Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

И додека јас се измачував со разни филозофски становишта при изнаоѓање добра солуција за расветлување на македонската сага: Оп, еве ти сега, вест, нова вест, НОВИНА: Деновиве ја слушнав вестта дека сателитското вешто око, поставено над Македонија, некаде кај Куманово, во месноста Кокино откри ОПСЕРВАТОРИУМ! (Но, од таму некаде кај Кратово е родум мојата прабаба Трајанка, од село Железница).

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Та јас сам можев река од крв да пуштам да тече по Балканот, - рече тој и при тоа одеднаш му набрекна вратот, ја крена главата и јас се најдов лице в лице со лик на страотен јунак од сказните. Наши.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Јас се согласувам со него. Формално тој има право.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И јас градев и тој сакаше да се гради, само што јас се бавев веќе со реализација, а тој со лабави идеи.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тогаш уште немаше грди наноси меѓу мене и Симона, поточно јас се сопињав на нив, а не ги гледав.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас се движев погоре, на повисоки и поразлични скали.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога по неколку дена, откога јас се вратив, без да останам подолго со Агна во С (ја замолив, штом го привршам овој мој проект, а само накусо ѝ кажав за проектот, таа да е при крајот на подготовките за доаѓање кај мене во Маказар) и без да ги видам повеќе од еднаш ќерки ми, дојде екипа стручњаци да го разгледа и да го обележи теренот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тешко ми е да признам дека и јас се обидов, напишав писма кај некои пријатели, од некои добив и одговор, но сѐ се сведуваше на ветувањето дека ќе се заземеле и дека ќе се обиделе да најдат каде води трагата на неправдата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас се стаписав. „Еве“, вели, „овде ги имам сите пејпрс, сите хартии. Направено е и заверено кај лојер. Како велиме ние, адвокат“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас се тргнав. Како да ме допрел во рана.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И постојано си го поставувам истото прашање дали ќе брзав да пораснам, ако знаев дека толку многу ќе ми недостасува патот од Мичурин до Градскиот парк на рускиот велосипед и топлиот здив на дедо ми во мојата разлетана коса? In memoriam Дедо ми Борис Кривошеев секогаш кажуваше дека за жената смртта е награда во споредба со тоа да биде силувана или да ѝ го убијат синот!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Јас се крстев годинава. Не го задржав моето моминско презиме, како што сакаше дедо ми.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Смртта е многу присутна во оваа книга и јас се извинувам поради тоа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

А, јас се подготвував за еден од оние патетични и непродуктивни брифинзи со новинарите и со лицата на функции кои мислат дека го менуваат светот и ѝ ветив дека штом завршат со интервенцијата и јас со обврската веднаш ќе дојдам да ја видам.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Направи пауза со факултетот за да се вработи кога јас се родив.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Колку и да бараа „шнапс“ јас се извлеков со оној балон ракија“...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Боже, а јас се нервирам. Дали ќе дојдат?

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Распустот се сврши и јас се вратив во интернатот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Јас се одвлечкав полека во училната, се потпрев со рацете на колена и тажно ги гледав големите чевли на моите нозе, што влегоа во мојот живот како некои живи суштества, сведочејќи ми за студената пресметливост на светот што ќе го газам со нив.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Покажувајќи им го сето тоа на другарите, јас се надевав потајно дека ќе го побудам некого од нив, поголем, поснаодлив, поблизок до воспитачот, да се заинтересира за мојот случај и можеби да ми помогне.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не, не драги! Ти им се потчинуваше! - Јас се одвратувам.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но тој идеше со онаа крената глава, а јас уште пред да зборнам ја чувствував сета несигурност на својот глас, како веќе да си го слушам: јас се плашев од онаа наша проклета интонација што се танчи опасно при крајот, па ќе излезе некако смешно, плачно, питачки, кога ќе му речам: „господине!“

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Јас, воопшто, болката ја ценам за најнеморален белег низ еволуцијата на човекот; за најпонижувачки симбол на човековата автентичност: Бев опседнат од овие страдања и сам во ретки мигови јас се префрлав на теми и поинакви од оние кои ме измачуваа.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ете, јас се врткам тамо по анот, та, ќе видиме, може заедно да отвориме и ние некое дуќанче, анче или нешчо слично.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Словенските андарти се борат со поголема храброст отколку нивните грчки другари и словенските селани се помалку зборливи и повеќе искрени отколку Грците. Но јас се трудам да го прикријам ова мое лично чувство“.35

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Кога ќе дојде до фрка, до прпа, јас се простирам, издолжувам, добивам пролив.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Со тоа јас се занимавам. Јас работам на преминот од пишуваната култура кон калкулаторната култура, компјутирачката култура.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

- Јас се викам Грдан, а вие? - Тоа се гледа, а јас Грозда.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Градовите, цели градови ни се срушени до темел, а јас се нервирам заради таму некој си споменик.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

„Е да ми простиш, и јас се имам посрано в црква, и тоа сигурно пред тебе“.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Беше Голема света Богородица. Ова време. Јас се надевам стројниците да ми бидат од Панда, а тие да ти бидат од Горнени, „е ме барале да ме земат за невеста!

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И јас се борам. Со збор, право и мисла.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Јас се огласив со мирен тон: - Историските трагедии на Албанците најмногу се должат на геостратегиската позиција на земјата во која живеат.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Јас се осмелив сепак да се надоврзам на последните зборови на А.А.: - Рисјаните и муслиманите многу векови живееле заедно, опстанале низ истиот јазик и судбина, сигурно ќе најдат сили да ја продолжат убавата традиција, во соживотот на верската толеранција која се наследува како драгоцен дар од генерација на генерација!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кога на неколку чекори на излегување од кафеаната А А. ми рече дека би сакал повторно вечерта да се види со мене, зашто сум навистина многу начитан, но за жал без потребната идеолшка наобразба, јас се согласив повторно да се сретнеме.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

ФРОСА: Ама, вистина, што ќе беше бре, луѓе? Јас се разбудив околу полноќ и излегов надвор да видам кое време е, што ќе видиш: она небо ведро, месечина грее како ден, милина да ти е.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Не знам колку ги дослушнувам зборовите на сочувство?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Можеби татко му на Иван ќе се појави“, се обидов да узнаам нешто повеќе за нејзиниот однос кон тој непознат човек.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само јас се однесувам некоректно. Не се вклучував во разговорите, па ни во оние, добронамерните.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Нема да се мачи како што јас се мачев додека растев“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Јас се вратив. Простете, учителе! Виновен сум, - прошепнува не кревајќи ги очите.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Пенчо појде кон нас и јас се сетив на нашиот договор - да фатам црна мачка и да му ја донесам кај автомобилот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Немаше смисла потаму да се спогодуваме и јас се согласив.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Непријателството меѓу нас двајцата уште траеше и јас се наместив како да ќе скокнам на него.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Она што всушност ме одби од Луција таа вечер беше едно ситно движење на нејзините нозе, едно сосема беспрекорно, технички изведено поместување на нејзините колкови, со кое таа ме привлече кон себе, ме зароби, и јас се најдов токму на местото каде што треба да биде маж кога спие со жена; беше тоа една совршена технологија на водење љубов, нешто што за искусниот маж е вистинска посластица, кога ќе го сретне кај некоја жена.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Публиката паѓаше од смеа; беше пазуза, сите јадеа пуканки, пиеја „Кока-кола“, но се смееја; на еден голем, висок кревет, лежеа Ина и аѓутантот, и божем водеа љубов, со гротескни движења под една покривка; јас се качував, сакав да ги фатам на дело, но никако не ми успеваше: скалите стоеја во воздухот, јас ќе се качев до врвот и потем, кога требаше да ја ставам раката над очите и да видам, одеднаш ќе сјурев надолу.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И потем почна да ме моли; ме молеше како мало дете, целосно инфантилно; клечеше на колена пред мене, ми ги бакнуваше стапалата; рече дека бара само да му дозволам да ми го открие стомакот; дека ништо друго не бара и дека ме моли само на половина час „да му го позајмам стомакот“ (токму така рече, господин судија!); рече дека ми ветува дека воопшто нема да ме гибне со рацете; јас се смеев, оти предлогот беше луд; „Јан Лудвик“, му реков, „Ние сме возрасни. Какви ти се тие глупости?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Набргу дојде експресот; застана и јас се качив во последниот вагон.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас се обидов престолот Божји да го урнам, да го изместам, средето во кое рамнотежата му е поставена да го поместам; но за тоа кога времето ќе дојде, о, бедни и блажени духом слабим.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Влегов, се извинив за задоцнувањето; Фискултурецот рече да донесам писмено оправдание за доцнењето; рече дека сум целосно неодговорен; јас се согласив, и реков: „Добро, може ли сега, како неодговорен, да седнам?“ Тој покажа со раката и јас седнав.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Така правевме неколкупати, од младешки бес (ја исмејувавме сиромаштијата!), а луѓето зјапаа во нас; еднаш зјапаа и некои девојчиња и се кикотеа, и јас се сеќавам дека поради штосот со чевлите тие се забавуваа цела ноќ со нас, а ние ги потрошивме и последните пари; решивме да ги одведеме во кино, но таму не нѐ пуштија со по еден чевел; Земанек се расправаше, и потем ги продадовме картите и отидовме во кафеана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како и да е, јас се радувам од душа и нека си зборуваат Груевци и компанијата, тие мислат и другата година да не го дигнат востанието, но како и да е, тоа само по себеси ќе дојде...’ Така заврши Сарафов воодушевен од новината солунска“200.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Таа брзо се смири, зашто јас се насмевнав, успевајќи да се совладам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ти плачеше, со едната рака стискајќи го Навахо ќебето до градите и грабајќи по твоето бикини со другата, а јас се обидував да те успокојам со смирувачки фрази како, „Да му ебам мајката! Неверојатно срање!“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ајде да направиме нешто што не направил ниеден идеалист: да ги побараме нестварностите кои би ја потврдиле таа природа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Додека се превртувавме по песокта, полициските возилата ни се приближуваа истурајќи повици по нивните радио станици и додека се мачевме со облеката тие се најдоа покрај нас.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но јас се обидувам да го разберам неговото разбирање на литературата како “синтаксички факт” (“Ла литература ес фундаменталменте ун хецхо синтацтицо”), и неговото често наведувано уверение дека “нестварноста е состојба на уметноста” во врска со неговото признавање дека е несреќен.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Возилата се сопреа на работ на водата и цајканите бучно излегоа мавтајќи со огромни батерии чиишто светлосни снопови се прекршуваа врз темната вода.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во еден ран есеј од 1939-та, Борхес веќе го оцртал правецот по кој неговата проза конечно ќе тргне: „Да го признаеме“, вели тој, „она што го признаваат сите идеалисти: халуцинаторната природа на светот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Исто така се обидувам да го разберам неговото непопустливо одбивање да се соочи со стварноста.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

По нивното запознавање јас никогаш не зборував со Сара за брат ми, ниту со брат ми за Сара; само чувствував колку исчекуваа да дојде среда, денот кога нашите врсници се собираа во салонот на Берта, а Зигмунд и Сара остануваа уште долго во нејзината соба, и јас останував покрај нив, како сведок на она што го премолчуваа, и кога знаевме дека собирот во салонот на Берта привршува, тој, таа и јас се качувавме на горниот спрат, се поздравувавме со гостите, го слушавме благиот прекор на Берта што не сме ги удостоиле со своето присуство. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сѐ поретко ја гледав Клара. Таа повеќе не доаѓаше во болницата, ретко ја посетуваше Сара, кога доаѓаше кај мене мајка ми секогаш наоѓаше некој неубав збор за неа, и таа не се чувствуваше добредојдена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ветерот повремено толку силно бие што не ги носи само зрната песок, туку отцепува парчиња и од самото Јас, па тоа Јас се чувствува немоќно, му се чини дека ветерот ќе го понесе и него заедно со песокта, ќе го згасне уште пред да бидат одвеани сите зрнца песок кои му биле доделени за до смртта, и тогаш Јас бара некое друго Јас, некои други Јас, со кои ќе се движи заедно додека околу нив беснее ветерот на времето; има потреба од тие други Јас не како поткрепа за преживување во материјата, туку како поткрепа за преживување на она најсуштественото од тоа Јас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Помеѓу брегот на нормалноста и брегот на лудилото не постои мост.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така мојата мајка со поглед, со збор, со гест отцепуваше парче од мене, парче кое постојано ќе ми недостасува, парче кое постојано ќе го барам; целиот свој живот чувствував како ми недостига нешто, онака како што на Милоска Венера ѝ недостасуваат рацете; мене не ми недостасуваше нешто во мојата појавност, туку нешто внатре во мене, како да ми недостигаа рацете на мојата душа, и тоа отсуство, тој недостаток, тоа чувство на празнина, ме правеше беспомошна.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ана и Зигмунд ме молеа да тргнам со нив по градот, но јас се жалев на болката во коленото. Навистина поткривнував.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На оној друг брег секое човечко суштество живее во свој сопствен свет, затоа што лудилото настапува кога Јас се откинува од реалноста, раскинувајќи се во себе, и создава своја сопствена не-реалност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Седев во собата и се сеќавав на разговорот со брат ми.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас се вовлеков, сиреч, во пазувите на татка, сопирајќи го здивот, затворајќи ги очите за да не го здогледам јарето, иако веќе му ја чувствував тучтежината и студенилото во гласот на Арето.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Од таа вода и јас се напивам и од тој леб јадам, и му се молам на Господа пред денот на Потопот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ми ја дадоа и така јас се запознав првпат со г.Станчев и со бугарските работи, особено со положбата и авторитетот на бугарскиот претставник во Петроград.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Така разбирајќи го долгот кон татковината, јас се решив, прво, да го изложам моето разбирање на народните идеали на Македонците во еден ред расудувања, прочитани во петроградското Македонско словенско научно-литературно другарство „Св. Климент” 1, а после и да ги напечатам во оваа книга, каде што се поместени и расудувања непрочитани во споменатото другарство.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Збунета сум... Ѝ помагам да се подигне, па ѝ ја додавам чашата со розето: - А јас се сеќавам на твоето детско гласче кога ни велеше дека сме силуети што минуваме низ маглата – Сум го заборавила и тоа, иако мислам дека сум била во право.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Една солза капна врз мене и јас се збрчкав од жал.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Туку јас се расприкажав. Таму горе, заради подбивањата, јас повеќе молчам, а Вие се покажавте така љубезен да ме ислушате и... јас се заборавив.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ти многу убаво знаеш дека јас се плашам од секој друг пиштол, само не од твојов.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

„Кога ќе ти е тешко, дојде кај мене“ - ме испрати. „Дојди...“ Но, јас се расприкажав.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

МЕТОДИ: (Веќе на вратата.) Јас се враќам уште вечерва?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Јас се качив на мотор и веднаш си летнав низ Прилепска чаршија, со моторот шетнав.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Ќелиите се скроени за виновници Без вина јас се изборив и со катанец ќе се оковам Да не го видите сиромавиот валкан образ Се изморив од изгубени битки Но го видов крајот на војната како приведение Лебди во зеницата која затупува ко замаглени очила Во диви сенки од без трага Виорот избриша сѐ Ако патот те одведе во непознатото, таму ќе се сретнеме Ти со срце поцврсто од камен, а јас сенка в копана во камен.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Ама, и Пепелашка од нигде никаде станала принцеза... а јас се разбудив и прво посакав, а потоа и сама поверував дека ќе стојам позади мојата тезга како продавачка, со мојата книга како писателка...

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И додека баш пластично раскажуваа како ќе си поигруваат со мене, а бидејќи тие важат во нивната Лозница за мажи на глас, што сами си го раскажуваа меѓу себе, а не го слушнав од нивните женички, кои исто како мене лежеа под дебела сенка малку потаму, јас се потрудив да им биде уште поубаво и поинспиративно.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Да го залажеш читателот со навидум смешна приказна, по која на лицето му останува заледена насмевка, а во душата горчина, додека во свеста му изрипува прашањето: На што, всушност, јас се смеев?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ме остави позади пластично перде во едно сепаре, да го речам, и јас се подготвив.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Па, додека се печеа и сами се вртеа како на ражен, и јас се оптегнував како што умеам.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Море, јас се заблудав, вели јатрва ми, Уља, и ја изумив Горица. Да не скитне, да се загуби низ шумава, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И тој моча, а јас се мислам, што да правам за потаму. Како да се вратам назад.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама одозгора еднозадруго ми слегуваат некакви заплеткани конци, некои пајажини ми паѓаат вака право, како голема сенка и јас се барам со рацеве и се бранам со рацеве... Ја кинам сенката со нокти и веќе почнувам да викам, не се додржува гласот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас се замислувам за децата и почнуваат да ми се поткреваат јаболкцата на образите. Да ми светат очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Лазиме пак под боцливите телови, по истиот пат. Јас ги поткревам, тој се испровира, па тој ги поткрева, а јас се испровирам. Си помагаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И таа се чуди, јас се чудам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Слушам, Чако подлавнува. Отпрвин секиденски, а после погласно и пострвно. Јас се туткам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И на тој збор и јас се загледувам нагоре, низ буките што се мрдаат, како да ги брсти гладна коза.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас се нишам горе, на чардакот, ко ветка, а долу, в пондила, рикаат кравата и магарето. Рикаат тажно, речиси плачат, ко луѓе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пијат и ме нудат. Јас се бранам. Ама пуста прокуда. Не вели ми давапати.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Знам дека десната нога ме боли, а јас се фаќам за левата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас се накашлувам, за да се свртат, да ме видат луѓето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас се наведнувам над изворчето да се напијам вода и наеднаш се уплашувам од тоа што го гледам во водата. Се гледам себеси, а не се познавам. Како туѓо лице да гледам во водата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Е, ај да си легнеме, му велам, и така како што си прилегнувам, наместо да заспијам, јас се разбудувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас се инаетам, ама сѐ било повела божја.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас се смрачувам, ко насланет лист се собирам. Нема разбран човек, си мислам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас се фаќам за ова, за она, вели, ама ништо нема крај мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Негде рапаво и луто заревеа пци, го прогонеа ли голото попче - не знаев, сакав само да останам скриен и сам, тогаш Онисифор Проказник, пред да влезат в куќа, ме повикаа и јас се покажав од сенката со помиреност на крадец за кого судбината не предвидела засолниште во пресуден час.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но јас пред тоа ги видов домаќинката и девојката на мојата прва младост слеани една во друга на чардакот и се срамев што сум бессилен и заборавен зад кошот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еднаш кога Капсула и јас се готвевме за ноќен лов, влезе некаков ѓавол во неговиот дедо - да оди и тој со нас.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Трчаа по мене и стрелаа додека јас се занимавав со својата сенка и сфатив дека не ме следи сенката туку гревот. Темниот грев.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Нито писмо праќа, нито сам се враќа, само ми го прати својто бело коњче. На коњчето седло, под седлото писмо, во писмото пише: „Омажи се, Маре, омажи се, Маре, и јас се оженив, и јас се оженив за црната земја, за црната земја, за Македонија, за Македонија, земја поробена.“

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

Јас велам: – Да не е многу од нога?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зашто, секоја голема љубов почнува со три мали лаги.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Јас се насмеав, тие се поздравија со мене и си заминаа прегрнати, а јас порачав наместо кафе, нане со ким. Како да чекам некого на чај за двајца.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Го лапна тоа со кремот, па го грабна другото. Јас се накашлувам. И молчам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Потполно сум предаден на звукот и го чувствувам ритамот како ми струи низ целото тело, од рамениците, до колковите, па до прстите и јас се движам, се вртам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

1.30 Одат Primal Scream и “Loaded” и јас се губам во одекнувањето. Се ширам, горам, пламнувам во просторот помеѓу дисторзијата и ударите.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Можеби таа потреба да ги запишувам зборовите е поттикната од оној ист страв што мојот американски студент David Lehman го натера да ја напише едноставната реченица: „Светот е кревок и јас се плашам“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Јас се вадам од умот, посебно поради зборовите на еден пријател.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Едниот беше висок колку што ќе бев јас ако му стоев на глава на некој свој врсник.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Во триесет секунди, пред моите очи изминаа триесет години, можеби и повеќе, четириесет, педесет, и јас се видов истоштен и намален, двојник на брадестиот Водомар или на човекот со два гласа.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Јас сум вртлог и ветар. Јас се фрлам по улиците.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Сепак, Париз е центар на светската висока мода и на овој начин и ние по малку, преку Г-ѓа Перуниќ го почувствувавме тој воздух, барем малку, за момент...јас се извинувам, но сега морам да одам, веќе е многу доцна, мајка ми сигурно веќе ме мисли.“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

„Јас се викам Томаица.“ „Да, знам. Најубавото име во градот.... Како сте? Каде одите сега?“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Во нејзиното писма одѕвонуваше тишината на нејзината осама, нејзиниот божји долг што си го препишуваше на својот живот како да ги спаси чедата, кои сега ја напуштаа заодени по патот на нивните семејства, а јас се бев оддалечил најмногу, следејќи ја кривата на својата амбиција Колку ли пати пишував многу побезвредни депеши, се внесував целосно во нив, сигурен дека можеби никој нема да ги удостои со вниманието што им го посветував, наместо да ги пишувам одговорите на писмата на мојата мајка, кои беа незаменливи делови живот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Има повеќе од една година, јас се готвам да се женам, а ти ми ја стори бегалка свршеницата?

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Трчаа по мене и стрелаа додека јас се занимавав со својата сенка и сфатив дека не ме следи сенката туку гревот. Темниот грев.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Јас се сеќавам дека сѐ до една недела пред да бидам уапсен, ние воопшто не војувавме со Истазија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Смит“, одговори Винтон. „Смит“? „Чудно. И јас се викам Смит“ рече жената.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Но постоеше! Постои! Постои во сеќавањето. Јас се сеќавам. Вие се сеќавате.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Мене не ме интересира идната генерација. Јас се интересирам за нас.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јас се викам љубов и не прашувам за никого и ништо зашто сум безнадежно влубена.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

И јас се грижам, реков сериозно, божем е толку просто да ме разбере.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас се најдов во незгода. Да сакав телевизор, не сакав, а еве Симон со тракторот дури в град.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Отидов до прозорецот. Беше отворен и јас се навалив кон небото надвор, на кое светеше големата црвена месечина.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не бевме ние блиски, но што е тоа важно кога јас се најдов тука и го видов болен.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас се стиснав. Ме трогна. Бев готова да се расплачам. Потоа молчевме.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И јас се грижам за тебе, реков, само можеби поинаку. Очигледно, ние се грижиме поразлично, реков.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Со залепен фустан на нозете, јас се оддалечив, а потоа сама, по оној пат со расцутените бозје, и преку потокот што врвеше низ ситната песок, се вратив дома.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас се насмевнувам. Нема да останам долго, велам. Ќе си одам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас се задржувам уште за миг во лежерен разговор со соседите, додека да влезат во лифтот, па ја отворам првата, отклучена врата, но гледам, не можам да ја отворам втората! Ја заклучил!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Дојде момент за мојата омилена тема - мачката, и штом се реализира сѐ така по ред и малото тробојно топче ми заспа во рацете, кивнувајќи неколку пати и притоа испуштајќи по некое кломбурче млекце низ носето од првиот оброк со локање, јас се вдадов нашироко да распредувам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас се симнав долу до водата и гледајќи во синото, ја осетив онаа стара и позната потреба да запливам, да одам кон ширта колку што се може подалеку.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас се израсплакав, не знам дали оти го видов во монашка одежда или оти однапред го доживеав она што ќе го доживее Лена, кога ќе му го чуе гласот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас се правев како да не те слушам.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

ЉУБА: Жити бога, не почнувај да размислуваш. Јас се изморив и самата не знам што зборувам. А ти ситничариш во врска со зборовите. 202 Margina #17-18 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

РЕВШИН: Стрпете се. Само што јас се оддалечив на пет чекори, кога мене ме стаса лакејот на ресторанот со записка. Од него.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Се сеќаваш, како тој мене секогаш ме нервираше и колку јас се лутев.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Го знајте, зет му на дедот Ѓура. Токо, јас се плаша дали ќе кандиса, сирома, оти децата му се ошче малечки, та може човекот ќе бара некоа сиромашка, да се прежени, а канонот црквени не дава преженет човек да застане на алтарот и да служи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Ако сака гола нека а прати! — вели Крчо без да се срами веќе. — Јас се жена за неа, а не за рубата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Е, добарден, де, или доброутро. Јас се заплаши да не ме закрпе кучката, та се заборави и доброутро да реча.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тој со полна уста му одговори на Стојана: — Море јас се жени, брату, и се оджени, токо гледај сега побарај ти некое пупулче тебе да те прожениме, да ти се наиграм на свадбата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ете затоа јас се кандисав да се потурчам; да не го тргам тој воловски живот; ама еве овдека пак паднав на полош, пчошки, што ми го откри ти сега.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Како блесок ми поминува дека и јас се фрлав од горната стена и излегував на долниот крај од вирот каде што кога се исправувавме водата остануваше под колената.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Јас се најдов малце во небрано, ама сега ми немаше назад: - Па не знам, луѓето се генерално гневни на Америка и на улогата на светски џандар што си ја презема...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

„Во таква несвесна состојба јас се обидов да ја извадам испуканата чаура и да ја пренаполнам пушката со цел да пукам во себе.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

А јас , небаре само јас се враќам во родната земја за да видам што станало во слободата и демократијата, со остатоците на поширокото семејство.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Дали ќе видите некој сон оти јас се избавив од улавото море што ќе ме удавеше?

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Како било и што било, што се прават тамошните луѓе штркови, другаш ќе ви кажам, браќа им рекол Силјан, сега згора-згора ќе ви кажам оти и јас се сторив штрк на двапати и едно цело лето сум ви седел овде на нашава куќа и сум патил триста маки; арно ама не верувам да ми верувате оти сум бил штрк.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

И замисли си : Одеднаш јас се будам а тој покрај мене испружен и мртов.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Втората реакција се бесот и презирот кон стварноста и повлекување во некој свој внатрешен (виртуелен) егзил, исклучив и самодоволен, но би рекол, не баш толку среќен. – Стигнавме – ме прекина во невеселите размисли пријателот – новинар.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Комшивката и натаму се жали, инаку не е некоја алапача, јас се утепав од барање, кога едно утро, станав нешто порано, во четири, што да видам?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Една убава, млада жена, менаџер на проектот, образложено ги потенцираше стратегијата и целите на нивната хуманитарна дејност, а јас се зачитав во записот на Коцевски за старите еснафи, за абаџиите, гајдарџиите, бешчиите, брдарите, демирџиите, екмеџиите...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

И од тогаш сѐ се исчисти. Веќе не се појавија.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Паметам дека бев веќе надвор кога слушнав како плачот на Самоников уште повеќе се засилува и, што беше најстрашно, тргна да ме следи.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но јас се одлучив за вратата. Како крадец истрчав во дворот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ама кога видов во мракот детски лица, и јас се стаписав.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Да знаеш – јас се жртвував за тебе! Запомни!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

25 но ти не се враќаш само јас се играм и во занес, и во очај зашто ништо нема моќ нема такво време ни таков живот обнова нема близина блага ни блаженство зашто далеку одовде ги нема милите предмети нема реки ни планини нема езера ни миризби и кајшто ги има зашто сѐ е црвен кантарион отсега па натаму лековита но горчлива пресеклива трева, жива лава и сѐ е грешка и нема помирување и другото е друго, трето и сѐ се брои а ти си единствена, неделлива грутка, Младост и мака и мак, и зрнце царевка царска приказна полна пресврти и препознавања делби и разделби неразрешливи заплети - и душата ти е водена низ мрак од незнаење кон знаење, трагично, Аристотеле – зашто некој ја негува уметноста на фугата бегството, селидбата!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Рибино око немам око да те видам имам да те гледам на свој начин, во свое време никогаш да не ти се нагледам од овие сфери, од овие длабини да те изобличам да те преобразам на очите да не си веруваш така исто сум гледала и молчела молчела, значи гледала пред да ме крстиш риба псариа, fish, poisson, пред да ми ја откриеш смислата и од мене да направиш соѕвездие, знак, уметничко дело пред да ме уловиш и од себе да создадеш Риболовец а од мене добар пазар, специјалитети пред да ми ги дознаеш употребните вредности - мои и на моето око, метафизиката пред да измислиш мамки, глисти, црвци јадици, со еден збор јас се фаќам за јадицата а моето око сѐ гледа и сѐ знае но таи и разобликува.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Но, додека тие се учеа да ме мразат, јас се научив да ги презирам. ,Ирфане Пољубулгаре".