле крајот, божицата Кали барала од своите следбеници, тагови.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Она што целосно ќе ни стане јасно со оваа нејзина нова збирка е напорот на Вероника на поезијата да ѝ го прокрчи патот до сите пори од животот, до сите сегменти, до секое катче давајќи ѝ ја секогаш нотата на современост и актуелност.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Го заврши писмото и ѝ го подаде на сестра си: „ Тине, само една молба: те молам оди во петок во 18 часот на клупата кај сато и дај му го писмово“ и легна во креветот додека од очите и извираа солзи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Уште во текот на големата моќ на Империјата, па сѐ до нејзиниот конечен пад, јаничарите или ќе се побунеа, па ќе ѝ го дадеа најсилниот отпор на Империјата, или ќе продолжеа во нејзините редови како везири и војсководци, како филозофи и писатели, како хроничари и историчари, кои колку што ѝ служеа на Империјата толку отворено или таинствено му служеа на својот народ.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој најмногу своето внимание ѝ го посвети на неопределената заменка фалан, филан, филанка.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се договорија, според претходната шема, Камилски да избере пет збора со негативна, а Татко со позитивна конотација, верувајќи дека на тој начин побрзо ќе стигнат до крајот на мисијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски во толкувањето на оваа заемка од турскиот јазик (на турски filnfilan), се послужи со толкувањето на францускиот славист Андре Мазон, според кого непроменливата придавка filan (filan), извесен, извесна е вистинска граматичка заемка од турски (filan), која има двојна употреба во однос на значењето со зборот etokoj.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И двајцата по првото искуство беа согласни дека ако продолжат, на секоја заемка османизам да ѝ го посветуваат истото време, тогаш ќе им бидат потребни години за да ја приведат работата кон својот крај.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кара-Демир ја нашол својата пушка и ѝ го лепи кундакот на десниот образ на Европа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Срцево на земјава ѝ го прекопавме и исчепкавме сѐ до најмало ковче.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Бездруго, и самиот пелтечав и под контузија, тоа ѝ го рекол - гневен е, не сака да дојде пред лицето на севишниот со погана навреда на совеста.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Да ѝ го искорнам пред провала окото на месечината, да ги сечам подвижните нишки на времето, за кого провалувам, да приковам крик за помош, повик за прогон. Сѐ.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Дора беше запозната со својата улога уште пред да тргнат и се прпелкаше во рацете на Авни кој полека ја симнуваше надолу, на подот, земајќи ѝ го лицето меѓу дланките, за да ја погледне во очите, за да знае дека таа е навистина таа, која, речиси, никогаш дотогаш не ја видел.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Андон не ѝ обрна внимание, ѝ го даде клучот од собата и отиде од рецепцијата да си ја земе ташната што пред малку ја остави.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Вие двете, смрдли светски, чудо сте невидено, вие сте пичка и пол,“ им велеше Андон, а тие се кикотеа и велеа „Ние сме две пички по пичка и пол, а ти си само едно куре,” и пак се кикотеа и, божем да му покажат кои се и што се, се лизнаа една на друга (испотени, тоа го направија лесно), Азра легна на креветот грбечки, Лилица помешечки легна над неа, но од спротивната страна на нејзиното лице ѝ ја пикна главата меѓу нозете и започна да ја лиже, чувствувајќи го истото меѓу своите нозе, подземајќи го тврдото и разиграно јазиче на Азра која, лежејќи под неа пак во најдолниот дел од отворот ѝ ги спушти средниот прст и показалецот до најдлабокото, при што Андон (за да им покаже кој е и што е) беше веќе качен над Лилица, со свиткани коленици по страните и со силен крик на страст заривајќи ја машкоста меѓу нејзиниот широко отворен задник, ѝ го полнеше анусот со сперма, пцуејќи ја, гмечејќи ѝ ги рамениците и гризејќи ја по плешките.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Да, беше врнежлива ноќ кога Авни и Илона се истурија од таксито пред мотелот „Барса“ (мислев дека слабините ѝ се топат во моите дланки, а јас немав чувство дека ми е в раце, тоа беше Ема онаква каква што ја познавав и ја сакав, но во исто време, таа за мене, не знам зошто, првпат сега - беше туѓа и далечна) со Ема излеговме под тремот и ги поведовме по ходникот, им ја отворивме вратата од собата и место да им кажам било каков збор се обидов да го поттупнам Авни по рамото, но не успеав оти тој токму тогаш ја прекри Илона со мантилот и само слушнав како одвнатре ја заклучува вратата (Ема сакаше да ми рече дека се чувствува жива додека е во моите раце, сакаше или сакав да ми рече така, додека се лизгав со широко отворена уста од градите до стомакот по кој играа од сласт или од плач, не знам, едвај забележливи бранови) брзо ја заклучија вратата, јас се обидов да останам уште извесно време тука, но Ема ме повлече за рака (ѝ го ставив јазикот на папокот, нежно вртејќи во топлата длабнатинка исполнета со киселкаст вкус) Авни беше како ветар, се мушнуваше низ најтесните процепи, работеше неуморно, дејствуваше, влегуваше под кожа, во коските, вртеше како со сврдел и дупчеше до крај, а не можеш да го видиш, не можеш да го допреш, како таа ноќ, ноќта пред оваа ноќ, кога ја внесе Илона во „Барса“ за да ѝ ја подотвори вратата кон светот што таа го сакаше, кон светот што ја очекуваше (ми диктираше некој силен порив да ја загризам за стомакот, да ѝ скинам месо од сакање или од омраза, не знам, знам само дека во еден момент Ема офна) знаев дека требаше да заминат кон Табановце но не знам до кога останаа во собата која утрото беше празна и требаше да биде празна оти врската требаше да дојде рано пред зори, за тоа знаеше и газдата на мотелот (затоа јас ги стиснав забите од страст, или од страв, или од омраза, не знам, но знам дека Ема си остана своја и, со својата питомина моја, но во исто време, далечна од претчувството што ме притискаше, се измолкна од под мене, ми се загледа в очи, благо се насмевна и легна на мене, ме покри со топлина што се згуснуваше во капки пот) шефот на мотелот утрото ми рече дека ноќта се слушнал со Крумета Волнаровски и дека врската профункционирала: од прозорецот можел да го види доаѓањето на автомобилот во кој влегле двајцата (станувавме сè поразлични двајцата таа ноќ што беше на истек, беше уште густа темница, можеби најгуста, или така ми се чинеше, но тоа беше кулминација пред обзорувањето во кое Ема, јас верував во тоа, ќе ми биде пак како и секогаш - со детски наивна насмевка што ќе се шета по нејзиното лице на заспана жена по изгрејсонце, задоволна од играта со мажот кој сега никако не можеше да ја сфати нејзината безгрижност - ја глумеше ли?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ќе ѝ го пресечам гркланот. Кврц, и готово.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Го запечати писмото во мал син коверт и, предавајќи ѝ го на тетка Асја, ѝ ги бакна рацете.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Затоа што те сакав,” ми рече. „Да, но и заради нешто друго,” ѝ реков.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Потоа, кога Лилица со мекам влечејќи се по чаршафот се тргна, седна на креветот и ја зеде главата на својата пријателка меѓу своите широко раширени нозе, за да може Андон да ѝ го направи истото и нејзе, Азра многу брзо почувствува како и се враќа нешто одвнатре, нагоре, по грлото, до устата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Мислев дека ќе се вразумиш, но ти си веќе луда”, ѝ велеше Стево Трајчов на Цвета, поднаместувајќи си го задникот на фотелјата нанапред за да ѝ го даде тоа што таа го очекуваше, клекната на коленици со широко вперени очи во него, со очи поголеми од нејзиното ситно, пегаво лице испупчено напред во чпрто носе и со танки развлечени усни од кои по страните секогаш, додека му зборуваше, се подаваа облачиња со кисел вкус.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Авни ја слушаше со внимание и со загриженост бидејќи алкохолот во неа веќе вриеше и беше готов да прсне во нешто грдо, но го прифаќаше кажаното со широко, плавно “да, така е да, да,” обидувајќи се на тој начин да ја смири и повторно да ја врати на она што ѝ го кажа на почетокот: “Ханка ти е мајка, тоа е најважно.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тие топли души, обвиени со црна кожа, полудуваа по големиот бел газ на Лилица, ѝ го полеваа со жолт, тегав пијалок, го викаа слајхи, ја лижеа, ја касаа, ја штипеа, ја кинеа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- што почнуваше да го мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното) дента мобилниот на Круме Волнаровски беше недостапен и немав никаков пристап до информација и тоа почнуваше да ме мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното (ми беше качена на начин кој овозможуваше да ѝ влезе сè што можеше да ѝ влезе; мислев дека устинките никогаш не ѝ биле толку отворени, се лизгаа лево и десно, ме допираа по ципите, ми ја влажнеа волната и ми ја подлапнуваа, ми ја шмукаа или така ми се чинеше, особено кога почна бавно да се крева со задникот нагоре и да се спушта на мене стегајќи ме меѓу бутовите, постепено забрзувајќи го ритамот, нанесувајќи ми тапа болка на јајцата) ние знаевме само толку дека Илона веќе беше далеку од нас, нејзината трага се покриваше и таа започнуваше нов живот за што Ема не сакаше многу да зборува, нејзиниот живот е нејзин, велеше, како и мојов што е мој, ѓаволу мој, ми рече Ема утрото кога во мојот кабинет ја спомнав Чехињата (ги крена рамениците како да сакаше да каже дека за ништо не е виновна но не кажа, тоа собирање на рамениците беше грч пред ослободување, тоа беше начин да се мобилизира, да се собере целата во себе пред конечното испразнување и така се случи како и секогаш: списка, свика нешто неразбирливо и продолжително, да, тоа беше крик кој доаѓаше од длабочината на нејзините гради, и откако во одгласот тој се стиши во едвај чујно ајјјоооххх … иииооојјј и откако со усните ме побара под себе и ми стави заби на рамото, омекна, се распекмези, се распосла над мене, лесно ме покри со телото облеано во пот и ме заведе во блага дремка) Но таа ноќ не беше за спиење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тој ја замоли да најде начин да ѝ го предаде краткото писмо на Сања.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Азра се поднамести и почусвствува меѓу усните густа тегава течност, а веднаш потоа устата ѝ се исполни со тврдото месо кое не можеше да се смири, кое играше во ритамот на празнењето што пред неколку мига започна во анусот на нејзината постара пријателка, но и продираше навнатре отворајќи ѝ го грлото како кога од голема жед во отворот се истура полна голтка директно во жарот за да се загасни, да се стиши.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Затоа брзаше да ѝ го напише тоа што немаше смелост да и го каже: Имав можност да абортирам, да ја исфрлам гнасобијата од мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Бифенцето што ѝ го довери директорот Стево Трајчов беше изделено од главната зграда.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Ти си единствената жена на која ѝ го имам кажано она што таа очекува да го чуе од мажот што го сака,“ ѝ реков.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Филмот треба да ѝ го дадам на една пријателка која ќе оди на балот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Прво на еден гардиски капетан, а тој потоа со кола доаѓа до нашиот град и ѝ го предава на да, добро претпостави нашата колешка Александра.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Кога Александар по кратко натегање со својата срамежливост ѝ го побара заемот, Бојана рече дека мора да извади пари од банкомат.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Дури и додека ја гледаше црната орда како напредува кон југ, тој виде уште една сила, необјаснето собрана, ненадејно никната во нејзината заднина, како ѝ го пресекува патот по копно и по море.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му падна на ум дека сѐ уште не ѝ го знае презимето, а ни каде живее.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога ѝ го спомна тоа на Џулија, таа се согласи со неочекувана подготвеност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Имаше прекар Ѓубриште, што ѝ го дале луѓето вработени во неа, забележа таа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој ѝ го оттргна од рацете, фасциниран како и секогаш од мекиот дождовен изглед на стаклото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бесно врескаше кога таа ќе престанеше да му става во чинијата, се обидуваше да ѝ го истргне тенџерето и црпалката од рацете, грабеше парчиња од чинијата на сестра си.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не ѝ го знаеше името, но знаеше дека работи во Одделот за проза.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Раскинете ѝ го лицето, изгризете ја до коска. Не мене! На Џулија! Не мене!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Не знам дали сум ти кажал, бате,“ рече тој, пуфкајќи го наоколу чадот од своето луле, за случката кога оние мои неранимајковци ѝ го запалиле здолништето на една стара пазарџика откако ја виделе како завиткува колбаси во еден постер на Г.Б.?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му изгледаше природно да ѝ го препушти тоа на неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Клекна и почна да ги бере делумно за да му мине времето, но и поради една нејасна желба да има букет цвеќе да ѝ го понуди на девојката кога ќе се сретнат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
По онаа бура, по оној гнев на Симона, повреден од тоа што Лена не му се дава, ранлив кога беше во прашање брат му Борко заради чувството дека предноста и грижата и на родителите и на другите била секогаш свртена кон него, а тој божем запоставен, а сигурно и заради внатрешната потреба да го симне од себе товарот на едно сведоштво на злостор, по таа бура, значи, по тој гром што ја удира Лена, таа го врти мојот телефонски број што бев ѝ го оставил кога летото, пред можната прослава на јубилејот на браната, ја бев посетил кратко во Долнец.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Нејзе лицето ѝ го покри некој полунасмеан, полутажен израз.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Зачекувам на трета вечер наречниците убавини да ѝ наречат на нашата момичка... ама не било пишано... душичето ѝ го земале - уште некрстено...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Во очите негови - мајка ја гледа ликата на Ѕвезда - како наживо ја гледа - светната - небаре ѝ го клава невестинскиот превез.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Со суво билје легалото да ѝ го постелеме... невестинската кошула да ѝ ја облечеме... лицето смилосано со превез да ѝ го прекриеме...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
И - се разбудиле - на еден зглавник... Огне, надлактен над Ѕвезда ѝ го кажува сонот .
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ама патот ѝ го попречил Лабид.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- ја запраша, колку гласот да ѝ го слушне.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Напати, кажувајќи ѝ на домаќинката своја што сѐ има претргано на печалба, ама и патем одејќи и враќајќи се, со горчина ѝ го кажувал напластеното во душата...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Не се помести да не би да ѝ го обеспокои рамномерното дишење. Милото момиче заспало...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Без - Господи помилуј, Вечнаја памјат, без пченица, вино и свеќи запалени - на земјата да ѝ го предадат она што ѝ припаѓа - да ги прошират гробиштата!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ја држи Злата за рака и одвреме-навреме ја загледува во прстенот што тогаш ѝ го даде на ливадата, но прстенот е сега грд: испаднало светливото камче од него и стои шуплинка како изваден заб или длапче од истечено око.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И гледај, таа што ќе ја засакаш, да те засака и таа тебе; да ѝ го најдеш клучот од нејзината брава; зашто секој клуч не отвора секоја брава; по тоа се разликуваат душите на луѓето; секоја си има свој клуч...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Не држи ги многу очите на неа, туку слушај ѝ го гласот: слушај ја што зборува...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но неа, како да не ја интересираа книгите и она што тој ѝ го читаше: постојано очите ги вртеше кон огледалото.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ја однесоа во болницата. Долго време лекарите не можеа да ѝ го извадат плодот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се исплаши Дукле, викна доктор и едвај ѝ го спаси животот на Кала.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Илко, гледајќи ѝ го намуртеното лице, ќе му речеше на Мил: - Си ја видел ли, синко, некогаш жена ти насмеана? - Зошто татко?
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Мајка му од Богуле бараше Богуле да ѝ го раскаже сонот што го видел и како заклучил дека ќе дојде до несреќа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ветувајќи си верност еден на друг, Богуле ѝ даде прстенче што ѝ го купи од прематарите.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се вртеа тој и жена му околу неа и не знаеја што да ѝ прават; ѝ бараа стршлен во кожата, не ѝ најдоа; ѝ бараа трн во нозете, рана некоја, но не ѝ најдоа; ѝ даваа вода, да пие, ѝ даваа да јаде, но таа само рикаше; ја измолзија за да ѝ го олеснат млекото во вимето, но таа и понатаму рикаше; ја одврзаа од јаслите, ја извадија од кералот, ја пуштија да шета низ дворот, низ бавчите, но таа никако да се смири: рикаше ли рикаше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ја носеше понекогаш во некоја плевна и тука се обидуваше да ѝ го прави истото она што Оруш варџијата ѝ го правеше на жена му од питропот Андро, но таа не го оставаше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Со лошо: ѝ викаше, ѝ го пцуеше слабиот карактер, лакомоста, ѕверчето што ѝ вие во стомакот и ѝ бара храна; ѝ велеше нека тропа колу што сака, нека вика, грлото нека го искине - нема да ѝ отвори, зашто не може веќе да ја гледа таква, не може веќе да ја носи по бањи и лекари, и дека ова што ѝ го чини - е последно.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но ѝ остануваше и црвенилото кое Дукле ѝ го мачкаше со ракија и камфор.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но при операцијата останаа во чудо: ѝ го најдоа во неа и оној поранешен плод - зачнат вон материцата и немајќи услови да се храни, кога достигнал одредена големина, угинал.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но тој, по неколку насилни обиди ѝ го измолкна и ѝ го слече: ѝ се отвори телото како расцутен цвет.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога видоа дека не можат, ѝ направија царски рез и ѝ го извадија детето здраво и живо.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Правеше напори Богуле пак да ја сретне, да ја разувери, но еден ден татко ѝ го забележа каде што се врти околу куќата и му свика: - Ако уште еднаш те видам да ѝ додеваш на ќерка ми, ќе те прекршам...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се надеваше дека ќе се измени сè до оној ден кога ја сретна на средсело и кога фаќајќи ја за рака да ја задржи, виде дека прстенот ѝ го нема на раката.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но тој веќе ѝ го имаше фатено фустанчето и ѝ го тргна нагоре. Таа го стискаше со рацете и не го пушташе.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
По опоравувањето од операцијата, кала се врати в село и нејзината куќа постојано беше посетувана од селаните кои беа љубопитни да го видат детето што има запче, а и да дознаат поподробно за оној редок скаменет плод што ѝ го извадиле од неа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Уште кога ја запозна, му кажа дека се вика Марија Магдалена; родителите кога се родила ѝ го дале името на светицата, за да биде скромна и повлечена во животот како неа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кажи ѝ го тоа на Марфа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тоа е празник на мајка ми и јас во никој случај немам намера да ѝ го расипувам тоа задоволство заради некакви привиденија.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Еве ѝ донесов јаболчиња, и, освен тоа, пренесете ѝ го моето извинување.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Не им порача кој фустан да ѝ го донесат. Сеедно.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Зарем требаше да ја дотера до болница и да помине три години во неа, па Хелвиг да ѝ го напише тоа писмо од пет реда?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија, со повисок тон, но и со некој израз на вина, се обидуваше да му докаже на Хелвиг дека треба да ѝ го врати детето, штом таа веќе не е во болница.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија се изненади колку ладнокрвно го доживеа тоа што ѝ го кажа Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Чедото... внучето да не си го сакаат... а после за да ја изгорат до срце - да ѝ го земат...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Ако ѝ го земеш синот, таа нема да те остави на спокојство.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ужасно контрадикторни чувства ѝ го раскинуваа целото тело. Ја жежеа во мозокот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Потоа таа ѝ го подаде и писменцето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија, без да ја крие својата среќа и радост, ѝ го претстави на Елена младиот човек: - Да те запознаам. Ова е мојот свршеник.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тогаш почна самиот да се обвинува. Не требаше да избрза со писмото што ѝ го напиша... И со картата за пат...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа ѝ го зеде детето од раце.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Елена ѝ го запиша на едно парче хартија, што го извади од чантата. Ѝ го подаде.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Нешто што ѝ го загрозува и животот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Од опасноста да ѝ го земе детето нејзиниот сопруг...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сѐ додека тој не дојде до неа и не ѝ го даде в раце букетот со прекрасните пупки од бели ружи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не ѝ го снема стравот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој беше пресреќен што таа така ѝ го претстави на другарката.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија како да не го слушаше тоа што ѝ го зборуваше нејзината пријателка.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Детето, ми го грабна детето!... Таа жена е болна!.. Одземете ѝ го детето!...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Имаше чувство како некој со рака да ѝ го притиснал мозокот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ја забележа уште кога ѝ го донесе сестра ѝ в болница.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ги испродаде сите работи. Накитот што ѝ го подаруваше Хелвиг во изминатите години.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И веднаш потоа, по овие размисли, некој студ ѝ го обземаше телото.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Тоа прашање се осмели да ѝ го постави откако го испи третото шише со пиво.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Толку добар. Убав човек. А ете, судбината однекаде ѝ го донесе.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Јас знаев дека дете на пет години, штом не те видело од толку малечко - две години дали имаше кога ѝ го зедоа - не може да те памети...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не можеше да поверува во тоа што ѝ го кажа лекарот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Шетаа покрај реката. Доцна навечер. Ѝ го сврте со двете раце лицето. Кон неговото. Очи во очи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, не само што поштарот не беше истиот, туку и пликото што ѝ го даде, откако побара да се потпише на дел од него, не беше вообичаено.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сето мачно што ѝ го зацрни животот овие последни години.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дека има нешто што не би сакал да ѝ го каже.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тие средби ѝ го исполнија животот. Ѝ донесуваа радост.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Без да го изговори името на Хелвиг, го извади писменцето од чантата и ѝ го подаде.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тоа што ѝ го донесоа за јадење - како да не сакаше да го прими.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, тоа не ѝ го кажа...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Што требаше уште да се случи? Да ѝ ги изнесат куферите пред врата? Да ѝ го одземат синот?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се присили да зборува убедливо: - Кој може на мајка да ѝ го одземе детето?!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Боже, зарем и детето ќе ѝ го земат?! ***
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Зеде еден послужавник и ѝ го подаде да го избрише.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Домашните сфатија дека таа се плаши некој да не ѝ го одземе насилно.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Некаква зла радост ѝ го исполни срцето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Стравот ѝ го снема. Седна на моторот, зад него. Заедно ќе ја најдат побрзо.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Бидејќи информацијата веќе беше стигната и до останатите службеници, неколку од нив потрчаа кон неа и ѝ го одзедоа детето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Разнесувачот на поштата од судот, ѝ го подаде пликото.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дали навистина можат да ѝ го одземат? - ѝ прелета во главата на Елена тоа страшно прашање.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тогаш брзо ѝ проработи мозокот: "Ако, нека ѝ го земе детето на Марија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марша, интимно во себе, не можеше да сфати како Хелвиг се согласил, се помирил, воспитувањето на својот син да ѝ го препушти на таа туѓинка.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Гинекологот ѝ го потврди сомневањето... Ја напушти ординацијата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Нешто мора да се изменило од тоа време, кога преку суд ѝ го одзеде детето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Потоа, преку судот, и детето ѝ го зедовте.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога ќе му раскаже дека ќе ѝ го одземат детето заради тоа што не е вработена, што нема средства за живот, можеби ќе ѝ се смилува. Нејзиното единствено дете.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој сфаќаше колку ѝ е потребно да ѝ го донесе тоа писмо што го чека.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Или не може да ѝ го каже.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На адресата што ја беше ставил на ковертот од писмото, што ѝ го донесе Наде во болницата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, зошто ваквата негова ненадејна и без било какво објаснување, промена, не ѝ го врати мирот? И среќата?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Беше свесна дека родителите секојдневно и сѐ повеќе ѝ го одземаат.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тоа би било ужасно и за мајка му. Да ѝ го земам.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Можеби требаше да му се закани на судијата дека ќе го убие, ако донесе пресуда со која ќе ѝ го одземат синот...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но нема сили тоа да ѝ го каже.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се уплаши како ќе ѝ го објасни тоа на Марија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Одеднаш ново, тешко, мачно прашање: има ли право да ѝ го одземе на Марија единственото и најскапото што ѝ остана од нејзината љубов со него?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Елена беше разбрала дека Марија, набргу откако се сретнаа и ѝ го претстави вереникот, Германецот, се омажила со него и заминала да живее во странство.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но оттогаш, ниту ѝ се јави, иако ѝ го побара телефонот, ниту се сретнаа повеќе.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој мора да ѝ го плати патот. Уште не се разведени...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Лоши јазици зборуваа по село дека дедот поп си ја припитомил снаа си кога момчето ѝ го зедоа Србите војник, но тоа си беше нивна работа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Извади од пазувата едно јаболко и ѝ го подаде на снаа му на Ристета, која му прави здравоживо.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Како нарачана оздола се зададе брачеда му Тода — Маловата помала невеста, на која Рожденката беше ѝ го открила пропаднатиот план и со која Неда многу добро се спријатели.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Море, дедо Петко, ќе ѝ го правиме киселиот дури да а втераме во враот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Лесна работа е сега, лесна! — рече Крчо и си отиде Горно маало да ѝ го пренесе на Бисера решението на татко им.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Вчера бе на работа кај Милошка, на лозјето, да ѝ го копаме со жената, в дупка да а закопаш, та сношчи не забави со вечерата, — се правдаше Петре.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бабата Каља Тушева, редовна и најрана посетителка, веќе прави метании пред Богородица и ѝ се моли да ѝ го поживи сина ѝ и внучињата; дедот Бале — и тој му пали свеќа на Ристоса и го моли да му ги прости греовите што излага толку моми и невести за мажење и што зеде некоја и друга лиричка од такви како Илка Сукала, дедот Мисирлија — не може да најде невести за синови му и почна редовно да доаѓа в црква и да се моли на сите светци; на бабата Цвета Батанџиева невестата ѝ нема малечко еве седум осум години, та и таа клечи пред Богородица и ја моли.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Види, ата да ми а најде, старата вапирка“, — си рече Нешка во себе — и она ќе превркне за него“. — и ѝ го раскажа на мајка си сето што го виде и слушна од чешмата до дома.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако знае човек да ѝ го заврти умот, ќе ја кандиса и за слеп сиромав, и за црн Ѓуптин да тргне; ако не знае, и бег да ѝ се врти, ќе го направи мат и маскара и не оди!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста го спреми девојчето дури Митра се промени, го наполни белиот ѓум топла вода, и ѝ го даде на Гуца Митрина да го носи до црква, та тргнаа трите „мили“ роднини за закон божи — в црква.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Па не ѝ беше за бадијала изметот. Што носеше попот од село — сето ѝ го даваше нејзе, преку некаква снаа од втор трет братучед, кај која Анѓа се прибра со братчето кога попот ја напушти нејзината куќа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако ли пак си играла мајтап со мене, ќе ѝ го поткина вратот со секирата на прагот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Илко го закла и ѝ го остави да го кубат и варат со Митра, а тој го зеде пагурчето со ракија и еднодве јаболка и отиде в село да го покани нункото и еден девер.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа ќе ги даде сите ниви околу кладенецот, само и само Пецето да ѝ го стори дел.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Е татко де, дека рече човекот оти на се кандисуа, тики веќе и кожата ли да му а одериме од грбот? — и се заврте да не ѝ го види лицето зацрвено.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Та Илко носеше само ново откако умре Стојанка, и штом едни ќе се прокинеа, Митра ги оставаше настрана и вадеше од ковчегот други нови, што га беше донесла Стојанка, та одвај чекаше да се прибере некоја сиромашка и да ѝ го даде мажот и сета беља со него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Излезе Стојо од старата куќа, а Трајко остана со Доста, со Илка, за да ѝ го остави својот имот на Нешка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако ѝ се роди женско — туѓа челад е, што се вели, нека крни глава, нека го ќердоса Митра; ама ако ѝ се роди машко, ќе и се обиде ако може да ѝ го дрпне, та така нејзиното што ѝ паѓа од Илка да ѝ се најде за Нешка, да си ја удоми на куќи, а Трајковото да си го остави на синчето што ќе дојде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Од ден на ден оваа мисла Стале ја ширеше по сите околни села и почна редовно да се вртка околу дабот и кладенецот Илинец, каде што сопственицата — сега вдовица, — Трна, секој Илинден колеше по едно имањце како на вакавиште да ѝ го пази свети Илија последното детенце Петка, бидејќи пред некоја и друга година беше умрел мажот и Стале и три постари деца, та Пецето ѝ беше единствената надеж на изгорената мајка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На Велја среда го пресече и го извади разбојот од тремот, за да ѝ го отстапи по Велигден на Митра и таа да чкрипне некој и друг лакот шајаци или некое козинавче.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Булињата стасаа. Митра кладе подница да се гори, а Доста го зеде кошот да го наполни слама, но Илко не ѝ го даде — да не си го начичка кистот плева, аљти сам зеде и го наполни.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Илко ѝ рече на Митра да ѝ го отвори ковчегот од Стојанка и да ја промени од убаво поубаво. — Велигденцко, што се вели, велигденцко. Слушаш, невесто Митро?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Митра, бесна од Илковата блага постапка спрема Доста, секој ден почна да ја дразни и предизвикува. A кога Доста ѝ се фалеше со Стоја оти ќе ѝ го „потполни самарчето“, одговараше: — Море бре, со шо ќе ме плашиш!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Раката ѝ го наалува мешето, нежно се притиснува на него Бргу бргу ки дојде!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Една обична секојдневна неодложна потреба на телото ѝ го стисна срцето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Малечкото огледалце обесено на шајка од десната страна на пенџерата го има превртено опаку за да не може да ѝ го враќа преправеното кадро, а ни природните огледалца од барите не ги оставаше да ја примат и да ја повратат, туку веднаш со чевелот или со стапот ги растураше.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Петра пронајде суви куверти во бовчата, ги поднамести убаво околу себе, Петелот што пронајде меѓу пљачките, ѝ го подаде на Чана да најде тенџере и вода за да го испопари, искубе, велејќи ѝ Направи чорба за сите дечиња, симни се долу и на Роса подај!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Може и да ѝ го покаже на Митра, и таа ќе се израдува, и да го виде не може да призне во него оти не ги знае кирилските букви (не ги знаеше ни грчките), само сепак, Чана не може да го направи тоа, едноставно радоста од писмото прво сама сака да ја има само за себе, а после ќе ја дели со другите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
На друго место барајте го, овде го нема! и токму сака да стави шеј што ѝ го подаваат врз купот, кога купот почнува да се лула и да се поткрева.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Наместо да им кажува за селото, за кусиот живот со татко им, за овците што ѝ го враќаа толку пати колку што се они на број, таа, пред да западне во сонот, им кажа дека горе, на плочата има една тајфа од маж, жена, болна мома и Адно дете у гимнашиу одел тука, гу видек ка дујде вадин, бил уд пунапред тука, а гушна мајката и заплака!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Добро е што не ме притисна малку повеќе па ќе морав и сонот да ѝ го кажувам во кој ја видов Пелагија а таа мене не ме виде, не само што ќе се прашуваше себе си гласно како можело да ти влезе во сонот и да не те види, туку и во неа ќе го наголемеше сомнежот околу тоа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Да не има благо на нејзиниот газ што сте се залепиле така? а тој се брани со раката од тие развртени рачиња, предупредувајќи ја Жено мори пуста да не бидеш, не ми го тепај сонот! и дозволувајќи ѝ и понатаму да ја тресе правта од него, седнува, си ги истрива очите и гледа дека навистина е на страната од Родна, дури нозете бакнати, залепени, па ги потргнува своите, ги поодалечува колку да блесне белината од Роднините листови и за да ѝ го одваби погледот на разбеснетата Милка проговорува како да се чуди и самиот Од каде да знам мори жено желки да те јадат, може ти си се преметнала на оваа страна, колку што го држам времето од синоќа, те пикав во пазувава, при завртување може си се свалкала на другата страна па јас сум останал на оваа! и за да се потсмири работата, се закикоти на цел глас.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Пелагија престана да ја негува Пелагија, не ѝ го негуваше лицето, не ѝ ја чешлаше косата, не ја капеше еднаш неделно во дрвеното корито среде одаја, туку еднаш месечно, фустаните ѝ ги врза во бовча а бовчата ја напика под одарот, убавото, мургаво тело ѝ го пикна во стари војнички пантолони, цврстите гради ѝ ги стегна со стишно плетена блуза, косата ѝ ја напика во црн каскет и од мома ја претвори во бербатен маж.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мило ѝ е што Дине сѐ уште работи околу бараката, што погледнува на кај неа, што чувствува дека тој сака нешто да ѝ каже, ама не го одвртува патот, не му се приближува, а и тој одмавнува со раката и се откажува од намерата да проговори со неа оти она што сака да ѝ го каже може да ја заболи, може в срце да ја погоди, може во тежина да се претвори оти што значи ова што непознат човек виде во тело на дедо Костадина!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Поминаа денови и денови и писмото можеше едноставно да се стопи од жештината на нејзините полни гради, почна да се титка, некои букви да бледнеат, други да се разлеваат и Чана мораше да почне да им го чита писмото додека уште можеше да се види дека навистина е писмо. Најпрвин ѝ го покажа на Митра.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Веселко, детето, дури сега се потресува од мртвото тело на петелот и со страв ѝ го подава на баба си.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Втрча внатре, во нивното сопче целата возбудена, ама оти таму Митра седната на сламарницата со развражани прсти околу некоја чорапа, не го отвори, а богами дури не ѝ го ни покажа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Чана веќе знае дека нејзината друшка страшно страда, таа како да го прочита писмото пред да го отвори, та сонот не ѝ го кажа токму тоа?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Затоплена од крупната снага на Вангела, Милка се пресели во еден убав сон негде сосема на друго место каде што грее сонце и подувнува ветре, ветрето ѝ го развева нејзиното прво фустанче.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Таа му беше благодарна на господ што синоќа ѝ го покажа ова брложе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Наслоните се врз каменот името ќе ѝ го чуете.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Гледаме карши во чардакот на комшиката Џун, скриена под ниската настрешница, којашто ѝ го покрива торзото до деветто колено.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Момчето што ѝ го готвеле за маж, уште во 1917 година заминало во Цариград, кај својот вујко, пријател на Ататурк, уште од детство.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа што бев наумил да ѝ го кажам за завршениот ракопис ми остана в грло кога таа продолжи да ми зборува со мошне необичен глас. – Мајко, мајко мила, што ти се случило?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко сега реши да ѝ го раскаже на Мајка, како што си беше, своето прво заминување во егзил и како татко му сакал да го спречи, како што тоа го чинела неговата мајка, дваесет години подоцна: „Каде заминуваш, сине?“
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А ќе ѝ го открива патот до новата, вистинската мајка на Балканот, во тешките воени времиња, во светскиот пораз на човештината на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко ѝ го подаде на Мајка дебелиот плик со пари.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Војничето виде дека Мајка влегува во шемата на инструкцијата и, пред да го постави предвиденото прашање, уште еднаш погледна во паспортот па, подавајќи ѝ го на смирената Мајка, ѝ рече: – Те разбирам, те разбирам, Мајко, ама не можам да разберам зошто си ја напушташ татковината предвреме кога таму, преку границата, толку многу си страдала!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Меѓу сите изговори што Мајка ни ги кажуваше за да го оправда заминувањето, беше главно аманетот што ѝ го оставил Татко, никогаш да не си ја напушта куќата, никогаш.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Си приши во облеката и еден голем златник што ѝ го беше дал свекорот пред крајот од својот живот, велејќи ѝ: – Ќерко моја, јас си го знам добро умот на мојот син.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Според легендата која потем се создаваше, откако режимот, и по сите рации, потпомогнат со полициски сили од северната братска федеративна република, не успеа да ги пронајде и да ги уништи овие кози, тие за нас навистина останаа неуништливи, а со нив и нашите три славни кози: Сталинка, на која и по падот на сталинизмот кај нас не ѝ го променивме името, потоа Грда и Слободанка, како да одлетаа кон небото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко конечно ги напушти големите идеи за замину­вањето, но во него избледуваше и идејата дека до крајот на својот живот ќе го доживее вистинското враќање кое, сега, како да ѝ го оставаше во надлежност на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Па Татко дотогаш не ѝ го беше спомнал зборот љубов и тоа на толку директен начин.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Така, за неа, бекташката одредба според која Бог е таму каде што повикува добрината, прерасна во верување дека Севишниот ѝ го дарил животот за да ги спасува своите чеда.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Вујна Клементина ѝ го раскажуваше Солун на мала­та Ервехе како бајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка ѝ го позна ликот зашто таа одеше и се враќаше од гимназијата низ нашата улица, по кејот крај реката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Си размислуваше за големата љубов на децата, кога ѝ го донесоа каталогот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Зад таа невидлива линија на која брановите, одвреме навреме, ѝ го менуваа местото, се криеше новиот предизвик на судбината на семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И чувствувала дека некогаш изгубениот детски рај ќе ѝ го врати нејзината избрана ќерка Ервехе, тоа сирото цветче од градините на балканските беспаќа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сакаше да ѝ го пренесе резимето на последните вести на британската радио станица Би-Би-Си кои потајно ги следеше, дека против Југославија се подготвува напад.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ќе ѝ го оставам на нашата ќерка – рече занесено Мајка. – Ехе, тие денови, во Италија, ни беа еден мал исполнет живот! – дополни Татко. – Цел живот го сонувам тоа патување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со овие книги, Мајка си ја збогатуваше и својата стратегија која ѝ била доверена од Бога дарејќи ѝ го животот за да си ги спасува своите чеда.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа сака да ѝ го открие вистин­скиот пат во животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Бездруго, кога ѝ го избрале името Ервехе кое, на персиски, значи цвет, надвладеал некој персиски ген, со кој биле дојдени отоманските освојувачи и го накалемиле исламот во својот идентитет и, потоа, низ нивните походи во Азија, на Арабискиот Полуостров, низ Медитеранот, го пренеле и на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И дека мажот ѝ го одредиле.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во една од цариградските банки, ѝ го оставија делот од наследството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Најмачно му беше да ѝ го оправда неочекува­ното заминување на својата мајка која беше во поодминати години.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Брзам! Ја подигам гилотината... Имам токму само време да ја видам како претрчува на крајот на слепата уличка...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Изгубена е... ѝ го набутувам во муцката целиот јазик што можам да го најдам, за да не вика толку...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ми вперува пиштол... Врз градите...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Другите типови ми поминуваат одзади, ме опколуваат, ми се дерат, се бунат... ми се закануваат, ме навредуваат...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Упорно ѝ го мавам темето од оградата...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Таа за’ржува тивко... јачи... цицам сè... ѝ го барам на лицето точното место кај устата, тоа кое ме нервира, на магијата на нејзината насмевка...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Веќе се симнала!... ја слушам вратата долу како се отвара и нагло се треснува!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Општеството сѐ повеќе ѝ го отежнува на единката пронаоѓањето на задоволство во љубовта и во работата, освен тоа, честопати ја опкружува со исфабрикувани фантазми со што најпосле, тотално ѝ преседнува секое задоволство.“ (Lasch, ibidem) Margina #21 [1995] | okno.mk 35
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Значи, доколку Конференцијата имала намера Манастирот да ѝ го додели на Албанија, тоа децидно ќе го кажела Одлукава.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Им објасни дека тоа ѝ го сторил светецот за да ја казни, зашто на некој од манастирските орачи кога подлегнал да преспие на нивата, му дошла таа и му го изела едниот вол; се исплашил тој и отрчал кај свети Наум и му кажал плачејќи; тој му рекол да се врати на нивата и таму ќе ја најде мечката впрегната во јарем.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Стивенс стрчна за да ѝ го препречи патот, но таа навлезе во честакот, му се скри од очите шумејќи низ гранките при бегањето.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Врзувачката на главата гледаше и лицето да ѝ го покрие; оставаше само мал процеп кај очите за да гледа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И огледало веќе не употребуваше при чешлање на косата за да не си го види лицето; па дури и на изворот кога полнеше вода со ѓумовите, не си го загледуваше својот лик во водата; кога врвеше низ манастирскиот двор кон црквата да се моли, минуваше со забрзани чекори за да не се сретне со погледите на манастирските слуги кои зрчеа во неа; и кога ќе минуваше крај чардакот каде што седеа полковниците, ја вртеше главата за да не ги судри очите со нив; но Бонети ја гледаше упорно и пред очите му излегуваше она нејзино прекрасно тело, кое тој во текот на епитимиите што ѝ ги правеше отец Иларион, ѝ го гледаше скришум низ прозорчето поткачен на столче; гледаше како отец Иларион ѝ го покриваше со покривката голото тело допирајќи ја со прстите по меката кожа што во студената ќелија ѝ гореше; го гледаше тоа голо тело, како и возбудата на отец Иларион кој се кршеше во себе и се мачеше да се воздржи, одложувајќи можеби за подоцна, кога ќе ѝ преболи болката, кога ќе се вразуми.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И не ја напуштаат: сакаат да се крај неа, да ѝ го слушаат шумот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
XVIII По неколку дена откако замина пратеникот на Кралската влада, во манастирот стаса пратеникот на Албанската влада да ѝ го пренесе на Комисијата ставот на својата влада.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Италија сѐ уште ѝ го држи на Албанија островот Сенсано што ѝ го зеде во војната...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Нешто се случи. Не знам што, ама овде Германците Гала не ја гибнаа само што тој офицерот нејзин ѝ го отргнаа, сигурно на Источниот фронт го пуштија така што Гала тука остана само со срамот на образот...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Би било можеби малку ризично во оваа ситуација да ѝ го каже своето вистинско име.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Епилог Полната месечина малее; Надојдената вода прелева. (Кинеска поговорка) Денес, во седум часот изутрината, како и секој ден, авторот седна да ги допишува редовите што следуваат па, конечно, да ѝ го види крајот на својата прикаска.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едо ѝ го корегира изговорот само на неколку букви што за Грк се тешки за изговор.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
При секое издишување го релаксираше телото со чувство дека од него нешто исцедува од темето на главата и надолу се до стопалата каде што исцедокот преку стопалата ѝ го отстапуваше на земјината тежа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако само малку се подзаврти в лево, ќе ѝ го допре голото рамено. На Германија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едо, во себе, почувствува задоволство поради залакот што ѝ го тутна за преџвакување.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Добро, добро“, помирувачки рече Марко и ѝ го дае телефонскиот број на Еда во Сан Диего.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не обраќајќи ѝ се на никоја посебно, додека уште ѝ го гали образот на малечката, вели, трудејќи се најстарата да го чуе и истовремено во ретровизорот покажува дека би се фрлил во длабочините на погледот што му го нуди малечката, предизвикливо насмеана: „Што би било малечкава вечерва да преспие кај мене, а јас утре да ви ја донесам во Гостивар?“ „Не може!“ вели најстарата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој ѝ го откри своето вистинско име доверувајќи ѝ се дека тој на таа тема пишува роман, дека најверојатно Паца, под друго име, во неговиот роман ќе има значајна улога.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На авторот на повеќе пати тие дена му се присака да му се даде можност ова свое доживување со битолчанката Аспасија, Паца, да ѝ го раскаже на Летка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Веќе се чувствуваше опуштено што на својата работа ѝ го гледа крајот и го охрабруваше тоа што, најверојатно, зелениот блок ќе биде испишан до последната страница.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој, како што се движеше кон нив, така погледот го држеше втренчен право во неа за да ѝ го пречека и најкусото кревање на погледот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Митревци по светот колку да ми сакаш“, рече мутулавата за која сега авторот се посомнева дека и не е сосема мутулава па ѝ го награди духовитиот начин на прашување: „Геровски“, рече Едо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А на сестра си Јана не ѝ го имаше стравот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
По пауза, полека се сврте кон неа во постелата, со дланката ѝ го обложи голото рамено: „Зарем не знаеш колку многу сакам да ми бидеш жена...“ ѝ рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Би ѝ го раскажал малку накитено, се разбира.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За Херодот јагулата била најмистериозното суштество на планетата и ѝ го одредил местото на врвот на планината Олимп.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Не можеше да стаса ниту до трошките на наследството што ѝ го беше оставил нејзиниот татко. Беше туѓа во својата земја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Историјата не простува ако умно не ѝ го следиш текот, ниту пред неа, ниту за неа, туку токму со неа.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Од ноќвите, од онаа страна до мијалката, извади сомун леб, ѝ го подаде на средната ќерќа, Мара, да им го даде, а таа остана кај мијалката да го оплакне котлето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Остатокот од пешникот ѝ го подаде на Мара и потоа тројцата засркаа од гравот, држејќи ги во едната рака коматот леб, во другата лажицата. Братучедите лакомо јадеа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
При сѐ што нејќеле да ја даваат без Силјана, арно ама откај зетот не чекале и друго чаре не бидувало: или ќе им ја даделе или ќе ја оставеле; на зортот згора, за да не ѝ го расипат касметот, стрексале да им ја дадат и друго ништо.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Станала Неда да си земе нешто дома и Силјан слегол од куќа, та ѝ го зел клопчето што везела сосемати игла и го качил на куќа, та го скрил во сламата за ич да не се сеќава.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ѝ кажала Неда оти клопчето ѝ загинало дури влегла дома и излегла, ѝ го зел некој.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ветерот ѝ го посла цвеќето по дворот како да навева снег.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
И неочекувано откривам како во мојата замисла Виктор наеднаш ѝ приоѓа, како со еден зафат на раката ѝ го откинува десниот ракав, а потоа секавично неговата рака повторно се крева и сета десна половина од фустанот останува згмечена помеѓу неговите прсти.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Најдов за потребно овој свој горкчлив впечаток и да ѝ го соопштам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ова, за пеперугата, што го посетила Студентот и на Мис Стон ѝ го раскажал.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Утринава во Глас прочитав интересен рецепт за појадок - ни се јавува Бојка од огледалото, но јас не можам да ѝ го видам лицето.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
(Им ветил дека ќе го сочува нивниот шеј по секоја цена). Татко ѝ тоа ѝ го рекол.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ова ѝ го реков на роднината Леонора додека излегував од собата на вујко ми.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А јас, слепец, само неколку моменти пред говорот на корбачот ѝ го ветив сиот свет? За тоа Вртанов веројатно нема слушнато!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Вината на Никола Леко за да биде казнет со ваквиот прогон се состоела во тоа дека ѝ го подарил на рајата поголемиот дел од своето лично богатство, а притоа, за неверниците приредил и голема веселба, прославувајќи ги на тој начин поразите на султановиот аскер кај Кипар. (А наведениот термин неверници што во ферманот го употребил Султанот се однесувал на граѓаните на Скопје.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
На орелот што леташе во височините, неговата кела му се причини карпа (се сјаеше со сонцето) и фрли на неа желка, како што сите орли работат, да ѝ го скрши оклопот.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Сепак не можеше да не заплеска. Ѝ го подари каранфилот на девојчето.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Таа замина, и светулките, во своите електрични кругови, одедрија со неа како некое скитничко соѕвездие, покажувајќи ѝ го патот во темнината.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тие ѝ го здогледаа лицето и ѝ го чуја гласот: „Седнете, деца, седнете!“ ја крена раката и ја турна кон нив, „стасавте токму навреме.“ 88
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Електрични светулки лебдееја над црната коса на Мајка ми и ѝ го осветлуваа патот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Најпрвин Минк ќе ја запрашаше грмушката, а потоа ќе ѝ го соопштеше одговорот на Ана.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Додека си потпивнуваше пиво од полупразното шише, столицата ѝ го масираше грбот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Беше проѕирно, нежно девојче кое како пред многу години да се загубило на дождот, како дождот да ѝ го измил синилото на очите и руменилото на усните и како жито жолтата боја на косата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Следниот пат, кога ќе се вратам дома, ќе се вратам засекогаш.“ „Тате!“ викнав. „Кажи ѝ го тоа на мајка ти кога ќе се разбуди“, рече тој.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Па тоа значи ...” Мајка ѝ го симна погледот, благо насмевнувајќи се.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Додај ѝ го на крвта богатиот француски талог и ќе прогледаш со сопствените очи!
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Влезе во станот и не ја виде жена си ниту ѝ го чу гласот, но таа беше таму, па тргна кон столицата сакајќи да остане незабележан, но таа го гледаше додека ја допираше столицата и додека немо седнуваше. Седеше долго така. 85
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тетка Боса беше сигурна дека со нејзиниот Благоја се има случено нешто различно од она што сакаше да ѝ го притури краварката, но нешто поинакво и од она што го тврдеше власта.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека спомна и дека е стаписана!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Писмото што ѝ го предаде на тетка Боса беше сосема кратко.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ова ѝ го дофрлив еднаш и нејзе ( се шегував, но на Катерина изгледа ѝ се пристори дека во шегата е содржана намерата да ја вратам во светот на онаа одамна исчезната цивилизација, па затоа и уследи оној жесток касај овде, под брадава).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Е, навистина ме утеши мислам беше нејзиниот коментар, а јас за да ја превозмогнам непријатната ситуација што завладеа ја посоветував да земе плескавица ако веќе решила во “Зора” да вечера.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Да ми го објасните присуствоото на двете жени при Непознатиот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Изгледа ме измачуваше една друга појава, впечатливоста од нејзината убавина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Секогаш кога ќе ме замолеше да ѝ го подадам тоа кожено коланче јас грубо го нарекував каиш. Нели, само за да ја збеснам!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Уште кога беа спомнати раните плодови, мислам дека Самоников ја сфати пораката, или ако сакате метафората за брањето, што симболизираше нечии судбини гравирани со знакот на минливоста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ова ѝ го реков на Пеперутката кога ѝ се роди онаа необична замисла за порачка на повеќе свилени платнени ленти во сите бои: и бела , и црвена, и розова, дури и виолетова.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Жената на која сè уште не ѝ го знаев името, иако Б. С. ми го спомна, забележа дека љубовта не е горчлива додека тоа не го сторат оние што се бават со божемното добронамерно матење и буричкање по лонецот на туѓите чувства.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Да ги движи нозете надвор од оние крпички што одвај ја прекриваа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Три дена како гладуваме а и на работа не одиш, сè нешто сонуваш, одлагаш, пресметуваш. Што се случува?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како кога случајно немаше да забележам дека кројачката Бота ѝ го сошила здолништето за кое со денови раскажуваше толку многу.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А кога го поминавме Камениот мост ми го покажа оној див костен, мислам дека тоа беше петото дрво од Офицерски дом, под кое Јана ѝ го превзела некогаш првото либе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Наеднаш сфатив дека она исто прашање што пред малку ѝ го постави на Јана покажувајќи со очите кон мене, Зрновски и порано, пред недела-две, или и пред тоа, ѝ го има упатено на Јана покажувајќи со очите кон истава столица на која сега седам јас но тогаш бил седнат на неа токму Денко Самоников.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Исто така паметам оти тој ден ручавме под лозницата во дворот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Посакав да ѝ го речам тоа, но нели, пред да сторам било што, требаше да ја замолам да се наведне за да ѝ ја дофрлам мојата намера во увото, но тоа се чинеше незгодно поради испитувачките погледи што го следеа моето однесување, а постоеше и оној личен проблем во моите мисли, што постојано го мотав и размотував, во него беше присутна Катерина; нели, таа секогаш ми идеше на ум иако преку некоја взаемна согласност ние практикувавме необврзувачка меѓусебна припадност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
-Но во случајов или ти не сфаќаш што ти зборувам, или мене ми дошле на гости привидите - реков и со рацете ѝ го свртив лицето на Пеперутката кон оградата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но таа вечер, кога го грабна оној мој билмез за рака и го поведе кон кејот, бев бесна и преполна со очај.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не би сакал ниту да задоцнам ниту да згрешам! ѝ велите на Јана и се однесувате како некој да ве испратил токму тука за да ја пресретнете и да ѝ го тутнете в раце токму ова навистина шугаво прашање.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Паметам колку се израдувавме и колкава среќа ѝ го озари лицето на тетка ми Боса.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Му реков дека од него очекував да ми помогне да ѝ го допрам лицето на вистината во која верувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Овој разговор се водеше помеѓу Зрновски и Јана пред да ѝ го постави Зрновски она провокативно, а по мое мислење и неодмерено прашање, дали ѝ се допаѓа новиот млад пријател и тоа во присуство на Самоников, а Јана речиси во истиот момент со прстот нерешително покажа кон мене, како да избира помеѓу многумина, и покажувајќи кон мене таа всушност ја крена раката за да го скине јаболкото, си реков и сетив дека црвенеам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Виновен е оној кој ѝ го одредил патот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се чини беше сосема доволно да ѝ го помилуваш умеењето и оние ситници што ја величаат нејзината надмоќ па таа да се предуе од одоброволеност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира сиот ѝ се понудив, иако барем до таа вечер имав поинакво сфаќање за моето место во играта што сега ѝ го бев отстапил нејзе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И секогаш, кога ќе втасаше до мене подзастануваше, ќе ми го свртеше големиот испакнат задник и ќе побараше да ѝ го стегнам скутникот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За жал не располагам со умешноста да го моделирам расположението и амбиентот. Тоа ѝ го препуштив на сопругата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури потоа уследи и објаснувањето: - Сега тоа ми се чини смешно - го објаснуваше Катерина моментот кога Јана ѝ го грабнала младичот - иако станува збор за неприличен акт.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Само она, до кое многу држиме – ми префрли еднаш мојата Катерина - настојуваме љубоморно да го сочуваме тоа наше скапоцено делче само за себеси.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Само затоа зашто ти избегнуваш тоа да го речеш – одговори, а потоа ѝ го слушнав и смеењето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Никогаш не го повторувам она што веќе го знаеш - ја повторив мојата вообичаена забелешка и почекав да ми одговори.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Светот од твојата неконтролирана фантазија сигурно би бил свет на неразумноста, ми врати во натамошното надмудрување Катерина но таков свет за среќа не постои.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Време е да одиш по симиди - ме поттикнуваше Катерина откако донесов бокал вода и ѝ го поливав вратот над мијалникот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Не слушај го, блада - се обиде Денко Самоников да ѝ го објасни однесувањето на пријателот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А згора на тоа листот не ѝ го донесе којгоде туку лично другарот Ѓорѓи Смокот, оној поединец кој според своето умеење, иако по наредби што доаѓаа од повисоките фактори, воведуваше дузини и дузини промени и правила на однесување во нашиот нов живот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Никогаш не ѝ го простив тој нејзин каприц да се покажува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Потстегни ми го скутникот постојано се олабавува; а пред малку ми јавија дека ти знаеш добро да врзуваш! - наредуваше таа и низ виснатата долна усна се смееја големи жолти заби што веројатно ги беше позајмила од некое кротко доодено добиче.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ова беше прашањето што бев спремен да ѝ го поставам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зрновски, со успорено движење на раката, како да сакаше однапред да истакне која му е намерата, ѝ го покри со својата дланка показалецот и го симна на нејзиното колено.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И Јана е изненадена, но нејзината збунетост е исполнета со поинакви составки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го рече тоа со подбив, со мирен глас, како да станува збор за грутка снег што одамна се има растопено а во нејзината дланка останала само лигавата навлажнетост.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но не ѝ го реков тоа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Затоа ѝ го спомнав она за пиралката и за далечната пра-пра-прабаба.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ја замолила сестрата Стојна Гроздева да ѝ ги купи тие ленти во градот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Само два купи? - праша откако погледна најнапред во симидите а потоа и во мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Буба тогаш убаво си ја затвори својата куќичка и отиде во шумата по храна, не верувајќи дека Беба ќе ѝ го врати украденото.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Тогаш се сети дека тоа со своето клунче го скинало и ѝ го фрлило во скутот цвеќето, како благодарност, а можеби и поздрав.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Таа би дала и фустанот да ѝ го извалкаат, и да ѝ го искинат, и косата да ѝ ја растурат и кондурите нека ѝ ги земат, само да може да се замени со малата кукла, што се сви сега во топлата прегратка на Маја.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Тогаш Трајче свари чај и ѝ го подаде на мајка си.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Тогаш мајка ѝ го затвори полуотворениот прозорец.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Чувството дека остана сосем сама ѝ го раскинува срцето, ѝ ја полни устата со горчина, ѝ ги потсечува колената осамата што дојде со кобното војничко писменце.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И одново тука, меѓу раздомените, кои со секој ден што одминува ја губат и надежта дека ќе се вратат на своите пепелишта и живеат со своите спомени и секој ден чувствуваат дека нема ништо пострашно од празнината, таа, меѓу овие старици и снеможени мажи, меѓу вдовиците и жените одделени од своите мажи, меѓу жените што секој ден намнисуваат за своите деца што се наоѓаат на фронт или под туѓи поднебја, меѓу постојано расплаканите и разврескани деца, сега се чувствува сосем сама. Сама.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А Крстовица првин се стаписа, се слиса, ѝ стежна срцето, се стресе како да ја зграби студешница, нешто стопоти во неа, саклет ја стегна, ја сподави, пред очите сѐ повеќе ѝ се згустува мракот, се свиткуваат гредите, се навалуваат ѕидовите, стега таванот, нозете супрашка ѝ ги пече и санкум скудоумна, олелека најпрвин тивко, болката во липтежот ѝ ги искриви усните, ѝ го огрде лицето и, гледајќи наоколу со молбен поглед, подаде раце...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А со деновите што одминуваат, одвај забележливо се враќа во нејзините очи онака како што на каменот се појавува лишај и како што коренот се пробива низ кремени.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ако мајка му е во Прењес, кој ќе го најде писмото, нека ѝ каже. Јас, Паскал на Аргировци сум ранет...“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Послушно тргнува накај својата рогозина, каде што, ја води Пандо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нејзиното чекање бели книги од Ристо и радосни вести за Ристо заврши со писменцето што ѝ го даде Пандо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И така, сѐ уште клечејќи, на подот ја посла црната шамија, ги рашири рацете и зареди: - Ристеее, чедо, стани, Ристеее...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На болничарката, седумнаесетгодишно девојче, ѝ го врзав ѓемот за рака и тргна таа да го однесе во лазаретот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таа својата радост ја плати со вечно тагување, приврзаноста - со исчекување и страдање. И, ете, сега го загуби и синот...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Едноставно избегнал да ѝ го спомене името на својата убавица.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мислев оти ќе може со добро да ѝ го ископам тој црвец од главата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се разбира, мојот господин Семјон го премолча името на убавицата за која се посомневал дека би можела да биде во некаква врска со тој негов случаен соговорник од кафеаната.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не ѝ го знам името, но радоста е тука, помеѓу нас.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не, ни за момент, вели, не помислував, дека нема да ѝ го пресретнеме патот“. Навистина бев зачудена.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ѝ го реков уште и тоа оти е добро што сето ова се свршило во еден ден.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можеби го викнал Ролана и го довел до некоја замрачена соба во куплерајот“, си претпоставуваше таа, „до некое сопче од оние горе, на катот, во Градината што не ѝ го знам ни името, и го замолил да влезе во собата и да го стори она што обично, во таквите случаи, им се прави на курвите, уверувајќи го дека е во прашање некоја нова девојка, некое златно суштество.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но сите се прашуваат, што бара жена во туѓ дуќан кога веќе не купува?“, еве вака ѝ го поставила Трајчеица судбоносното прашање на наша Рајна, кое за жал и не звучело најпријателски.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Пробај“, ѝ рекла таа, како што тврдеше и самата на судот, бранејќи се од обвиненијата на Кубре дека токму таа е виновникот кој ѝ го завртел умот на Босилка, па еве сега тој, ни крив ни должен, бранејќи ја својата чест и честа на својот дом, мора да одговара за едно проклето убиство кое, така се бранеше Кубре, Господ му наредил да го стори.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А мене ми вели, "Тоа ѝ го реков не за да ја успокојам, туку затоа зашто беше така.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мене ме прашуваш кој ѝ го сторил тоа? Зошто? И од која причина!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури и такви, кои за една копејка ќе ѝ го предадат на сатаната и најблискиот свој!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Иван Степанович е голем комбинатор.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А и жена му Анастасија можеби била спречена да узнае кој ќе ѝ го посади синчето под папокот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Всушност мајка ѝ го барала мажот за да не го најде.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И нека е само поради таа нејасна радост на која не можеме да ѝ ги видиме очите, Иван Степанович ја заслужува нашата длабока почит и благодарност“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Јавна тајна е дека Аксја носела нечие дете.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа не ѝ го реков од некоја злоба. Или од лицемерие. Да чува Господ. Дури ни во помислите! Само од добра намера.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можеби и му се умилкувал, дека тој лично, Иван Степанович, се потрудил нему, на својот верен пријател да му ја приреди таа чест, тој да ја воведе девојката во нејзината нова професија.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А да не ти раскажувам какви сѐ предавства се сторија во оние денови на револуцијата кога за да се купи малку сочувство од некој милозлив товаришч или од некого од спротивната страна се продаваше дури и честа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А ти и самиот знаеш дека во случајов со Аксја многу работи биле заплеткани.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Вода, о да! Да ѝ нема крај и да не ѝ го барам! да ѝ се воодушевувам.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Водата, пак, лојална, се враќа дома, назад: океанот има широка душа првин ќе ѝ прости, потем ќе ѝ го покаже патот - кон амбисот!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И еве: ѝ го реди во чинија на сестра ми крај креветот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Венче внесена во книата чита задлабочена и одвреме навреме лизнува од сладоледот, а потоа брзо, за да не ѝ се стипи на јазикот или да не ѝ го здрви јазикот од студенило, одлизнатиот сладолед го вовлекува во устата и го голта.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Сестра ѝ Билјана ги стискаше ушите со прсти за да не ѝ го слуша плачењето на сестра си, го стегаше срцето од жал, ги стегаше усните со заби за да го запре тресењето на снагата.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Татко ѝ го пречека на вратата, го загледа намуртено, луто, сакаше да му ја затвори вратата, но гледајќи го како ги држи портокалите в раце, потсмекна и го пушти.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ја обземало тага што не може како другите деца да трча, што при врвење по улица некој невнимателен човек се подзавртува и ја загледува како оди нанесувајќи ѝ го погледот болка, што скоро сите ученици меѓу себе некој некоја ја сака или има симпатии, се дружат, шетаат заедно, а нејзе никој не ѝ пријдува, не ѝ обрнува внимание.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ја најде и ѝ го покажа мозолчето на челото и ѝ рече: - Види...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Иван гледаше во една мравка што лазеше крај неговата рака и со сува тревка ѝ го сопираше патот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Тогаш го чу неговиот кикот, вриската на разигран коњ, на стомакот ја сети топлината на неговите раце, на ушната школка допирот на здивот, но огледалото не можеше да ѝ го открие неговиот лик.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Како самата да се убедуваше во она што го тврдеше. Ѝ го реков тоа.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Дишењето ѝ го сеќавав со сите пори: - Танцувај. Танцувај за мене.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Во зимските ноќи долго, мирно спиеше, склупчено на леглото од гранки, лисја и мов, што ѝ го направи крај огништето.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
ТЕОДОС: Ама зошто, може да ме извалка... (Сиот се тресе од гнасење. Го држи детето и ја врти главата наназад.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АМПО: Море, ми ги наполни ракавите, куче кучешко! (Ѝ го дава бебенцето на Цонка.) На ти го, баба Цонке, доста го носев.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Дај го, баба Цонке, кумашинчето да го видиме. (Го зема.) Машала, машала, угоено е да не е урок, прасенце! (Ѝ го враќа и ѝ дава знак да му го даде на Теодос.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
„Дали некогаш си го пробала?“ ја прашав и одговорот ѝ го сопрев со бакнеж.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
А пред многу години му ветив на Шенберг дека својот живот ќе ѝ го посветам на музиката.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Спроти големиот натпревар
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Заѕвони. Еднаш, двапати. Чу чекори како се приближуваат, па вратата полека крцна. ­- О!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Одма ќе се вратам, само да купам и да ѝ го однесам на мајка ми, - ги погледнав молежливо.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Еднаш ова ѝ го кажав на мајка ми и таа ме посоветува и јас истото да го кажувам отсега натаму, кога ќе си купам нешто.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не беше сигурна што почувствува.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Бистра чекаше Мони да рече нешто.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој сакаше на прекрасната Французинка да ѝ го покаже својот младешки дух - затоа, кога ќе се вратеше од работа, готвеше вечера, па со најлуксузните тренерки и спортска чанта гласно ја треснуваше вратата со надеж дека таа ќе го види низ дупчето и така ќе се заинтересира за него.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Навистина требаше да ѝ го однесам лебот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но, зошто баш најубавото мораше да ѝ го бара?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сѐ уште држејќи ја кваката, со блажена насмевка ги затвори очите и си помисли, како нема некој пријател, сега да му се јави и да му каже колку му е убаво.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го кажа како да кажува нешто многу тајно и лицето загрижено го искриви, како да е возрасна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го одвитка од пластичната фолија и го стави врз чинијата што ја чекаше на масата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Впечатокот што мора да ѝ го оставил го измачуваше со денови.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мислеше на тоа што ѝ го рече Ирена.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во тишината, ѝ се чинеше дека очите на учениците ѝ го отвораа палтенцето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Постојано седам со устата отворена, како да ми е многу интересно, а всушност не можам да дишам од друго место освен од неа. Затоа изгледам како риба.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Сакаш? Нејќеш, - реков еднаш јас кога си купив сладолед.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ги ококори поспаните очи и со бушавата бела глава и ѕвоното од ноќница што ѝ го покриваше слонското тело изгледаше навистина и комично и грозно во исто време.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мони извади од кутијата за леб едно меснато, дебело парче бел леб што ѝ го имаше подготвено мајка ѝ за појадок.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не знам како собрав сили да го отчипчам од жената, да ѝ го откинам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ами зошто, прашувам, не ѝ го разбирам стравот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На една жена ѝ ги отсекле рацете за да ѝ го земат детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некој шрапнел беше ѝ го истерал окото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Целото лице ѝ го покрива со бакнежи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали не ѝ го поднесуваа тлакот, мирисот? Којзнае што беше?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еден шрапнел ѝ поминал преку градите и ѝ го зел гласот, целата појава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој не ја разликува храната и не ѝ го знае вкусот, вели и се прекрстува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас ѝ го фатив ножот и гргна крв, ми се наполни раката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еден ден дедо доби писмо и ѝ го прочита на баба.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Дури едната плаче, вели Оливера, другата ѝ го секне носот, ѝ ги брише солзите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ѝ се доближат на некоја девојка и ќе ѝ го соберат накитот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Свири, насвири се, викам и детето ѝ го подавам на тетка Славјанка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ѝ го тргнев фереџето и ќе ја одбулев пред сите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Омарнината од огнот ѝ го развласува ликот, ѝ го разнесува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Тоа, тоа! Куклата – убавица беше во состојба на овргалениците во Дедо Мраз, да им истури сѐ, да им го отстапи и последниот залак од уста, само да не ѝ го одземат сопатникот.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Тој можеше да подгледнува само со едното око, оти, до колку би се мрднал, би ѝ го одлепил „чудотворното јаболченце“.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
На Теми ѝ стана незгодно, погледна кон Влатко, а тој небаре ништо не слушнал побрза да ѝ го сврти вниманието на Мими кон друга тема: „Еве, да го посетиме детското одмаралиште „Шула Мина“ во Крушево.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
А мама Злата ѝ го подаде цвеќенцето: „Ти носи го и ќе го ставиш во твојата соба.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Вратете ми ја во кабинетот по биологија“, рече наставничката Лидија, „ако ѝ го мениме местото нема да цвета.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Веднаш разбрав дека тоа всушност беше прашањето на претседателот Ширак, што ѝ го упатуваше на Република Македонија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Пред да ѝ го напишам мојот одговор ѝ испратив неколку осврти од париската критика, со потцртани пасажи, според мене најзначајни, со неколку мои коментари.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Смртта не ѝ го изменила пожолтеното лице. Живи ѝ се сѐ уште цртите на животот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
- На болката коренот ќе ѝ го прекинете ако слушате... Затоа, покорно молам, царски зинете!
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Одговорот од страна на претседателот на НКОЈ, Јосип Броз Тито, до Меклин бил доставен на 29 јануари и истиот ден препратен до Форин офис.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Стејт департментот зазел став дека Македонија ќе може да има автономен статус во рамките на Југославија, но ѝ го оспорува правото на легитимитет на Македонија на секоја територија што е во границите на Грција, т.е. да се смета за територија што ѝ припаѓа на Македонија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Како потврда на ова, изворот ги цитира зборовите на Раде Прибичевиќ, кој истакнал дека "на последното заседание на АСНОМ официјалните претставници на Бугарија изјавија дека Бугарија е подготвена да ѝ го отстапи нејзиниот дел на Македонија на нашата држава".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но секако биле свесни дека е неизбежен идеолошкиот судир со СССР.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И покрај ставот на Стејт департментот дека немаат ништо против отстапувањето на делот на Македонија под Бугарија на федерална Македонија, сепак таму сметале дека тоа прашање не требало да се прејудицира сè додека не се реши прашањето со Бугарија, како земја која била на страната на Оската.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Опасноста за Грција, според Британците, растела и од можноста Бугарија да ѝ го отстапи на федерална Македонија делот на Македонија под Бугарија, со што се зголемувале „традиционалните македонски аспирации на сметка на Грција“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но, исто така, Меклин го исвестил Тито дека Британците, од своја страна, ѝ го оспоруваат правото на Бугарската влада да ѝ трансферира бугарски територии на федерална Македонија без одобрение од Обединетите нации.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Изворот нагласува дека според она што можел да го забележи од многубројните разговори со југословенските лидери, тие немале "намери да ја бараат Грчка Македонија", дури и нагласил дека "предметот во врска со грчките работи се избегнува во ретките уреднички коментари во југословенскиот печат".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Од тие причини, Британците биле решени со сите можни средства да се спротивстават на секој договор меѓу Југославија и Бугарија што како таков би бил само „првиот чекор кон евентуална федерација“, а во која, тие биле сосема сигурни, дека „првенство би им се дало на југословенските аспирации спрема Грција“. 148 Колку и да настојувал Черчил преку формирањето на единствената југословенска влада да задржи нешто од британските интереси во Југославија, сепак дошол до сознание дека Тито е еден од најголемите приврзаници за што поцврсто единство на КП и источноевропските земји на „народната демократија“, под неприкосновеното водство на советската партија и Сталин.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И покрај фактот што САД интересот за Балканот ѝ го остапиле на Велика Британија, сепак, со одделувањето на своите воени мисии од британските и со настојувањето да имаат свои разузнавачи во Југославија и во федерална Македонија зборува дека САД постепено го започнале своето инволвирање во политичките работи на Балканот, иако тоа било само "срамежливо" покажување интерес за работите што се одвививале на Балканот.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Животот воглавно ѝ беше убав; освен кога ѝ го загорчуваа децата на соседите.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Жената си отиде, веројатно да се обеси некаде, а тој не ѝ го знаеше ниту името.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Го удри дедото по главата и ѝ го украде здолништето на бабата која беше беспомошна без бастунот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Веднаш! – рече Ц и ѝ го зеде бастунот на бабата.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
ПРИКАЗНА Ѓ Иако штотуку оженет, Ѓ имаше една забранета комшика Елена. Ѝ фрли око уште првиот пат кога ја музичка желба: да ѝ го свирне на новодоселената виде.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Дека Ирис ќе биде љубовта на неговиот живот, Р знаеше уште во прво одделение, кога ѝ го крена фустанчето за да види од каде ѝ растат нозете.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ако се побуни, тресни ја по глава и укради ѝ го ѓерданот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ги гледаш старцине? Прво на оној дедо земи му го бастунот и со него на бабата крени ѝ го здолништето.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
И уште многу ќе те замолам, Боже, лебот наш нека ни го донесат веднаш и што побрзо врати не дома... - липтеж ѝ го пресече гласот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И страв и ќотек и овие автомати и пушки и пушкомитралезот на Зоја ѝ го даде, не мислејќи дали кутрото девојче ќе може да го носи на своите слабички девојчински раменца.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во полумракот го гледа нејзиното огрдено лице и си мисли: - Колку е добра и мирна и зошто ли токму неа ја погоди шрапнел и толку лошо ѝ го огрди лицето?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И кога пак на грчки ѝ го читале писмото за двајцата внуци кои лани останале меѓу карпите на Клефтис во Грамос, дека и тие јуначки отстоиле за славата на Грција, тогаш нејзиното срце не дознало гордост, не почувствувало достоинство, туку се згрчило во непреболот и во навредата затоа што тие, имајќи своја земја, свои корени натопени со крвта на толку други јунаци, во писмата и пишувале оти загинале како Грци за Грција, а неа затоа што не го знае грчкиот јазик и в црква не го разбира попот грчки и не знае на грчки да му се моли на Бога, ја презираа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Можеби ќе ѝ го спасеа животот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ѝ го вратив ливчето, а таа молежливо ме погледна и, покажувајќи со прст на ливчето, ме замоли: - Види, бре, синко, шо пиши? Знаеш да пееш?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Од торбата извади крпа и рече: - Да те подмијам малку... - ја наводени крпата и почна полека и нежно да ѝ го брише лицето, вратот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во преминот имаше една срна и пред неа бате Јоле со сенце во раката како да ѝ го подава.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Бате Јоле, расплакан, клекна крај неа преграбувајќи ја со левата рака и ставајќи ѝ ја дланката на нејзиното лево обравче, а од другата страна ѝ го навали образот и така милувајќи ја и гушкајќи ја, плачеше барабар со неа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Мислам дека тогаш нејзе ѝ го извадија името мошка Петра.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Срната внимателно и плашливо го подаде муцето кои сенцето што ѝ го подаваше бате Јоле, го подушка, малку се поремисли, подразгледа наоколу и фати да си јаде исто како што од рака ни јадеа јарињата и јагнињата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тогаш Петре стана од прагот, пак ја затвори вратата од даскалницата однатре и ние оттука гледавме како Јоле ѝ го крена сеното на срната и таа тргна по него.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Се присетуваме овде на писмото кое на Isabell d’Este ѝ го пратил нејзиниот доверлив човек, Piero de Nuvolaria: „Животот на Leonardo е непредвидлив; тој како да живее од ден на ден...
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
А јас, добри мои, би ве потсетил на најубавиот подарок што сте должни да ѝ го подарите на својата мајка, подарок што најмногу ќе ја весели и ќе ја радува.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Цел живот ја протињам раката низ газ од кокошка, ја фаќам за клунот и ѝ го извлекувам клунот низ газ. Се валкаат рацете тука.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Постојано прашува како тоа Богородица ништо не направила кога ѝ го распнувале синот. (Пауза) Не презирајте ме. Искрен сум.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
БОЖО: Спиеш? ПАРАСКЕВА: Не знам. (Пауза. Божо вади апче, ѝ го дава на Параскева. Параскева го пие. Пауза.) Денес е четврток? БОЖО: Петок.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Јас одвреме-навреме цобирав по некоја шишарка од земјата и ја ставав во кеса,со намера да ѝ го однесам на Бреза.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Баба ми се смееше и тоа го забележав по белите прекрасни заби што ѝ блескаа во темнината окружени со усни премачкани со црвен кармин. Ама, смеењето не ѝ го слушав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Нема да ѝ го купам ветениот сладолед и нема да ја одведам кај Јана да си играат. Тукушто ѝ соопштив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сакав да ѝ одговорам дека умирам од здодевност идека полош филм не сум гледал во животот, ама таа сигурно ќе се разочараше во мене ако тоа ѝ го признаев, па ја излажав: - Дури и ми се плаче од што е тажно, - шепнав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дури и Бреза го научи, ама никако не можев да ѝ го објаснам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Додека сето тоа си го мислев, беа да ѝ го кажам на мајка ми, таа стана, ме праша дали веќе сум ручал, како она за што до пред неколку минути разговаравме, воопшто да не сме го зборувале.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Сепак немој да плукаш онака простачки низ заби, можеш да ѝ го исплукаш фустанот од странство на таа твоја Снеже, а тоа и не е кој знае колку пријатно.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Чичко Миро, - рече тој. Вчера Ведан, Величе и другарите ѝ го скришија, прозорецот на бабата што живее до самопослугата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тогаш помајка ми ѝ го вети велејќи: Сакала или не твој ќе биде Стеве.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На мајка ми ѝ се нажалило, направила голем ризик, ја симнала тепсијата од глава и стомната со вода и клекнала до неа да ѝ го извади трнот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А татко ми зад мене, сѐ гледал и потоа ми рече: Што беше она што го читаше? а јас бргу да се снајдам, му реков: Таа девојка не е писмена па ѝ го прочитав писмото од некое беќарче.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тоа никогаш не ѝ го заборвавив на стрина ми, таа најмногу ме сакаше и преку неа контактирав со татко ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Нејзе ѝ го дал татко ѝ.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа беше шифрантка од Велес, убава и умна девојка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
– А зошто ти го даваше тебе а ти не сакаше да го земеш? – ми рече сомничаво, а јас – па требаше да ѝ одговорам на писмото, но ѝ реков други да ѝ го напишат. Првпат излажав.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Првпат некое момче да ми пишува! Го прочитав писмото и сакав да ѝ го вратам на девојката а таа не сакаше да го земе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа се грижи за пет моми, кога војната ѝ го зема заштитникот, мажот, најмалечката е пеленаче.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сето тоа и не мораше да ѝ го кажува на Митра, по миризбите што ѝ удрија во носот, сфати на какво место се наоѓа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Таму се и Танаско и неговата Пена, таа насетува дека за нејзиното вработување сигурно е заслужен Танаско, сполај му на Господ, наспроти нејзината црна судбина, сѐ туку има од мајка родени што ѝ го прават животот снослив.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мајката Роса кога ѝ го отепале мажот не била постара отколку што сум сега јас, сѐ уште, и со пет моми, односно шест деца (едно си земал Господ), можела да најде маж за себе, ама сигурно не ќе нашла татко за момите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мајката Перса цврсто чекори како да има војнички чевли на нозете од мислата во неа која ѝ го шири срцето од храброста на мајката Роса што можела сама да ги води овие пет моми по патот на животот послан само со трње, од нејзината непрекидна борба со сѐ и сешто само тие да не ја почувствуваат горчината од отсуството на таткото!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Гледајќи како се оддалечува Чана, а никако да ѝ се смали фигурата, Пелагија се прекори себе си за лошата мисла што ѝ го жегна срцето Не, не, нашата врска е посилна дури и од онаа што ме врзува со мојата Добра!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Најпосле се создадоа услови Пелагија да ѝ го даде поклонот, една прекрасна азмајникава басма за фустан и едно брошче со две бели срца на црна основа навлезени едно во друго.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Милка два пати ѝ го вратила мажот, и Деспина набргу ќе го направи истото!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија се одзатна по недела две, веќе пролет и наместо во тутунскиот комбинат, таа работеше на довршување на зградата во која и живееше, со една друга кутра женичка во тезгере влечеа малтер до најгорниот кат, тогаш со едно пусулче беше викната да се јави во поштата и таму ѝ го вратија пакетот наменет за Димостена.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мораше да му верува на Танаско за тежината, само не кажа во врска со што ѝ го споменал името и не препраша оти пак не сакаше да ја растура тежината што останала во Танаско.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се обидуваше да ја вовлече во разговор, да ѝ го успори чекорот, но Пелагија го цапаше снегот со истото темпо и без зборови во устата сѐ додека не стигнаа пред вратничето на мајка Перса, од каде Чана сама продолжи накај Острово, кај Дончето и Митра.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мама Пелагија секој ден заминуваше на работа во Монополот, а баба Перса, односно Мајката Перса, денот ѝ го посветуваше нејзе.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Најпосле навалицата ги протуркува низ вратата, раката на мајка ѝ го пушта нејзиното раче оти треба да се отклони малце и ене ја купува еден заграб свеќи и успева да се добере до нив.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Важно беше што само еднаш ѝ го споменал името на Пелагија и тоа како Су адно тувар тижина, мори Пелагијо, уд грдите те уткина ми са чине, ет су таква тижина!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Како да сакаше да каже нешто со тоа, како да беше тоа нема порака што ѝ го жегна срцето на Пелагија.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Само што таа, иако веруваше во господ, не веруваше дека него господ ѝ го пратил.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Е па, додека дојдам следниот пат, мораш тоа да го поправиш, за да можеш ова да ѝ го читаш на мајка ти”, рече брзо дубровчанецот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
За неа уште не слетала чавката што да ѝ го испие умот.“ „Денес, утре, ќе слета“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И тогаш санџак-бегот ѝ ја тргна шамијата и ѝ го разгрли срмениот елек на најмладата своја жена.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Штета што Бошко не е тука, да ѝ го каже и ова на Калија. А и за него ми е многу радост.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Па, наместо дарение на Свети Ѓорѓија-Горг, како што ја посоветува Тодора попот Никола од Ралин Панта маалото, туку Петре реши да отфикари еден голем чаир од местото на мајстор Јосиф во Булачани, што ѝ го даде на Тодора во чеиз.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тодора се премести тешко од нога на нога и намерно си ги избриша рацете од скуталето, кое малку и го поткрена, божем се готви за нафора, а попот тогаш ѝ го виде мевот што баеги се беше устремил нагоре.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не рече Тодора дека очекува од попот да биде кодош и да го поткаже Петрета на светите отци во манастирот Свети Ѓоргија - Горг, па да ѝ го тргнат пред очи тој неранимајко што знае само деца да прави.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Додека Костадинка, Коца, растеше во нејзиниот мев, брчкајќи се во нејзината лошотија, која се дуеше како Тодора со оки да голта воздух, ибн Бајко се прчеше: ете, ѝ го најде лекот. Но, пак се прелажа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Момичка што дава лицето да ѝ го црват за да изгледа поубаво. Или пак е старица? - се замисли.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кутрата стара Јана тивко се крстеше пред овој бес без име, кој последното женско чедо ѝ го направи горопадија и акреп.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мајка ѝ на Тодора навистина ја викаа Јана, ама ибн Бајко, иако јуришаше на Тодора како на кула, извојува кај неа само една победа - кога ја натрти и ѝ го пушти семето како ѓуле далечинско.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тодора не куцаше, но беше грда - една од причините што татко ѝ, стариот папуџија Јосиф, толку бргу реши да ѝ го стави огламникот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа сигурно ќе ѝ го каже на Атиџе и ќе го искористи најдобро што може.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но кога Тодора за првпат го виде, и одвисоко, со опулот го пронижа прашувајќи „што бара овој ќелеш овде?“, Петре, без да знае што прави, ѝ го врати храбро погледот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ѓулсиме престана да ја очекува неговата помош во домашните работи, и, како вистинска жена на ќаја, го избра поразумниот и утапкан пат, и почна да ги вика селските жени да ѝ работат низ куќи, да ѝ аргатуваат во бавчите, и да ѝ го чуваат детето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Колку и да се итри, пргави и брзи, мислата им оди споро, дури и наназад, ако ја пресретне друга и ѝ го препречи патот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој ѝ го подаваше рулчето, тој ѝ го поземаше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Мора да се има само еден најверен пријател? – прашав пак.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ама, таа не престана да зборува со него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сите што го видоа тоа истото ѝ го рекоа. Само таа не.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И, така, тоа попладне, можеби поради молбите на Мила да не ѝ го расипуваме уште тој ден час и половина што го има слободен, или затоа што и нам нѝ се правеше нешто, не знам што, но нешто друго и поинакво од вообичаеното, сите со воодушевување прифатија кога предложив да одиме во парк.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ене ѝ го Игбал, што има пак јас да им се мешам во нивните односи – си реков, јадосана.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Бреза – строго ме погледна тетка ми Оце – ќе те убијам ако ја заплашуваш, да знаеш, лошо ќе биде за сите, оти Дена ќе прави проблеми во Маврово ако почне да се плаши.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мила одлично ќе може да се снајде со него, дури и полесно од мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што ма, мајка ти!? – ја прекинав. – Зар сето тоа нејзе ѝ го раскажуваш? – се вџашив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Мој е романот и јас ќе го имам последниот збор – инсистирав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Блазе си ти - воздивна таа. Еден ден сигурно ќе ѝ го покажам - решив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А мојот прстен што ѝ го купив од Охрид кога бев на летување?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа е едно многу паметно девојче и знае да чува тајни.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
По некое време, еве ти ги Снеже, мајка ѝ татко ѝ го паркираат автомобилот крај „Плавата и излегуваат еден по еден”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа го чекаше нејзиниот фустан од жолта руска свила, а од него абер немаше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Марија, колку да се каже дека рекла, потсети: - Попладне е, не заборавајте!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Разговорот со мајка ми малку ме расколеба со намерата да ѝ пишам за него во првото писмо што ќе ѝ го пратам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И така, Мила ми изгледаше најпогодна за да ѝ го прочитам писмото од Ивана. Не згрешив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еднаш ѝ го реков сето тоа и бев решена да не ѝ дозволам некои нешта да ги пушти во печат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа ми рече дека тебе ќе ти го подари кога ќе пораснеш, а јас ѝ објаснив дека, ако стори така, тоа ќе значи дека ние двајцата еден ден сигурно ќе се сретнеме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не ѝ одговорив, а и нејзе брзо ја снема од собата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја гледам секогаш кога се шминка, го вади огледалцето што ѝ го донесе брат ми од Лондон, го разгледува со внимание и љубов, како прв пат да го гледа, притиска на едно копченце и го отвора капачето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Некогаш на една другарка можеш да ѝ го довериш тоа што на некоја друга ни на крај памет не ти паѓа да ѝ го откриеш, а двете може да ти се речиси подеднакво блиски.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Лажга – си повторував – лажга! Никогаш веќе не ѝ го споменав прстенот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Нормално.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што толку интересно сум ти раскажувала за него за да посакаш дури и на Ивана да ѝ го прераскажуваш тоа?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Разговорот го прекинува мајка ѝ.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Па, па... па знам дека се големи, страшни, дека таму живеат животни, дека кога Црвенкапа тргнала кај баба ѝ го сретнала во шумата страшниот волк...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
ПАТУВАЊЕ СО МИЛА На Мила ѝ го прочитав писмото од Ивана од збор до збор.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Срипав од креветот и се втурнав кон неа: - Што сакаш да кажеш со тоа – една среда?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Другите деца си купуваа за себе по охридските тезги на отворено. Што не имаше по нив!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, тебе ти е потребен за да ставиш врз себе некое килце, инаку ветрот ќе те дувне – си мислам, но не ѝ го велам тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, ако ми се изнасмее?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, дали знаеш дека со сребрениот прстен со две испреплетени змии кобри јас ѝ го подарив на мајка ти кога се разделувавме?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Лажга една, те фатив јас, слушнав дека ти рече дека сто пати си ѝ го кажала тоа за паркот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Снеже ми мавна со раката да им се приближам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас бев легната во креветот, таа седната крај мене, во собата беше изгасната светилката, па не можев да ѝ го видам лицето кога ја изговори таа чудна реченица.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Знам за што зборувате, знам!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Од надворешната страна има нацртано шарена птица, феникс, а од внатрешната е огледало. Има место и за ставање пудра.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа дури и го изговори тоа што јас не сакав да си го признаам, а камоли гласно да го кажам пред друг.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ама, Игбал беше моја голема тајна и не можев да ѝ го кажам тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сето тоа заедно со замерката не можев да ѝ го простам на Тигрестата опаковка, па така останав лута на нејзината лигава забелешка.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Те користи за да ѝ го направиш животот поинтересен.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Не знам што размислуваше Билјана. Ми се чини дека не ми верува во тоа што ѝ го велам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А низ отворениот прозорец јас можев да ѝ го чујам гласот: - Деца, ова е моја праска.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Но пред да ѝ го даде на Билјана рече: - А детето што се вика Цане, денес не си купи сладолед.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Знаев дека ќе мораме да се искачуваме преку сите височини што ѝ го запречуваат погледот на Билјана.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Верувам дека Билјана за сето што ѝ го реков, а не ѝ беше јасно, ќе го поставеше прашањето: „А зошто?“
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Таа се сврте кон мене со зачуден израз на лицето. Нешто не ѝ се допадна во тоа што ѝ го реков.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ќе ја замолам ако може да ѝ го продолжи дежурството на Весна барем уште за една недела.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)